การได้ยินเสียงของคุณครูหรืออาจารย์จากวันวานมาถึงวันนี้  ผมว่าความหมายเปลี่ยนแปลงไปนะ  การมองภาพของครูในวันวานท่านจับมือเราเขียนตัวกอไก่ขอไข่ผสมเป็นคำแล้วพร่ำสอนเราให้ท่องบ่นจนเข้าใจ

พอเราเติบโตมาเห็นครูยืนพูดสอนอยู่หน้าชั้นเรียนเขียนบนกระดานชี้แนะแนวทางให้ผู้เรียนอ่านท่องจำทำให้เข้าใจ  เออ...คุณครูสอนหนังสือเราจริง ๆ เพื่อให้เราเข้าถึงข้อมูลตามที่ผู้อาบน้ำร้อนมาก่อนเรา

แต่วันนี้ไม่ใช่อย่างนั้นแล้ว  ทำไมละ  เพราะข้อมูลมีอยู่แล้วอย่างไร้เทียมทาน ครูหรืออาจารย์และผู้เรียนต่างเข้าถึงข้อมูลดิบได้เท่าเทียมกัน  เพียงแต่ใครจะนำข้อมูลนั้นมาทำอย่างไรจึงจะก่อเกิดในทางดี  ทางควร  ทางถูกต้อง  ทางประโยชน์ทั้งต่อตนเองและสังคม

ถ้าอย่างนั้นครูหรืออาจารย์ไม่ใช่ผู้สอนหนังสือเหมือนวันวานละสิ  ครูหรืออาจารย์ผมว่าต้องเป็นเพื่อนเป็นกัลยาณมิตรกับผู้เรียน เป็นผู้แลกเปลี่ยนเรียนรู้ด้วยกันอย่างเชื่อมโยง  อาจารย์ต้องบริหารจัดการความรู้แบบ เคเอ็ม  ไม่ใช่จัดการเรียนการสอนเหมือนวันวานอีกต่อไป

มาเรียงร้อยถ้อยอักษรกลอนกาลนี้

ชื่นชีวีมีมากนามตามอ่านหนา

ล้วนเก่งกลอนสอนให้เห็นเป็นวิชชา

มีเวลาพาไปอ่านผลงาน..เอย

วันสงกรานต์ปีใหม่ไทยในวันนี้ 

 มากมายมีกิจกรรมล้ำสมัย

อยากหวนคืนครั้งสงกรานต์งานไทยไทย

ยังสุขใจในวันวานอย่างนั้น..เอย.

มาเห็นกลอนอ่อนละมุนคุณเธอท่าน

ล้วนแล้วผ่านประสบการณ์งานมากหลาย

มาเรียงถ้อยร้อยอักษรกลอนบรรยาย

รวมใจกายหลายร้อยรสบทกวี...

ร้อยอักษรกลอนภาษาพาใจชื่น

ภิรมย์รื่นชื่นนาสาพาสุขหนอ

ร้อยดอกไม้มาไว้ดูอยู่เพียงพอ

เฝ้าพะนอขอชมชื่นรื่นเริงใจ...

มวลหมู่เมฆเสกสรรแต้มแต่งเติมฟ้า

งดงามตาพางามใจให้ไหลหลง

แบ่งเขตฟ้าพาจิตใจให้พะวง

หวังว่าคงรักกันมั่นนิรันดร์..เอย.

แวบเข้ามาหามวลมิตรคิดว่าไป

เอ๊ะอะไรในบันทึกนึกมากล่าว

อั๊วะไม่รู้ดูไม่เห็นเป็นเรื่องราว

เอ๊ะดูข่าวอ๋อน้ำท่วมทางใต้แล้ว...

คำว่าเพื่อนที่ดีมีมิตรไมตรีดีต่อกัน  มีอะไรมักมีข่าวสารส่งถึงกันอยู่เสมอ ๆ ...

บางครั้งเราเผลอหลงลืมไปก็มักมีเพื่อนที่ดีอย่างนี้คอยกระซิบซ้ำย้ำเตือนอยู่เสมอมา...

แง่คิด...

1 ...ในวิถีคนเราไม่มีอะไรที่เป็นไปไม่ได้สำหรับผู้มีจิตใจอดทนพรากเพียรพยายามอย่างเต็มกำลัง

2 ...คนโบราณกล่าวไว้ว่า...คนที่ไร้ความสัตย์ซื่อ  คนนั้นไม่ใช่สุภาพบุรุษ  คนไร้คุณธรรมก็ไม่ใช่ชายชาตรี

3 ...คนควรชิดใกล้กับคนที่มีคุณธรรม ห่างเหินจากคนต่ำทรามและไร้ซึ่งคุณธรรม

4 ...แท้จริงแล้วทรัพย์สินเงินทองข้าวของเครื่องใช้ก็ไม่ต่างอะไรกับกรวดหินดินทราย

5 ...ท่านเจ้าคุณ ( ปอ. ประยุทธ์ ปยุตฺโต ) กล่าวทำนองว่า...การเป็นคนเสื่อมถอยที่ร้ายที่สุดคือการเสื่อมถอยทางปัญญา

เพราะไม่รู้ดูไม่จำทำไม่จริง

จึงทุกข์ยิ่งสุขไกลเกินกว่าแก้ไข

เพราะไม่รู้ดูไม่จำทำยังไง

ในเมื่อใจริรักแล้วรอหน่อยเอย.

การทำงานในแต่ละวันคือการปฏิบัติธรรม  การปฏิบัติธรรมคือการนำธรรมมาสู่จิตใจตนเอง

ที่ว่านำธรรมมาสู่จิตนั้นคือธรรมดา สิ่งใดที่ไม่ธรรมดา สิ่งนั้นมีการแข่งขันเอาชนะเต็มไปด้วยกิเลสตัญหาความทะเยอทะยานอยากได้อยากมี  อยากเป็น 

 ความมีธรรมดาอยู่ในจิตใจตนเองนั้นจะทำให้เราเบาสบาย เย็นกายเย็นใจ ทำในสิ่งเฉพาะหน้าด้วยจิตสงบว่างอย่างยิ่ง

ใครค้นหาความเป็นธรรม  หรือธรรมดา  แล้วนำมาอยู่ในจิตใจตนเองได้  คนนั้นได้พบเส้นทางสายกลางที่ดำเนินไปสู่ภาวะแห่งความหลุดพ้น  หรือเดินทางข้ามฝั่งฟากได้แล้วนั้นแล.

ความเป็นคนเรานี้ขึ้นอยู่กับตัวตนของเราว่าจะจัดการกับวิถีชีวิตตนเองอย่างไร...

สุขภาพพลานามัยของตนเองนั้นถือว่าสำคัญยิ่งต้องหมั่นดูแลรักษา  ถ้าเราไม่รักษาด้วยตัวเราเองก่อนแล้วแม้คุณหมอพยาบาลจะมาช่วยแนะนำให้ดูแลก็ยังห่างไกล

ตัวเราเองจะรู้ตัวเราเองมากที่สุด  ทุกคนมีเวลาเท่ากันคือ 24 ชั่วโมง แต่การบริหารเวลานี้สิคนเราต่างกันมาก

คนฉลาดมักพร่ำสอนตนเตือนตนพิจารณาตนอยู่เสมอ ๆ หาเวลาทบทวนตนเอง  เฝ้าดูจิตใจตนเองว่าตอนนี้อยู่ในนรกหรืออยู่บนสวรรค์หรืออยู่ที่ใด

คนอื่นมาพบเจอและทักทายแล้วเขาก็ไปตามทิศทางของเขา จิตใจของเราอยู่กับตัวตนของเราควรเข้าไปดูแลอย่างชิดใกล้

แสวงหาความพอดีให้เจอในตัวตนของเรา ไม่ควรให้อภัยในสิ่งที่เราพลาดต้องลงโทษตนเองเพื่อจดจำไม่ทำผิดอีกครั้ง 

การดำรงตนในเส้นทางพอดีถือว่ามีดีกรีเป็นปริญญาชีวิตที่มหาวิทยาลัยทั่วโลกก็ให้ไม่ได้...

วันนี้ได้หวนคิดคำนึงถึงสิ่งที่ยิ่งใหญ่ทั้งหลายในโลกนี้อย่างเช่นประเทศใหญ่ ๆ เมืองใหญ่ ๆ ผู้ยิ่งใหญ่ คนเหนือคน  สัตว์ที่ใหญ่โตโอฬารเหลือ...

ถามอยู่ในใจว่าทำไมอย่างประเทศรัศเซียเคยเป็นมหาอำนาจมีแผ่นดินกว้างใหญ่พอถึงตอนนี้แตกออกเป็นรัฐเล็ก ๆ น้อย ๆ

แล้วอาณาจักรสุโขทัยถูกตีแตก อาณาจักรอยุธยาถูกตีแตก  เมืองอยุธยาถูกเผา

พระราชาทางตะวันออกกลางอย่างพระเจ้าชาแห่งอีหร่านถูกโค่นล้มราชบัลลังก์

พวกสัตว์ไดโนเสาร์ต่างสูญพันธ์ไป แม้ช้างโตใหญ่ในป่าก็ลดลงอย่างน่าใจหาย เจ้าเสือก็อยู่ในป่าแสนยากเย็น

คำตอบหนึ่งที่ได้คือ...ทุกสิ่งมีการเปลี่ยนแปลงจะเร็วหรือช้าขึ้นอยู่กับวันเวลาและโอกาส แสดงว่าสิ่งใดที่เป็นวัตถุเป็นรูปธรรมล้วนเปลี่ยนแปลงไปตามกฎไตรลักษณ์

สิ่งที่ดำรงอยู่ได้คือคุณธรรมความดีเป็นนามธรรม คนทำอะไรเกินคนก็อยู่ไม่ได้ต้องเปลี่ยนแปลงไปเป็นธรรมดา  คนทำอะไรให้พอดีนี้สิอยู่ได้ในทุกรูปแบบ

ดังนั้นคนเราควรทำตัวดำเนินตามทางสายกลางหรือพอดีตามหลักพุทธธรรมกันเถอะนะ...

ก่อนรุ่งสาง...

ช่วงวันหยุดเสาร์-อาทิตย์ที่ผ่านมา  ยูมิและครอบครัวท่องเที่ยวไปอยู่ที่เมืองตรังเมืองแห่งรุ่งอรุณในภาษามลายู  เพราะคำว่าตรังสื่อความหมายถึงพ่อค้ามาจากเมืองปีนังมารุ่สางสว่างพอดีที่เมืองนี้  จึงได้ชื่อนามเมือง...

เมืองตรังที่ได้สัมผ้สมาเป็นเมืองสบาย ๆ เรื่อย ๆ ผู้คนยังมีน้ำใจให้กันและกัน  ถามเส้นทางก็บอกตรงไปถูก  เราจะขับรถเลี้ยวซ้ายหรือขวา  เขาก็หยุดรถให้เราไปก่อนอย่างสุภาพ  ไม่เหมือนในเมืองใหญ่ ๆ ที่เคยผ่านมา รถแทบทุกคัน  ฉันต้องไปก่อนคุณเสมอ ๆ

มาอ่านกลอนตอนสายบ่ายไปแล้ว

จิตแน่แน่วหวังดีมีความหมาย

ทุกปัญหามารุมเร้าเข้าใจกาย

แก้ไขได้ด้วยทำจิตให้ว่าง..เอย.

ตามเส้นทางสายกลอนกาลผ่านมาหา

แวะเวียนมาสวัสดีใกล้ปีใหม่

ขอให้สุขสมหวังดังตั้งใจ

ก้าวหน้าไปกับวันใหม่ที่เวียนมา...

คุณสมบัติของผู้นำ

1 . ต้องเป็นคนขยันและประหยัด

2 . ต้องเป็นคนมัธยัดอดทน

3 . ต้องสร้างตนให้น่าเคารพเชื่อถือ

4 . ต้องเป็นคนมีมืออ่อนน้อมถ่อมตน

5 . ต้องเป็นคนรู้จักประมาณตนเอง

6 . ต้องรู้จักเกรงใจรู้ผิดและรู้ชอบ

7 . ต้องเป็นคนทดสอบรู้จักจิตใจผู้อื่น

8 . ต้องเป็นคนยืนยันเด็ดเดี่ยวมั่นคง

9 . ต้องเป็นคนดำรงมั่นในปนิธาน

10 . ต้องเป็นคนอ่านใจคนอื่นเป้นเน้นเป็นคนใจกว้าง

11 . ต้องเป็นคนเดินทางสายกลางแต่กล้าได้กล้าเสีย

12 . ต้องเป็นคนไม่เลียเจ้านายไม่โลภและรู้สันโดษ

หลักแห่งความสำเร็จ

1 . ต้องเป็นคนมีปัญญา

2 . ต้องเป็นคนมีความสัตย์ความจริง

3 . ต้องเป็นคนมีเมตตาไมตรีต่อกัน

4 . ต้องเป็นคนมีความกล้าหาญในทางที่ถูกต้องยุติธรรม

5 . ต้องเป็นคนเข้มงวดในเรื่องส่วนตัวและส่วนรวม

ได้มาชมหลายอารมณ์ชมชื่นจิต

นำชีวิตพิชิตธรรมจำเริญหนา

ชมดอกไม้หลายหลากสีมีชีวา

งดงามตาพางามใจให้ได้ยล...

เห็นหญิงชายหมายรักประจักษ์จิต

เฝ้าจุมพิตรักมั่นคงตรงใจหนา

รักกันแล้วไม่คลาดแคล้วคู่กันมา

เปลี่ยนเวลาไม่เปลี่ยนใจในสองเรา...

หยาดหยดย้อยลอยเขว้งขว้างกลางดงป่า

รินหลั่งมาธาราเด่นเย็นน้ำใส

เห็นน้ำค้างใสหยดย้อยห้อยปลายใบ

ชุ่มชื่นในธรรมชาติสะอาดงาม...

ยามดึกนี้มีสายชลม่านฝนบัง

นกหลงรังยังคงมีที่หลบฝน

คนหลงทางกลางชีวิตจิตวกวน

ในกมลทนหมองเศร้าให้อาลัย

นกหลงฝูงมีคนจูงจับซบอก

คนงันงกรกทางเดินเหินไปไหน

ขอเพียงที่ผ่อนพักรักกายใจ

เช้าวันใหม่จะบินไปเหมือนนกเอย...

เห็นกวางย่างเยื้องชำเลืองเดิน

เราก็เพลินเพ็งจิตพิสมัย

มองเรือพระแลกวางน้อยปราบปรื้มใจ

สุขอยู่ในสวนธรรมพระพุทธองค์...

ความคิดถึงซึ่งมากมีในวันก่อน

ได้มานอนแนบข้างกายใจอีกหน

หลังลูกน้อยกลอยดวงใจไปซุกซน

ได้หายบ่นเมื่อพบลูกปลูกดวงใจ...

ถ้าหากคนเรามองกันสิ่งแรกที่เห็นคือใบหน้า...

เลยคิดต่อว่าโลกเรานี้ถ้ามีใบหน้าเหมือนคนเราแล้วดวงตาทั้งสองคือแผ่นดินอินเดียกับจีน... 

อินเดียเป็นดวงตาแห่งพุทธศาสนาเถรวาท เจอภัยพาลเลยร้องไห้กลายเป็นหยดน้ำตาคือเกาะศรีลังกา และขยายไปไหลลงทางใต้ นั้นคืออิทธิพลของวัฒนธรรมอินเดีย...

จีนเป็นดวงตาแห่งพุทธศาสนามหายาน เจอภัยพาลเลยร้องไห้กลายเป็นหยดน้ำตาคือเกาะไต้หวันและขยายไปไหลลงทางเหนือ นั้นคืออิทธิพลของวัฒนธรรมจีน...