นี่เป็นสิ่งที่วิเศษสุด ที่เราหาไม่ได้หากเราตัดสินใจพักโรงแรมหรู ..คงไม่พบบรรยากาศแบบนี้ เป็นกำไรที่ผมได้รับเกินคุ้มแม้ระยะเวลาเพียงสั้นๆ
คิดไปไกลสารพัดเหมือนกัน
เมื่อล้อเครื่องแตะสนามบินดอนเมือง ในช่วงกลางคืน
ผมต้องเดินทางไปเขตหนองจอก
เพื่อไปประชุมเวทีเครือข่ายการท่องเที่ยวโดยชุมชนภาคกลาง
ครั้งนี้จัดที่ “ชุมชนแผ่นดินทอง
คอยรุ๊ตตั๊กวา”
หรือหมู่บ้านลำไทร
เขตหนองจอก กรุงเทพมหานคร
การเดินทางไปสถานที่ที่ไม่เคยไป
และเป็นการเดินทางตอนกลางคืนอีก ก็ยิ่งไม่ค่อยสบายใจเท่าไหร่
แต่ก็เถอะครับ มีพรรคพวกรออยู่ตรงนั้นแล้ว โชคดีที่มีคนขับรถ
“ลุงนวล” ลุงใจดี
มารอรับที่สนามบิน
ติดต่อผ่านทางโทรศัพท์คุยกับน้องน้ำฝนที่ไปรอที่ชุมชนอยู่ก่อนแล้ว ในระหว่างที่กำลังขึ้นเครื่องที่เชียงใหม่
เธอบอกผมด้วยเสียงตื่นเต้นว่า ที่หนองจอกฝนตกหนัก
น้ำเจิ่งนอง แถมยังไฟฟ้าดับอีก
ชุมชนที่เราจะไปพักแบบโฮมสเตย์เป็นชุมชนอิสลามด้วย
ด้วยเหตุผลที่พรั่งพรูออกจากปากสาวฝน
ทำให้ผมคิดมโนภาพที่พักต่างๆนาๆ
ที่ไม่ค่อยดีเท่าไหร่
ด้วยระยะทางที่ไม่ไกลมากจากกรุงเทพ
เพียง 60 กิโลเมตร จะมาพบชุมชนชานเมืองที่มีวิถีชีวิตแบบเรียบง่าย
ท่ามกลางความเปลี่ยนแปลงของสังคม
ที่นี่แม้จะเป็นเขตเมืองหลวงแต่ยังมีความสวยงามตามวัฒนธรรมแทรกอยู่ไว้ในคนรุ่นหลังได้เชยชม
ผมเดินทางไปถึงชุมชนเมื่อฝนหยุดตกแล้ว
ไฟฟ้าก็ไม่ดับ น้ำที่บอกว่าเจิ่งนองก็ไม่มี
เห็นสภาพชุมชนครั้งแรกก็ประหลาดใจมากครับ เพราะความหนาทึบของต้นไม้
บริเวณในชุมชน
แม้ว่ามองในตอนกลางคืนผมก็ยังเห็นความสมบูรณ์ของพื้นที่ที่แน่นไปด้วยพรรณพืช
บ้านพักโฮมสเตย์
บังชัยณรงค์ ที่ผมไปพัก
น้องๆจัดให้ผมพักบ้าน
คุณชัยณรงค์
มานซาซิ หนุ่มมุสลิม
ที่มีครอบครัวเล็กๆ น่ารัก บ้านกลางสวนปาล์ม โอบล้อมด้วยคูน้ำ
และความเขียวชอุ่มของต้นไม้รอบๆบ้าน แม้จะดึกแล้วพี่ชัยณรงค์
ยังไม่นอน ยังรอแขก(ชาวเหนือ) ด้วยใจจดจ่อ
เกือบเที่ยงคืนที่ผมเดินขึ้นบ้านบังชัยณรงค์ (รู้สึกผิด)
บังออกมาต้อนรับเหมือนคุ้นเคยมานาน บังดูฟุตบอลรออยู่
และพูดคุยซักถามเล็กน้อยพอเรียกเสียงหัวเราะทั้งสองฝ่ายก่อนนอน
ผมขอตัวไปอาบน้ำและบังก็ขอตัวเข้านอน
เห็นที่นอนแล้วอยากกระโจนเข้าประชิดจัง
ตี 5 เศษ
ผมถูกปลุกด้วยเสียงจากพิธีละหมาด อากาศตอนเช้าที่นี่เย็นสบาย
ทำให้ผมรู้สึกขี้เกียจ ไม่ค่อยอยากตื่น
แสงสว่างค่อยๆส่องให้ห้องนอนของผม
ตื่นขึ้นด้วยชีวิตชีวายามเช้าที่กวักมือเร่งให้ผมเดินออกไปสูดอากาศที่ชานบ้าน
ผมถ่ายรูปร่วมกับ บังชัยณรงค์
กับบังเล็ก
บังเล็ก
(ลูกชายคนเล็ก) อายุไม่น่าถึง 5 ขวบกำลังซนตื่นมาพอดี
เขาแอบมองผมที่มุมเสา ด้วยสายตาสงสัย คิดว่าใครกันหนอที่มานอนบ้านเขา??
แต่แววตานั้น
แฝงรอยยิ้มก่อนที่จะวิ่งไปหาพ่อถามว่าผมเป็นใคร
บังจูเนียร์ไกด์ตัวน้อย
ที่จูงแขนผมวิ่งไปมาในสวนของเขา
ไม่นานเลย
ผมก็ได้ไกด์ตัวเล็กที่พูดยังไม่ชัด จูงมือผมเดินไปทั่วสวน
ไปดูปลาตัวใหญ่ๆ ไปดูต้นไม้ พืชผักรอบบ้าน
พร้อมท้าผมวิ่งแข่งบนถนนหน้าบ้าน
เสียงหัวเราะของเด็กน้อยประโลมบรรยากาศยามเช้าอย่างสดชื่น
ผมกับบังเล็กสนิทกันในเวลาที่รวดเร็ว
คนเดินไปมาแถบนั้นก็จะเห็นเด็กตัวน้อยซนๆตามติดคนแปลกหน้าแบบผมไม่ยอมห่าง
เวลาเช้าอากาศดีๆ
ผมกับบังชัยณรงค์ นั่งพูดคุยกันหน้าบ้าน พร้อมกาแฟหอมกรุ่น
คุยกันหลายเรื่อง แลกเปลี่ยนวิถีชีวิตของผมที่เมืองปายแม่ฮ่องสอน
บังก็เล่าวิถีคนที่นี่ให้ฟัง แถมความรู้เรื่อง
วิถีอิสลามให้อย่างน่าสนใจ
นี่เป็นสิ่งที่วิเศษสุด
ที่เราหาไม่ได้หากเราตัดสินใจพักโรงแรมหรู ..คงไม่พบบรรยากาศแบบนี้
เป็นกำไรที่ผมได้รับเกินคุ้มแม้ระยะเวลาเพียงสั้นๆ
ผมมีเรื่องราวเล่าสู่กันฟังมากมาย
แต่ก็เหน็ดเหนื่อยพอสมควรครับ กับงานประชุม การเดินทาง
พยายามจะเขียนเล่าสู่กันฟังก่อน
เมื่อความทรงจำในมโนสำนึกยังแจ่มชัด
อ่านไปดูรูปไปนะครับ