หรือผมเอาวันเวลาของอนาคตมาใช้กับวันนี้มากเกินไปเสียแล้ว
ระยะหลังดูเหมือนตนเองนำร่างกายมาใช้หนักจนเกินไป ...เป็นการนำพลังของชีวิตที่ควรใช้ในวันข้างหน้ามาใช้ในวันนี้อย่างไม่ลืมหูลืมตา กระทั่งกรอบเกรียม โรยล้า และเสื่อมซีด
ผมอยากจะขอโทษตัวเองเป็นที่สุด...ขอโทษต่อคนรอบข้างที่ทำหน้าที่ดูแลร่างกายและชีวิตของผมได้ดีกว่าที่ผมดูแลด้วยตัวเอง
โลกแห่งงานดูเหมือน จะพรากพาผมไกลออกไปจาก "จุดพักของชีวิต" อย่างน่าเศร้า...
โลกยังคงหมุนรอบตัวเองไปอย่างไม่รู้จบ และผมก็หลงเพลินกระโดดไปตามจังหวะที่โลกหมุน สนุกบ้าง ทุกข์บ้าง บางครั้งเหนื่อย บ้างครั้งมีพลัง พบเห็นในสิ่งที่ไม่เคยพบ ได้ทำในสิ่งที่อยากทำ แต่ดูเหมือนไม่ได้พักเหมือนที่ควรจะต้องพัก !
ผมไม่อยากให้ชีวิตเต็มไปด้วยคำถาม กระนั้นคำถามเกี่ยวกับชีวิตก็มากมายเหลือเกิน .... หรือมันเป็นเช่นไรหนอชีวิต...หรือชีวิตควรต้องเป็นเช่นไร...เพื่อใคร หรือใครล่ะที่ต้องการ ... หรือกระทั่งเราล่ะ เราต้องการอะไร..และทำอะไรให้คนอื่นมากเกินความจำเป็นเลยหรือเปล่า
ใช่ครับ...โลกยังคงหมุนรอบตนเองอย่างไม่รู้จบ ชีวิตยังต้องดุ่มเดินหรือแม้แต่กระโดดโลดเต้นไปตามจังหวะและหน้าที่
สิ่งที่เห็นอาจไม่ได้เป็นดังที่เห็น สิ่งที่ได้ยินอาจไม่จริงตามที่ได้ฟัง...
โอ้หนอ...โลกหมุนรอบตัวเอง...แล้วชีวิตล่ะ ควรหมุนรอบสิ่งใด
.......
การได้พลิกอ่านบันทึกเก่า ๆ ในวันที่ร่างกายบอกว่า ..."คุณครับ พักสักครู่ได้หรือเปล่า..." ทำให้เรารู้ว่า "เราเอาอนาคตมาใช้กับวันนี้มากเกินไปเสียแล้ว"
นี่คือกลอนที่เขียนเล่น ๆ และนานมาแล้วที่ผมเคยนำไปแลกเปลี่ยนบอกกล่าวกัลยาณมิตรท่านหนึ่ง (ผู้อยู่ไกลโพ้นจากเมืองเหนือ) ที่เข้ามาทายทักในบันทึกของผม
คุณครับ...หยุดพักผ่อนบ้างได้หรือไม่.....(เสียงนี้กระซิบถี่ครั้งและเริ่มดังขึ้นทุกขณะจิต)
โลกหมุนรอบตัวเองอยู่เสมอ
เราต่าง พานพบเจอสิ่งหลากหลาย
สังคม เปลี่ยนหมุน อย่างวุ่นวาย
เราต่าง ตะเกียกตะกายไม่เว้นวัน
เป็นเช่นนี้ใช่ไหม - ชีวิต
ถูกผิด เราคือผู้ ลิขิตฝัน
เก็บเกี่ยว และ แบ่งปัน
ทีละนิดทีละอันนิรันดร์ไป...
บางสิ่งบางอย่างที่ค้นหา
อาจมิใช่ปรัชญาที่ยิ่งใหญ่
ใช่ หรือมิใช่ คำตอบใด
ล้วนอยู่ที่ใจของเราเอง
(กระนั้นหรือ..)
โปรดให้อภัยต่อสรรพเสียงพร่ำเพ้อของผมในบันทึกนี้ด้วยเถอะ.....เพราะตัวเองได้ถามตัวเองอย่างจริงจังเสียแล้ว
ความเห็น (33)
- วัน เวลาที่ใช้ไป ของคุณแผ่นดิน
- สร้างความสุขให้กับคนรอบข้าง
- สร้างความหวังให้กับชาติ
- เป็นสิ่งที่น่ายินดี ยิ่งนัก
- ทุกสิ่งทุกอย่างอยู่ที่ใจค่ะ
- ทุกข์ หรือสุข เป็นสิ่งที่เราคิดเอง
สวัสดีค่ะคุณแผ่นดิน
ความรู้สึกนี้เบิร์ดเคยเป็น.. เหมือนแต่ละวันเราทำเพื่อผู้คนมากมาย แต่ละคนแต่ละเรื่องราวล้วนได้รับการดูแลจากเรา และเรา " คิด " ว่าได้ทำแต่ละหน้าที่ดีที่สุดแล้ว..แต่บางคราวเมื่อมองกลับไป..กลับอ้างว้างนัก..เพราะเราไม่ได้ " ให้ " ตัวเราและคนที่เรารักเท่าที่เราเคยคิดเลย..
" โลกหมุนรอบตัวเอง...แล้วชีวิตล่ะ ควรหมุนรอบสิ่งใด " ..คำตอบของเบิร์ดคงไม่เหมือนคุณแผ่นดินเพราะคำตอบของเบิร์ดคือ.. ชีวิตไม่ควรหมุนรอบสิ่งใด..นอกจากเป็นแกนให้ทุกสิ่งหมุนรอบตัวเราเอง..
ความสมดุล เป็นเรื่องที่ควรคิดครับ
ผมมีความคิด และรุสึกเช่นเดียวกับคุณพนัสนะครับ บางเวลาผมรู้สึกเศร้าๆแบบลึกๆครับ ว่าเราทำอะไรไปมากมาย...ไม่เคยได้หยุดเลย
ทำเพื่ออะไร ทำไปทำไม ...
แต่สุดท้ายแล้ว สิ่งที่เราทุ่มเทไปมันมีผลจริงๆครับ ผมต้องขอบคุณตัวเองที่ไม่ยอมถอดใจในหลายๆเรื่องที่สำคัญ
แต่ผมก็มีจิตมีใจนะครับ...ดังนั้นก็มีหลายครั้งที่ต้องพร่ำขอกำลังใจ
วันนี้ผมส่งกำลังใจไปให้คุณพนัสนะ เป็นหนังสือเล่มหนึ่ง ที่ผมตั้งใจจะให้ เพราะสอดคล้องกับวิธีคิดของคุณพนัสหลายบทหลายตอนในหนังสือเล่มนั้น
มมอบให้พร้อมกำลังใจ จากเมืองเหนือครับ
- ถ้าเธอเหนื่อยนัก หยุดพักเสียก่อน ล้มตัวลงนอนแนบตักฉันนี่ .....
- ขอเป็นกำลังใจในการเดินต่อไป ไม่ว่าอะไรจะหมุนรอบสิ่งใด เพราะทุกสิ่งล้วนอยู่ร่วมกัน
- โชคดีตลอดไปครับ
- โลกหมุนรอบตัวเอง และหมุนรอบดวงอาทิตย์เป็นแกนกลาง แกนของพลังงาน ในขณะที่ โลกก็มีดวงจันทร์หมุนรอบโลกอยู่เช่นกัน
- คนเราก็คงมีทั้งสามอย่างเช่นกัน คือหมุนรอบตัวเอง หมุนรอบสิ่งอื่น และมีอย่างอื่นหมุนรอบตัวเรา
- แต่ขอให้หมุนไปอย่างสมดุลและมีสติ ปัญหา สมาธิ ครับ
- สุขสันต์วันเกิดย้อนหลังนะครับ ทราบจากคุณดิเรกครับ และอวยพรไปยังคุณเบิร์ดด้วยนะครับ
- ด้วยมิตรภาพ
เคยถามตัวเองอยู่บ่อยครั้งจากที่ได้เข้ามาอ่านข้อคิด..งานเขียนดีๆ...และสิ่งดีๆที่คุณแผ่นดินทำคุณประโยชน์ให้ใครต่อใครอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อยว่า..ทำไมหนอเราจึงไม่มีพลังซักแค่เศษเสี้ยวของคุณ..บางทีที่หายไปจาก blog ก็เพราะว่าหมดแรงจริงๆ....บางทีใจของคุณมีพลังมากมายแต่ร่างกายอาจไม่พร้อม...พักบ้างก็ดีนะคะ....ดูแลตัวเองและคนที่คุณรัก...โลกยังคงหมุนต่อไป...
หรือมันเป็นเช่นไรหนอชีวิต...หรือชีวิตควรต้องเป็นเช่นไร...เพื่อใคร หรือใครล่ะที่ต้องการ ... หรือกระทั่งเราล่ะ... เราต้องการอะไร..และทำอะไรให้คนอื่นมากเกินความจำเป็นเลยหรือเปล่า
บ่อยครั้งก็เคยถามตัวเองแบบนี้เช่นกัน......
สวัสดีค่ะ คุณแผ่นดิน
- ดิฉันเคยเขียนบันทึกเกี่ยวกับเรื่อง..ความพอดีที่ลงตัว... blogนี้ไว้ในบันทึกเก่า...สมัยเข้ามาบันทึกใหม่ๆ ที่นี่ ค่ะ ...ลองอ่านดู......
http://gotoknow.org/blog/nurseanaesthpsych/60761
- ที่สำคัญ....ขนาดลูกของดิฉันโตๆกันแล้ว...คนเล็กที่มีก็จะ 9 ขวบแล้ว...ยังพบว่า...การบันทึกนั้น...ดึงเราออกจากครอบครัวไปมากๆค่ะ....
- ...แล้วยิ่งคุณแผ่นดินมีลูกเล็กๆที่ต้องการคุณพ่อที่ต้องช่วยคุณแม่ดูแล....
- ....ไม่เช่นนั้น...คุณแม่คนเดียวเหนื่อยแน่นอนค่ะ...แล้วอาจจะหงุดหงิดตามมา...ความสุขเราก็จะน้อยลงตามไป....
- ...แล้วหากใครได้รางวัลอะไรไว้...ก็จะยิ่งกดดัน...เครียด.....
- ...อย่าคิดอะไรมากเลยนะคะ...หาความพอดีที่ลงตัวของตัวเรา...งานหลัก...งานรอง...ครอบครัว...ภรรยา...ลูกๆ...หรือบางคนมีญาติๆ....
- .......เพื่อนๆใน G2K.ก็คงเข้าใจค่ะ....เพราะเคยผ่านสภาพนี้มาแล้วทั้งนั้น....แค่เพียง"หาความพอดี...ที่ลงตัว(ของเรา)"...ให้ได้..ก็เท่านั้นค่ะ......
- ไม่มีใครบังคับให้เราบันทึก....เราเองต่างหากที่กำหนด(ความสุขนั้นๆ)เอง....
- หวังว่าคงพบความสุขที่สุด...กับทางสายกลางคือ"ความพอดี"ได้ในไม่ช้าค่ะ....อย่าเพิ่งเลิกบันทึกไป....ลองค่อยๆปรับให้เหมาะก่อนดีกว่า...
- ...จะอยู่เป็นเพื่อนยามทุกข์และเหนื่อยเสมอค่ะ
ต่อประเด็นของพี่ติ๋ว...
หลักใหญ่ใจความไม่น่าจะอยู่ที่บันทึก Gotoknow ใช่มั้ยครับ น่าจะเป็นเรื่องราว ภาระงานที่มีอยู่มากกว่า
ในส่วนของการบันทึก วันไหนที่มีเวลาอาจบันทึกได้เยอะ ซึ่งก็ได้บริหารสมองและฝีมือการเขียนดี
อย่างไรก็ตาม ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลใด ความสมดุล สำคัญที่สุด ความพอเพียง น่าจะตอกย้ำเรื่องราวในบันทึกนี้
ทำให้ดี ทำให้ดีที่สุดครับ
..................
ตอนเราเหนื่อย เราท้อ เราอาจขาดพลัง พักเติมแบตสักครู่ เดี๋ยวทุกอย่างก็กลับมาครับ...
เราอาจจะเหนื่อยบ้าง ท้อบ้าง แต่หลายคนก็ภูมิใจในสิ่งที่เราทำครับ...
พักบ้างก็ดีครับ...ความสำเร็จย่อมเกิดขึ้นจากพลังใจและพลังกายที่เข้มแข็งครับ...
แวะมาเติมกำลังใจให้ครับเผื่อช่วยอะไรได้บ้าง...
ดิฉันเคยบันทึกเรื่องของ... . ความพอดี...ที่ลงตัว....กับการเขียนblog...ที่นี่ ค่ะ ....โชคดีค่ะ.......
"ทุมเทกำลังกายให้กับงานได้ ...แต่อย่าลืมทุมเทกำลังใจให้กับคนข้างหลังบ้าง"
"ลองหยุดงานไว้ซักพักหนึง แล้วลองใช้เวลาอยู่กับครอบครัว อยู่กับเจ้าตัวเล็กทั้งสองคน พร้อมหน้าพร้อมตา พ่อแม่ลูก... หาเวลาไปเที่ยวพักผ่อนบ้าง...น่าจะทำให้พี่หายเหนื่อยได้นะคะ "
เวลาเราเหนื่อยจากงาน กลับบ้านไปหาคนที่เรารักและรักเรา เรามีความสุขและหายเหนื่อย ใช่ไหม
นั่นไง เราน่าจะให้รางวัลเขาเหล่านั้น ซึ่งเหมือนกับให้รางวัลตัวเองด้วยนั่นแหละ ไปเที่ยวพักผ่อนกับครอบครัวบ้างนะ ไปแบบไม่เอางานไปด้วยนะคะ
- ไม่แปลกที่เรามีช่วงเวลาของคำว่า "เหน็ดเหนื่อย" ก็เราแค่คนเดินดินธรรมดา...เครื่องจักรที่ทำงานอย่างหนักยังต้องมีเวลาพัก ...ร่างกายและจิตใจเรา...ก็เช่นกัน
- แต่ดูเหมือนครั้งใดที่เราเหนื่อยล้า มักมาจากจิตใจมากกว่าร่างกายเสมอ "ใจเป็นนาย...กายเป็นบ่าว" วลีนี้ทันสมัยตลอดกาล
- "แผ่นดิน" กับ "แดนไท" น่าจะบุคคลที่ทำให้อาจารย์หายเหนื่อยได้มากนะคะ...เวลาดิฉันเหนื่อย ๆ เครียด ๆ ยังหายเลย...เวลากลับบ้าน ที่มีพร้อมทั้งพ่อ-แม่-น้อง ๆ และ หลาน ๆ แต่ต้องลืมทุกสิ่งอย่างในที่ที่ทำงานไว้ชั่วครู่นะคะ...เดี๋ยวไม่สนุก
- เห็นด้วยกับพี่หนิงค่ะ...หาเวลาพากันไปเที่ยวตามประสาพ่อ-แม่-ลูก แถมคุณย่า ให้ด้วย ... ชีวิตน่าจะดีขึ้นนะคะ หรือถ้าโอกาสไม่อำนวย ก็ลองหากิจกรรมอะไรใหม่ ๆ ทำในครอบครัวก็ได้ เชิญญาติสนิทมิตรสหายมาร่วมแจมด้วย ก็น่าจะสนุกนะ...ลองดู
- ก็ว่ากันไป... ไม่มีใครรู้ดีว่าตัวเราอยากจะคลายเครียดแบบไหนหรอกเนาะ...บางทีอาจตรงกันข้ามกับที่ช่วยกันแนะนำเลยก็ได้...ตามสะดวกก็แล้วกันค่ะ
- แต่ที่แน่ ๆ ดู ๆ แล้วมีคนเป็นห่วงอาจารย์เยอะเหมือนกันเนอะ
ตั้งแต่จบปริญญาล่าสุดมา ผมก็พยายามจะเบางานลง ให้เวลากับอย่างอื่นมากขึ้น กลับมานอนเป็นเรื่องเป็นราว วิ่งบ้าง เดินขึ้นบันไดบ้าง แต่ก็รู้สึกว่าร่างกายแย่ลงไปเยอะเลย
ทุ่มเทให้งาน
ทุ่มเทเพื่อหน้าที่
ทุ่มเทโดยจิตสำนึก
เป็นสิ่งที่ดี เป็นสิ่งที่ควรยกย่องมากค่ะ แต่อย่ามองข้ามการทุ่มเทเพื่อนคนที่สำคัญของชีวิตด้วยนะค่ะ
เราะเขาเราถึงมี......
เพื่อเขาเราต้อง...........
ความสุขเล็กๆน้อยๆ ของคนที่เรารักและรักเราค่ะ
สวัสดีครับ อ.บัว
ขอบพระคุณครับ..สำหรับกำลังใจของคนทำงานที่ส่งผ่านมาถึงกันและกัน
ช่วงชีวิตนี้ร่างกายผมดูจะอ่อนล้ามากกว่าทุกครั้ง หรือเป็นเพราะอากาศร้อนเลยเหนื่อยง่ายหรือเปล่าผมก็ไม่แน่ใจ
ขอบพระคุณ, อีกครั้ง ครับ
 |
หัวจิตหัวใจยังพอมีพลังอยู่บ้าง แต่ร่างกายดูเหมือนจะอิดออดเป็นอย่างมาก
ผมลืมให้เวลากับสังขารของตนเองจริง ๆ ครับ
"บางสิ่ง มืดมิดชวนค้นหา
บางสิ่งสว่างกระจ่างตา กลับไกลเกินกว่าจะเข้าใจ"
ขอบคุณมากครับ.....ขอบบคุณจริง ๆ
 |
ขอบคุณที่เป็นส่วนหนึ่งของกำลังใจเสมอมา ...ทุก ๆ วันผมทำอย่างเต็มที่และดีที่สุดที่สามารถทำได้ .มีความสุขนะครับกับสิ่งที่ทำ แต่ร่างกายก็กรอบเกรียมเป็นอย่างมาก
ผมดีขึ้นบ้าง...หลังจากได้รับมิตรภาพอันหลากล้นจากเพื่อนชาวบล็อก หรือแม้แต่น้องนุ่งรายรอบกาย
ขอบคุณอีกครั้งครับกับถ้อยคำที่ชี้ทางให้ใจได้เบิกบานและประจักษ์ต่อวิถีของชีวิตที่ควรจะเป็น "ชีวิตไม่ควรหมุนรอบสิ่งใด..นอกจากเป็นแกนให้ทุกสิ่งหมุนรอบตัวเราเอง.."
.....
มีความสุขกับการใช้ชีตนะครับ...และผมเป็นกำลังใจให้เช่นกัน
 |
ผมได้รับความปรารถนาดีและกำลังใจอันเต็มล้นจากคุณเอกเสมอ ทั้งโดยตัวหนังสือ และสุ่มเสียงที่ย่างกรายมาบอกข่าวอย่างไม่รู้หาย
เป็นธรรมดาเหมือนที่คุณเอกเคยกล่าวว่า ระหว่างเส้นทางที่เราเดิน คงต้องมีบ้างที่เราจะรู้สึกอ่อนล้าไปบ้าง
ผมพร่ำบ่นกับตัวเอง เพื่อให้ตนเองรู้สึกตัวอยู่ตลอดเวลา มิใช่แห้งโหยและรอวันแตกดับไปจากความฝันของชีวิต
คุณเอก...บอกผมเสมอว่า "ความสมดุล" ของเวลาที่มีต่องานและชีวิตที่ผมควรต้องให้เวลา "คุณภาพ" กับครอบครัวให้มากขึ้น ...ยิ่งวันนี้ลูก ๆ ไม่อยู่ที่บ้าน ผมยิ่งเหมือนกับขาดยาวิเศษในการบำรุงกำลัง
ผมเป็นภาระของแฟนเสมอ...โดยเฉพาะในวิถีการทำงาน ผมมักจะทุ่มเทให้กับงาน แต่ก็เพราะงานนั่นเองที่ทำให้ผมมีตัวตนและมีเขาอยู่จนบัดนี้
ผมโชคดีที่มีคนรอบข้างเป็นกำลังใจเสมอ
แต่ผมโชคร้ายที่เปราะบางและอ่อนไหวอยู่อย่างไม่รู้จบ...
ความสมดุล คือ สิ่งที่ผมต้องจัดการให้เป็นรูปธรรมยิ่งขึ้นกว่าเดิม
....
แต่วันนี้ยังไงก็ตัดใจเข้ามาที่ทำงานไม่ได้อยู่ดีครับ..
......
ขอบคุณมากครับ...กัลยาณมิตรผู้อยู่ไกลโพ้นจากเมืองเหนือ....แต่ใกล้กันเสมอในความรู้สึก
 |
ขอบคุณมากเลยนะครับ กับทุก ๆ สิ่งที่มาเติมเต็มกำลังใจทั้งในวันดี ๆ และวันที่ผมอ่อนล้า
....
เพราะชีวิตยังต้องดำเนินไป แต่ก็ต้องมีบ้างที่คนเรารู้สึกอ่อนแรงในการก้าวเดิน ,การหยุดพัก จึงเป็นวิธีที่ดีที่สุด และการได้รับกำลังใจจากมิ่งมิตรยิ่งเป็นสิ่งวิเศษสุดที่คนอ่อนล้าพึงได้รับและมีกำลังใจในการดำเนินชีวิต
....
ผมประทับใจในแนวคิดเหล่านี้มาก..
คุณโก๊ะ ครับ...
ดูเหมือนคุณโก๊ะ จะเป็นกัลยาณมิตรท่านเดียวที่ผมไม่สามารถสื่อสารได้โดยตรง...ได้แต่รอให้คุณโก๊ะแวะมาเยือนแล้วค่อยแลกเปลี่ยนและแบ่งปันความดีงามให้กันและกัน
....
มีเพื่อนที่งดงามประดับชีวิต
เสี้ยวนาทีน้อยนิด แต่ยิ่งใหญ่
มีเพื่อนเป็นส่วนหนึ่งของกำลังใจ
กระซิบบอก "ทางไกล - อย่าหวาดกลัว"
....
ขอบคุณครับ
- วันเวลายังคงหมุนไปตามกาลเวลา อันตัวเราเองก็ยังคงดำเนินชีวิตไป ตามกาลเวลา แต่หากรหว่างกาลเวลาที่เดินทางไปนั้น ได้ทำความดีฝากไว้กับแผ่นดินหรือไม่ หากความดีนั้นเป็นสิ่งที่เกิดขึ้น จากการกระทำเพื่อประโยชน์สุข ของส่วนรวม ก็ยิ่งเป็นความดีที่ยิ่งยวด
- ทุกเสี้ยววินาที ขอให้เรามีใจและกระทำการเพื่อช่วยเหลือ เพื่อนมนุษย์ แม้เพียงเล็กน้อย ก็ถือว่าเป็นความดี ที่ประเสริฐกว่าความดีอันมากมาย ที่กระทำเพื่อเพียง คำสรรเสริญเยินยอ ยกย่อง
 |
ผมเหมือนกรอบเกรียมกับการงานอันมากมายมหาศาล เดินทางไปโน่นไปนี่อย่างไม่ว่างเว้น กลับมามีแฟ้มมากมายให้เซ็น...มีงานให้ตามกับลูกน้องอีกจิปาถะ...
อันที่จริง...บันทึกเป็นส่วนหนึ่งของการบำบัดเยียวยาความอ่อนล้าที่ดีของผม แต่ก็อย่างที่อาจารย์ติ๋วว่าบางครั้งอยากเขียนบันทึกมาก... แต่แรงไม่มี สมองก็เฉื่อยชา ..ไม่ได้ดังใจ.... ไม่เขียนบันทึกก็เป็นทุกข์อันหนักหน่วงไม่น้อย (อันนี้ยอมรับเลยครับ)
......
ผมยังคงคิดถึงความห่วงใยที่ อ.ติ๋วมีต่อผม...สูตรยาแก้ไข้ก่อนการเดินทางไปอุตรดิตถ์ (กิ่วเคียน) ..และนิทานบันเทิงใจที่ช่วยให้ผมดูรื่นเริงและมีรอยยิ้ม...
......
ผมเหนื่อยกับงาน และบางครั้งก็เหนื่อยกับเนื้องานของบันทึกที่ดูเหมือนไม่เป็นใจเอาซะเลย..
.....
ขอบพระคุณครับ...ตัวหนังสือของอาจารย์เป็นยิ่งกว่ายาขนานเอก...
|
ผมมีวันที่ดีเสมอ โดยเฉพาะในโลก G2K ที่หาไม่ได้อีกแล้วในโลกความเป็นจริงของการทำงานและการใช้ชีวิต
....
ผมกำลังจัดการกับความสมดุลของชีวิตตนเอง....
 |
ผมดีขึ้นบ้างแล้วครับ...และชอบจังเลยกับพลังของถ้อยคำนี้เหล่านี้
ความสำเร็จย่อมเกิดขึ้นจากพลังใจและพลังกายที่เข้มแข็ง
|
ขอบคุณอีกครั้งครับกับความรักและความปรารถนาดีที่มีต่อกัลยาณมิตรอย่างผม...ตอนนี้เขียนบันทึกในช่วงที่ตนมีความสุขที่จะเขียน ไม่ฝืนตนเอง และเร่งตนเอง....เพื่อก่อให้เกิดความพอดีและความลงตัวสำหรับตัวเอง
ขอบคุณมากครับ
 |
 |
ทดลองกลับไปพักผ่อนกับคนที่เรารักโดยไม่หอบเอางานกลับไปด้วย..ความสุขที่เกิดขึ้นยิ่งใหญ่และวิเศษมาก
ขอบคุณครับ...ขอบคุณในความห่วงใยที่มีต่อผมเสมอมา
 |
- ขออภัยนะครับที่แวะมาขอบคุณในกำลังใจช้าไปสักนิด เพราะชีวิตช่วงนี้ตั้งหลักได้ช้าไม่น้อยเลยครับ
- ช่วงนี้ผมดูอ่อนล้ามาก ส่วนหนึ่งเป็นเพราะกลับเข้าบ้านแล้ว ไม่มี เจ้าดินและเจ้าแดนคอยให้ได้ชื่นชม เลยยิ่งไม่ผ่อนคลาย และเครียด ๆ จนสมองอ่อนล้าในที่สุด
- บ้านคือสถานที่พักพิงและเหมาะต่อการพักผ่อนเพื่อเติมเต็มกำลังใจให้กับชีวิตมากที่สุด
- คำแนะนำของอาจารย์ชี้จุดที่ตรงประเด็นต่อภาวะเปราะบางของจิตใจผมในช่วงนี้อย่างยิ่งครับ...
- ขอบคุณมาก ๆ นะครับ...
- ขอให้อาจารย์มีพลังอันมากมายต่อการสร้างสรรค์ชีวิตและสังคมสืบต่อไป
- ผมเป็นกำลังใจให้...เหมือนเคย
 |
ผมว่าจริงนะ...การเดินขึ้นลงบันไดเป็นเครื่องชี้วัดว่าร่างกายของเราเป็นยังไงบ้าง
ผมเองก็ทรุดโทรมไปมากกว่าที่ควรจะเป็น...ใจหายครับ
เก่งจริงนะตัวแค่นี้...
น้ำแดงค่ะ |
อายุแค่นี้เข้าใจโลกและชีวิตไม่เบาเลยนะเรา...แต่ยังไงก็ขอบใจนะ ที่มาเติมกำลังใจให้คนแก่ชราอย่างพี่
เราะเขาเราถึงมี......
เพื่อเขาเราต้อง...........
ชอบมากเลยนะ...ข้อคิดเหล่านี้
 |
อันที่จริงผมมีความสุขที่ได้ทำอะไรเพื่อคนอื่นเสมอ...การงานเป็นส่วนสำคัญของชีวิต หากแต่ภาวะนี้ก็อ่อนล้า ลืมที่จะดูแลร่างกายและสังขารตนเอง
ขอบคุณนะครับ...ขอบคุณที่แวะมาแลกเปลี่ยน และขอบคุณในถ้อยคำอันเป็นแนวคิดที่ดียิ่งต่อการดำเนินชีวิต
ทุกเสี้ยววินาที ขอให้เรามีใจและกระทำการเพื่อช่วยเหลือ เพื่อนมนุษย์ แม้เพียงเล็กน้อย ก็ถือว่าเป็นความดี ที่ประเสริฐกว่าความดีอันมากมาย