ไม่ได้หายไปไหน

ยามที่ความรู้สึกของตัวเองเป็นสีเทาๆ เป็นสัญญาณเตือนตัวเองว่า ถึงเวลาต้องเติมพลังให้ตัวเองแล้ว จึงปลีกเวลาให้ตัวเองได้ค้นหาว่า สีเทาๆนั้น เกิดขึ้นได้อย่างไร รู้แต่ว่ามันเหมือนมีสวิตช์ปิดความคิดของตัวเอง ไม่รู้ร้อน รู้หนาว ไม่รู้สึกทุกข์ ไม่สุข ไม่อยาก และก็ไม่ปลอดโปร่ง ก็เท่านั้นเอง จึงออกไปจากพื้นที่เพื่อเพิ่มพลังจากคนภายนอกสักพัก เหมือนได้ชาร์ตแบตให้ตัวเองอีกครั้ง แล้วกลับมา

ในช่วงหลายสัปดาห์ที่ผ่านมา ฉันละวางจากการเขียนบันทึกใน Blog ด้วยเหตุผล 2 ประการ

 

ประการหนึ่งคือ หยุดตัวเองไม่ให้ติด Blog จนบริหารเวลาไม่ดี  เพื่อไม่ให้งานหลายอย่างที่สำคัญคั่งค้าง จึงต้องบังคับตัวเองให้หยุด 

 

ประการที่ 2 คือ ช่วงก่อนหน้านี้สัก 2 สัปดาห์ มีความรู้สึกเหมือนมีสีเทาๆในใจ ซึ่งค้นหาคำตอบก็ไม่พบว่า ทำไม  รู้แต่ว่า เหมือนมีใครมาปิดสวิตช์จินตนาการของเราเอง  ปิดได้ยังไง ทำไมเรายอม ตอบไม่ได้  รู้ตัวว่า พยายามจะเอาชนะเพื่อเปิดสวิตช์ให้ได้ แต่ก็ไม่สำเร็จ สุดท้ายเลยต้องใช้วิธีเก่า คือ ออกไปจากสิ่งแวดล้อมปัจจุบันสักพัก แล้วค่อยกลับมาใหม่ 

 

ที่หายไปก็ด้วยสาเหตุนี้เอง

 

สิ่งแวดล้อมที่แอบหนีไปคลุกคลีด้วย และเพิ่งกลับมา ด้วยความรู้สึกดี เหมือนได้ชาร์ตแบตใหม่ ก็คือ สังคมภายใต้หลักสูตร KM for Change agent & Facilitator workshop ของ ส.ค.ส.  เป็นสิ่งแวดล้อมที่ทำให้ตาสว่าง มองย้อนมาเห็นว่าสีเทาๆที่เกิดขึ้นในใจเกิดจากอะไรกันแน่  

 

เป็นความรู้สึกสีเทาๆจากการตอบเสียงในตัวเองต่อความคิดที่เกิดขึ้นให้ตัวเองกระจ่างไม่ได้   ที่ให้คำตอบไม่ได้ทั้งๆที่มีคำตอบอยู่แล้ว ก็เพราะความคิดมันไปยึดติดกับสิ่งที่เห็นโดยมีการตัดสินก่อนฟังสิ่งที่เห็นให้ได้ยิน  ไม่ได้ฟังและยอมรับอย่างที่เห็น  การฟังที่ยุติแค่การเห็นแล้วตัดสินจึงไม่ลุ่มลึกพอที่จะได้ยินเสียงของคำตอบที่มีอยู่ ณ ตรงนั้นแล้ว

 

ขอบคุณ ส.ค.ส. และผู้เข้าร่วม workshop ทุกท่าน ที่ทำให้ฉันสามารถทะลุทะลวง ความรู้สึกสีเทาๆนี้ไปได้ 

 

ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อ ในพลังของการฟังอย่างลุ่มลึกว่ามันมีพลังมากจริงๆ   โดยเฉพาะการฟังเสียงในตัวตนของเราเอง   ฉันได้เรียนรู้ว่า การฟังที่จะทำให้เกิดการยอมรับอย่างที่มันเป็นเช่นนั้นเอง  ต้องการบรรยากาศที่เอื้อและนำพาไปประกอบ เป็นบรรยากาศที่เปิดใจตนเอง ผ่อนคลายตนเอง และให้ใจกับตนเองเพียงการติดตามรู้ ไม่มีความคาดหวังใดๆตั้งไว้ 

ฉันพบว่าแค่พลิกความเข้าใจในความคิดของตัวเองได้ ฉันก็ได้พลังคืนมาเติมเต็มแล้ว

 

ขอบคุณอีกครั้งสำหรับประสบการณ์ที่ได้รับจากทุกๆคน

28 มีนาคม 2551

 

 

 

 

[เกษตรยะลา]

สวัสดีครับ

• ช่วยขยายความด้วยครับ
• อยากรู้
• ขอบคุณมากครับ

[ปิติกานต์ จันทร์แย้ม : อิสระทำให้โอกาสอยู่กับเรา]

สวัสดีคะ

น้องเม จาก ม.วลัยลักษณ์คะ ตอนนี้ทีมงานวลัยลักษณ์ทุกคนเดินทางกลับถึง จ.นครศรีธรรมราชแล้วคะ ขอบคุณคุณหมอและทีมงานจาก รพ.กระบี่ มากคะสำหรับประสบการณ์ที่แบ่งปันให้ และคงจะได้แลกเปลี่ยนกับคุณหมอและทีมงานต่อใน gotoknow นะคะ

เม ม.วลัยลักษณ์

[หนุ่ม ร้อยเกาะ]

หวัดดีครับ

• การหายไปเป้นเรื่องธรรมชาติ ...หายกันบ่อย ครับ

[หมอเจ๊ คนสวย แซ่เฮ]

• คุณเกษตรยะลาค่ะ
• แล้วจะนำประสบการณ์มาเล่านะค่ะ
• ขอเวลาหน่อยค่ะ
• ........................
• น้องเม ค่ะ
• รู้มั๊ยว่า หมอเจ๊จำชื่อน้องได้ในวันสุดท้ายก่อนลาจากกัน
• ถามชื่ออยู่ทุกวัน มีคนบอกทุกวัน ก็ยังจำไม่ได้
• จนวันสุดท้ายจึงจำได้ค่ะ
• เสียดายที่ชะตาเราไม่ได้หมุนให้มาอยู่ทีมเดียวกันสักครา
• เลยไม่ได้คุยกัน
• ขอบคุณค่ะที่แวะมาคุย
• ...................................

[หยั่งราก ฝากใบ]

สวัสดีค่ะคุณหมอเจ๊

อ่านแล้ว ขอยก กำลังใจ ให้ ค่ะ...สัก 2 กิโลกรัม...

กำลังใจคงนับเป็นหน่วยชั่ง ตวง วัด ไม่ได้ ...

สีเทา ๆ เกิดขึ้นทุกวันในใจเรา...มากบ้างน้อยบ้าง...ต้องคอยระวังไม่เช่นนั้น มันจะเข้มขึ้น จนเป็น สีดำ..

แต่รู้ว่า คุณหมอเจ๊ ต้องจัดการได้ เพราะเป็นผู้มีธรรมะอยู่ในใจเสมอ... แถมยังมีอาชีพที่แสนดี ได้ทำบุญและกุศลทุกนาที ทุกชั่วโมง ทุกวัน

คนไม่มีราก ยังอยากกลับไปอยู่ในอาชีพพยาบาลเลยค่ะ ... แต่...มันไม่มีโอกาสแล้ว...ได้แต่อนุโมทนาผู้ที่มีโอกาสทำอย่างที่เราอยากทำแต่ไม่ได้ทำ

ให้กำลังใจนะคะ...สักกี่กิโลดี...

[หมอเจ๊ คนสวย แซ่เฮ]

• ขอบคุณในกำลังใจค่ะ อาจารย์คนไร้ราก
• สีเทาๆที่เกิดขึ้น ไม่ใช่ความเศร้า ความเสียใจใดๆ
• ไม่ใช่ความขุ่นหมอง ขุ่นเคืองใคร
• รู้สึกแต่ว่ามีบางอย่างติดค้างอยู่ในใจ
• ทำให้รู้สึกว่าไม่ปลอดโปร่ง
• มีสัญญาณบางอย่างคอยสะกิดลึกๆอยู่ภายใน
• ซึ่งทำให้พลังใจล้าไปอย่างน่าฉงน
• ในสภาวะแบบนี้....
• สมองหมอเจ๊มักจะไม่เปิดรับอะไรที่ผ่านมาให้เรียนรู้
• มันจะผ่านมาและผ่านเลยไป
• เป็นสภาวะอะไรที่หมอเจ๊ไม่ชอบอย่างยิ่ง
• ที่ถูกปิดสวิตช์เช่นนี้
• ด้วยรู้สึกตัวเองเหมือนหุ่นยนตร์

[หมอเจ๊ คนสวย แซ่เฮ]

• ขอโทษที่บังอาจเปลี่ยนนามค่ะ
• ขอแก้...คนไร้ราก....เป็น....คนไม่มีรากค่ะ

[หยั่งราก ฝากใบ]

สวัสดีค่ะคุณหมอเจ๊

ไม่เป็นไรค่ะ ชื่อก็เพียงสิ่งสมมติให้เราสื่อสารกันได้สะดวกขึ้น

ขออนุญาตเล่าความรู้สึกตัวเองที่อาจจะคล้ายกันหรือเปล่าก็ไม่ทราบ  เคยรู้สึกเหมือน...ว่าง... ไม่อยากทำอะไร ไม่เบื่อ ไม่สุข ไม่ทุกข์ ... ไม่รู้ว่าเป็นอะไร...คุยกับเพื่อนสนิท  เขานิยามอาการแบบนี้ว่า...

 Memory Full !!!!  และบอกว่าวิธีแก้ง่ายมาก...Delete file เก่าที่ไม่ใช้แล้วออกไป  Format ใหม่... ก็ใช้ได้แล้ว...ว่างั้น..

แต่...คนไม่เหมือน Computer สักหน่อย...นี่เธอ...แนะนำอะไรไม่รู้...เหลวไหลจัง...

เพื่อนรักส่ายหน้า... ก็คิดสิว่าอะไรมัน Full จะ Delete อะไรออก แล้วก็จะ Format เมื่อไหร่...เอ๊ะ...ยายโก๊ะนี่...

ทั้งโกรธทั้งขำ... หายอาการว่างเลยค่ะ... ขอบใจเพื่อนรักจริง ๆ เลย... ที่สอนให้รู้ว่า อารมณ์มันเปลี่ยนทุกวินาที แต่จิตแท้ที่ประภัสสรยังคงอยู่เสมอ.

[หมอเจ๊ คนสวย แซ่เฮ]

• อาจารย์คนไม่มีรากค่ะ
• หมอเจ๊ไม่รู้สึกว่า ว่างในใจค่ะ  มันเหมือนยังอยากทำอะไรอยู่  แต่ก็ไม่รู้ว่าอะไรที่อยากทำแน่ๆ  พอลงมือทำในสิ่งที่คิดว่าใช่ ก็ไม่ใช่อะไรอย่างนี้มากกว่าค่ะ
• กำลังทบทวนความรู้สึกเพื่อบันทึกค่ะ
• จะได้ไว้เปรียบเทียบเมื่อยามมีความรู้สึกเยี่ยงนี้อีก
• ว่าทุกครานั้น ความรู้สึกแบบเดียวกันมันมีอะไรเปลี่ยนไปบ้างไหม

[beyondKM]

สวัสดีครับ หมอเจ๊

เยี่ยมมากเลยครับ . . . ผมอ่านแล้ว รู้สึกได้ถึง "พลัง" ที่กลับคืนมา . . . เชื่อว่าหมอจะสามารถ "Radiating Possibility" ได้อย่างที่เคยทำมาได้ . . . ขอเป็นกำลังใจให้ครับ

[หมอเจ๊ คนสวย แซ่เฮ]

• ขอบคุณค่ะ อาจารย์