ขอบคุณคุณหมอจอย พ.ญ. นฤมล ปัญจมะวัต โรงพยาบาลสมุทรสาคร กรุณาจดหมายถึงครูต้อยด้วยความเป็นห่วงในสุขภาพ กำลังคิดถึงว่าจะไปพบเพื่อขอทราบชื่อนามสกุล เพราะครูต้อยเอาท่านมาเอ่ยโดยไม่ทราบนามสกุล ก็รู้สึกเสียมารยาทพอแล้ว   เป็นอะไร ที่ครูต้อยแย่มากๆกับการจำชื่อ สกุลคนนี่   อย่างนี้นี่เอง ญาติเครือ ..ตอนมีชีวิตอยู๋ก็ไปมาหาสู๋ แต่ไม่คิดจะจดจำชื่อเสียงเรียงนาม เรียกกันตามยศ ตามศักดิ์ พอจากกันไป ก็ยังเรียกเหมือนเดิม นานไปลูกหลานถามว่าที่เรียก คุณย่าใหญ่ คุณย่า หม่อม คุณ....อะไรต่อมิอะไรน๊ะ ชื่อจริงคืออะไร แล้วทำไมเรียกอย่างนั้น อย่างนี้ เขาเป็นต้นตระกูล เกี่ยวข้องกับตระกูลเราทำไมจำไม่ได้ คำตอบที่ง่ายที่สุดคือ จำแล้ว แต่มันลืม... และต้องพูดคำเดิมว่า ...จำไม่ได้หว่า..ปริ๊วววว.

อ่านงานผลสำรวจจาก แล้วได้ข้อคิด จะลองทำแบบสำรวจ เพื่อหาข้อสรุปว่าระหว่างเด็กบ้านนอก กับเด็กในกรุง เค้ามีความคิดเห็นกันอย่างไร เกี่ยวกับเรื่องในโรงเรียน ชอบเหมือนกัน หรือไม่ชอบเหมือนกันแตกต่างกันอย่างไร ...ต้องลอง

นานหลายปีมาแล้ว ผู้เขียนได้มีโอกาสร่วมประชุม หารือกับพี่นรินทร์ ในครั้งนั้นมีท่านผศ.ทรรศนีย์ อินทรสุขศรี และพี่ทองแทนได้กรุณาร่วมประชุม เรื่องราวในอดึต ที่คล้ายจะลางเลือนไปบ้างบางขณะตามลีลาชีวิตของครูชนบทที่มี เส้นทางการดำเนินชีวิตโลดแล่นในหลากหลายลีลา

ในครั้งนั้น ชาวยุทธต่างเดินทางมาร่วมแสดงความคิดเห็น ผู้เขียนเป็นเพียงครูตัวเล็กๆ ที่ชอบธรรมชาติ และทำกิจกรรมลดขยะ พร้อมๆไปกับการทำงานด้านสิ่งแวดล้อม จัดอบรม ให้ความรู้เกี่ยวกับการทำน้ำ EMรณรงค์เรื่องน้ำจากโรงงานทำอาหารทะเล น้ำเน่าเหม็น

ณ เวลานั้น มันโดดเดี่ยว ไม่มีเพื่อน และทุกอย่างก็ถูกเก็บไว้ในอาณาจักรของตัวเอง ผู้คนพบความศิวิไลซ์ ในผลิตภัณฑ์ ทันสมัย และทุกอย่างก็ดำเนินไปเหมือนไฟที่โหมเข้ามา แล้วก็เงียบไปแต่มันไม่หายไปจากใจ แม้จะถุฏต่อต้านจากคนวงการอาชีพของตัวเอง  แต่มันไม่เคยเลือนไป...ไม่เคยเลือนไปจากใจ  และวันนี้ นับว่าเป็นนิมิตรหมายดีงามที่ได้เห็นองค์กรต่างๆ หันมาให้ความสำคัญ และสานต่อ แม้ไม่ปรากฏถึงความในอดีต แต่มันก็คือความงามที่ได้ เกิดการนับแม้ไม่ถึง 1 มันพัฒนาขึ้น วันนี้คงได้พูดคุยเรื่องความหลังกับพี่นรินทร์อีก แต่ ไปแล้วไม่เจอ ติดต่อทางโทรศัพท์ จึงได้ความว่าพี่จะมาเมื่อชาติต้องการ

ประโยคนี้ เอามาจากบ้านคุณหมอวัลลภ พรเรืองวงศ์

Please help preserve our forests.เข้ากับกิจกรรมที่ครูปูและอ.ขจิต พร้อมนักศึกษาVBAC ร่วมกันทำทั้งที่โรงเรียนสหกรณ์นิคมเกลือ และ ศูนย์เรียนรู้ เศรษฐกิจพอเพียง หมู่ 8 ต.โคกขาม จ.สมุทสาคร

ดาวน์โหลด นวัตกรรม ในg2k จาก  ขอบคุณค่ะ ครูต้อยจะเอาไปแนะนำยั่วน้ำลายให้เพื่อนๆมาเป็นชาว g2kค่ะ

คิดถึงคุณครูคนแรกที่โรงเรียนวัดพระมหาธาตุ คุณครูไปรมา และคุณครูทุกท่านที่ประสาทความรู้มาให้

มาร้องเพลงให้คุณครูฟังค่ะ 

เพลงพระคุณที่สาม
      ครูบาอาจารย์ ที่ท่านประทาน ความรู้มาให้
อบรมจิตใจ ให้รู้ผิดชอบ ชั่วดี 
ก่อนจะนอน สวดมนต์อ้อนวอนทุกที ขอกุศล 
บุญบารมี ส่งเสริมครูนี้ให้ร่มเย็น 
     ครูมีบุญคุณ จะต้องเทิดทูน เอาไว้เหนือเกล้า 
ท่านสั่งสอนเรา อบรมให้เรา ไม่เว้น 
ท่านอุทิศ ไม่คิดถึงความยากเย็น สอนให้รู้ จัดเจน
เฝ้าแนะ เฝ้าเน้น มิได้อำพราง 
   * พระคุณที่สาม งดงามแจ่มใส แต่ว่าใครหนอใคร
เปรียบเปรย ครูไว้ ว่าเป็นเรือจ้าง 
ถ้าหากจะคิด ยิ่งคิดยิ่งเห็น ว่าผิดทาง 
มีใครไหนบ้าง แนะนำแนวทาง อย่างครู 
     บุญเคยทำมา ตั้งแต่ปางใด เรายกให้ท่าน 
ตั้งใจกราบกราน เคารพคุณท่าน กตัญญู 
โรคและภัย อย่ามาแผ่วพาน คุณครู ขอกุศลผลบุญค้ำชู
ให้ครูมีสุข ชั่วนิรันดร ให้ครูมีสุข ชั่วนิรันดร

เช้าวันนี้ไปพบแพทย์ตามนัดเรื่องไทรอยด์ คูณหมอเจ้าของไข้เพิ่มยาไทรอยด์ (Timazol )เป็น 4 เม็ด งงๆ แสดงว่า T อะไรมันขึ้น ฉันก็ลืมถาม เพราะมัวห่วงเรื่องตาซ้ายที่มีอาการเหมือนแมงมุมมาชักใยไว้ที่ลูกกะตา อิอิ คุณหมอก็เลยส่งไปจักษุ ไปวัดสายตา  โธ่..ฉันแทบไม่ต้องดูก็รู้ และจำได้ว่า ตัวเลขที่หมอให้อ่านนะมีอะไรบ้าง ก็ฉันใช้มันวัดสายตาเด็กน้อยที่โรงเรียนบ่อยๆ

แต่ก็ยังดีที่คุณหมอไม่ได้ใช้เจ้าแผ่นอ่านมาตัดสิน แล้วฉันก็ไปวัดความดันตา ก็ปกติ หลังจากนั้นก็ไปพบจักษุแพทย์ เธอสัมภาษณื 2 ประโยค คือ 1 .มีญาตมาหรือเปล่า และ2 ขับรถมาเองหรือเปล่า ปรากฏว่า ฉันไม่ทั้ง 2 อย่าง ต่อจากนั้นคุณหมอก็ส่งไปหยอดยา ขยายม่านตาพร้อมกับบอกว่าตาจะมัวประมาณ 5-6 ชั่วโมง ใช้เวลาหยอดยาตรงนี้ ว้ำๆ กันถึง 4 ครั้ง ระยะห่างก็ประมาณ 5 นาที หยอด 1 ครั้งก้ประมาณเกือบ 20 นาที จึงกลับไปพบจักษุแพทย์อีกคั้ง

รอประมาณ 5 นาที ก็เข้าไปเหลือกตา ซ้าย ขวา บน ล่าง ให้แพทย์ที่รักษาส่องไพจ้าเข้าลูกตา เสร็จแล้วก็มานั่งรอคำวอนิ๗ฉัยอาการ แพทย์บอกว่า วุ้นจอตาอักเสบ ให้ยามาหยอด 1 หลอด ฉันพลิกดูด้วยตาขวา เพราะนางซ้ายมันพร่ามัว แต่ก็ยังอยากรู้ชื่อฉลากยาคือ

Opsil tears eye drop 0.3 10% ml.

และมีวิธใช้ คือหยอดตา ซ้าย ขวา 1 หยด วันละ 4 ครั้ง เช้า กลางวัน เย็น ก่อนนอน หลังเปิดใช้แล้ว มีอายุ 1 เดือน วันหมดอายุ 22 กพ.2552 อ่านแล้วก็ขำ...ได้เหมือนกัน พร้อมกับคิดต่อว่า เอ....1 หยดนี่ ข้างละ หรือว่า แบ่งข้างละ 1/2 หยด 555+

แล้วมาขำอีกที่หนึ่งคือเปิดใช้แล้วมีอายุ 1 เดือน  ตกลงฉันหรือยาอิอิ

อ้ออยากจำชื่อจักษุแพทย์ผู้ให้การรักษา เธอชื่อพ.ญ.สุชีรา คติเวชกุล

น่ารักมากค่ะ พูดจาอ่อหวาน กับผู้ป่วยทุกคน ยิ้มแย้ม น่ารัก ยิ่งพยาบาลหน้าห้องของเธอยิ่งน่ารักใหญเลย ฉันเห็นเธอดูแลคนไข้ด้วยความเมตตา เป็นภาพที่น่าชื่นชมจริงๆ เสียดายไม่ได่เอากล้องไปถ่ายนางฟ้าและนางพยาบาลจักษุมาเก็บไว้

จากบทความของคุณหมอนพ. วัลลภ พรเรืองวงศ์
โรงพยาบาลห้างฉัตร ลำปาง

ขออนุญาตนะคะคุณหมอ

ครูต้อยเอามาเก็บไว้ในบันทึกเล็ก เพื่อรวดเร็วต่อการนำมาเป็นสื่อการเรียนการสอน

ภาพประกอบจาก [ Stevenaitchison.co.uk ]

มันเป็นอะไรที่โดนใจมากค่ะ  ขอบคุณค่ะ

วันนี้วันอาทิตย์ที่ 18 มกราคม  หลายวันมานี่ ฉํนได้รับทั้งโทรศัพท์ และการมาอวยพร เนื่องในวันครู

เมื่อกี๊ เจ้าตัวแสบเมื่อ21ที่ผ่านมาของเขา มาเยี่ยม

สวัสดีครับ นี่บ้าน ของอ.พูนสุข ใช่ไหมครับ ครูต้อยนะครับ

อ้อเจ้าสุทัศน์ คงกลัด นี่เอง

พอเจอหน้ากัน

น๋อยแน่.. ยิงคำถามเลย ถามมาได้ว่าจำผมได้ไหมครับ

ฮึทำไมครูจะจำเธอไม่ได้ พ่อตัวดี

เอ้า.. แล้วไปไง มาไง

ผมก็ขับรถมาครับ มาตามหาอ. ตั้ง หลายวันแล้ว แต่ไม่เจอครับ

มาสวัสดีวันครูครับ

ครูก็ดีใจ อวยพรยกใหญ่ พร้อมกับกำชับ ขอให้เจริญรุ่งเรืองยิ่งๆขึ้นนะพ่อคุณ ยืนอยู๋บนฐานแห่งความดีนะจ๊ะ

สุทัศน์ เป็นเด็กกำพร้าพ่อตั้งแต่เล็ก มีแม่ดูแลเลี้ยงดูมาตลอด

เก่งเรื่องเครื่องยนตร์ แต่เรียนจบแค่ ป6. บอกให้เรียนต่อก็ไม่เรียน เพราะต้องทำงานเลี้ยงแม่ ทำงานในโรงงาน ญี่ปุ่นมาเห็นการทำงานชอบใจมาก จะเอาไปเรียนต่อ ป.ตรี สุทัศน์วิ่งโร่มาหาตอน 4 ทุ่ม

ถามเสียงสั่นว่า อ. ผมจะได้ไปญี่ปุ่น บริษ้ทที่มาทำโรงงานที่นี่ จะส่งผมไปเรียนต่อเรื่องเครื่อง แต่ผมยังไม่จบป.ตรี เลย อ. ทำไงดี

โธ่เอ๋ย ...ไหนครูดูรายละเอียดหน่อย

นี่ครับอ. คุณสมบัติอื่นๆผมได้หมด ยกเว้น กระดาษใบเดียว สุทัศน์พูดอย่างเจ็บปวด ฉันได้แต่มองหน้าสุทัศน์ มองกระดาษ

แล้วก็เอ่ยขึ้นว่า ทุกอย่างมีเหตุผล

ปีนี้เป็นเถ้าแก่น้อยแล้ว

ครูภูมิใจ และยินดีใจตัวเธอมากจ๊ะ

http://www.johjai1991.com/vdo.php?id=61&s=2

เก็บไว้ดูยามว่างนะ เว็บนี้สะท้อนชีวิต

ภาพเมื่อวันวาน กับภาพในอดีตที่งดงาม

งานเลี้ยงของสพท.เมื่อคืน มีภาพครูเกิดขึ้นในใจมากมายเป็นภาพวันวาน 16 มกราคม 2552 ที่ยากที่จะเอ่ย แต่ก็ดีมากๆ ที่ครูไม่ต้องเสียเงินซื้อรอบรำวง  ........คิดตรงนี้เหรอ..เปล่าคิดไกลกว่านั้นเยอะ บอกไปก็ไม่เข้าใจหรอก  ครูๆทั้งหลาย เกือบทั้งจังหวัด ขึ้นไปรำวงกันแบบอิสระ ไม่ต้องเสียค่ารำวงดังที่คิด ยกเว้นครูบางกลุ่มรวมทั้งฉันและครอบครัว ขอเป็นฝ่ายนั่งดู....นานๆเห็นครูมีความสุข ก็ดีค่ะ ทุกข์กันมานานแล้ว 1 ปีได้ปล่อยอะไรๆ.... ออกเสียบ้างคงดีขึ้น อย่างน้อย ...อะไรๆในตัวก็จางลง แล้วเริ่มต้นกันใหม่  หันหาหลักธรรม ปฏิบัติดี ปฏิบัติชอบในทางธรรม เจริญธรรม เพื่อความสงบสุขในบั้นปลาย และหรือเพื่อวันหน้า ที่ไม่ต้องทุรนทุราย เสียดายเวลาที่ผ่านไป ๆ ฉันอยากให้ทางสพท.จัดกิจกรรมล้างใจ ล้างจิต เอาครูร่วมทำกิจกรรมสาธารณะ คงเป็นภาพที่น่ารักมากกว่า  และฉันอยากให้ครูรวมตัวกันปฏิบัติธรรม ออกธุดงควัตร สัก 3วัน 4 วัน ก็ยังดีนะ ทำบุญด้วยใจเป็นสมาธิ นี่มันสุขสงบดี ครูจะได้มีโอกาสพิจารณาเหตุการณ์ต่างๆที่เข้ามาในชีวิต บางทีอะไรๆ มันจะดีขึ้น อยากให้ลองกันก่อน

กิเลส และตัณหาในมนุษย์นี่ยากจะตัดรอนจริงๆ เราสังเกตความสนุกที่ถูกปลดปล่อยออกมา เหมือนหลุดไปอีกโลกหนึ่ง ผู้ได้ชื่อว่าเป็นปูชนียบุคคล เป็นพ่อพระ แม่พระ หลายคนมองข้าม นี่เป็นครั้งที่ 2 ที่ได้ร่วมงานแบบนี้ ครั้งแรกที่นครศรีธรรมราช ที่ฉันต้องตามพ่อไปอยู๋เวรที่บรเวณใกล้ๆเวทีรำวง ฉันดูพ่อเย็บแผลให้พวกที่เขารำกัน แล้วก็ต่อยกัน แย่งนางรำวงกัน เวลานั้น ฉันไม่คิดอะไร ไม่เข้าใจต่อกิเลศคน ฉันเห็นแต่เลือด และนั่งดูเฉยๆ พ่อหันมากำชับว่า อย่าไปไหนนะ พ่อทำงานก่อน เดี๋ยวจะพาไปนั่งชิงช้า สมัยก่อนมีรถจิ๊ปที่มีประทุนเป็นผ้าใบสีกากีให้พ่อใช้เป็นพาหนะ พ่อไปอยู่เวรรักษาผู้บาดเจ็บในงานเดือนสิบ ตลกมากเลย พ่อฉัน พ่อบอกว่า คนก็เป็นแบบนี้แหละ ถ้าไม่เชื่อฟังผู้ใหญ่สอน วันหนึ่งก็จะเป็นแบบนี้  ฉันไม่เข้าใจหรอก แต่รูสึกกลัวขึ้นมาถ้าไม่เชื่อคำพ่อแม่ กลัวทุกข์ที่จะเกิดขึ้น

ณ เวลานี้ ผ่านพ้นไปนานมาก คำสอนของพ่อแม่ก็ยังอยู่ในหัวใจของฉัน  ฉันจึงค่อนข้างจะทำตัวลำบากมาก พอๆ กับลำบากใจ และรู้สึกอึดอัดมาก ถ้าไม่มองให้เป็นเรื่องตลก ขำๆ เมื่อต้องอยู่ในสถานการณ์ ที่ฉันถูกปลูกฝังว่าไม่ดี  แต่ต่างวาระกัน ฉันเริ่มเข้าใจบ้างแล้วถึงเหตุแห่งความเสื่อมที่หลายคนบอกว่า มัน..มันดี  มันสนุกดี แต่ไม่มีสาระสำหรับฉัน ฉันเริ่มเข้าใจแล้วว่า ผีรำวงเป็นอย่างไร

เมื่อด็กๆ ฉันได้ยินพ่อสอนพี่ชายว่า อย่าเข้าไปดูนะ เดี๋ยวผีรำวงมันจะเข้าสิง พ่อพาพวกเราไปดูพ่อทำงาน ทั้งเย็บแผลที่ตีกัน  ทั้งปาดผ่ากระสุนที่โดนกันมาจากเวทีรำวง  ขาดอย่างเดียวที่พ่อไม่ให้ฉันเห็นก็คือ สนามการสู้รบ ระหว่างผู้ก่อการร้ายกับเจ้าหน้าที่ สิ่งที่ฉันชอบช่วยพ่อเวลามีบาดแผลคือ ต้มน้ำ ต้มเครื่องมือผ่าตัด เก็บสำลีใช้แล้ว ช่วยพ่อเย็บแผลผ่าตัดเล็กๆ น้อยๆ เช่นแผลฝี ยัดหมุดลงไป ดึงผ้าก๊อด

ออกมา ชะแผลฝีหนอง ล้างแผล ตัดไหม เย็บแผลแก้วบาด กระป๋องกาแฟบาดเท้า สิ่งเหล่านี้ฉันทำตั้งแต่เด็กๆ ฉันทำได้คล่องทีเดียวรวมทั้งการออกหน่อยแพทย์เคลื่อนที่ ที่พ่อฉันต้องออกบ่อยมาก แต่ไม่มีคนช่วย สมัยนั้น หมอ พยาบาล มีน้อยมาก ฉันชอบช่วยพ่อและน้าพยาบาล เช็ดแอลกอฮอล์ ก่อนฉีดวัคซีน    เอ..ฉันจะเล่าเรื่องวันครู เวทีรำวง ไงมาออกเรื่องพ่อฉันได้ เดี๋ยวขอตั้งต้นใหม่ก่อน มันพันไปได้อย่างไร...เขาเรียกจุดยืนไม่ชัดเจน ไม่แน่นอน นึกอะไรได้ก็ไปเรื่อยเปื่อย แต่การนึกเช่นนี้ ก็มีส่วนดี นะ เพราะมันช่วยให้จิตเราไปปักอยู๋กับสิ่งที่ใจเราเริ่มคิดแอนตี้แล้ว นั่น..เข้าข้างตัวเองอีกตามเคย อิอิ

วันอาทิตย์ที่11 มกราคม 2552

ฉันไปเข้ารับการอบรม พัฒนาศักยภาพครูผู้สอนภาษาอังกฤษของสพท.สมุทรสาคร เพื่อเร่งรัด อัพผลการสอบ NT ของนักเรียนทุกโรงเรียนที่มีการเรียนการสอนช่วงชั้นที่ 1,2 และ3 ของโรงเรียนขยายโอกาส และทำหน้าที่เป็นทีมงานคนหนึ่งในเวลาเดียวกัน ฉันทำหน้าที่พิธีกร ตลอดทั้งวัน จนจบการอบรม และนัดหมายการอบรมครั้งต่อไปคือ 25 มกราคม 2552 เปลี่ยนสถานที่อบรมจากเทศบาลสวนหลวง มาเป็นอบต. คลองมะเดื่อ อ. กระทุ่มแบนค่ะ วิทยากรวันนี้ คือ อ.ดร.นิสัย ผู้มีประสบการณ์ และค้นพบวิธีการสอนภาษาอังกฤษโดยผู้เรียนเป็นศูนย์กลางได้อย่างลงตัว ท่านผลิตสื่อขึ้นมามากมายหลายตัว ล้วนน่าสนใจทั้งสิ้น หวั่นใจแต่เพียงว่าต้องวางโปรแกรม จัดเวลาศึกษามันอย่างจริงจัง

อีกประการที่น่าเป็นห่วงมากๆ ก็คือ โรงเรียนฉันไม่ส่งครูผูสอนเข้ารับการอบรมเลย ยกเว้นฉันคนเดียว  ...

การแก้ปัญหาจะบังเกิดผลดี ฉันคิดว่า น่าจะทำทั้งระบบ ไม่ใช่มาแก้ที่ปลายเหตุ ครูทุกคนไม่ควรทำตัวเป็นชาล้นแก้ว เติมอะไรก็ไม่รับ ไม่อร่อย เหมือนน้ำในบึงที่ไม่ได้ถ่ายเท ทั้งออก และเข้า

เด็กควรมีโอกาสได้รับการพัฒนาตั้งแต่เบื้องต้น

ปลูกฝัง และสร้างจิตสำนึกรักภาษา รักการเรียนรู้ตั้งแต่ยังเด็กอยู่ จึงจะดี ให้เขารูจักคิด ได้สัมผัส ได้ประสบการณ์ เพื่อช่วยให้เขาเกิดทางเลือกที่ดีในอนาคต

วันนี้น้องวิ สุพัตรา นาวิก ภรรยาสารวัตร ดาวรุ่ง มาสวัสดีปีใหม่ เพร้อมขนมธัญญพืชอร่อยมาฝาก 1 กล่องใหญ่ เธอยังคงน่ารักเหมือนเดิม เรียนรู้ และพัฒนาตนเองได้ตลอดเวลา

พี่วรรณ แม่น้องขวัญคนเชียงราย พอรูว่าไปเชียงรายมา ก็น้อยใจบอกว่าทำไมไม่บอกที่นั่นมีบ้านพักว่างเพียบ ของพี่เองไม่ได้ให้ใครพัก แต่อยากให้ครูต้อยไปพัก มีเด็กๆพาไปเที่ยวด้วย ต้องรีบขอบคุณ และบอกว่า ไปครั้งนี้ ตั้งใจไปเงียบๆ สบายๆ ไปทำบุญตามที่ใจปราถนา พี่วรรณเอาของขวัญ เป็นนาฬิกาตั้งโต๊ะ พร้อมผ้าพันคอมาให้ และยังมีขนมฝากเด็กๆอีก1ลังใหญ่ ขอบคุณค่ะ

รองใหม่ของฉันก็มอบหมอนชาเขียวให้ 1 ใบ

ของขวัญปีนี้ฉันมอบให้คนรู้จักเป็นของขวัญเกี่ยวกับสุขภาพ

ปีที่แล้วฉันเหมาหนังสือธรรมะจากหลายผู้รู้ มอบให้เป็นของขวัญปีใหม่ทุกคน แต่ปีนี้ ฉันหันมาเพิ่มด้วยการดูแลสุขภาพจึงมอบข้าวก้อง ข้าวสังหยดพัทลุง เป็นของขวัยให้แทน แต่ก็มีบางคนที่ฉันมอบหนังสือธรรมะให้ เพราะฉันมั่นใจว่ามันเป็นความสุข เมื่อเขาได้รับแน่นอน

เรียนรู้ภาษาอังกฤษสำหรับพยาบาลกับเว็บที่คุณหมอวัลลภ พรเรืองวงศ์ แนะนำค่ะ

และเรียนรู้ภาษาอังกฤษสำหรับโรงพยาบาล 

Sit it,Hear it and say it. You learn it!

ขอบคุณคุณหมอค่ะ

ไปฝึกทำปฏิทินมาแต่ไม่รู้วิธีเอามาใช้

http://share.psu.ac.th/file/srinara.m/LifetimeCalender.xls

 แต่เสียดายทำแล้วฉันไม่รู้วิธีนำมาใช้

อ่านเรื่องหนังสืออ่านเพิ่มเติมได้จากที่นี่ค่ะ และสรืไปหา หมวก 6 ใบ

http://gotoknow.org/blog/plan-dent-nu/26765?page=14

ไปตามมา เจอแล้ว ดีใจมาก วันก่อนยังทำไม่เป็น วันนี้ เสร็จครูต้อย โหลดเป็นแล้วจ้า เรียนกันให้ปรือไปเลย ภาษาอังกฤษนี่ เดี๋ยวคงได้กิจกรรมดีๆไปฝากเด็กน้อยเยอะๆๆ  ขอบคุณค่ะ

วันนี้เป็นวันปีใหม่ วันที่ 1 มกราคม 2552 ตรงกับวันพฤหัสบดี โบราณถือกันว่า วันนี้เป็นวันครู เวลาจะเอาลูกไปเข้าเรียนวันแรก เราก็จะถึอเอาวันครูนี้แหละ เป็นวันแรกที่ลูกได้เป็นนักเรียน แต่ปัจจุบันนี้ ฉันรูสึกว่ามันขึ้นอยู่กับปัจจัยอื่นๆ อะไรๆ ก็เปลี่ยนไป ก้าวไปข้างหน้า วันนี้ฉันเองก็ติ่นขึ้นมาด้วยความสดชื่น และสมองบอกว่าฉันควรใช้เวลาในวันหยุดพัฒนาตนเอง ฉันจึงเลือกที่จะเรียนรู้ เรื่องใหม่ๆในวันครูนี่แหละ..วันพฤหัสบดี...ฉันsearch ..คิดนอกกรอบ ทำให้ฉันตัดสินใจเรียนรูเรื่องนี้ และได้เจอกับเว็บฯนี้

http://www.krujongrak.com/a_wisdom/index.html

ซึ่งเมื่อเข้าไปศึกษา ฉันเกิดความคิดว่าฉันต้องสืบค้นต่อไป และจัดทำเป็นของตนเองบ้าง ฉันต้องทำได้ซิ ช้าเร็วเป็นอีกเรื่องหนึ่ง เพราะเมื่อฉันศึกษาไป ฉันรับรู้ว่า มันไม่ยากเลย เป็นเป็นเรื่องคล้ายฉันทำอยู๋ แต่ที่ไม่ชอบเลยก็เรื่องขีดๆเขียนๆนี่แหละ เบื่อจัง ทำไมคนเราไม่เป็นมนุษย์มหัศะจอรอหันการันยอ.บ้างนะ คิดปุ๊ป เครื่องกลก็พิมพ์ๆๆๆๆๆๆๆๆๆ คิดอะไร ก็พิมพ์ออกมา รับรองว่าฝ่ายสืบสวนไม่ต้องทำงาน โละทิ้งทั้งระบบ ...แค่คิดเล่นๆก็ดูว่าจะก่อให้เกิดปัญหาคนว่างงานมากมาย..เอ..หากคนมันเยอะเกินไปนี้ มันเกิดจากอะไร แต่ไม่ใช่ฉันแน่ เพราะฉันก็มีเพียงยูนิตเดียว แบบครบเครื่อง 555+

วันนี้ก็ไม่ต่างจากเมื่อวาน ผู้คนวันนี้บางตาไปหน่อย สงสัยออกต่างจังหวัด ฉันซื้อหนังสือใหม่ให้ตัวเอง 2 เล่ม ก็หนังสือธรรมะ ท่านว. ชื่อ ทางด่วนแห่งการดับทุกข์แค่ปล่อยก็ลอยตัว

 ราคาน่ารัก คือ 95 บาท ฉันยังเหลือ 5 บามใส่กระปุกไว้เป็นค่าภาษีรายได้ อิอิ

อิอิ ขำตัวเองอยากไปทางด่วน

อีกเล่มก็คือหนังสือวิปัสสนานุบาล  ปกหลังของหนังสือเขียนว่า "หนังสือเล่มนี้.. เหมาะสำหรับผู้อยากละลายทุกข์ โดยไม่ต้องทิ้งสิ่งที่กำลังมีอยู่ ไม่ต้องหันหน้าเข้าวัด และไม่ต้องนั่งสมาธิ เดินจงกลม....

อ่านถึงตรงนี้ฉันก็ขำขึ้นมา เออ.ฉันนึก ขี้เกียจนี่หว่า..แถมงง ด้วย และไม่หันหน้าเข้าหาวัดแล้วจะหันไปทางไหน หละ..ถ้าไปทำบุญก็ต้องเดินหันหน้าไป ใครเดินถอยหลังเข้าวัดเล่า...แล้วยังบอกว่าไม่ต้องนั่งสมาธิ ไม่ต้องเดินจงกลม แหม ของชอบของฉันเลย วันไหนไม่ได้เดินละก็ ท้องอืดดดดด..นี่พูดจริงๆนะ ไม่ได้ล้อเล่น แล้วเวลาฉันเหนื่อย วิธีที่ทำให้ฉันหายเหนื่อยก็คือนั่งสมาธิ แล้วทีนี้ฉันจะหายเหนื่อยด้วยวิธีใดได้เล่า....แต่ฉันก็ซื้อมานะ เพราะสามีแนะนะ..อิอิเชื่อสามึ...เขาบอกว่าถ้าฉันอยากอ่านเล่มนี้ ..เคลื่อนไหวไปสู่ความรู้สึกตัวทั่วพร้อม(ภายใน7วัน) โดยพระพุทธยานันทภิกขุ ราคาก็ไม่แพง เพียง129 บาทอีกเล่มก็คือ ปรีชาญาณของผู้ไม่รูหนังสือ โดยเขมานันทะ ฉันก็ยืนอ่านไปหลายหน้าแล้ว แต่สามาบอกว่าที่บ้านมีหมดแล้ว ถ้ายากซื้อก็ซื้อไปเป็นของขวัญก็ดีน๊ะ ฉันก็เลยซื้อ มา 2 เล่ม สำหรับเป็นของขวัญปีใหม่

ออกจากมหาชัย เวลา 12.30 น.ถึงประจวบฯเวลา 15.30 วันนี้ช้ามาก เพราะรถเต็มถนน แน่นถนนขาลงจากสมุทรสาคร ถึงปราณ ที่ปากน้ำปราณ ปีนี้เต็มไปด้วยผู้คน เราขับไปตัวเมืองประจวบไปหาผู้เฒ่า เอาที่นอนยางพารา ไปสวัสดีปีใหม่ ปรากฏว่า ท่านนอนหลับ อายุมากแล้ว ปีนี้ก็ 84+ ก็ไม่อยากรบกวน ให้นอนไปก่อน แล้วไปหาคุณย่าอีกบ้านใกล้ๆกับบ้านบางนางรม นั่นแหละ ทะเลวันนี้ดูเหงาๆ  ตกเย็น 18.30น. ขับรถกลับมหาชัย ระหว่างทางก็คอยดูพระจันท์ยิ้มไปตลอดทาง โชคดี ที่เห็นชัด มีบางขณะเท่านั้นที่เมฆบังตา แวนนี้พระจันทร์ ยิ้มตลกดี แถมมีตาข้างเดียว แวะมานอาหารเย็นที่ปั๊ม แถวเพชร แล้วก็มุ่งหน้ากลับบ้าน ถึงมหาชัย เวลา9.00น โดยสวัสดิภาพ อาบน้ำ เปิดเน็๖ โอเจ๊เขี๊ยว ให้พร ให้เดินทางโดยปลอดภัย เจ๊เขี๊ยวคงมี ประสาทสัมผัสที่6 รู้ว่าเราจะเดินทาง ก็เลยให้พร

เมื่อวาน 30ธค.51โรงเรียนมีงานเลี้ยง แต่เบื่อขอเลี้ยงอาหาร จัดกิจกรรมให้เด็กๆได้มีความสุข ถ่ายรูปเป็นที่ระลึก กลับบ้าน พอแล้ว เบื่อ งานเลี้ยงสังสรรค์เต็มทน หนีดีกว่า ก็ง่ายๆเรียกมอเตอร์ไซด์รับจ้าง เขาเป็นอดีตลูกศิษย์ ไปส่งที่บ้านที

ตกเย็นไปดูหนังมาเรื่องออสเตรเลียกับครอบครัว ที่เซ็นฯพระราม 2 ดูไปก็ได้หลายอารมณ์ บ้าจริงแอบร้องไห้ กับเนื้อเรื่อง หนังเริ่ม 18.30 กว่าจะจบก็21.30น. แต่คุ้ม ทีแรกนึกว่าจะได้ของแถมคือภาพธรรมชาติ ต้นไม้ ป่า ของที่นั้น แต่ๆละตอน หาดูยาก มีน้อย การถ่ายทำดีมาก ประเด็นที่ชอบนางเอกสวย และเป็นเลือดออสเตรเลีย ชอบเพลงลูกสาวร่วมร้องไปด้วยขณะดู

http://www.enchantedlearning.com/calendar/newyear.shtml

เว็บนี้ให้ความรู้เพิ่มทักษะ ทั้งครูและเด็กสุขสำราญบานใจ อิอิ

เฃ้านี้ได้อ่านบทความภาษาอังกฤษ จากhttp://wilstar.com/holidays/newyear.htm

เป็นบทความที่ดีสำหรับฉัน ชอบคุณค่ะ

วันนี้ได้ศึกษา งานค่ายที่นำทีมโดยอ.ดร.ขจิต ฝอยทอง และตามไปดูความรู้สึกของวิทยากรอาสา น้องพอลล่า ทำให้รับร.ว่า งานเกิดขึ้น และสำเร็จได้ด้วยใจ จิตใจที่บริสุทธิ์ อยากช่วยของน้องพอลล่านำพาให้เด็กๆ สนุก และมีความสุข ที่สำคัญคืออ.ดร.คนเก่งที่ไม่หยุดนิ่งพัฒนากิจกรรมโดยมีหนฦทดลองที่ต่างวัย ต่างวาระ ต่างอะไรหลายอย่าง แตท่านสามารถ ผนวก และบูรณาการ เชื่อว่ากิจกรรมเหล่านั้นต้องผ่านการวิเคราะห์จากม่านดร.ขจิต มาแล้วเปฦนอย่างดี และเชื่อว่าอีกไม่นาน คงมีงานวิจัย เกี่ยวกับการพัฒนากิจกรรมค่ายภาษาอังกฤษออกมาเป็นแนวทางให้ครูไทยได้พัฒนาและนำไปใช้แน่เทียว

อ่านคราวนี้ไม่เสียเที่ยวอีกตามเคยได้รับรู้กิจกรรมดีๆของโครงการ  ซึ่งน้องครูคิมได้สานฝันให้เด็กๆอย่างนี้

วันนี้สนุกกับการนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆ ทุกคน ด้วย

http://www.glittergraphicsnow.com/funny-myspace-comments/

ใครสนใจเชิญค่ะ เจ้าของเขาไม่หวงค่ะ

ขอให้สนุกๆๆๆนะคะ

วันนี้ วันที่ 26 ธนวาคม 2551 สพทใสมุทรสาคร ปิดเรียน 1 วัน เพื่อให้คุณครูทุกท่านมาร่วมกิจกรรมการแข่งขันกีฬา วันนี้ฉันแข่งขันวิ่งมาราธอน เป็นการวิ่งครั้งแรกในชิ่วิตของผู้สูงวัยอย่างฉัน ระยะทาง 5,500กิโลเมตร สำหรับคนไม่เคยผ่านประสบการณ์การวิ่งมาราธอนอย่างฉัน  เริ่มต้นได้อย่างนี้ นับว่าเยี่ยม ฉันนำประสบการณ์การเดินจงกลมมาใช้ในการวิ่งครั้งนี้ มันได้ผลจริงๆ