ตอนเย็นของวันที่ 17 มีนาคม ผู้เขียนได้ลองให้นิสิต นำเสนองานและลองสร้างบันทึกเป็นเรื่องที่น่าประทับใจมาก นิสิตหลายคนพิการแต่ใจไม่ได้พิการ ตามร่างกาย เราเองนั้นเป็นคนที่ร่างกายครบ 32 ประการ จะน่าอายกว่าด้วยซ้ำไป หลายคนพิมพ์งานได้เก่งมาก ไม่อยากบอกว่า มีอย่างน้อย 1 คน ภาษาฝรั่งเศส ดีทั้งสำเนียงและการพูด ใครไม่ชอบภาษา สงสัยว่าคงได้ถามเคล็ดลับ จากนิสิต คนนี้แล้วละครับ ถ้าต้องการอ่านบันทึกของนิสิต เข้าไปค้นหาที่ ชมรมเพื่อนแก้ว นะครับ ลองมาดูภาพก่อน
<p align="justify"> </p><p align="justify"></p><p align="center">นิสิตเขียน mind mapping เตรียมนำเสนอ</p><p align="justify"> </p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt; text-indent: 36pt; text-align: justify" class="MsoNormal" align="center"></p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt; text-indent: 36pt; text-align: justify" class="MsoNormal" align="center"> การนำเสนอ</p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt; text-indent: 36pt; text-align: justify" class="MsoNormal" align="center"></p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt; text-indent: 36pt; text-align: justify" class="MsoNormal"></p><p> </p><p> </p><p align="center"> นิสิตฝึกการสร้างบันทึก 1 </p><p> </p><p> </p><p></p><p></p><p align="center"> ถึงร่างกายหนูพิการแต่ใจไม่ได้พิการนะคะ </p><p></p><p align="justify"> </p><p align="justify">รีบนำบันทึกขึ้นเนื่องจากระบบคอมพิวเตอร์ใช้ไม่ได้บ่อยๆๆ แสดงความคิดเห็นไม่ได้ ขาดกด refresh หรือ ctrl+F5 แล้ว ขอเอาบันทึกขึ้นแล้วจะรีบไปปั่นงานต่อครับผม ขอให้มีความสุขกับการทำงานนะครับ…. </p>
สวัสดีครับ อาจารย์ ผม ต๊ะ นะครับ อาจารยื ลงรูปได้สวยมากคับ และวันนี้ผมก้เข้ามาทักอาจารย์ ด้วยครับ
สวัสดีครับ
มาเยี่ยม...
นิสิตหลายคนพิการแต่ใจไม่ได้พิการ ตามร่างกาย...
ชอบใจประโยคนี้ครับ...
นึกถึงคนหนึ่ง...เธอมองเห็นไม่ชัด
รับเลี้ยงเด็ก...ใส่ใจเลี้ยงเด็ก ๆ สมบูรณ์ตามวัย เวลาเธอพูดจาฟังดูฉลาดหลักแหลมดี...น่าชื่นชม..
เทียบไม่ได้เลยกับคนตาดีรับเลียงเด็กเหมือนกันกับ เธอคนนั้น...
แสดงว่า คนดีที่จิตใจดีงามนะครับ
ฮา ๆ เอิก ๆ
ประทับใจในค่ายชมรมเพื่อนแก้ว ประทับใจในสถานที่ที่ได้ชื่อว่า มหาชีวาลัยอีสาน มหาลัยที่ให้ความรู้และประสบการณ์ชีวิตคนประสบการเรียนรู้เพื่อนประสบการณ์เลี้ยงสัตว์ ได้ประสบการณ์ความรู้จากคณาจารย์ผู้ทรงคุณวุฒิ ทั้งมากด้วยความรู้ ประสบการณ์ ทำให้ผมได้เกิดความรู้ใหม่ๆ
ขอขอบพระคุณอาจารย์ ขจิต ฝอยทองมากครับ
ชอบจังเวลาที่แต่ละกลุ่มเดินกลับเข้าที่นั่ง และมีท่าทางประจำกลุ่มของตนเอง
.....
มิตรภาพระหว่างนิสิตพิการกับเพื่อนอาสาสมัครยิ่งใหญ่ใช่ไหมครับ...
พวกเขาสื่อสารและสัมผัสกันได้ด้วยใจ
เป็นสิ่งที่มองไม่เห็นด้วยตาเปล่าครับ
เช่นกันกับกับที่เขาใช้ใจมองเรา
เราก็ต้องใช้ใจมองเขาเช่นกัน
ความพิการไม่ใช่ปัญหา อยู่ที่ว่าเราจะทำตัวของเราอย่างไร ให้อยู่ได้อย่างดีและมีความสุข