วันนี้เปิดเว็ปฯยากเหลือเกินใช้เวลาเกือบชั่วโมง  ทำให้ไม่อยากเขียนถึงอย่างไรวันนี้มีเรื่องที่จะต้องเขียน เรื่องแรกเมื่อวันเสาร์ที่ ๒๘ ราวหกโมงเย็นผมแวะไปซื้อของใช้ที่ห้างโฮมโปร ติดกับบิ๊กซี(คาร์ฟูร์เดิม)แจ้งวัฒนะ เดินเข้าใช้บริการในห้องน้ำชายเปิดประตูห้องส้วม มองเห็นกระเป๋าแบบคาดเอววางอยู่ ทีแรกคิดว่าใครนำมาวางระเบิดห้างหรือเปล่า ปัสสาวะเสร็จตัดสินใจเปิดซิปกระเป๋าดูภายในปรากฏว่าเป็นธนบัตรใบละหนึงพันบาทห่อด้วยถุงพลาสติกจำนวนมากและอยู่นอกถุงพลาสติกอีกจำนวนหนึ่ง ผมมิได้หยิบออกมานับรูดซิบปิดไว้ตามเดิมแล้วหยิบทั้งกระเป๋าออกมาจากห้องส้วม ขึ้นบันไดเลื่อนไปบนชั้นสองของห้างแจ้งพนักงานประชาสัมพันธ์ให้ประกาศหาเจ้าของกระเป๋า แต่ไม่ได้บอกรายละเอียดรูปร่างของกระเป๋าเพราะไม่ต้องการให้คนที่ไม่ใช่เจ้าของตัวจริงมาแอบอ้าง ให้เบอร์โทรศัพท์และชื่อของผมไว้ ผมเองก็เดินหาซื้อของที่ต้องการอยู่สักพัก ก็ได้รับการติดต่อจากพนักงานของห้าง มีเจ้าของกระเป๋ามาขอรับกระเป๋าคืน ผมได้ซักถามรูปร่างของกระเป๋า และสิ่งของที่อยู่ภายในกระเป๋า เขาตอบได้ถูกต้องตามที่ผมถาม จึงทำให้ผมมั่นใจว่าเขาเป็นเจ้าของกระเป๋า เพราะถ้าไม่ใช่เจ้าของตัวจริงผมก็คงจะยังไม่มอบให้ เขาตอบได้ครบถ้วน ผมได้คืนกระเป๋าให้กับเขาไปและย้ำเตือนให้ระวังอย่าได้เผลอลืมหากคนที่เก็บได้มีความคิดที่แตกต่างจากผม เขาจะไม่ได้รับของคืนจะต้องสูญเสียเงินจำนวนมาก ผมคิดว่าของทั้งหมดที่อยู่ในกระเป๋าใบน้นมันไม่ใช่ของผม จึงไม่คิดที่จะเอามาเป็นของตนเองจึงได้ประกาศหาเจ้าของ เหมือนอย่างที่ผมได้พูดอบรมนักเรียนอยู่เสมอเมื่อเก็บของได้ให้นำมาส่งให้กับครูเพื่อประกาศหาเจ้าของ นักเรียนหลายคนที่เก็บเงินตกหล่นภายในโรงเรียนได้ ก็จะนำมาส่งให้ครูประกาศหาเจ้าของบางครั้งก็มีคนมาแสดงตนรับ บางครั้งก็ไม่มีคนมาแสดงตนรับ สังคมเราควรจะเห็นใจและเอาใจเขามาใส่ใจเราให้มากๆ จะได้อยู่อย่างมีความสุข ถ้าคิดทางบุญ กรรมเราจะได้ไม่ต้องไปใช้หนี้เขาในชาตินี้หรือชาติไหน จะได้หมดแล้วต่อกันไม่พยาบาทอาฆาตจองเวรกันอีก ผมพูดอยู่เสมอว่าการทำดีได้ดี มันไม่น่าจะถูกต้อง การทำดีเพื่อให้เกิดสิ่งดีๆมันน่าจะถูกต้อง เพราะถ้าเราทำดีเพื่อให้ได้ดี มันไม่เสมอไปทำดีแล้วไม่ได้รับผลดีเยอะแยะไป แต่การทำดีมันเกิดผลดีมากกว่า การให้ย่อมมีค่ากว่าการรับ เพียงแค่นี้ผมก็สุขใจที่ได้นำเงินจำนวนนั้นคืนให้เจ้าของ เจ้าของเงินก็ไม่มีความทุกข์ ผมสบายใจครับ เรื่องที่สองผมต้องตัดสินใจให้คนในปกครองของผมออกจากงานในหน้าที่ธุรการ ให้ออกทั้งๆที่รักและเสียใจแต่ผมจำเป็นต้องทำ ทั้งๆที่ผมเหลือเวลาที่จะต้องทำงานอีกเพียง ๖๑ วัน ไม่ของกล่าวถึงสาเหตุเพราะไม่ทำให้อะไรมันดีขึ้นเมื่อผมตัดสินใจไปแล้ว สวัสดีครับ

ความผูกพันนี่เป็นบ่วงจริง ๆ เลยนะ การผูกพันกับสิ่งใดสิ่งหนึ่งมากไป ก็ไม่ดี ทุกข์....เวลาจะวางมันวางยาก...เพราะคำว่าเสียดาย...เวลา.....เลยทำให้ทำอะไรอย่างลำบากใจ ต้องเอาสิ่งที่กำลังตัดสินใจนั้นชั่งเทียบกับขนนก หยิบขนนก อย่างเบามือขึ้นตราชั่งมากกว่าร้อยรอบแล้ว เพื่อหาจุดศูนย์ถ่วง ยังหาคำตอบที่ดีตรงจุดศูนย์ถ่วงยังไม่ได้ เป็นบททดสอบที่ยาก...อีกบทหนึ่ง