160 นาทีในหนึ่งวัน : ฉัน(ยิ่ง)รักเธอ
ในขณะที่เครื่องบินกำลังทะยานขึ้นสู่ท้องฟ้า ใจฉันเริ่มเข้าสู่สมาธิ มีสติ...นิ่ง....และนิ่ง...สมองเริ่มสั่งการคิดถึงสิ่งที่คงค้างอยู่ในใจ ลำดับเรื่อง หนึ่ง สอง สาม สี่...... ในสิ่งที่ต้องทำ สิ่งที่แว๊บเข้ามาในใจเป็นลำดับแรกและเป็นสิ่งที่คิดถึงตลอดเวลาหลังจากลงจากรถของแม่ผู้ซึ่งมีน้ำใจมาส่งฉันถึงเมืองขอนแก่น เพื่อเดินทางต่อไปยังอุดรธานี : สิ่งที่เกิดขึ้นระหว่าง 160 นาทีของการเดินทางจากบุรีรัมย์จนถึงขอนแก่น ทำให้ใจคิดอยู่ตลอดเวลาว่า “ผู้หญิงคนนี้ช่างมหัศจรรย์จริง ๆ “
- เธอผู้เป็นเสาหลักเคียงคู่ข้างบุรุษผู้ยิ่งใหญ่ ผู้มีแต่ความรัก ความเอื้ออาทรแห่งมหาชีวาลัยอีสาน
- เธอผู้เป็นบุคคลที่คอยดูแล ห่วงใหญ่ อยู่เบื้องหลัง(การถ่ายทำ) ของบุรุษผู้ยิ่งใหญ่ ผู้มีแต่ความรัก ความเอื้ออาทรแห่งมหาชีวาลัยอีสาน
<p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal">การสนทนาตลอดเส้นทางแห่งมิตรภาพ ทำให้ฉันได้เรียนรู้ว่า ผู้หญิงคนนี้ช่างน่าอัศจรรย์อะไรเช่นนี้ ความรู้สึก การสื่อภาษาในการเล่าเรื่องอย่างธรรมชาติระหว่างการสนทนาบอกให้รู้ว่า ความรู้ที่มีอยู่ในตัวเธอนั้นมาจากการที่เธอได้ปฏิบัติ ได้เรียนรู้ ได้คลุกคลีอยู่กับการดำเนินชีวิตในแต่ละวัน ฉันบอกเธอว่า “แม่ต้องเขียน Blog” เหมือนพ่อซะแล้ว สิ่งที่แม่เล่ามานั้นเป็นสิ่งที่มีประโยชน์แก่พวกลูก ๆ และคนรุ่นหลัง ๆ ทั้งสิ้น แม่เล่าให้น้องออยแล้วให้น้องเขียนก็ได้ “นะแม่นะ” แม่บอกว่าก็อยากเขียนอยู่ 5555 (ฉันคิดและแอบหัวเราะในใจว่า….พ่อจะมีคู่แข่งซะแล้ว) </p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal">ตัวอย่างที่แม่เล่าให้ฟังอย่างสนุกสนาน เช่น ใครจะรู้ว่า “ไก่ต๊อก” มันรักพวกพ้องมาก และอยู่เป็นฝูงจะไม่แยกจากกัน ไปไหนไปด้วยกันเป็นฝูง น้องออยบอกให้แม่เสริมอีกว่าตอนที่มันถูกระราน มันจะช่วยกันปกป้องกันและจะช่วยกันทำร้ายศัตรูที่เข้ามาก่อเรื่อง และเวลากินอาหารก็จะร้องเรียกกันและมากินร่วมกัน เวลาออกไข่ช่วงนี้จะออกตลอด (พ่อเคยบอกว่ามันออกตั้งแต่เดือนเมษาฯ ที่พวกเราไป จนบัดนี้มันยังไม่หยุดออกไข่เลย) จากนั้นมันจะช่วยกันฟัก แม่บอกถ้าปล่อยให้มันฟักเองบางครั้งก็เน่า แม่ต้องเอาไปเข้าเครื่องอบเพื่อช่วยในการฟัก เคยแอบถามพ่อว่าไข่ต๊อกนี่ใช้เวลาฟักกี่วัน แล้วในตู้อบนี้เป็นอย่างไร พ่อแอบหัวเราะแล้วบอกว่า “ต้องไปถามแม่หวี” ฮา.....นี่แหละตัวจริง...... แม่หวีเล่าต่ออีกว่ายิ่งตัวเล็ก ๆ เดินตามกันเป็นทิวแถว สวยงามมาก….</p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal">ฉันนั่งจินตนาการตามที่แม่เล่า….ตอนนี้ฉันจินตนาการไปไกลถึงตอนที่แม่เล่าต่อว่า ปีนี้แม่ทำนาเองไม่ได้ให้เข้าเช่าทำ เราทำนาหว่าน จ้างคนมาทำ แล้วดูแลเอง จะลองดูว่าปีนี้จะเป็นอย่างไร…..แม่ปลูกต้นยางพาราเป็นอย่างไรบ้าง ฉันถามต่อแม่บอกปีนี้ไม่ค่อยดี บางปีก็ดีบางปีก็ไม่ดี เราจ้างคนมากรีดยางแล้วแบ่งกันคนละครึ่ง ต้นยูคาลิปตัสก็เหมือนกัน ปลูกครั้งเดียวก็ได้ผลผลิตไปเรื่อง ๆ 4 ปีตัด 3 ปีตัด หรือแล้วแต่ความจำเป็น</p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p><p> เราพูดถึงเรื่องทั่ว ๆ ไปของการเรียนรู้อยู่ด้วยความพอเพียง แม่บอกว่าถ้าชาวบ้านทำได้อย่างสวนป่าก็อยู่ได้ แต่ปัจจุบันไม่เป็นอย่างนั้น มันมีปัจจัยอย่างอื่นเข้ามาอยู่เรื่อย ๆ แม่พูดถึงเรื่องการอบรมของชาวบ้านและการนำไปใช้ แม่บอกแต่ละพื้นที่มีบริบทที่ต่างกัน การจะทำอะไรให้เหมือนกันนั้นย่อมเป็นเรื่องได้ยาก พื้นที่ไหนอยู่ใกล้น้ำก็ควรทำโครงการที่ใช้น้ำอย่างให้เต็มศักยภาพ พื้นที่ไหนมีอะไรก็ทำตามที่ตนเองมี แต่ปัจจุบันไม่เป็นอย่างนั้น ชอบทำอะไรตาม ๆ กัน เพียงเพื่อบอกว่ามีตัวชี้วัดอยู่แล้ว จะได้เปรียบเทียบได้ ซึ่งจริง ๆ ตัวชี้วัดมันคืออะไร เปรียบเทียบกับมหาชีวาลัยอีสาน ตัวชี้วัด คือ การที่ทุกคนมาแล้วได้ความรู้ ได้ความรัก ได้ความสุขกลับไป และไปทำตามที่ตัวเองตั้งหวังไว้ แต่สิ่งที่เกิดขึ้นตามมาในใจคือ การต้องการกลับมาอีกครั้ง “นี่แหละคือตัวชี้วัด(ใจ)” ซึ่งหาค่าประมาณไม่ได้ </p><p></p><p> แม่บอก ล่าสุดคนจากกระทรวง ICT มาเพื่อติดตั้งคอมพิวเตอร์ แล้วบอกว่าจะอยู่วันเดียว อยู่ไปมาเกิดชอบใจสวนป่า ก็เลยอยู่ซะสามวัน ตอนจะกลับร้องไห้ บอกว่าแล้วจะกลับมาอีก “มันคืออะไร” แบบนี้เรียกว่า”ตัวชี้วัด(ใจ)” ได้ไหม????? </p><p> </p><p>ตลอดระยะเวลาของการเดินทาง สิ่งที่ห่วง กังวลอยู่ลึก ๆ อยู่ในใจตลอดเวลาจากอาการเป็นห่วงพ่อ ค่อย ๆ ทยอยหาย….ทีละนิด….ทีละนิด เพราะฉันได้มาเรียนรู้อีกอย่างหนึ่งว่า ในความเป็นครอบครัว มันยิ่งใหญ่ และสื่อให้เห็นในสิ่งซึ่งเป็นความรัก ความห่วงหา ความอาทร ซึ่งสิ่งต่าง ๆ ที่เกิดขึ้นจากการดูแลที่เป็นปกติของทุก ๆ วัน และยิ่งในยามเจ็บป่วย…ครอบครัวจะเพิ่มความดูแล ความห่วงใย เอาใจใส่เพิ่มอีกเป็นเท่าทวีคูณ </p><p> </p><p>แม่หวี น้องออย(จอมกวน) น้องกิ่ง(จอมขยัน) จะช่วยดูแลพ่อ เรื่องอาหารการกิน เรื่องน้ำปั่น น้ำผลไม้ สมุนไพร น้ำอุ่น ยาอม ผลไม้สด ๆ ให้พ่อ เสมอ ๆ </p><p></p><p>เช้า ๆ เจ้าออยจอมกวนจะทำขนมปังโฮหวีททาไข่ขาว หอมหัวใหญ่ เข้าอบให้พ่อ พร้อมน้ำผลไม้คั้นแยกกากผสมน้ำผึ้งจากหนูกิ่งจอมขยัน (ตามออร์เดอร์ของ อ.จุ๋ม) ได้ข่าวต่อมาอีกว่า อ.จุ๋มสั่งการให้ต้มสมุมไพรเจียวกู้หลาน ฯลฯ ให้พ่ออีกด้วย…แล้วจะส่งตามมา </p><p> </p><p>กลางวัน/เย็น ไม่ต้องห่วง อุดมไปด้วยข้าวกล้อง ผักจากสวนป่า ปลา ฯลฯ แต่ละอย่างประโยชน์ล้วน ๆ ตามด้วยผลไม้จากสวน เช่น มะละกอ น้อยหน่า (อร่อย หวานมั่ก ๆ ได้กินไปตั้ง 5 ลูก…อุอุอุ) </p><p></p><p>บ่าย ๆ เบรค ๆ ก็ยังมีน้ำผลไม้คั้นแยกกากอีกต่างหาก (แอบถามน้องกิ่งว่า เอาปั่นไม่ได้เหรอ จะได้ทานทั้งกาก….หนูกิ่งบอกไว้ถาม อ.จุ๋ม…ฮา) </p><p> </p><p>เย็น ๆ หลังจากอาหารเย็นหนูกิ่ง หนูออยก็จะมาช่วยนวด ๆ พ่อให้บรรเทาอาการจากการปวดตามข้อ ตามเนื้อ ตามตัว พูดคุยหยอกล้อให้สนุกสนานฮาเฮ ในทุกยามเวลา </p><p> </p><p>กัลยาณมิตร ลูกหลานบุญธรรมก็เวียนวนเข้มาเยี่ยมเยือนเป็นประจำ เช่น อ.พันดา สามีและลูก ๆ อ.สำเนียงและสามี อ.ศักดิ์พงค์ (ผอ.เม็กดำ) เป็นต้น(เป็นกอ) </p><p></p><p>กัลยาณมิตรจากบล๊อค ญาติ ๆ บุญธรรม ซึ่งเชื่อมใจผ่าน IT เข้ามาเยี่ยมให้ความสุขใจเป็นระยะ ๆ ๆ ๆๆ </p><p></p><p>ทุกอย่างร่วมทั้งครอบครัวตัวจริง ครอบครัวบุญธรรม รวมกันสร้างสรรค์ ความดีงาม กำลังใจ และพร้อมที่จะส่งให้พ่อได้รับรู้อยู่เสมอ ๆ ๆ </p><p> </p><p>ความกังวลใจดังกล่าว คลายได้อย่างไม่ต้องมีปมอะไรมารัดไว้ให้ต้องคิด ต้องกังวล....คนที่ช่วยคลายปมสุดท้ายในใจฉันได้ คือ “ผู้หญิงคนนี้....ผู้หญิงคนที่ชื่อแม่หวี” ผู้เสมือนเป็นทั้ง แขน ขา หู ตา จมูก สมอง เป็นทุกส่วนในชีวิต ซึ่งเธอใช้ “ทั้งหัวใจ” ในการอยู่เคียงข้างบุรุษผู้ยิ่งใหญ่แห่งมหาชีวาลัยอีสาน </p><ul>
</ul> <p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal">ขอบคุณพิเศษ “แม่หวี” ผู้เป็นที่รักในใจฉัน ขอบคุณ 160 นาทีในหนึ่งวันของการเดินทางที่ทำให้ฉัน(ยิ่ง)รักผู้หญิงมหัศจรรย์คนนี้ มากขึ้น มากขึ้น มากขึ้น</p> <p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal">ขอบคุณจริง ๆ </p> <p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal">ขอบคุณ</p><p> </p><h5 align="right">บนเครื่องบินนกแอร์</h5><h5 align="right">อุดร-เชียงใหม่</h5><h5 align="right">2 กันยายน 2550</h5><h5 align="right">16.30 น.</h5>
ความเห็น (44)
- มาทักทายพี่สาว
- ถึงบ้านแล้วใช่ไหม
- แม่เป็นผู้หญิงที่ยิ่งใหญ่จริงๆๆ เพราะสัมผัสได้ตั้งแต่ก้าวแรกที่เหยียบมหาชีวาลัยอีสานแล้วครับ
- ขอให้พี่สาวพักผ่อนให้สบายนะครับ
- แล้วว่างๆๆจะ M2M นะครับผม
สวัสดีค่ะพี่อึ่งอ๊อบจ๋า...
ที่น้องฝาก พี่จัดการให้น้องหรือยังคะ
กอดแน่นๆเลยหรือป่าว อิอิ
สวัสดีค่ะพี่อึ่งฯ
ขอบคุณสำหรับการถ่ายทอดความรัก ความห่วงใย ความดูแลเอาใจใส่ที่มีให้ต่อกัน ระหว่างคู่ชีวิต ระหว่างครอบครัว ระหว่างเพื่อนร่วมโลก
แม่หวี ไม่ได้เป็นเพียงคู่ชีวิต แต่แม่หวียังเป็นลมหายใจ เป็นจิตวิญญาณ ของพ่อครูฯ
เพราะพ่อครูฯ มีสตรีผู้ยิ่งใหญ่ท่านนี้อยู่เคียงข้าง จึงทำให้พ่อสามารถทุ่มเท และทำทุก ๆ อย่างได้ดังใจปรารณา
ขุนพลจะยิ่งใหญ่เพียงใด ยังอยู่ไม่ได้ หากขาดอิสตรีผู้ซึ่งคอยให้กำลังใจและผลักดันอยู่เบื้องหลัง
- พี่อึ่งอ๊อบ
- ซึ้งจังเลยค่ะ
- วันนี้หว้าคงมีโอกาสไปเยี่ยมพ่อกะแม่หวีบ้าง
- ภูมิใจแทนพ่อครูจัง
- แล้วกอดพ่อให้หนูยัง
อ่านอย่างมีความสุขค่ะ...งดงามทุกตัวอักษร..
เฝ้ารออ่านบันทึกเช่นนี้ เพื่อจะได้รู้ว่าพ่อครูบาสุขภาพเป็นอย่างไรบ้าง...อ่านแล้วสบายใจขึ้น
คุณน้าอึ่งอ๊อบเขียนได้ใจมากๆ ค่ะ....
ใช่เลยค่ะ เหมือนเพลง "หัตถาครองพิภพ" เลยนะคะ
- สองมือที่ดูนิ่มนวลอ่อนโยน
สองมือที่ดูช่างบอบบางอย่างนั้น
สองมือที่ดูไม่มีความสำคัญ
คือสองมือที่ทำให้โลกหมุนไป
แม้เพียงร่างกายนั้นเกิดเป็นหญิง
แท้จริงหัวใจนั้นแกร่งยิ่งกว่าชาย
ขอเพียงให้เป็นได้ดังที่ตั้งใจ
จะทุกข์ทนเดียวดายไม่มีความสำคัญ
บันดาลโลกหมุนเวียนวนไปตามจิตใจ
นำพาให้เป็นไปตามต้องการ
ทุกสิ่งเปลี่ยนแปรไปด้วยมือเธอเสกสรร
ดังถ้อยคำประพันธ์เปรียบเปรยพรรณนา
ถึงชายได้กวัดแกว่งแผลงจากอาสน์
ซึ่งอำนาจกำแหงแรงยิ่งกว่า
อันมือไกวเปลไซร้แต่ไรมา
คือหัตถาครองพิภพจบสากล
สวัสดีค่ะ
เขียนได้ดีมาก และซึ้งใจค่ะ
ฝากเยี่ยมท่านครูบา ขอให้หายไวๆค่ะ
หนิงมีรูป สองแม่(แม่ของหนิง-แม่หวี คุยเรื่องแปลงผักกระหนุงหระหนิง) ที่มหาชีวาลัยอีสาน มาฝากค่ะ
ถ่ายไว้นานแล้วหละค่ะ แต่รู้สึกดีดี เลยเอามาฝากค่ะ
สวัสดีค่ะพี่อึ่งอ๊อบ
อ่านแล้วประทับใจในครอบครัวพ่อครูฯ ยิ่งขึ้นค่ะ...
ประทับใจแม่หวีมากๆ ตั้งแต่ตอนไปมหาชีวาลัยฯ แล้วล่ะค่ะ เห็นงานที่ทำเบื้องหลังเป็นจำนวนมาก... เพราะพวกเราไปกันเยอะ..เจ้าบ้านต้องเหนื่อยแต่ปรากฎว่าเจ้าบ้านมีแต่รอยยิ้มให้เราค่ะ.. ^ ^ แบบนี้หาที่อื่นได้ยากค่ะ..
ตอนนี้คงพักผ่อนอยู่..นอนหลับฝันดีนะคะ..
- สวัสดีครับอาจารย์
- ประทับใจกับบันทึกนี้ของอาจารย์มากครับ
- งดงาม ได้ความรู้สึกที่แท้จริงของทุกคนที่เคยไปสัมผัสกับมหาชีวาลัย
- สำหรับผมนั้น ผมเชื่อว่าที่แห่งนี้คือศูนย์รวมคนดี และ แพร่พันธุ์คนดีให้ไปอยู่ในที่ต่าง ๆ เพื่อสร้างสรรค์สังคมให้อุดมและงดงาม จริง ๆ ครับ
น้องชายครับ
ถึงบ้านด้วยความปลอดภัยของคนข้าง ๆ ครับ
กลับถึงตอนห้าโมงเย็น
ทำงานบ้านกวาดลานบ้าน อาบน้ำลูกสองตัว ซักผ้า
อืม.....ม่วนหลายเด้อครับ
ดูแลตัวเองครับ เตรียมตัว เตรียมใจให้พร้อม ได้ไปเมื่อไรส่งข่าวด้วย อยากไปส่งครับ
- ขอบคุณพี่อึ่งมากครับที่ส่งข่าว
- กลัวไม่ถึงบ้าน
- กลับจับหนุ่มๆๆมาด้วย
- ฮ่าๆๆ
น้องหนิงคะ
งานนี้ไม่อยากบอกเลย เพราะถ้าบอกน้องหนิงไปแล้วหลาย ๆ คนคงแอบบ่นและฝากคำรัก(ด่า)ในใจแน่ ๆ
จะบอกว่างานนี้กอดพ่อครูและแม่หวี เพื่อเก็บไว้คนเดียวเต็ม ๆ ใครฝากมาก็ต้องแห้วแน่งานนี้ เพราะเราแอบเก็บสะสมไว้คนเดียว ใครอยากได้ก็มากอดเอาเอง...ก๊ากส์ ส์ ส์ ส์...
สองมือที่ดูนิ่มนวลอ่อนโยน
สองมือที่ดูช่างบอบบางอย่างนั้น
สองมือที่ดูไม่มีความสำคัญ
คือสองมือที่ทำให้โลกหมุนไป
กอดสุดท้ายของวันนี้คือที่ท่ารถเมืองขอนแก่น เป็นกอดแรกที่อิ่มล้นหัวใจที่ไม่อยากปล่อย (แถมหอมอีกด้วย)....โชคดีที่รถรีบออก ไม่อย่างนั้น...คงได้เห็นน้ำตาแห่งความตื้นตันของพี่อึ่งอ๊อบเป็นแน่แท้
อิ่มใจจริง ๆ ค่ะ
น้องแป๊ดขา
พ่อครูคิดถึงเด็ก ๆ นะคะ
เรามาวางแผนกันดีกว่าว่าเมื่อไรจะมาบ้านพ่อดี...นะ...นะ....
ขุนพลจะยิ่งใหญ่เพียงใด ยังอยู่ไม่ได้ หากขาดอิสตรีผู้ซึ่งคอยให้กำลังใจและผลักดันอยู่เบื้องหลัง
ที่บ้านน้องแป๊ดก็โชคดีเช่นกัน ที่มีอิสตรีเป็นกำลังใจอยู่ข้าง ๆ โอ้ย....หวานกันปานนั้น....อิจฉาเป็นเหมือนกันนะ(ยะ)
อ.ลูกหว้าขา
คำตอบ อ.ลูกหว้าอยู่ที่คำตอบพี่หนิงนะคะ
โอ๋.......อย่าโกรธนะคะ
งานนี้กอดอิ่มคนเดียวค่ะ
กิกิกิ
อ.สร้อยเจ้า
ป้อครูบายใจดี กายก็ต้องดูแลเพิ่มเติมนิดหน่อย ป้อเปิ้นดื้อเป็นบางครั้ง ลูก ๆ หลาน ๆ ก่อต้องส่งใจ๋ทางบล๊อคไปบ่อย ๆ เปิ้นจะได้มีแฮงเจ้า
ป้อจะมางานKM ภาคเหนือตอนบนที่นเรศวรตวยเจ้า
เปิ้นเป๋นมนุษย์ทรหดเจ้า
พี่ศศินันท์คะ
ขอบคุณมากที่ฝากใจไปเยี่ยมพ่อครูด้วยกันค่ะ
พ่อสบายใจดีค่ะ
อ.ตุ๋ยคะ
เบื้องหลังแห่งความสำเร็จแห่งมหาชีวาลัยอีสาน มีแม่หวีอยู่ด้วยเสมอ
เราไม่เคยเห็นรอยยิ้มห่างจากกายผู้หญิงคนนี้เลยค่ะ
ฝันดีเช่นกันค่ะ
น้องสายลม
พ่อครูและแม่หวีคิดถึงน้องเสมอ
และคิดต่อไปว่า น้องจะเป็นกำลังสำคัญสำหรับมหาชีวาลัยอีสานแห่งนี้ต่อไป อิอิอิ
หลวมใจแล้วไหมล่ะ
เรียนอ.อึ่งอ๊อบ
ทราบล่วงหน้าคร่าวๆว่าอาจารย์จะมาเยี่ยมท่านครูบา ก็ดีใจเพราะการดูแล-รักษาครูบาต้องการกำลังใจจากทุกรูปแบบ พี่เองในฐานะเพื่อนบุญธรรมก็ทุ่มสุดตัวจ้า อยากจะไปพบอาจารย์ที่สวนป่า แต่จัดตารางไม่ลงตัวจริงๆเสียดาย "77" ยังไม่ได้ฉลองเลยเพราะนานๆมีโชคทีหาที่ขึ้นเงินไม่ถูก( 5 5 5 )
ที่อาจารย์และอาจารย์รัตติยาและอีกหลายๆท่านเขียนถึงแม่หวี พี่เห็นด้วยทุกประการ พี่ยังชมแม่หวีกับครูบาบ่อยๆ และก็ชื่นชมและให้กำลังใจแม่หวีเสมอมา
พี่เองบางครั้งถึงแม้ไม่ได้ไปก็โทร.ถามอาการอยู่เนืองๆและก็ละลาบละล้วง (ใช้คำนี้ได้ไหมหนอ)โทร.สั่งการบอกให้แม่หวีและกิ่งทำอะไรและดูแลครูบาอย่างไร ทั้งๆที่รู้อยู่ว่าแม่หวีก็ดูแลครูบาอย่างดีแล้ว หวังว่าทั้งแม่หวีและครูบาคงไม่ว่ากระไรน๊ะค๊ะ ร่วมด้วยช่วยกันคนละไม้คนละมือ ท่านคงเข้าใจว่าเพราะรักและเป็นห่วงนั่นเอง ส่วนแพทย์ที่รักษาครูบาคือ รศ.นพ.พิศาลและรศ.พญ.เอมอร ไม้เรียง ซึ่งเป็นน้องชายสามีพี่เองทั้งท่านและศรีภรรยาก็เอาใจช่วยเต็มที่เช่นกัน พลังใจจากพวกชาวเราไม่ว่าจะเป็นลูกบุญธรรม หลานบุญธรรมและทุกๆคนคงจะส่งผลให้ท่านหายวันหายคืนเร็วๆนี้ แต่ช่วงนี้ที่สำคัญที่สุดครูบาควรได้รับการพักผ่อนมากๆ (อันนี้คุณหมอกำชับมาจ้า)
คิดถึงอ.อึ่งค่ะ เบิก“77"เมื่อใดจะเก็บไว้ฉลองตอนพบอาจารย์อึ่งค่ะ
อ.จุ๋มขา
แม่หวีดีใจ น้องออยดีใจ น้องกิ่งดีใจ ที่เรามีแผนกโภชนาการดูแลพ่ออย่างเต็มที่ รู้ว่าพ่อรับเชื้อได้ง่ายในช่วงนี้ ดังนั้นงานต่าง ๆ จึงเพลา ๆ ลง และอยากให้พ่อพักผ่อนมาก ๆ ค่ะ
ดีใจที่พ่อเจอคุณหมอซึ่งเชี่ยวชาญในเรื่องนี้เป็นอย่างดียิ่ง เราหวังว่า 75 เปอร์เซ็นที่เป็นความหวัง มันจะเป็น 100 เปอร์เซ็นในใจเรา เพื่อที่จะฟันฝ่าอีก 6 เดือนต่อไปค่ะ
แต่ขออนุญาตวันที่ 27-29 กย. ขออนุญาตไป KM ภาคเหนือตอนบนนะคะ อิอิอิ รับอาสาดูแลให้เองค่ะ
ทุกคนดีใจเสมอที่ อ.จุ๋ม เป็นแรงใจและแรงกายอันสำคัญในการช่วยพ่อ แต่ใจลึก ๆ อยากได้คำขู่เพิ่ม เอ้ย...ไม่ใช่ค่ะ คำขอร้องพ่อเพิ่ม ให้พักผ่อน เยอะ ๆ ๆ ๆนอนให้มากที่สุด.....งดสูดหมึกผ่านตัวหนังสือจากการอ่านหนังสือ....บ้าง......ฮา.......หมายถึง พ่อจะชอบนอนอ่านหนังสือบนเก้าอี้โยก แล้วก็หลับ เอาหนังสือผสมหมึกพิมพ์ปิดหน้าบ้าง ทิ้งลงข้างตัวบ้าง แล้วก็ตื่นมาอ่าน หลับ ๆ ตื่น ๆ อ่านหนังสือ อ่านบล๊อค....ทั้งวัน.....อิอิอิ...."เป็นคุณน้าช่างฟ้องไปซะแล้ว" เพราะหมึกจากหนังสือพิมพ์อ่ะ เป็นอันตายสุด ๆ จ้า....ฟ้อง....ฟ้อง.....ฟ้อง......
คิดถึง "77" อ.จุ๋มอยู่เสมอค่ะ
เอารูปกอดกับแม่หวีมาฝากค่ะ
(แอบจิ๊กมาจากไฟล์อัลบั้มพ่อ อิอิ)
น้องแป๊ด
กอดรูปนี้อิ่มเอิบหัวใจจริง
เราจะไม่ยอมน้อยหน้าซึ่งกันและกัน
ฮา.......
สวัสดีค่ะพี่อึ่งอ๊อบ : )
ตานี้แอมแปร์ขอเรียกพี่อึ่งอ๊อบละนะคะ จนกว่าเราจะได้เจอตัวจริงกันว่าใครเหมาะจะถือเชี่ยนหมากมากกว่ากัน อิๆๆๆ
แอมแปร์เคยไปบ้านพ่อครูบาฯ นานมาแล้วค่ะ ไปกับอาจารย์ที่ประสานมิตร ได้แวะแป๊บเดียวตอนหัวค่ำเพราะพ่อครูกำลังประชุมกลุ่มอาสาสมัครอะไรสักอย่าง ดูเหมือนบ้านท่านไม่เคยว่างเลย (หัวกระไดไม่แห้งจริงๆอย่างที่ท่านเคยแซวตัวเองอะค่ะ)
หลังจากฟังพ่อครูพูดเสร็จ ท่านก็เชิญไปทานอาหารค่ำที่ห้องครัว แต่เรารีบกลับ เลยได้แต่แวะไปเยี่ยมหน้าดูในห้องครัว แอมแปร์ไม่แน่ใจว่าตอนนั้นได้เห็นภรรยาท่าน(คุณแม่หวี)ด้วยหรือไม่ แต่ที่รู้สึกได้ตรงๆถึงพลังที่จับใจ คือรู้สึกว่าห้องครัวนั้นเป็นห้องครัวของ"ครอบครัว"จริงๆ
แอมแปร์ไม่ใคร่ถนัดที่มีคนเยอะๆหรือมีคนแปลกหน้ามากนักค่ะพี่อึ่งอ๊อบ วันนั้นคนเยอะเหลือเกิน แต่ห้องครัวของพ่อครูบาก็ทำให้แอมแปร์คิดถึงบ้านย่าขึ้นมาจับใจ และไม่รู้สึกอึดอัดเลยที่จะเดินเข้าไป จำได้ว่ามีเสียงใครสักคนพูดว่า "ทานอะไรร้อนๆก่อนไหมลูก"
แอมแปร์คิดถึงบ้านขึ้นมาทันทีเลย คิดถึงแบบเดียวกับที่รู้สึกว่าที่บ้านพ่อครูบา เป็น"บ้าน" แบบที่มีวิญญาณของบ้าน แปลกเหลือเกินที่แอมแปร์ไม่รู้สึกแปลกแยก ...เมื่อไปถึงที่บ้านพ่อครูบา... ซึ่งแน่นอนว่าภรรยาของท่าน คือคุณแม่หวี เป็นบุคคลสำคัญที่ทำให้ บ้าน เป็น "บ้าน" ด้วย... (แบบที่พี่อึ่งอ๊อบสัมผัสด้วยตัวเองแล้ว)
แอมแปร์ก็คิดเอาเองอีกว่าแอมแปร์เข้าใจความรู้สึกที่พี่ๆน้องๆ "รู้สึก" เมื่ออยู่ที่นั่นนะคะ แอมแปร์เป็นคนบ้านนอก แอมแปร์ก็พูดไม่ใคร่ถูก แต่สังคมบ้านนอกทำให้เรา "ชิด" กันอย่างสนิทใจมากกว่าสังคมเมือง ให้กันได้โดยไม่ต้องหวังผลอย่างสังคมเมือง จึงอบอุ่น และชื่นฉ่ำในหัวใจมากกว่าสังคมเมืองหลายเท่านัก
โดยเฉพาะเมื่อมีผู้ที่ทำให้เรารู้สึกว่าเป็น"ร่มโพธิ์ร่มไทร" อย่างพ่อครูบาและคุณแม่หวี ที่พี่ๆน้องๆได้รู้จักและพบว่าท่าน "พูด คิด เขียน และทำ เป็นเนื้อเดียวกัน" และทั้งสองท่านพร้อมที่จะ"ให้" เหมือนๆกันด้วย
"เมื่อก้าวข้ามพ้นความรู้สึกระแวง(ระแวงแคลงใจ)ภัยไปได้ มนุษย์ก็จะก้าวไปถึงแดนของไว้วางใจ ความเข้าใจ และความรัก"
สุดท้ายนี้อยากบอกว่า พี่อึ่งอ๊อบมีสามแดนนี้ในตัว ไม่แปลกเลยที่พี่จะเป็นที่รักของทุกคนที่ได้รู้จักนะคะ แอมแปร์ยังรู้สึก(เอาเอง)ด้วยว่าเวลาโพสต์สื่อสารในบันทึกพี่อึ่งอ๊อบ แอมแปร์รู้สึกสนิทใจ
คือพูดยาวๆกว่านี้เดี๋ยวมดขึ้นบันทึก แต่ก็คิด(เอาเองอีก)ว่าพี่เข้าใจ และมั่นใจว่าพี่ทำใจได้เวลาแอมแปร์โพสต์ยาวๆๆๆไปสามกิโลอะค่ะ : )
- คุณญาติที่รักครับ เรื่องแม่หวีมีรายการฮาอยู่เสมอ
- เขาจะไม่ชอบแสดงตน ถ้าไม่รู้จักมักจี่ก็จะไม่มารับหน้า จะทำงานเตรียมความพร้อม งานครัว จนทำให้คนสงสัยว่า..
- คุณยาย หายไปไหน
- คณะที่มาเร็วๆนี้ก็สังสัยและถามหา ไม่เห็นครูบามีคู่ชีวิต หรือมีแม่บ้าน บางคนมาหลายครั้งก็ยงัคิดอย่างนี้ โธ่..เขาจะให้ผมเป็นพ่อหม้าย..ใครจะยอม
- แต่พอแนะนำ ก็มีเสียงเล็ดลอดออกมา..ทำไมตาแก่มีเมียอายุน้อย
- ฮึ!! วิจารณ์ดีนัก รู้อย่างนี้ไม่บอกซะก็ดี
- เรื่องนี่มีคนสงสัยเป็นประจำ..ยายหายไปไหน อิอิ..
ผู้ชายหลายคนประสบคามสำเร็จในชีวิตและการงาน
เพียงเพราะมี "คู่ชีวิต" ที่พร้อมเสมอสำหรับการเคียงข้างและสนับสนุน ครับ -
นี่ไม่ใช่ปรากฏการณ์ช้างเท้าหน้า, เท้าหลัง และเป็นเรื่องของความรักและที่ร้อยรัดคนสองคนเป็น เพื่อนชีวิตและคู่ชีวิตอย่างสนิทแน่น ...
แอมแปร์คะ
"เมื่อก้าวข้ามพ้นความรู้สึกระแวง(ระแวงแคลงใจ)ภัยไปได้ มนุษย์ก็จะก้าวไปถึงแดนของไว้วางใจ ความเข้าใจ และความรัก"
"ใช่เลย"
เปิดใจ ปรับใจ โน้มใจเข้าหาตัวเอง เพื่อก้าวไปสู่การเรียนรู้ใจของผู้อื่น
รู้ถึงน้องเป็นส่วนหนึ่งเสมอ.....รอว่าเมื่อไรจะแหวกวงล้อม เข้ามาสู่ในใจกันและกัน
ที่นี่มีแต่ความรักค่ะ
ความรักจะนำไปไปสู่ความรู้ ที่เราอยากรู้ ....การอยากให้ ......ซึ่งกันและกันค่ะ
ดีใจที่มีน้องเข้ามาอยู่ในหัวใจอีกคน
มีความสุขกับการทำงานนะคะ
หมายเหตุ : พี่ชอบอ่านยาว ๆ ค่ะ
อิอิอิ
แล้ววันนี้ "คุณยาย" ไปไหนเนี่ย
โอ้ย...เรียกซะแก่...แม่หวีสวยออกจะตาย...เมื่อวานอยากถ่ายรูปไว้ แต่...ไม่ถ่าย อยากเก็บไว้ดูในใจคนเดียว....เดี๋ยวคนอื่นแย่งชม...อิอิอิ
น้องชาย
ทุกย่างก้าวของชีวิต
มีมิ่งมิตรอยู่เคียงข้าง
ไหนเลยจะอ้างว้าง
ท่ามกลาง "ความอุ่น"
สวัสดีค่ะพี่อึ่งฯ
ขออนุญาตแวะเติมเต็มพลังให้ตัวเองอีกรอบ จากบันทึกนี้ ก่อนที่จะนั่งทำงานต่อค่ะ
อรุณสวัดิ์ค่ะ น้องอึ่งและคุณแป๊ด
- น้องอึ่งคงกำลังหลับสบาย....แคณแป๊ดทำไมขยันตื่นมาทำงานตั้งแต่ตีสามล่ะคะเนี่ย
พี่ติ๋วขา
ดีใจที่แวะมา จะบอกว่าคุณแป๊ดเป็นมนุษย์ค้างคืน เอ้ย ค้างคาวค่ะ เธอเป็นผู้คุมความประพฤติพ่อครูด้วยค่ะ จะตื่นมาดุว่าพ่อนอนหรือเปล่า หรือนั่งหน้าคอมฯ เขียนบล๊อค ฮา.....
พี่อึ่งฯ ขา
พี่ติ๋วขา
ไม่ได้ขยันอะไรนักหนาหรอกค่ะ เผอิญเป็นมนุษย์พิเศษ ถ้างานไม่ลนก้น รับรองยังไม่ทำ และมักจะทำได้ดี ถ้าใช้เวลาคิดน้อยค่ะ (ไม่เชื่อถามคนข้างบนดูได้ค่ะ)
ฮา
สวัสดีค่ะน้องอึ่ง
อ่านที่จากน้องอึ่งเล่ามา
- ขอให้พ่อครูบาฯ พักผ่อนเยอะๆ จะได้สุขภาพสมบูรณ์แข็งแรง
- ประทับใจกับความรักและห่วงใยของญาติมิตรชาวบล็อก
- แม่หวีเป็นอย่างที่พ่อครูบาฯ เล่า เพราะครั้งแรกที่ไป ก็ไม่พบ "ภรรยา" ท่านครูบาฯ ก็สงสัยว่า ท่านมีรึไม่มีภรรยา
- เมื่อพบครั้งแรก ไม่ได้รับการแนะนำก็ให้สงสัยว่า คือใคร เพราะสาวและสวย
- ยอมรับความจริงใจ ใจดี ของแม่หวี เพราะเห็นแม่หวียิ้มตลอดเวลาที่ยุ่งๆ ในการดูแลพวกเราในเรื่องต่างในช่วงเฮฮาศาสตร์
- ขอบคุณน้องอึ่ง
- ขอบคุณแม่หวีค่ะ
ไก่ต๊อกนี่ดุมั้ย น้องไม่ชอบไก่แจ้อ่ะ แถวบ้านมีอยู่ตัวนึง มันชอบทำหน้าตาประสงค์ร้ายแล้วก็ปรี่เข้ามาจะจิกตาตุ่ม ไอ้เราก็สงสารไม่อยากทำร้ายสัตว์แต่บางครั้งก็ต้องป้องกันตัว แปซะกลิ้งหลุนๆ แล้วก็เข็ดไปพักนึง เดี๋ยวไม่นานก็เอาใหม่ ไม่รู้เป็นอะไร สงสัยจะเป็นไก่โรคจิต T_T
s o m p o r n p
พี่ติ๋วขรา
ช่วงนี้นอนไม่ค่อยหลับ
จิตห่วง กังวลเรื่องงาน จะเป็นโรคประสาทแล้ว
อีกระยะหนึ่งคงดีขึ้นค่ะ
คิดถึงเสมอแม้ไม่ได้เจอก็ฝันถึง
อิอิ
s o m p o r n p
อ.แป๋วขา
ขดยกเลิกให้พ่อไปญี่ปุ่นนะคะ
เห็นท่าจะไม่ไหว
เดี๋ยว อิอิ ไม่ออก
อ.แป๋วไม่ว่านะคะ
พักผ่อนบ้างนะคะ เดินทางบ่อย ๆ
แล้วจะเจอ อ.แป๋วอีกเมื่อไรคะเนี่ย
s o m p o r n p
แก้มยุ้ย
เรื่องกินเรือ่งใหญ่
ไก่ต๊อกไม่ดุ น่ารัก มีรูป แต่ลืมเอามาให้ดู
แต่ที่น่ากลัวคือไก่แจ้ค่ะ เพราะใคร ๆ ก็ไม่ชอบ เหมือนที่ชอบทำร้ายซูซานนั่นแหละ จริง ๆ ไม่ได้ทำร้ายหรอก เขามาดี อยากอยู่ใกล้อ่ะ ประมาณ "เจ้าชู้ไก่แจ้อ่ะ" อิอิ
ไก่ไม่ได้เป็นโรคจิตหรอก แต่คงเจอพวกเดียวกัน
พี่ติ๋วช่วย "ฮา" ด้วย
มาฮาค่ะ......ฮาๆๆๆๆๆ....ฮิ้วววว.......เอิ๊กๆๆๆๆๆ......