๖๙...สุขสันต์วันอาทิตย์.../...เพิงขนมของแม่

“ มิน่า...พี่แดงถึงได้หวงนักหวงหนากับเพิงขนมหลังน้อย “

ได้ยินเสียงดังกราวใหญ่ ตามติดด้วยเสียงปุ๊กปิ๊ก ๆ และมีละอองน้ำมาโดนใบหน้าเบา ๆ ค่อย ๆ ลืมตาขึ้นเจอแต่ความมืด กระพริบตาถี่ ๆ เพื่อให้ชินกับความมืด ความรู้สึกค่อย ๆ คืนมา...ฝนกำลังตก

เอื้อมมือซ้ายผ่านถุงพลาสติกร่วมยาดังกรอกแกรก ไปยังกล่องไม้ขีดไฟ ที่ตั้งคู่กับตะเกียงกระป๋องน้ำมันก๊าดบนโต๊ะเล็กข้างแคร่ด้วยความคุ้นเคย

ใช้มือขวาที่มีความรู้สึกชาด้านเล็กน้อยตรงปลายนิ้ว เปิดกล่องไม้ขีดแล้วหยิบก้านไม้ขีดในกล่องมาขีดเบา ๆ ที่ข้างกล่อง ทำให้เกิดเสียงดังฟู่แล้วมีไฟลุกโชนที่ปลายไม้ขีด รีบนำไปจุดกับไส้ตะเกียงกระป๋อง ความสว่างมาเยือน

นอนดูหลังคาจากความสว่างของตะเกียงกระป๋อง จึงมองเห็นเงาตะคุ่มของไม้คร่าวที่มีสังกะสีเก่า ๆ เป็นสนิมทุกแผ่นตีตะปูเกาะยึดอยู่ เขาทำหน้าที่คุ้มแดดคุ้มฝนให้ผู้อาศัยร่มเงาด้านล่าง หลังคานี้น้าสาวบอกว่าซ่อมไปครั้งสุดท้ายเมื่อห้าปีที่แล้ว

หันไปมองดูนาฬิกาที่ผนังข้างหน้าต่างเห็นบอกเวลาสามทุ่มครึ่ง นี่เราหลับไปหลายชั่วโมงเหมือนกัน หลังจากรับประทานอาหารค่ำที่หลานสาวนำมาให้เมื่อห้าโมงเย็น ฝีมืออาหารของน้าสาวเทียบได้กับฝีมือของแม่ เพราะสมัยที่อยู่ด้วยกันจะเข้าครัวเป็นลูกมือในการทำกับข้าวทุกวัน ก่อนที่จะแยกไปมีครอบครัว

ตรงบริเวณที่ตั้งเตียงขนาดหกฟุตนี้ เดิมเป็นที่วางถาดขนมสารพัดชนิดของแม่ ด้านหน้าติดกับขอบถนนเวลาเปิดหน้าร้านต้องใช้ไม้ค้ำทั้งสองด้าน ชาวบ้านเรียกว่าเพิงขนมยายแดง

ยามเช้าเมื่อแม่ใช้ไม้ค้ำหน้าเพิงเปิดขึ้น เด็ก ๆ จะกรูกันเข้ามาเรียกหาซื้อขนมที่ตัวเองชอบเสียงลั่นเพิง เมื่อได้ตามต้องการแล้ว ก็พากันไปวิ่งเล่นที่โรงเรียนในวัด

เพิงหลังนี้เราบอกให้แม่รื้อทิ้งแล้วไปอยู่กับเราที่กรุงเทพทุกครั้งที่เรากลับมาเยี่ยมแม่ แต่ก็ทุกครั้งเช่นกันแม่ก็จะบอกเราว่าแม่อยู่ที่เพิงนี้มีความสุขพอแล้ว ลูกมาเยี่ยมแม่บ้างก็แล้วกัน

จนกระทั่งแม่ตายจากเราไป เราอยู่ต่างประเทศกลับมาทันวันเผาศพแม่ ทุกอย่างน้าสาวเป็นคนจัดการในฐานะน้องสาวคนเดียว หลังจากแจ้งไปยังหน่วยงานของเราซึ่งเป็นลูกชายคนเดียวของแม่ ว่าแม่เสียชีวิตแล้วและอีกเจ็ดวันจะเผา

ส่วนเพิงหลังนี้แม่บอกให้น้าสาวดูแลไว้ให้ดี ซึ่งเราก็ตามใจ คิดแต่เพียงว่าเพิงเก่า ๆ เล็กเท่ารูหนู ไม่รู้ว่าจะเก็บไว้ทำไม หลังจากงานเผาศพแม่แล้วเราไม่เคยกลับมาที่เพิงหลังนี้อีกเลย

สุนทร ดีเลิศ นักเรียนทุนตั้งแต่ชั้นประถมจนจบมหาวิทยาลัย โดยที่แม่แดงซึ่งเลี้ยงลูกมาคนเดียวตั้งแต่แบเบาะเพราะสามีไปเป็นทหารรับจ้างและเสียชีวิตในระหว่างสงคราม

สุนทรเกิดมาโชคดีที่มีสุขภาพแข็งแรง แม่แดงก็พยายามเลี้ยงดู สั่งสอนลูก สุนทรเป็นคนเรียนหนังสือเก่งมาตั้งแต่เด็ก ได้รับทุนทุกปี เป็นการลดค่าใช้จ่ายได้มาก

จนกระทั่งสุนทรจบ ม.ศ.5 จากโรงเรียนประจำจังหวัด สอบเข้าเรียนต่อมหาวิทยาลัยชื่อดังในกรุงเทพได้ จนจบปริญญาตรี และสอบชิงทุนไปเรียนต่อต่างประเทศจนจบปริญญาเอก

เมื่อกลับมาเมืองไทย ก็เข้ารับราชการ ตำแหน่งหน้าที่ก็ก้าวหน้าอย่างรวดเร็ว

และได้พบรักและแต่งงานกับลูกสาวคนสวยของปลัดกระทรวง โดยมีผู้ใหญ่จัดการให้ มีบุตรสาวสองคน

ชีวิตของสุนทรโลดแล่นอยู่บนสังคมชั้นสูง มีบ้านหลังใหญ่ เปลี่ยนรถยนต์หลายยี่ห้อ

สิบห้าปีต่อมาสุนทรแวะมาเยี่ยมแม่แดงที่เพิงหลังจากมาราชการในตัวจังหวัด

แม่แดงแก่ตัวลงมากจนสุนทรตกใจ เพราะไม่ได้ติดต่อแม่มาประมาณสามสิบปีแล้ว ครอบครัวของสุนทรไม่มีใครทราบว่าสุนทรมีแม่อยู่ต่างจังหวัด

สุนทรมาเยี่ยมแม่แดงอีกสองสามครั้ง และชวนแม่แดงไปอยู่กับเขา แต่แม่แดงก็ปฏิเสธทุกครั้ง

จนกระทั่งแม่แดงเสียชีวิตลง และสุนทรกลับจากต่างประเทศมาทันเผาศพแม่แดง

นั่นคือช่วงเวลาเมื่อยี่สิบปีที่แล้ว

แต่ตอนนี้สุนทรมานอนอยู่ภายในเพิงของแม่ที่เขาเคยอยากรื้อทิ้ง ด้วยโรคที่รุมเร้าหลายโรค อาศัยน้าสาวมาดูแลและมีเงินบำนาญที่ไม่มากนักประทังชีพ

หลังจากที่แม่แดงได้จากไปแล้ว ชีวิตของสุนทรก็โลดแล่นอยู่บนสังคมชั้นสูง เล่นหุ้น และใช้เงินฟุ่มเฟือยเป็นที่สุด

จนเมื่อสุนทรเกษียณอายุราชการกลับมาอยู่บ้าน จากผู้ที่เคยมีอำนาจสุนทรยังไม่สามารถลงจากจุดนั้นได้ ทำให้เป็นที่เบื่อหน่ายแก่ทุกคนในครอบครัว

ครอบครัวของสุนทรเริ่มไม่มีความสุข จุดแตกหักก็เกิดขึ้น ภรรยาฟ้องหย่าและสุนทรแพ้คดี สมบัติทุกชิ้นตกไปเป็นของภรรยาและลูก สุนทรต้องออกจากบ้านระหกระเหินไปอาศัยอยู่กับพรรคพวก จนทุกคนระอาพากันหลบหน้า

สุนทรกราบอยู่แทบเท้าของน้าสาว จากร่างที่ผอมโซและห่างเหินกันมานาน ทำให้น้าสาวซึ่งก็ชรามากแล้วจำหลานตัวเองแทบไม่ได้

หลังจากสอบถามสารทุกข์สุกดิบกันพอควร น้าสาวทราบถึงวัตถุประสงค์การกลับมาบ้านของสุนทรแล้ว จึงเดินออกมานอกบ้าน มองผ่านม่านตาสีขุ่น ๆ ที่มีคราบน้ำตาเขรอะบนร่องแก้มอันเหี่ยวย่นไปยังเพิงขนมของพี่สาวและรำพึงเบา ๆ

“ มิน่า...พี่แดงถึงได้หวงนักหวงหนากับเพิงขนมหลังน้อย “

สวัสดีครับ

เขียนใน GotoKnow โดย นายช่างใหญ่
ใน วิถีคนใต้

คำสำคัญ (Tags): #ภัทรพล คำสุวรรณ์#เพิง#เพิงขนมของแม่#แม่

หมายเลขบันทึก: 204482เขียนเมื่อ 30 สิงหาคม 2008 22:32 น. ()แก้ไขเมื่อ 12 กุมภาพันธ์ 2012 01:50 น. ()สัญญาอนุญาต: จำนวนที่อ่าน

ความเห็น (19)

paleeyon

เขียนเมื่อ 30 สิงหาคม 2008 22:46 น. ()

สวัสดีครับพี่ใหญ่

เรื่องราวนี้เตือนใจใครหลายคนครับ

ผมยังเก็บไหผักกาดดองของแม่ไว้ที่บ้านนอกหลายสิบไห

เผื่อจะได้กลับไปขายผักกาดดองยามบั้นปลาย

ขอบคุณครับ

ครูโย่ง

เขียนเมื่อ 30 สิงหาคม 2008 22:56 น. ()

สวัสดีครับ

แวะมาอ่านบันทึก
และแวะมาทักทายครับ
สบายดีนะครับ

pa_daeng

เขียนเมื่อ 30 สิงหาคม 2008 22:56 น. ()

ป้าแดงก็กำลังคิดจะทำทองม้วนสดขาย แต่ไม่รู้ว่าใครมาใช้เพิงต่อเพราะไม่มีผู้สืบสกุล
ชีวิตคนไม่เที่ยง ต่อจากนี้ไป จะไม่ฟุ่มเฟือยแล้วค่ะ จะมองหาแต่สิ่งจำเป็น แต่ดูๆคล้ายจะจำเป็นไปเสียทุกอย่าง
ขอบคุณพี่ใหญ่ค่ะ มีเรื่องดีๆมากระตุกให้ได้คิด

นายช่างใหญ่

เขียนเมื่อ 30 สิงหาคม 2008 22:59 น. ()

สวัสดีครับคุณเปลี่ยน

ผมก็เหมือนก็ครับ...เตรียมกลับสู่สามัญ...เราเกิดจากตรงนั้นนี่ครับ...จะเดินหรือคลานกลับย่อมได้รับสิ่งที่แม่เตรียมไว้ให้

โชคดีครับ

นายช่างใหญ่

เขียนเมื่อ 30 สิงหาคม 2008 23:05 น. ()

ขอบคุณครับครูโย่ง ที่แวะมาเยี่ยมยามดึกครับ

โชคดีครับ

นายช่างใหญ่

เขียนเมื่อ 30 สิงหาคม 2008 23:08 น. ()

สวัสดียามดึกป้าแดง

ก็เป็นความคิดที่ดี แต่อย่าประหยัดซะจนลุงบ่นละกัน

โชคดีครับ

เกษตรยะลา

เขียนเมื่อ 31 สิงหาคม 2008 20:56 น. ()

สวัสดีครับ นายช่างใหญ่

มาอ่านเรื่องราวชีวิต คนบางคนก็เป็นแบบนี้แหละ

ชีวิตที่ดีต้องตั้งอยู่บนความไม่ประมาท

นายช่างใหญ่

เขียนเมื่อ 31 สิงหาคม 2008 21:22 น. ()

สวัสดีครับคุณเกษตรยะลา

เตรียมชีวิต...ให้ลูกแม่มองเห็น

เพราะเจ้าเป็น...สายเลือดของแม่หนา

ลูกพันพรื้อ...แม่รู้แต่แรกวา

จึงเตรียมหา...ไว้ให้ก่อนแม่สิ้น....

โชคดีครับ

ครูปู~natadee t'ซู๊ด

เขียนเมื่อ 31 สิงหาคม 2008 21:27 น. ()

สวัสดีค่ะ พี่บ่าว

ขนาดโทรกลับที่บ้านวันละ 3 เวลา แล้วแต่พอได้ยินแม่พูดคำเดียวว่า "วันที่เท่าไหร่เดือนไหนถึงจะกลับบ้านอีกทีหล่ะลูก แม่คิดถึงแล้ว" เท่านั้นหล่ะค่ะ รีบเก็บเสื้อผ้าใส่กระเป๋าทันที ศุกร์นี้ได้เวลาวิ่งกลับสุราษฎร์อีกแล้วครับทั่น

วิ่งไปเติมพลังให้กับชีวิต ทั้งของแม่และของเรา

เน๊อะ พี่ เน๊อะ

..คิดถึงจ้าน..นิ