ขาดคู่แล้วรู้สึก..?

ใจหายแวบเลยเพราะคิดว่าต้องทึ้งแล้วละ พอเจอแล้วจึงทิ้งกันไม่ลงเพราะมันเป็นของคู่กันไงละ.

ขาดคู่แล้วรู้สึก..?ตอนอยู่ด้วยกันนี่มองไม่เห็นเลยละ กับมองเห็นความงามอยู่ในตู้กระจกนะ ยิ่งมาจากนอกด้วยแล้วสวยงามดีแท้

ในช่วงวันหยุดเด็ก ๆ ชอบกลับบ้านและไปยังโรงขายน้ำแข็งของคุณป้าพวกเขานะ วันหนึ่ง ๆ จะได้ยิน เสียงโม่บดน้ำแข็งก้อนโตดังกรึ่งกรั่ง ๆ

ก่อนที่น้ำแข็งที่แตกออกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยจะไหลขึ้นเป็นทางยาวตามเกลียวล้อที่ฉุดขึ้นไปจนได้ที่แล้วก็ตกลงมายังถังรถกะบะเก่า ๆที่ขับเข้ามาจอดรอรับเลยเรียกว่ารถน้ำแข็งนะ

เป็นสิ่งที่เด็กน้อยสนใจยืนดูมากแล้วสงสัยเขาเอาน้ำแข็งไปทำอะไรโดยขอขึ้นรถบรรทุกน้ำแข็งไปด้วยเป็นการเรียนรู้สิ่งใหม่ ๆ ดี วันนั้นผมเลยอุ้มเด็กน้อยขึ้นรถไปพอถึงกลางทางรู้สึกได้ว่าขาดคู่ซะแล้ว..พอไปถึงท่าเรือจอดมีเรือประมงลำใหญ่รออยู่เพื่อรับน้ำแข็งออกทะเลไงละ

เมื่อนั่งรถเปล่าน้ำแข็งกลับมายังที่เดิมเลยบอกคนขับว่าช่วยดูกลางทางเพื่อเจอคู่ตรงที่เรารู้สึกได้นะ จมรถวิ่งไปจอดที่เดิม คนขับรถชี้ให้ดูนั้นไงละ...ใจหายแวบเลยเพราะคิดว่าต้องทึ้งแล้วละ พอเจอแล้วจึงทิ้งกันไม่ลงเพราะมันเป็นของคู่กันไงละ...

รองเท้าเด็กทำตกเหลือติดเท้าเพียงหนึ่งข้างนะ...ดีที่ไม่ตัดสินใจเหวี่ยงทิ้งตอนอยู่บนรถ เอาไว้ทำไมละ แต่อดใจค้นหาจนสุดท้ายดันมาเจอจนได้..ฮิ ฮิ ฮิ.

เขียนใน GotoKnow โดย ยูมิ
ใน วัฒนธรรมท้องถิ่น

คำสำคัญ (Tags): #ของคู่กันก็ต้องไปด้วยกันเสมอ

หมายเลขบันทึก: 185081เขียนเมื่อ 29 พฤษภาคม 2008 10:42 น. ()แก้ไขเมื่อ 6 กันยายน 2013 19:06 น. ()สัญญาอนุญาต: จำนวนที่อ่าน

ความเห็น (16)

ครูโย่ง

เขียนเมื่อ 29 พฤษภาคม 2008 10:54 น. ()

สวัสดีครับ

แวะมาทักทายครับ
โห น้ำแข็งเกาะขนาดนี้เลยนะครับ
เห็นแล้วหนาวววววววววว

หยั่งราก ฝากใบ

เขียนเมื่อ 29 พฤษภาคม 2008 11:01 น. ()

สวัสดีค่ะอ.ยูมิ

เรื่องขาดคู่ (รองเท้า) นี่ คนไม่มีรากมีประสบการณ์นะคะ
ครั้งเมื่อยังเรียนพยาบาลที่มหิดล พยาบาลจะถูกปลูกฝังให้ต้องมาขึ้นเวรก่อนเวลา ลงเวรหลังเวลา วันหนึ่งต้องขึ้นเวรบ่าย..แต่ด้วยความโอ้เอ้จึงมาจวนเจียนเวลามาก แล้วยังต้องรอเรือข้ามฟากจากท่าช้างไปฝั่งศิริราช
พอเห็นเรือที่กำลังจะออกจากท่าแต่ไกล ช้าไม่ได้แล้ว ต้องรีบลงเรือเที่ยวนี้ละ พลาดไม่ได้เด็ดขาด
กระโดดลงเรือเป็นคนสุดท้าย..เอาชีวิตเข้าแลกเพื่อให้ไปขึ้นเวรทันเวลา....ตัวเข้ามาให้เรือได้ทันหวุดหวิดค่ะ ...แต่...
รองเท้าข้างซ้ายไม่มาด้วย...อยู่บนโป๊ะเรือ...ท่ามกลางความอาลัยอาวรณ์..ที่ขาดคู่...ไปเสียแล้ว
มีอัศวินขี่ม้าขาวค่ะ โยนรองเท้าข้างซ้ายนั้นลงมาให้ในเรือ
...ขอบคุณจังค่ะ...ไม่ขาดคู่แล้วล่ะ...^_^