เพื่อนชาวG2K ที่ได้ผ่านช่วงเวลาของวัยรุ่นมาแล้ว หรือกำลังเป็นวัยรุ่นอยู่ก็ตาม ก็คงจะรู้ซึ้งถึงความหมายและความสำคัญของคำว่า "เพื่อน"
ชีวิตในวงเพื่อนของผมเริ่มขึ้นอย่างเป็นทางการเมื่อครั้งที่เรียนระดับมัธยมศึกษาที่ "โรงเรียนละหานทรายรัชดาภิเษก จ.บุรีรัมย์" เรามีกลุ่มเพื่อนที่ทำกิจกรรม กิน เที่ยว ร่วมกัน อยู่ทั้งหมด 6 คน ซึ่งต้องยอมรับว่าผมใช้เวลาอยู่กับเพื่อนมากกว่าอยู่กับครอบครัวเสียอีก
แต่การคบหาสมาคมของเราไม่ได้ทำเรื่องเสียหายครับ มีแต่เสียสละสร้างประโยชน์ให้สังคม ตอนนั้นไม่รู้จักคำว่า "จิตสำนึกสาธารณะ" หรอก แต่ก็ทำอย่างนั้นแหละมาโดยตลอด จนกลุ่มของเราได้รับการยอมรับ และมีการพูดถึงอย่างกว้างขวางในวงการของครู-อาจารย์ สังคมภายนอก และเพื่อนกลุ่มอื่น ๆ ทั้งชื่นชมในจิตสำนึกที่ดีงาม ทั้งหมั่นไส้ เพราะดูจะ Over Action ไปสักหน่อย
แต่ในบรรดาเพื่อนทั้งหมด 6 คนนั้น มีการแบ่งเป็นสองกลุ่มคือ 1 ต่อ 5 หนึ่งคนแรกเป็นผม ที่ออกจะหัวโบราณ ความคิดเป็นผู้ใหญ่เกินตัว เป็นจอม Project ทำตัวเป็นผู้นำของเพื่อน ๆ แต่เรียนหนังสือไม่ค่อยเก่ง
ห้าคนหลัง เป็นวัยรุ่นที่โตสมวัย มีความคิด ความรู้สึก รสนิยมแบบเด็กวัยุร่นทั่วไป หลายคนเรียนหนังสือเก่ง แต่เราทั้งหมดก็ไปด้วยกันได้
ผมเป็นคนรักเพื่อนมากครับ จนบางครั้งดูเหมือนจะมากกว่ารักตัวเองด้วยซ้ำ เพื่อนคนไหนมีทุกข์ ผมต้องเข้าไปร่วมทุกข์ แม้เมื่อเพื่อนเขามีสุขจะไม่ค่อยได้ชวนผมไปร่วมด้วยก็ตาม หลาย ๆ คนมองผมเป็นหนึ่งในกลุ่มเพื่อนแต่ไม่ได้มีความพิเศษอะไรมากนัก หลายครั้งผมต้องแอบร้องไห้นึกน้อยใจตัวเองว่า เรารักเพื่อนมากขนาดนี้ ให้เพื่อนมากขนาดนี้แต่ทำไมผลตอบแทนที่ได้รับมันดูเฉื่อยชาเสียเหลือเกิน
ผมเก็บความอัดอั้นตันใจไว้ ไม่บอกกล่าวให้ใครรู้ จนกระทั่งในช่วงสุดท้ายก่อนจบ ม. 6 ผมจึงเปิดใจกับเพื่อน 2 คนที่ผมรักที่สุด แต่สิ่งที่ผมได้รับก็คือ "มึงคิดไปได้ไง" "กูไม่เคยรู้เลยนะว่ามึงคิดแบบนี้" แล้วทุกอย่างก็เหมือนเดิม
หลังจาก จบ ม.6 ผมคิดว่าความเป็นเพื่อนของเรานั้นคงไม่มีวันที่จะดีไปกว่านี้อีกแล้ว แค่จะประคับประคองให้คงเดิมก็ไม่รู้ว่าจะทำได้หรือเปล่า เพราะต่างคนก็ต่างไปเรียนต่อ เรียนจบต่างคนก็ต่างทำงาน มีครอบครัว และอะไรมิอะไรอีกจิปาถะ
แต่พอผ่านไป 10 ปี ผมได้ร้องไห้อีกครั้ง.......... (อ่านตอนจบ ที่นี่)
มาตีตั๋วรออ่านค่ะ แถวหน้าเลย เพราะพี่เองก็รักเพื่อนมาก จนเคยต้องนั่งร้องไห้กับตักคุณแม่ ด้วยความเข้าใจผิดกับเพื่อนสมัยมัธยมปลาย อ่ะค่ะ
รออ่านอีกคนครับ...
เพื่อนเป็นมิตรภาพที่ไม่มีขอบเขต อธิบายยาก แต่บอกได้ครับว่า...รักเพื่อน
อาจารย์คะ หนูเป็นคนรักเพื่อนเหมือนกัน แต่หนูคิดว่า "เพื่อนกินหาง่ายเพื่อนตายหายาก" มากกว่าคะ
ไปเยี่ยม เว็บย่ามแดงยังหล่ะครับ กลุ่มย่ามแดง
ประทับใจในเรื่องเล่าครับ....
และจะรอติดตามตอนต่อไป
.....
บทกวีในหนังสือฤดีกาลของไพวรินทร์ ขาวงาม เขียนถึงเรื่องราวความเป็นเพื่อนได้อย่างชุ่มจิต...ยังไงถ้ามีโอกาสลองหยิบมาอ่านดูนะครับ...ไม่ผิดหวังแน่
คุณแผ่นดินนี่เป็นนักอ่านตัวยงเลยนะครับ
จบไปแล้ว ก็รักเพื่อน คิดถึงเพื่อนมาก ๆ นะจ๊ะ
สวัสดีค่ะพี่วันพิชิตหนูเป็นรุ่นน้องพี่ที่โรงเรียนละหานทรายรัชดาภิเษกรุ่นปี 41 เพื่อนพอจบแยกย้ายกันไปพอมาเจอกันอีกครั้งก็ไม่เหมือนเดิมเพราะทุกคนต่างมีครอบครัวกันแล้ว อยากให้เพื่อนกลับมารวมกลุ่มสักครั้งปีใหม่นี้
อืม..... คงต้องหาวิธีการรวมพลกันให้ได้ครับ....เอาใจช่วย