วิถีสามพอตามปรัชญาเศรษฐกิจพอเพียง

จริงๆ แล้ววิถีชีวิตคนไทยธรรมดาๆ ทั่วไปก็เป็นวิถีชีวิตแบบพอเพียงอยู่แล้ว จารีตประเพณีของเราไม่เคยสอนสั่งให้ทำอะไรเกินตัว เราเคยแบ่งปันกันเพราะวิถีชีวิตอยู่ในสังคมเกษตร แต่พอรับรู้วิถีชีวิตแบบบ้านอื่นเมืองอื่นเขา เช่น ยุโรป อเมริกา เราก็อยากเป็นอย่างเขา และ"ยกย่องเทิดทูน" เขาไปเสียหมด กลับกลายเป็นแก่งแย่งกันด้วยความเมามันและละโมบแบบทุนนิยมเต็มเหนี่ยว แต่ไม่เป็นไรครับ เรากำลังจะบูรณาการเอาวิถีชีวิตของเราแบบสังคมเกษตรผสมผสานกับการใช้เทคโนโลยีอย่าง "เหมาะสม ฉลาด อย่างพอเพียง" ซึ่งพอเพียงก็คือ "เพียงพอในระดับใดๆ " ผมอยากเรียกว่าเป็น "วิถีสามพอ" ได้แก่ พออยู่ พอได้ และ พอเป็น คือว่า ในสภาวการณ์ที่บริบทและความต้องการลงตัวที่ต้องดำรงชีวิตให้อยู่รอดโดยไม่เดือดร้อนกับตนเอง สังคม และโลก เราก็เพียงพอในระดับนั้น คือ พออยู่ และหากมีโอกาสที่จะขวนขวายให้ได้มาซึ่งความเป็นอยู่ในอีกระดับหนึ่งเราก็พอได้ และต่อเมื่อสามารถที่จะยกระดับให้มากขึ้นจนถึงจุดจุดหนึ่งซึ่งหากดำเนินต่อไปจะเป็นการก่อให้เกิดความเดือดร้อนต่อผู้อื่นและโลก เราก็พอเพียงในระดับนั้นๆ คือพอเป็น