โลกใบนี้กว้างใหญ่ไพศาลนัก...ให้ท่องเที่ยวมากมายอย่างไรก็มิมีวันจบ...แม้ชั่วชีวิตเรา...
ทุกวันนี้...การค้นหาให้ได้มาซึ่งธรรมชาติ...เป็นสิ่งที่เราต้องการ...และไฝ่ฝันหา...เหมือนการดิ้นรนให้ได้มาซึ่งอิสระภาพแห่งเรา...
.
หลังจากที่เราทอดทิ้งเขามานานแสนนาน...แม้นอยู่ไม่ไกล...แต่เหมือนเราสองอยู่ห่างกันร้อยโยชน์พันโยชน์...
.
ใครเป็นคนก่อเริ่มกำหนดนาม"ทอดทิ้ง"ไว้นะ.?..ทำให้เรารุ่นหลังต้องคอยประคับประคองหัวใจของตัวเราเอง...มิให้ต้องบอบช้ำเพราะถูกกระทำด้วยนามนี้...
.
.
แล้วธรรมชาติที่ยังหลงเหลืออยู่บนโลกใบนี้ล่ะ...เขาต้องผ่านมิติแห่งบาดแผลและความชอกช้ำด้วยพิษแห่งการ "ทอดทิ้ง".!!!..รุนแรงขนาดไหนนะ...มาบัดนี้จึงเหลือร่องรอยแห่งความเจริญรุ่งเรืองในอดีต ให้เราดูเพียงน้อยนิด.?..ทำไมเขาไม่ตอบโต้...หรือเขาด้านชากับความรู้สึกเหล่านั้นเสียแล้ว...อนิจจา...หรือเขากำลังตอบโต้ทีละน้อย...ทีละน้อย...โดยมิให้ผู้ทอดทิ้งเขารู้ตัว...แล้วอะไรจะเกิดขึ้นเมื่อวันนั้นมาถึง...?
. และบัดนี้วันนั้นมาถึงแล้วครับ.!!!!
.
นิยามนามทอดทิ้ง คงเป็นสิ่งคู่ดูแล
ทิ้งไปไม่เชือนแช แต่มีใจไว้พักพิง
สวัสดีครับคุณสมอลแมน
กลับเถิดปวงประชา หากแม้นว่ารักข้าจริง
ข้ายอมเจ้าทุกสิ่ง ขอเพียงเจ้าเฝ้าดูแล....
ขอบคุณครับ
สวัสดีครับอาจารย์ขจิต...
สบายยายต้องมีฐานประกอบครับ...รับรองไม่ดื้อเลย...อิอิ
ขอบคุณครับ
อ.หมู
สวัสดีคะนายช่างใหญ่
มาชมภาพสวย ชมแล้วสบายตา สบายใจจริง ๆ คะ
สวัสดีครับ นายช่างใหญ่
สวัสดีค่ะนายช่างใหญ่
สวัสดีครับอ.หมู
ธรรมชาติ...ให้เราสบายตา...สบายใจเสมอครับ
ขอบคุณครับ
สวัสดีครับคุณเกษตรยะลา
ธรรมชาติ....มีสิ่งที่ให้ชาวโลกเลี้ยงชีพไว้พร้อมสรรพ...แต่ความต้องการของชาวโลกไม่มีที่สิ้นสุด...จึงต้องลำบากขึ้นเรื่อย ๆ ครับ
ขอบคุณครับ
สวัสดีค่ะน้องชาย
สวัสดีครับคุณหญ้าบัว
ธรรมชาติ...เขาไม่ใจร้ายกับเรา...แต่เราทำร้ายเขาตลอด...คุณหญ้าบัวอยู่ใกล้เขา...ฝากดูแลเขาให้ดี ๆ นะครับ
ขอบคุณครับ
สวัสดีครับพี่ครูอ้อย
ขอบคุณครับที่เข้ามาเยี่ยมเยียน...และคิดถึงเช่นเดียวกันครับ...ผมไปเยี่ยมที่บล็อกพี่ครูอ้อยตลอดครับ...ยินดีด้วยครับที่สบายตา...สบายใจ
ขอบคุณครับผม
สวัสดีค่ะนายช่างใหญ่
" การดิ้นรนให้ได้มาซึ่งอิสระภาพแห่งเรา..."
เพราะสิ่งนี้แหละ จึงทำให้ บางครั้งเรารู้สึก เหมือนถูกทอดทิ้ง หรือ เป็นผู้ทอดทิ้ง ......
ขอบคุณความสบายตา สบายใจ ที่ให้กันมาตลอด
สวัสดีครับคุณตันติราพันธ์
" โลกใบนี้กว้างใหญ่ไพศาลนัก." จึงได้กำหนดบริบทแห่งตัวตนของชาวโลกไว้...เหมือนเป็นฐานของแต่ละตัวตน...มิให้เกิดการเหลื่อมล้ำและก้าวล่วง...แต่ความต้องการของตัวตนไม่มีที่สิ้นสุด...จึงได้พลัดพรากจากบริบทแห่งตน...เป็นเหตุแห่งการปรากฏนาม"ทอดทิ้ง" แลฯ
ขอบคุณเช่นกันครับ