ครั้งหนึ่ง...กับการเข้าร่วมประท้วง

ก็ไม่เคยคิดว่าตนเองจะได้มีประสบการณ์ในการร่วมเดินประท้วงในชีวิตของการเป็นครู     แต่แล้วสิ่งที่เราไม่ได้คิดไว้นั้น  มันก็เกิดขึ้นได้เสมอในปี พ.ศ. 2545 มีการปรับเปลี่ยนการบริหารราชการ ปรับเปลี่ยนกระทรวงทบวงกรม  ส่งผลให้วิทยาลัยพลศึกษาทั้ง 17 แห่ง และโรงเรียนกีฬา อีก 11 แห่ง  ต้องปรับเปลี่ยนมาสังกัดกระทรวงการท่องเที่ยวและกีฬา     จำได้ว่า  ประมาณเดือนกรกฏาคม 2546  คณะครูอาจารย์จากวิทยาลัยพลศึกษาทั้ง 11 แห่ง  ได้ร่วมกันประท้วงเพื่อเรียกร้องสิทธิเสรีภาพเพื่อขอกลับเข้ามาทำงานในกระทรวงศึกษาธิการ   ซึ่งในส่วนนี้ข้าพเจ้าก็ยังไม่ค่อยเข้าใจเกี่ยวกับสิทธิผลประโยชน์ต่างๆมากนัก    แต่เมื่อมีการลงมติร่วมมือกัน  เราในฐานะที่เป็นบุคคลหนึ่งในกลุ่มชนก็ทำตามมติของกลุ่มนั้น .
เช้าวันนั้น รถบัสหลายคันที่บรรจุข้าราชการครูในวิทยาลัยพลศึกษาทั้ง 17 แห่งทั่วประเทศไทย   มาจอดอยู่หน้าตึกรัฐสภา   พอทุกวิทยาลัยฯ มาพร้อมเพรียงกัน  ทางคณะก็ร่วมกันเดินประท้วงเพื่อเรียกร้องสิทธิตามความต้องการ  วันนั้นฝนก็ตก  น้ำก็ท่วม  แต่ขณะครูอาจารย์ก็ยังไม่ยอมถอย   เดินพร้อมทั้งถือป้ายประท้วง ขอกลับเข้ากระทรวงศึกษาธิการ  แล้วหลังจากนั้น ก็มีการส่งตัวแทนเข้าไปยื่นข้อเสนอแก่ผู้มีอำนาจสูงกว่า    และได้รับคำตอบว่าให้รอก่อนและจะปรับให้อะไรๆ ดีขึ้น      มีนักข่าวจากหลายที่มาถ่ายรูป  ก็ไม่เคยนึกว่า ตัวเราจะมายืนประท้วงกับเขาด้วย J     

จากการประท้วงวันนั้น  ผลลัพธ์คือ  ไม่สามารถที่จะปรับเปลี่ยนไปสังกัดกระทรวงศึกษาธิการได้   แต่ได้รับคำตอบว่า อาจารย์ทุกท่านจะไม่เสียผลประโยชน์แต่อย่างไร   ทุกท่านยังมีสิทธิ์เช่นเดียวกับข้าราชการครู   ในสังกัดกระทรวงศึกษาธิการ      ซึ่งเมื่อไม่สามารถที่จะทำอะไรได้แล้ว  ทุกคนก็ต้องยอมรับความเป็นจริงและทำงานตามหน้าที่ของตนดังเดิม

 จากประสบการณ์ครั้งนี้ ทำให้ข้าพเจ้าได้แง่คิดที่ว่า  การเปลี่ยนแปลงเกิดขึ้นได้เสมอ   และ การประท้วง  เรียกร้องสิทธิ เป็นสิ่งที่กระทำได้   เราจะตัดสินใครว่า  สิ่งนั้นดี สิ่งนั้นไม่ดีนั้น  มิใช่สิ่งที่ควรกระทำนัก    เพราะว่า  เราไม่ใช่เขา  และ เขาก็มิใช่เรา    ผู้กระทำสิ่งใด เขาย่อมรู้เรานั้นสำหรับเขาดีที่สุด .