วันหนึ่งศิษย์เก่าร่วมรุ่นกลุ่มหนึ่ง
กลับไปเยี่ยมสถาบัน
ไม่ช้าการสนทนาก็เริ่มเปลี่ยน
ไปเป็นการพร่ำบ่นเกี่ยวกับความเครียด
ในเรื่องการทำงานและปัญหาชีวิต
แล้วอาจารย์ก็เสนอเลี้ยงกาแฟกลุ่มลูกศิษย์
อาจารย์เดินเข้าไปในครัวและกลับออกมาพร้อมกาแฟเหยือกโต
และถ้วยกาแฟแบบต่าง
บ้างเป็นกระเบื้อง
บ้างเป็นถ้วยพลาสติก
บ้างเป็นแก้ว
โดยบางใบเป็นแบบพื้นๆ ธรรมดา
บางใบดูสวยวิจิตรสูงค่า
อาจารย์บอกให้ลูกศิษย์แต่ละคนจัดการดื่มกาแฟร้อนๆ กันเอาเอง
เมื่อลูกศิษย์ต่างมีถ้วยกาแฟในมือกันทุกคนแล้ว
อาจารย์ก็กล่าวว่า
ลองสังเกตกันดูหรือเปล่าว่า
ถ้วยสวยๆ แพงๆ ถูกเลือกไปหมด
เหลือไว้แต่ถ้วยแบบธรรมดาราคาถูก
เป็นเรื่องปกตินะที่พวกเราต่างก็มักจะเลือกสิ่งที่ดีที่สุดให้กับตนเอง
ซึ่งนี่คือที่มาของความเครียดและปัญหาทั้งหลายในชีวิต
ในขณะที่สิ่งที่เราต้องการแท้จริงแล้ว
คือกาแฟมิใช่ถ้วยกาแฟ
แต่จิตสำนึกกลับนำพาเราไปเลือกที่ถ้วยกาแฟ
และมิหนำซ้ำยังคอยชำเลืองมองถ้วยของคนอื่นๆ ด้วย
หากชีวิตคือกาแฟ
หน้าที่การงานและตำแหน่งต่างๆ ในสังคม ก็คือ ถ้วยใส่กาแฟ
มันเป็นเพียงเครื่องมือหรืออุปกรณ์ช่วยหยิบจับหรือประคองชีวิตของเรา
มันไม่ได้ทำให้เนื้อหาจริงๆ ของชีวิตเปลี่ยนไป
บางครั้ง.................... การมัวไปเพ่งเล็งที่ถ้วยใส่กาแฟ
ก็ทำให้เราลืมที่จะใส่ใจกับรสชาดของตัวกาแฟ
แล้วกาแฟคุณ......รดชาด เป็นเช่นไร.......