ของคนอื่น และ ของของเรา อันไหนดีกว่ากัน??

"ของคนอื่นจะดีก็ตาม ไม่ดีก็ตาม  ไม่เป็นประโยชน์กับเรา ไม่ต้องไปร่ำไรรำพัน   ไม่ถึงพูด   แต่ ของเรา  ถึงแม้ว่าจะยังไม่ดี แต่มันก็เป็นของๆเรา  เราก็ต้องทำมันให้ดีที่สุดสำหรับเราให้ได้"

ข้อความข้างต้น  เป็นข้อคิดเตือนใจสำหรับตัวเอง   ที่เกิดจากความผิดพลาดจากการขาดสติ  ที่เกิดขึ้นซ้ำแล้วซ้ำเล่า  ที่มักจะเห็นว่า  อะไรก็ตามที่เป็นของผู้อื่นแล้ว  มันดูเหมือนว่าจะดี  และก็ติดนิสัยที่ไม่อดทน  เห็นอะไร ก็มักจะโพร่งออกทางคำพูดเสียเนี่ย

จึงมักจะถูกตำหนิจากสามีผู้ซึ่งคอยสอนและเตือนเราในเรื่องต่างๆ

เขากล่าวกับเราว่า สอนมาก็หลายครั้งแล้ว  จะแก้ปัญหาต่างๆ นี้ได้อย่างไร  ความประพฤติที่เกิดเนื่องจากการขาดสติ  พรั้งเผลอต่างๆ เหล่านี้  

"คำพูดที่ว่า ขอโทษทีหลังจะไม่ทำแล้ว ก็ไม่ต้องพูด  เพราะมันไม่เกิดประโยชน์ เพราะเห็นมาหลายครั้งแล้ว   แต่นิสัยก็ยังติดเดิมๆ อยู่   แล้วจะแก้ไข ปรับปรุงตัวเอง  บอกมา"

เราก็ครุ่นคิด  จะปรับปรุงตัวเองอย่างไร    ทั้งๆที่ตัวเองก็พยายามที่จะปฏิบัติสมาธิภาวนาก็แล้ว  ดูลมหายใจก็แล้ว   และมันก็ดูเหมือนว่าสิ่งที่ทำมานั้นก็จะดีขึ้น   แต่มันก็ยังไม่ดี การเผลอของสติที่เคยมีมา ก็ยังไม่หายไปสักที

เขาเสนอวิธีการ   เพื่อป้องกันความผิดพลาด  ทุกครั้งที่มีข้อผิดพลาดของตัวเองเกิดขึ้น  ให้จดข้อผิดพลาดนั้นไว้ในสมุดบันทึก  พร้อมทั้ง ทุกๆ วัน ให้มีการรายงานถึงข้อผิดพลาดนี้ เป็นคำพูด  โดยกำหนดเวลามาว่าจะเอาช่วงเวลาใด   เพื่อเป็นการสร้างระเบียบวินัยให้แก่ตนเอง  และสร้างสัจจะให้แก่ตัวเอง   หากต้องการที่จะเป็นคนที่ดีแล้ว  วินัยและสัจจะเป็นสิ่งที่สำคัญที่ขาดไม่ได้เลย

เรารับปาก  และ ก็นำสิ่งต่างๆ มาปฏิบัติตามคำสอน

ที่มาของความผิดพลาดที่มีให้ได้บันทึกในครั้งนี้  สืบเนื่องจาก   เรามีความจำเป็นที่จะสอบ CU-TEP แล้ววันหนึ่งเราไปราชการและได้อ่านหนังสือเตรียมสอบของเพื่อน   พอกลับมาบ้านเราก็พูดมาว่า หนังสือของเพื่อนเขาดี    (เกิดความรู้สึกว่าถ้าได้อ่านหนังสือเล่มนั้นให้ละเอียดนะ คงจะทำข้อสอบได้คะแนนเยอะขึ้นแน่เลย)    ซึ่งจริงๆ แล้วหนังสือภาษาอังกฤษเราก็มีเยอะ  เพราะสมัยที่เราจะเรียนปริญญาโทตอนนั้นมันมีฉันทะ  มีใจรักอยู่  ก็ซื้อหนังสือสอบหลายเล่ม ทั้ง Toefl และเตรียมสอบภาษาอังกฤษทุกสถาบัน  และมีพวกเป็น CD เตรียมสอบที่ได้รับแบ่งปันจากเพื่อนๆ ทางอินเทอร์เน็ตอีก   แต่ในขณะนี้เราไม่มีฉันทะพอที่จะอ่านมัน    หนังสือและคู่มือต่างๆ เหล่านั้น เราไม่ได้หยิบมาอ่านเลย    แต่เมื่อมาอ่านของเพื่อน แล้วเรากลับมีความรู้สึกว่ามันดีจังเลยนะ   ....ซึ่งหากพิจารณาแล้ว  ตามที่อาจารย์เราบอกกล่าวนั้นมันก็เป็นความจริง    เราไม่มีข้อโต้แย้งใดๆ    ซึ่งก็พยายามที่จะจดจำไว้   ... หากมีเหตุการณ์อะไรที่เกิดขึ้นคล้ายกรณีนี้อีก  ก็จะได้ระลึกให้ได้ ... ที่สำคัญเราคิดว่า   เราลืมมองตัวเองในขณะนั้น จิตใจมันก็เลยส่อส่ายไปมองนั่นมองนี่  คิดนั่นคิดนี่  คิดไปนอกตัว เลยไปเห็นของๆ ผู้อื่น ...

เป็นเพียงคนที่ยังไม่ดีพอ  แต่ก็มีความมุ่งมั่นที่จะเป็นคนที่ดีให้ได้   ดีในมาตรฐานที่ตัวเองรับได้นั่นเอง.