PSUShare 5: สิ่งที่นักเขียนบันทึกมือใหม่สนใจ
ความเห็น (17)
สวัสดีค่ะคุณไมโต
- ตอนที่ครูอ้อยเข้าใน G2K ใหม่ๆ ครูอ้อยไม่รู้เรื่อง คำศัพท์ต่างๆมากมายเกียวกับ KM จึงเป็นส่วนหนึ่งที่ไม่ชอบการเจียนแสดงความคิดเห็น โดยเฉพาะการเขียนแสดงความคิดเห็นแบบต่อยอดความรู้ความคิด ครูอ้อยเกร็งมาก และเขียนไม่เป็น สรุป จึงอ่านอย่างเดียวค่ะ นี่คือความคิดเห็นของครูอ้อยต่อการต่อยอดค่ะ
- แต่ถ้าเข้ามาเขียนให้กำลังใจ ครูอ้อยชอบและถนัดค่ะ
ขอบคุณค่ะ
คุณ ไมโต ครับ
- สิ่งหนึ่งที่ อ. JJ พูดกับผม ก่อนที่ผมจะเริ่มเขียน ก็คือ ให้ไปอ่าน และไป แลกเปลี่ยนกับคนอื่นด้วย
- ตรงนี้มีความสำคัญมาก เพราะจะทำให้คนอื่นกล้ามาแลกเปลี่ยนกับเรา เช่นเดียวกัน
- ผมเองพยายามกลับไปที่บันทึกของ blogger ที่เขาแวะมาที่บันทึกของผมเสมอ ช้าบ้างเร็วบ้างแล้วแต่เวลาที่จะเอื้อ
- และผมคิดว่านี่คือมารยาทอย่างหนึ่งครับ
เห็นด้วยกับคุณไมโต และผู้เข้ามาแสดงความเห็นทุกท่านครับ คิดว่าไม่เฉพาะนักเขียนมือใหม่นะครับที่สนใจสถิติ มือเคยใหม่หลายๆ ท่านก็ยังให้ความสนใจอยู่ครับ
เข้ามาเป็นกำลังใจให้ครับ...จากหนุ่มมือใหม่หัดเขียน '^-^'
- ก่อนเขียนบันทึกต้องยอมรับว่าไม่รู้จักใครเลย
- วันหนึ่งผมได้ไปฟัง blogger เขาคุยกันที่ อ. JJ จัด และ อาจารย์ เรียกผมไปทานข้าวกลางวันกับกลุ่มวิทยากร ซึ่งมี อ. Beeman, ka-poom, panda, ชายชอบ และที่สำคัญ อ.ชจิต ซึ่งเป็นผู้ออกแรงเชียร์ แบบออกหน้า ให้ผมลองเขียน
- ผมทำการศึกษาโดยค้นหาบันทึกใน G2K ก่อนว่ามีใครเขียนเรื่องการระงับปวดหรือไม่ ...ไม่มี..หรือมีแต่ไม่ลงรายละเอียด
- จากคำตอบที่ค้นได้ บอกอะไรบ้าง
(1) บอกว่า เขียนเรื่องนี้ไป คงไม่มีใครมาแลกเปลี่ยนแน่นอนเพราะคงไม่มีใครสนใจหรือไม่สามารถแลกเปลี่ยนกับเรา .......ผมจึงรีรอไปอีก 4-5 ด จึงคิดถึงข้อที่
(2) คือ ..ถ้าเราเขียนเรื่องนี้เป็นคนแรกๆ ต่อไปในอนาคต (ไม่รู้เมื่อไหร่) ถ้ามีคนสนใจเรื่องนี้มาแลกเปลี่ยนกับเรา เราก็คือผู้ที่มีประสบการณ์มาก่อน
- จะกล้าเสี่ยงเรื่อง เสียเวลา กับ ประสบการณ์หรือไม่ ต้องคิดเองครับ
- ผมเริ่มต้นเขียนบันทึกครั้งแรกเมื่อราวกลางเดือนมกราคม ปีที่แล้ว(2549) ตอนนั้นขอสมัครเข้าชุมชน smartpath เลย ก็เลยมีชุมชนสังกัด การเขียนช่วงนั้นก็เลยมีคนอ่านพอสมควร จะอ่านมากหรือน้อยก็แล้วแต่เนื้อหาในบันทึกนั้นๆ
- ตอนเขียนใหม่ๆ สนุกมากกับการดูจำนวนผู้เข้าชมบันทึก แบบว่าเช็คเรทติ้ง....ชอบมาก ขอบอก
- แต่ก็รับรู้ได้ถึงการที่บางท่านเขียนแล้วไม่มีใครให้ความเห็น ไม่ว่าจะสาเหตุใดก็ตาม ช่วงนั้นก็เลยพยายามเข้าไปทักทาย และให้กำลังใจ มือใหม่ด้วยกัน ทำเช่นเดียวกับที่คุณลุงขจิต และอาจารย์ปารมีพยายามทำครับ คือให้กำลังใจ ทำให้รู้สึกไม่โดดเดี่ยว ให้ความรู้สึกว่าไม่ได้อยู่คนเดียว เพียงคุณเขียน เราพร้อมอยู่แล้วที่จะทักทาย อะไรทำนองนั้น ก่อนที่จะจำกัดวง คุยกันเฉพาะกลุ่ม
- ผมจึงเข้าใจความรู้สึกของคุณกฤษณาครับ ในการเขียนช่วงเริ่มต้น ผมยังจำความรู้สึกของคุณกฤษณาที่มองผมเหมือนหมอดู ทายเรื่องราวในหน่วยงานของคุณกฤษณาจากบันทึกของคุณกะปุ๋มได้ และจำความรู้สึกของคุณกฤษณา ที่ผมเข้าไปแสดงความเห็นเรื่องการทำงานวิจัยได้ดีครับ ผมจำความรู้สึกของคุณกฤษณาที่อาจารย์วิจารณ์เข้ามาเขียนชมเรื่องคนไข้ที่ไม่อยู่ในฐานะเป็นคู่ชกของแพทย์ได้ ผมยังจำความตื่นเต้นที่คุณกฤษณามาตามผมไปตอบความเห็นของอาจารย์ประพนธ์ คราที่มาเยี่ยมเยือนบันทึกคุณกฤษณาได้
- คุณกฤษณาจึงเป็นต้วอย่างที่ดีของคนในบันทึกครับ ที่แสดงอารมณ์ต่างๆที่ตัวเองรู้สึกออกมาได้ดี เป็นตัวของตัวเอง เรียนรู้ที่จะสร้างชุมชน สร้างชีวิตให้กับบันทึก
- ครูอ้อย ก็เป็นอีกตัวอย่างที่ดีครับ ในการสร้างความอบอุ่นให้กับผู้มาเยือน โดยเฉพาะอย่างยิ่งบันทึกของครูอ้อยในช่วงเดือนตุลาคม 2549 ที่ผ่านมา
- ดังนั้น มือใหม่หัดเขียนบันทึก จึงต้องการกำลังใจจากเพื่อนๆทุกคนในการสนับสนุนให้เขาเขียนบันทึกต่อไปครับ
- การแวะเข้ามาอ่าน แล้วทิ้งรอยไว้สักนิด ช่วยสร้างชีวิตให้ชุมชน ช่วยสร้างคนเขียนบันทึกให้ยั่งยืนครับ
(1) บอกว่า เขียนเรื่องนี้ไป คงไม่มีใครมาแลกเปลี่ยนแน่นอนเพราะคงไม่มีใครสนใจหรือไม่สามารถแลกเปลี่ยนกับเรา .......ผมจึงรีรอไปอีก 4-5 ด จึงคิดถึงข้อที่
(2) คือ ..ถ้าเราเขียนเรื่องนี้เป็นคนแรกๆ ต่อไปในอนาคต (ไม่รู้เมื่อไหร่) ถ้ามีคนสนใจเรื่องนี้มาแลกเปลี่ยนกับเรา เราก็คือผู้ที่มีประสบการณ์มาก่อน
- จะกล้าเสี่ยงเรื่อง เสียเวลา กับ ประสบการณ์หรือไม่ ต้องคิดเองครับ
- คุณไมโต ครับ
- ผมได้อ่านบันทึก ของ อ. Beeman เรื่อง ความคิดที่จะให้รางวัล best blogger of NU
- ผมว่าดีมากเลยนะครับ ลองไปอ่านดู
ขอโทษที่ฉันเพิ่งเข้ามาอ่านค่ะ
- คุณอ้วนเป็นหมูเหรอคะ.....ฉันเห็นรูปถ่ายคุณกับคุณสมจินที่ห่มผ้านวมด้วยกันไม่อ้วนเลย...แต่รูปที่ถ่ายกับเด็กๆในblog....ดูอ้วนๆ...ฉันชอบหมูอ้วนเพื่อนรัก..กิ๊ก..กิ๊ก....
สวัสดีตอนเช้าค่ะ คุณ Mitochondria
สนับสนุนมากๆ ค่ะ นักเขียนมือใหม่ต้องการแรงเชียร์ แรงใจ ยิ่งพอมีคนมาแสดงความคิดเห็น ยิ่งสร้างความประทับใจ ยิ่งสนุกกับการคิดที่จะเขียนต่อๆ ไป
แต่จากที่สังเกตุ อาจจะเหมือนอย่างที่คุณหมอปราบยุงว่านะคะ พอเขียนเรื่องบางเรื่อง ที่อาจจะมีคนต่อยอดยาก ทำให้ไม่มีผู้มาแสดงความเห็น นักเขียนใหม่ๆ อาจจะงงๆ ว่าควรจะบันทึกต่อหรือไม่อย่างที่คุณกฤษณาว่าก็เป็นได้
วิเคราะห์ได้จากบันทึกที่เป็นเรื่องที่คนทั่วไปเข้าได้ได้ง่าย จะมีการแลกเปลี่ยนเรียนรู้ ต่อยอดสนุกสนาน (ไม่ได้พูดถึงตัวเลขจำนวนความเห็น เพราะบางครั้งจำนวนผู้แสดงความเห็นแค่สองสามคน แต่แวะเวียนมาเขียนเป็นสิบครั้งก็มี) แต่พูดถึงมิตรภาพ การพูดคุยกันระหว่างผู้คนในบล๊อก
เปรียนเทียบกับบันทึกของนักคอมฯ บางท่าน ที่ยกทฤษฎีคอมฯ มาเพียวๆ คนเข้ามาแสดงความเห็นจะเป็นเพียงการขอบคุณ เพราะรู้สึกขอบคุณจริงๆ ที่ได้รับความรู้ แต่ไม่สันทัดที่จะแสดงความรู้โต้ตอบกัน
มันคงขึ้นอยู่กับเป้าหมายของนักเขียนว่า จะบันทึกเป็นคลังความรู้เก็บไว้ หรือบันทึกเพื่อนหาข้อมูลต่อยอดให้รู้ยิ่งขึ้น
ความไม่ถนัดส่วนตัว คือ เรื่องบางเรื่องใน G2K ค่อนข้างเกี่ยวข้องกับงานของนักพัฒนา หมอ พยาบาล ถ้าเป็นเรื่องงานมากๆ จะอ่านผ่านๆ แต่ถ้าเป็นเรื่องเกี่ยวข้องกับตัวได้ จะแสดงความเห็นบ้าง ก็ดีที่อย่างน้อยก็ได้เรียนรู้งานในด้านอื่นๆ ที่ไม่เคยรู้มาก่อน เพียงแต่บางครั้งรู้สึกว่า เรามาผิดวงการรึเปล่าน้า
^____<
- เหมือนไม่ได้ทักทายกันนานมากเลยครับ
- ขอบคุณมากที่ช่วยเติมเต็มความเห็นให้สมบูรณ์ยิ่งขึ้นครับ
- เมื่อก่อนเวลาไปแสดงความเห็นนอกวงการ ก็แสดงความเห็นไม่ค่อยออกเหมือนกันครับ แต่พยายามแสดงความเห็นเท่าที่สติปัญญาตัวเองจะมีได้ อ่านให้มากขึ้น ก็จะรู้มากขึ้นครับ เราคิดของเราอย่างนี้ เมื่อมีคนเห็นแย้ง ก็เรียนรู้เหตุผลที่เรายังมองไปไม่ถึงครับ
- ในภาพนั้นมีผ้าห่มคลุมอยู่ครับ เลยไม่รู้หรอกว่าตัวจริงผมอ้วนขนาดไหน แต่ไม่เรียกว่าผอมหรอกครับ
ดีค่ะ...ดีดี....ฉันชอบแบบหมูๆค่ะ
