ถึงคิวข้า.....ดาราจำเป็น กับ มาตรฐานการต้อนรับ
แม่คะ
วันนี้หนูไปอบรมเรื่องการจัดทำมาตรฐานการบริการ ที่เจ้านายหนูอยากให้เจ้าหน้าที่มีมาตรฐานในการให้บริการไปในแนวทางเดียวกัน มีอาจารย์ นายแพทย์นิวัฒน์ ลีวงศ์วัฒน์ จากสถาบันการพูดเพื่อความสำเร็จ มาเป็นที่ปรึกษา
แต่ด้วยแนวคิดของอาจารย์ที่ว่า หัวหน้าเท่านั้นที่จะเป็นแบบอย่างที่ดี เมื่อหัวหน้าทำดีลูกน้องย่อมทำดีตาม
ดังนั้น อาจารย์จึงมีหลักสูตรสำหรับเตรียมหัวหน้างานให้เป็นแบบอย่างที่ดีแก่ลูกน้อง วันนี้เป็นครั้งที่สองแล้วสำหรับหลักสูตรสำหรับหัวหน้า
วันนี้ช่วงเช้าอาจารย์ให้แนวคิดเกี่ยวกับการคิดบวก พูดบวก ทำบวก ในช่วงบ่ายอาจารย์ให้แบ่งกลุ่ม ทำกิจกรรม กำหนดมาตรฐานการต้อนรับ การรับโทรศัพท์ การประสานงานระหว่างงานต่างๆ การแก้ไขปัญหาเฉพาะหน้า
จากการให้นับ 1-4 เพื่อจัดกลุ่ม หนูได้อยู่กลุ่มที่ 3 มีสมาชิก 10 คนพอดิบพอดี แต่จับสลากได้เรื่องของการต้อนรับ อาจารย์ให้เลือกประธานกลุ่ม (ไม่รู้ว่าให้เลือกไปทำอะไรเพราะไม่เห็นได้ใช้ประโยชน์จากตรงนี้เลย) อาจารย์ให้ทุกคนกำมือชูนิ้วชี้ขึ้น เหนือศีรษะ แล้วหลังอาจารย์ให้สัญญานให้ทุกคนชี้ไปที่คนที่จะเลือกเป็นประธาน นิ้วทั้งเก้าชึ้มาที่หนูพร้อมๆกันเลย หนูภูมิใจเล็กๆที่ดูแล้วกลมเกลียวสามัคคีกันเหลือเกิน
เรื่องการต้อนรับพวกเรากำหนดกันไว้สามข้อ เป็นมาตรฐานที่ทุกงานต้องปฏิบัติ เมื่อผู้มารับบริการมาใช้บริการที่งานหรือแผนกของเรา คือ
-ทักทาย สวัสดีด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้ม สบตา ให้ความเป็นกันเอง
-สอบถามความต้องการในการมารับบริการ
-ให้ความช่วยเหลือตามความเหมาะสม
กิจกรรมหากหยุดแค่นี้ ก็ดูมันจะง่ายไปใช่มั้ยคะ อาจารย์เลยให้แสดงละครประกอบด้วย อาจารย์ใช้ชื่อกิจกรรมว่า "ถึงคิวข้า.....ดาราจำเป็น"
น้องก้อยดูจะมีหัวคิดสร้างสรรค์เลยกลายเป็นผู้กำกับบท เขียนบท ส่วนการแสดงให้ทุกคนคิดกันเอง เพราะเวลาเราไม่พอแล้ว
เรากำหนดให้มีผู้ป่วยและญาติ ผ่านไปใช้บริการทุกแผนก ตั้งแต่ รปภ.-ทึ่จอดรถ-ประชาสัมพันธ์-ห้องเจาะเลือด-แพทย์-พยาบาล-ห้องยา
หนูได้รับเลือกให้แสดงด้วยค่ะ แน่นอนเลยว่าหนูต้องได้เป็นคนไข้ ที่สูงอายุ แถมด้วยเป็นคนลาวพูดจาไม่ค่อยเข้าใจภาษาไทย
กลุ่มหนูไม่ได้เตรียมบทพูดอะไรกันเลย แต่ทุกคนเก่งมาก ส่งลูกรับลูกกันดี แก้ไขปัญหาเฉพาะหน้าได้ดีมาก เป็นไปในทิศทางเดียวกัน ส่วนหนูก็ทำหลังค่อมๆ เวลาเขาพูดอะไรก็ทำเป็นไม่เข้าใจ เลยต้องถามเยอะพูดมากด้วยน้ำเสียงของชาวชาติ หนูเลียนแบบแม่ ทำกริยาเหมือนตอนที่แม่อัลไซเมอร์ไง... (อิอิอิ...หนูล้อเล่นน๊า....) หนูเลยได้รับรางวัล ป๊อบปูร่าโวท เฉือนพี่ตุ้ยไปคะแนนเดียว ซึ่งแสดงได้ดีมากๆ ส่วนหนูคงได้คะแนนที่ทำหลังค่อมจนเมื่อยปวดไปหมด แถมด้วยน้ำเสียงของชาวต่างชาติที่ทำให้หลายคนหัวเราะ (หนูกลายไปตลกไปแล้วนะคะ....แม่)
ส่วนมาตรฐานที่เรากำหนด อาจารย์วิพากย์ว่ายังไม่ปิ๊งโดนใจซักเท่าไร เลยได้รับรางวัลที่ 3 มา คงต้องมาแก้ไข ให้ชัดเจนและครอบคลุมมากขึ้น ซึ่งอาจจะต้องแตกต่างกันไปบ้างตามบริบทของแต่ละแผนก ดูยากนะแม่ ไม่รู้พวกเราจะทำได้ดี ทำดีได้มากแค่ไหน คนไข้ก็ได้รับผลดีมากขึ้นเท่านั้น หนูคิดได้ตอนนี้ว่า คงต้องไปถามผู้มาใช้บริการหลายๆๆคนว่า "เมื่อมาโรงพยาบาล อยากได้รับการต้อนรับแบบไหน"
นอนแล้วจ๊ะแม่ มึนหัว หลังกินข้าวเย็น หนูอ๊วกด้วย คลื่นใส้แล้วก็ปวดหัวแปลกๆ
รักแม่จ๊ะ
ลูก
16 มิ.ย. 51 : 21.23 น.
ความเห็น (6)
การคิดบวก พูดบวก ทำบวก
""""
ถ้าทุก ๆเช้าของชีวิต เป็นไปในสามกระบวนความนั้น ผมเชื่อว่า ชีวิตและการงานของวันนั้น จะเบิกบานและมีประสิทธิภาพไม่น้อยเลยทีเดียว
สวัสดีค่ะ อ.แผ่นดิน
- ป้าแดงว่า ป้าแดงเป็นคนคิดลบอยู่เหมือนกัน พยายามจะคิดบวก
- ถูกต้องเลยว่า หากทำได้ ชีวิตและการงบานต้องเลิกบานแน่นอน
ป้าแดงครับ
อ่านแล้วคิดภาพตามเลยครับ การแสดงบทบาทสมมุติ หากแสดงได้ดี เป็นการเรียนรู้ที่ดีเลยครับ
ป้าแดงคลื่นใส้ และอาเจียนเหรอครับ เป็นอาการตั้วครรภ์อ่อนๆหรือเปล่าครับ ?? :-P
สวัสดีค่ะ น้องเอก
- อาการป้าแดงยังไม่ดีขึ้นเลยค่ะ มีท้องรึ วัยทอง ก็ไม่รู้
- อิอิอิ
- สงสัยอย่างหลัง แหงๆๆ
- ฮ่าๆๆ
- ป้าแดงแสดงเก่งเนอะ
- แต่ถ้าถามว่าไปโรงพยาบาล
- อยากได้อะไร
- อยากได้ รอยยิ้ม การบริการที่ดีจากโรงพยาบาล
- ไม่ใช่หน้าบึ้ง คิ้วขมวด ดุคนไข้
- ว่าแต่ว่า ขอให้ป้าเราหายเร็วๆๆนะ
- ท้องเสียนาน น่ากลัว ต้องเอาไปซ่อม อิอิๆ
อ้อยควั้น (sirintip)
หวัดดีค่ะ...ป้าแดง
สบายดีนะค่ะ
แวะมาเยี่ยม
คิดถึงนะค่ะ