เพื่อนปริญญาตรี
งานรวมรุ่นเจอเพื่อนๆ ไม่ว่าครั้งใดก็สนุกทุกครั้ง แต่เวลานึกถึงเพื่อน ใจมักจะรู้สึกผูกพันกับเพื่อนมัธยมและเพื่อนเรียนปริญญาตรี มากกว่าเพื่อนร่วมงาน
ทั้งๆที่ใช้ชีวิตระหว่างเรียนมัธยมด้วยกันแค่สองปี และปริญญาตรีแค่สี่ปี ..น้อยกว่า การใช้ชีวิตทำงานกับเพื่อนร่วมงานซะด้วยซ้ำ
เพื่อนที่เรียนมัธยมหรือปริญญาตรีด้วยกันมาเจอกันแต่ละครั้ง ก็ดีใจที่ได้รู้ว่าใครทำอะไรที่ไหน ลูกโตหรือยัง เรียนจบหรือยัง
วันนี้มีงานคืนสู่เหย้าปีที่ 48 ของคณะพยาบาลฯ ได้เจอเพื่อนๆ ที่แยกย้ายไปทำงานที่อื่นๆ ไกลๆ ได้คุยกันจนเสียงหาย งานบนเวทีมีอะไรบ้างก็ไม่ได้สำคัญกว่าการได้กอดเพื่อนทักทายพูดคุยกัน เพื่อนส่วนมากเรียนต่อปริญญาโท เอก และส่วนมากก็มีตำแหน่งบริหาร คนที่ทำธุระกิจส่วนตัวก็ก้าวหน้าร่ำรวย..ครอบครัวก็อบอุ่นรักใคร่กันดี เห็นเพื่อนก้าวหน้าก็ดีใจร่วมลุ้นร่วมเชียร์ให้ได้ตำแหน่งสูงๆขึ้นไปอีก ใครผอมไปอ้วนไปก็บอกก็เตือนกัน จะได้อายุยืนยาวไว้เจอกันอีกนานๆ
รุ่นอื่นๆ ก็มองว่ารุ่นนี้รวมกันติดรักกันดี ก็นึกไม่ออกว่าเพราะอะไรบ้าง
แต่สิ่งหนึ่งที่รุ่นเราทำคือเวียนตำแหน่งประธานรุ่นทุกสองปี และให้มีศูนย์กลางสำหรับติดต่อแจ้งข่าว มีกิจกรรมที่ให้ได้เจอกันอย่างน้อยปีละครั้ง มีอะไรก็คุยกันยอมกันบ้าง ช่วยกันบ้าง เข้าใจกันเพราะรู้จักกันดีแล้ว ทำอะไรก็ไม่ต้องนึกถึงหน้ากาก ไม่ต้องวางฟอร์ม เลยสนุกอย่างนี้เองค่ะ
มีเพื่อนรักกัน ก็ต้องยิ่งรักษาน้ำใจกันเอาไว้นานๆ...คุณว่าจริงไหมคะ
ความเห็น (8)
อ่ะนะ พี่สร้อยคะ
ช่วงนี้เราอาการเดียวกันสิคะเนี่ย... หนิงเพิ่งเขียน ถึง"เพื่อน" ไปไม่นานนี้ค่ะ
ดีใจที่ได้เจอเพื่อนๆ อินถวา (ดอกไม้สัญญลักษณ์ของวิทยาลัยพยาบาลศรีมหาสารคามค่ะ )
หนิงเองก็คิดถึงเพื่อนมัธยมมากกว่าเพื่อนปริญญาตรีค่ะ แต่แน่นอนว่า...มากกว่าเพื่อนร่วมงาน
อาจจะเพราะว่าเพื่อนร่วมงานเราได้เห็นได้เจอกันอยู่บ่อยๆมังคะ เลยไม่ค่อยได้คิดถึงกัน อิอิ ส่วนเพื่อนมัธยมก็ ห่างกันไปนานก็จะคิดถึงมาก ยิ่งคิดถึงกันเจอกันทีไร คิดถึงสมัยเด็กๆซน เซี้ยว ซ่าส์ 555 แต่รักการเรียนนะคะ
- wow!!! อายุรวมกันท่าจะมาก อิอิอิๆ
- ดีจังเลยที่ได้พบกัน
- โอกาสแบบนี้หายาก
- ขอยินดีด้วยคน
- แต่เท่าที่สังเกต
- พี่ๆตัวเล็กๆๆทั้งนั้น
- ฮ่าๆๆๆ
สวัสดีค่ะ
ชอบประโยคนี้จริงๆค่ะ....
ทำอะไรก็ไม่ต้องนึกถึงหน้ากาก ไม่ต้องวางฟอร์ม เลยสนุกอย่างนี้เองค่ะ
มีเพื่อนรักกัน ก็ต้องยิ่งรักษาน้ำใจกันเอาไว้นานๆ...คุณว่าจริงไหมคะ
จะเห็นได้ว่า บันทึกของดิฉัน เอ่ยถึงเพื่อนบ่อยมาก มักเป็นเพื่อนนักเรียนค่ะ มีตั้งแต่มัธยม จนเรียนจบ
เราสนุกกันมากเวลาเจอกัน เพราะเราไม่มีฟอร์ม พูดและแสดงอารมณ์กันตามธรรมชาติ กลับบ้านมาก็ยัง อารมณ์ดี ต่อเนื่องไปอีกหลายวันนะคะ
ขอบคุณค่ะ น้องหนิง อาจารย์น้องขจิต และท่าน Sasinanda
งานคืนสู่เหย้าฯ ได้รับรู้อย่างซาบซึ้งถึง spirit ของเพื่อนๆ ด้วยค่ะ
- ที่เพื่อนหลายๆคนนั่งเครื่องบินจากกรุงเทพฯเพื่อมาร่วมงานแล้วก็กลับวันรุ่งขึ้น
- เพื่อนที่มาร่วมงานทุกคนก็บริจาคเงินลงขัน สมทบทุนเพื่อพัฒนาคณะฯและเป็นทนการศึกษาให้กับนักศึกษา
- เพื่อนที่ยังไม่กลับอีก 28 คนก็ไปเที่ยวเชียงรายกันต่อ ด้วยรถตู้ 3 คันโดยมีเพื่อนที่อยู่อำเภอแม่สายช่วยจัดการประสานหาร้านอาหารอร่อยมากและมานั่งคุยกันที่พักอีกถึงเที่ยงคืน
- ในโปรแกรมหนึ่งของ 2 วันที่อยู่เชียงราย เราไปเที่ยวสวนแม่ฟ้าหลวง ของโครงการพัฒนาดอยตุง อ. แม่ฟ้าหลวง จ. เชียงราย เป็นทัวร์ระหว่างเพื่อนๆที่สนุกมากค่ะ ได้ฟังเพื่อนๆพูดเรื่องต่างๆ ก็ได้เรียนรู้การแก้ปัญหาในเรื่องงาน เรื่องครอบครัว เรื่องสุขภาพต่างๆ ระหว่างเพื่อนๆ ด้วย
- แล้วเราก็เก็บเงินประจำปีสำหรับกิจกรรมที่รุ่นเราทำอย่างสม่ำเสมอตั้งแต่เรียนจบคือ การเยี่ยมไข้ญาติสายตรงของเพื่อนๆ การรดน้ำดำหัวอาจารย์ งานเกษียณอายุราชการของอาจารย์ สนับสนุนงานสมาคมศิษย์เก่า ฯลฯ
ชีวิตคนเราจะต้องการอะไรมากไปกว่า การมีชีวิตท่ามกลางคนดีมากกว่าคนไม่ดี และมีเพื่อนที่ชักจูงกันไปในทางที่ดี.....จริงไหมคะคุณๆ
ฮือๆๆ มารายงานตัวแบบรู้สึกผิด
คงถูกตัดออกจากกองมะรึดกไปแล้วมั้งเนี่ย
เย้....อุ้ยสร้อยอยู่ตรงกลางเลย (ภาพใหญ่)
ดูอบอุ่น ชื่นมื่นมากๆครับผม
คุณเพื่อน dd_L
อิอิ...ต้องทำโทษซะละม้าง...
มีคนถามถึง อยากเจอ อยากคุยด้วยหลายคน...มีเพื่อนที่ผันตัวเองไปสอนอนุบาล สอนนักเรียนก็มี....
อีก 5 ปี มารวมตัวกันใหม่จ๊ะ...ถึงเวลานั้นจะตะบันหมากไปคุยไปหรือเปล่า...555 555
อิอิ น้องเอก จตุพร วิศิษฏ์โชติอังกูร
หาแม่อุ้ยเจอด้วย!! ดีใจจังนึกว่าแยกไม่ออกว่า ไผเป๋นไผ
อายุรวมกันทั้งรูป...เกินพันค่ะ...555