ดีใจ...ที่แก้ปัญหาขี้ลืมได้

ปกติแล้วจะเป็นคนที่จำอะไรได้ดี เรียงลำดับการทำงาน อะไรก่อนหลังได้ดี และทำงานอย่างมีประสิทธิภาพมาก แต่ระยะหลังนี้.....

ไม่รู้ว่าเป็นอะไร...อย่าบอกว่า...ก็เพราะอายุล่ะสิ  ถึงได้เป็นเช่นนี้ 

ครูอ้อยมีคุณย่าที่อายุ 90 กว่าแล้ว..ยังมีความจำดี  แม่นยำอยู่เลย  ก่อนเสียชีวิตไปแล้ว  

ครูอ้อยเคยวิเคราะห์ตนเองแล้ว  เพราะอะไรนะ  อะไรเป็นสาเหตุของการ...ขี้ลืม..ในระยะนี้ 

และผลของการวิเคราะห์ตนเองเบื้องต้น  ....  ก็คือ....ครูอ้อยทำอะไรหลายๆอย่างในเวลาเดียวกัน..นั่นเอง

 

ทุกเช้า..ครูอ้อยต้องคิดว่า...ต่อจากนี้ไป...ครูอ้อยจะทำอะไรนะ  อ๋อ...ต้องไปโน่น  ไปนี่  และทำอันโน้น  ทำอันนี้   พบปะคนนั้น  และจะทำอะไรด้วย 

จากนั้นก็จะคิดถึงอุปกรณ์ที่จะใช้ในวันนี้  เช่น  กล้องถ่ายรูป  ปากกา  และอื่นๆ  ประเภทเอกสาร  จัดใส่แฟ้ม

แต่  เอ...มันหลายสิ่งหลายอย่าง  เดี๋ยวจะไปวางทิ้งไว้อีก  เช่น  กล้องถ่ายรูปที่มีราคา  จะสูญหายเอาได้ 

ครูอ้อยจึงคิดว่าจะถือกระเป๋า  แต่การถือกระเป๋านี่  บางครั้งคนอื่นๆอาจจะทักเราว่า  ..จะไปไหนอีก  เป็นต้น 

ต้องคิดใหม่  ทำใหม่แล้ว 

อ้อ....นึกออกแล้ว  ใช้อันนี้ดีกว่า...มันก็คือ...สะพายย่าม..อยู่ที่ไหล่  ไม่มีทางหาย 

เพื่อนก็ไม่ทักว่า...จะไปไหนด้วย...

ป้องกันอาการขี้ลืม...ที่สำคัญ...เป็นเอกลักษณ์ของตนเอง

[กฤษณา สำเร็จ (Krisana Sumret)]

อรุณสวัสดิ์ ค่ะครูอ้อย..

• แวะมาบอกว่าขี้ลืมมากๆเหมือนกันค่ะ...แต่ตอนนี้ดีขึ้นหน่อยแล้วค่ะ
• ขอบคุณสำหรับเรื่องเล่าค่ะ

[ครูอ้อย แซ่เฮ]

อรุณสวัสดิค่ะคุณติ๋ว...

• กำลังคิดถึง...นึกแล้ว..คุณติ๋วต้องมาทักทายครูอ้อยเป็นคนแรกค่ะ
• ครูอ้อยแก้ปัญหาได้นิดนึง...สำหรับการขี้ลืมค่ะ
• นักเรียนคิดว่าครูอ้อยเป็น...ลูกศิษย์พระค่ะ

อิอิ...ขำขำ

[ขจิต ฝอยทอง]

• ว่าจะเอาไปใช้บ้างครับพี่อ้อย
• น้องขี้ลืมมากถึงมากที่สุดครับ
• ขอบคุณมากครับ

[ครูอ้อย แซ่เฮ]

สวัสดีค่ะคุณขจิต

• แล้วมีย่ามหรือยังคะ  ครูอ้อยมีย่ามที่พ่อบ้านซื้อมาฝาก  แต่มันชำรุด  ต้องซ่อมแซมก่อนค่ะ  แล้วจะถ่ายรูปมาอวดนะคะ
• ตั้งแต่ใช้ย่าม...มีนักเรียนและเพื่อนครูมาทักทายค่ะ

และก็ไม่ลืมสิ่งของเครื่องใช้ด้วยค่ะ