26 มิถุนายน 2551 ณ โรงแรมตักสิลา
ผ่านมานานครับ นับได้ประมาณ 2 อาทิตย์ แต่การบ้านผมก็ยังไม่ส่ง วันนี้ได้ฤกษ์นิมิตหมายอันดีที่จะทำการบ้านส่ง "หัวหน้า" และท่านอื่นที่พลาดโอกาสอย่างน่าเสียได้ไม่ได้ร่วมกิจกรรมในวันนั้น
ตัวผมเองก็ "ฟลุ๊ก" ครับ ที่ได้ "ตั๋วฟรี" ในครั้งนี้ เพราะบังเอิ็ญ "คุณแผ่นดิน" (หัวหน้าผมเอง) ติดประชุมด่วน แต่ "เพิ่น" ก็อยากไปมากเ่ช่นกัน
เป็นครั้งที่ 2 ที่ผมได้มีโอกาสรับฟังบรรยายจากท่าน "อาจารย์วรภัทร์ ภู่เจริญ" ประเด็นที่ท่านบรรยายวันนั้น บอกได้คำเดียวว่า "สุดยอด" "โดนใจ" และ "สะใจ" ท่านวิพากษ์เรื่อง "ระบบการศึกษาของไทย" ท่านบรรยายไป ผมก็นั่งคิดถึงตัวเองไปครับ
"ดร.เต็มบ้านเต็มเมือง แต่ป่าไม้ลดลงทุกวัน" เจ็บครับกับคำ ๆ นี้ที่ท่านบอก
"มองไปทางไหนเจอแต่นักเรียน นักศึกษา แต่ประเทศไทยทำไมเป็นแบบนี้" เจ็บกว่าอีก
"การศึกษาไทยสอนอะไรให้เด็กครับ" มันโดนใจผมเต็ม ๆ
"เออว่ะ" ผมตั้งคำถามกับตัวเอง จริงนะ
อาจารย์สอนอะไรเราก็เรียน ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆๆ อาจารย์ถามว่า "มีปัญหาไหม" เราก็ถามไม่เข้าใจตรงนั้น ตรงนี้ "แต่" "เราลืมถามอาจารย์" ไปว่า สิ่งที่เราเรียน "มันนำไปใช้ยังไง" "จะใช้เมื่อไหร่" "ใช้ที่ไหน" และ "ใช้ทำอะไร" เราลืมถามอาจารย์ไป และที่สำคัญ "เราลืมถามตัวเอง"
"เราจะรีบไปไหน ?" อีกหนึ่งคำถามที่อาจารย์ถาม "คือ" ทำไมเราต้องรีบมองไปข้างหน้ามากจังแต่ลืมดูข้างหลังและ "กำพึด" ตนเอง
"มันเป็นครั้งแรก" ที่ผมเริ่ม "ตั้งคำถามกับตนเอง" ทั้งที่ตลอดระยะเวลาที่ผ่านมา "ผมไม่เคยตั้งคำถามกับตนเอง" "ไม่เคยตั้งคำถามกับสิ่งที่ทำและสิ่งที่เห็น"
ช่วงบ่าย อาจารย์ให้ทำกิจกรรม "มองตัวเองผ่านลักษณะนิสัยของสัตว์ 4 ชนิด" แล้วพิจารณาว่าตัวเอง "เป็นอะไร"
"เสียดาย" แทนผู้ที่ไม่มีโอกาสเข้าร่วม "เสียดายมาก" แทนคนที่ได้ "ตั๋วฟรี" แต่ทิ้งไป
ในใจคิดว่า "อยากให้ครูบาอาจารย์" ได้ฟังกันเยอะ ๆ ครับ "แต่" "ก็คงเหมือนเดิม" เพราะอาจารย์ส่วนมากเป็น "หมี" ครับ
จากวันนั้นเป็นต้นมา ผมเริ่มคิดถึงตัวเองครับ "ทำไมเราโง่จัง" เรียนเยอะนะครับ แต่ "เหมือนไม่รู้อะไรเลย" "เขาให้เรียนอะไรก็เรียน" ไม่เคยตั้งคำถาม
ผมว่า การศึกษาในปัจจุบันสอนให้เราเป็น "คนเก่ง" นะครับ แต่ลืมสอนให้เราเป็น "คนดี" สอนให้เรา "แข่งขัน" แต่ลืมสอนให้เรา "แบ่งปัน"
ผมว่าถ้า "ผู้หลักผู้ใหญ่" หันมามองเรื่องเหล่านี้บ้าง "ประเทศไทย" จะน่าอยู่ขึ้นเยอะครับ........................................
ความเห็น (8)
พี่ว่า น้องยะ เป็นคนที่ ตั้งคำถาม ได้ดีนะ
ฟังจากตอนสรุปงานที่ งานผ้าป่าหนังสือที่ผ่านมา
อย่าง ตั้งคำถาม เรื่อง ใบบัว น้องยะ พูดมา พี่ว่า ดีนะ
และน้องยะ ถ่ายรูปสวยด้วย ภาพที่เป็นป้ายงานเวที ที่เด็กรักป่า
น่ะ พี่ว่า ส่งประกวด ได้เลยนะ ธรรมชาติ มากๆ
จริง ๆ ก็อยากไป แต่พี่ได้ตั๋วในนามคณะทำงานแล้ว เลยไม่อยากให้งานเราเสียโอกาส .. แรกก็กะจะเวียนให้นุ้ยไปสัมผัสดูบ้าง แต่เมื่อวิเคราะห์แล้วว่ามีโจทย์ที่ต้องนำร่องใน "พฤหัสสกัดความรู้" ...เลยต้องเป็นเธอ และเธอเท่านั้น ..
ซึ่งจากการประเมินที่ยะนำมาขยายผลกับบุคลากรนั้นก็ถือว่า "ตั๋ว" ที่ได้ไป หรือสถานะที่ได้รับ "อภิสิทธิ์" ไปนั้น ก็นำมาแบ่งปัน เติมเติมให้กับคนอื่นได้อย่างไม่บกพร่อง
....
คำถามหลายคำถาม พี่ว่ายะได้ค้นพบด้วยตัวเองแล้วล่ะ เป็นต้นว่า จบสถิติมาแล้ว.. เอามาใช้ในงานประจำอย่างไร หรือเพราะเลือกที่จะอยู่ตรงนี้จึงไม่ได้ใช้ศาสตร์นั้น ๆ หรือเปล่า ?
....
มีเวลาได้อ่านเรื่องสั้นชื่อ "เพื่อนเก่าที่บ้านเกิด" ของคำหมาน คนไท (ชุดสาปอีสาน) เกิดความประทับใจเรื่องเรื่องราวการดำเนินเรื่องแบบง่าย ๆ โดยตัวละครตัวหนึ่งร่ำเรียนจบ ดร.จากต่างประเทศ คิดถึงเพื่อนสมัยเด็ก ๆ ที่เรียนด้วยกันและเคยช่วยชีวิตตัวเองจากการจมน้ำ
เมื่อเกษียรณราชการก็ตามหาเพื่อคนนี้จนเจอ พบว่าเขาใช้ชีวิตแบบเรียบง่าย (เรียนไม่สูง) ปลูกผักปลูกพืชกินเอง และอนุรักษ์ต้นไม้พื้นบ้านอีสานไว้เยอะมาก
ดังนั้นเขาจึงชวนเพื่อนมาช่วยสอนการปลูกต้นไม้ให้เป็นป่าให้กับชาวบ้านในจังหวัดมุกดาหาร โดยจะมีเงินค่าตอบแทนให้ แต่เพื่อนกลับพูดอย่างน่าฟังว่า
"เฮามีความฮู้น้อย บ่กล้าไปสอนไผดอก โตเฮียนหนังสือหลายจบดอกเตอร์จากเมืองนอก เป็นหยังบ่ไปสอนให้เผิ่น"
- ถอดบทเรียนได้เยี่ยมครับ
- หมีแพนด้า มาเป็นกำลังใจครับ....อิอิ
- องค์กร หรือ ชุมชนต้องการ สัตว์ทั้ง 4 จำพวกครับ ประเด็นสำคัญคือ สัตว์ทั้ง 4 พวกคุยกันได้หรือ เกิดสุนทรียสนทนา ระหว่างกันได้
เสียดายโอกาสครั้งนั้นจังเลย
แต่ก็ได้รับจากผู้ที่ได้ไปรับฟังมาเล่าให้เราต่อถือว่าสมบูรณ์แบบแล้วครับ
ทำไงดีสัตว์ทั้ง 4 ตัวจะร่วมใจทำงานไปสู่เป้าหมายได้
ขอบคุณมาก
ถ้าเป็นได้ 4 ตัวก็ดี
เพราะเป็นตัวใดตัวหนึ่ง....ค่อนข้างเห็นแก่ตัว...เหมือนคน
บางครั้งถ้าเราไม่รู้ว่าเราเป็นอะไรสักตัวในสัตว์ทั้ง 4 นั้น ก็ดีเหมือนกันนะ เราจะได้หลุดจากการยึดติดว่าเราเป็นโน่นเป็นนี่ต้องอย่างโน้นอย่างนี้
ถ้าหากเกิดเหตุการณ์ใดๆ เราก็ปรับตัวให้เข้ากับสภาพการณ์นั้นๆ ให้ได้มากที่สุดตามวิถีการเปลี่ยนแปลงของมนุษย์ที่ติดตัวมาแต่กำเนิด ก็เหมือนกับการที่เราอยู่ในวงสีขาวอยู่แล้วหรือเปล่าหรือไม่ก็อยู่นอกวงไปเลย ไม่จำเป็นต้องอยู่ในกรอบที่เรากำหนดหรือสมมติขึ้นมาเอง
มาชวนไปเล่น tag ว่าด้วยความลับ .. http://gotoknow.org/blog/pandin/195393