เวลามีความทุกข์...คุณจะจัดการอย่างไร
ครั้งหนึ่งประมาณ 5 ปีที่แล้ว ได้เจอเหตุการณ์ที่ทำให้ตัวเองมีทุกข์แสนสาหัส ในขณะนั้นต้องประสบปัญหาต่างๆมารุมเร้ามากมาย ประกอบกับบ้านที่กำลังสร้างอยู่ก็ขาดรายได้ที่จะมาสานต่อ จึงได้กลับมาอาศัยอยู่กับคุณพ่อคุณแม่ วันๆก็หมกตัวอยู่แต่ในห้อง เอาแต่นั่งร้องไห้ น้ำหนักลดลงไปประมาณ 10 กิโลกรัมได้เพราะตื่นขึ้นมาก็เอาแต่อาเจียน
ช่วงที่อยู่คนเดียวรู้เลยว่า ทำไมคนเราเวลาเจอปัญหาถึงได้คิดสั้น พอมองไปรอบๆเห็นสายตาของทุกคนในครอบครัวที่ดูจะทุกข์ไปไม่น้อยไปกว่า ยิ่งทุกคนเข้ามาปลอบโยน เราก็ยิ่งร้องไห้หนักขึ้นไปกว่าเดิมอีก
อยู่มาวันหนึ่งไม่มีใครอยู่บ้าน มีโทรศัพท์จากคุณป้าบอกว่าให้หยิบกระทะที่บ้านพร้อมตะหลิวมาด้วย เราก็รับโทรศัพท์แบบงงๆ “วันนี้ป้าจะเปิดร้านอาหาร” คราวนี้ยิ่งงงใหญ่ ให้คนงานขี่มอเตอร์ไซด์ไปส่ง พอไปถึงท่านก็สอนให้หัดทำ ขนมเบื้องญวน ซึ่งเป็นอาหารประจำบ้านอยู่แล้ว เนื่องจากสมัยก่อนคุณยายท่านทำขายอยู่หลังวัดใหญ่(วัดหลวงพ่อพุทธชินราช) ส่วนคุณป้าอีกท่านก็โทรตามเพื่อนๆและลูกน้องเก่าให้มา
พอถึงกลางวันเราต้องทำขนมเบื้องกับคุณป้าเพียง 2 คน ในขณะที่เพื่อนๆคุณป้ามากันเต็มไปหมด เกิดมาในชีวิตก็ไม่เคยค้าขาย ไม่เคยทำอะไรแบบนี้มาก่อน ป้าบอกว่าเราเรียนมาจนจบโทยากจะตาย นี่แค่ทอดขนมเบื้องทำไม่ได้เชียวหรือ จากกระทะแรกไม่ได้เรื่อง (แต่ก็ขายได้) จนกระทั่งเย็นฝีมือเริ่มดีขึ้นต้องยืนอยู่หน้าเตาทั้งวัน ได้ยินเสียงแซวว่า “คนรวยจะเล่นขายของกันเหรอ” ยิ่งทำให้เรามีแรงฮึดสู้ มีสมาธิจดจ่ออยู่ที่กระทะว่าเราจะละเลงขนมเบื้องอย่างไรให้สวย หมุนกระทะอย่างไรให้ขนมเบื้องกรอบทั่วถึงกัน จนมารู้ตัวอีกทีว่า “เอ๊ะ! วันนี้เราไม่เห็นอาเจียนเลย ” กลับถึงบ้านหัวถึงหมอนก็หลับทันที
สิ่งที่ได้จากวันนั้นก็คือ เวลาเรามีความทุกข์ แล้วมัวแต่นั่งจมอยู่กับความทุกข์ มีความอยากที่จะพ้นทุกข์ จึงตกเป็นทาสของความอยาก รู้สึกกระวนกระวายอยากที่จะไปให้พ้นภาวะนี้ เป็นการบีบเค้นให้แก่ทุกข์มากขึ้น แต่ถ้าเรามีสติรู้เท่าทันและมีสมาธิตั้งมั่นให้เกิดปัญญาเห็นตามความเป็นจริง ไม่กล่าวโทษผู้อื่น มีความคิดที่ดีมีเมตตา ลุกขึ้นมาหาอะไรทำ เบี่ยงเบนความสนใจจากเรื่องเดิมๆ
นอกจากสามารถคลายจากความทุกข์ได้แล้ว เรายังสามารถหาทางออกให้กับตัวเองได้ คือ สามารถหารายได้มาจัดการกับบ้านที่กำลังสร้างและหนี้สินของเราได้ จากวันนั้น.......จึงเป็นที่มาของชื่อร้านบ้านขนมเบื้อง(หลังวัดใหญ่)ค่ะ
ความเห็น (21)
อ.ลูกหว้าครับ เป็นข้อคิดที่ดีมากๆ เลยครับ ผมสังเกตว่าหลายๆ คนที่ชีวิตเขามีการพลิกผันได้ เพราะเขาเกิดฉุกใจคิดต่อสิ่งที่เกิดขึ้นหรือต่อการกระทำของตนเองขึ้นมาไม่ทราบว่าอย่างนี้จะเรียกว่าเกิดสติหรือเปล่า แต่เป็นอะไรที่เรียกว่ากระชากความคิดของเราให้เราเกิดโลกทัศน์ที่ต่างไปจากเดิมขึ้น
เรื่องมันยากที่ว่าไอ้คำว่า "เอ๊ะ" แบบลึกเนี่ย ไม่ใช่อะไรที่จะเกิดขึ้นได้ง่ายๆ มันต้องอาศัยอะไรที่ประจวบเหมาะกันหลายอย่าง
อีกอันหนึ่งที่ผมคิดคือเมื่อ "เอ๊ะ" แล้วต้องมีการแช่อยู่กับอารมณ์ตรงนั้น ซึ่งจะเป็นสภาวะอารมณ์ที่ความคิด เจตคติใหม่ๆ มันจะทะลักออกมา คล้ายๆ กับเราเปิดจุกให้มัน
จากนั้นก็น่าจะเป็นการตีความสานต่อให้ละเอียดลุ่มลึกขึ้นอย่างที่อาจารย์พูดในตอนท้าย ซึ่งผมเชื่อแน่ว่า ต่างจากที่ผมพูดมากๆ เพราะผมพูดจากตำรา แต่อาจารย์พูดจากประสบการณ์ตรงครับ
อยากตั้งชื่อต่อว่าร้านบ้านขนมเบื้องหลังความสุขพอเพียง ครับ
- ผมอ่านงานอาจารย์แล้วได้แนวคิดดีๆทุกครั้ง
- ยินดีมากที่มีโอกาสแลกเปลี่ยนเรียนรู้จากท่าน
คุณหมอมาโนชคะ...- ขอบคุณสำหรับชื่อร้านค่ะ เดี๋ยวเอาไว้ไปตั้งร้านใหม่ ถ้าสร้างและตกแต่งเรียบร้อย ทุนพร้อมเมื่อไหร่
- เวลาคนเรามีความทุกข์มันมืดไปหมดค่ะ ยิ่งคนปลอบเรากลับยิ่งแย่ แต่วูบหนี่ง เรานึกถึงตอนที่ได้ปฏิบัติธรรมที่เชียงใหม่ ยิ่งอยากมีความสุข ก็ยิ่งทุกข์ ว่าแล้วปัญญาเกิดเลยค่ะ
คุณเม็กดำคะ...- หว้ารู้ตัวว่ายังมีประสบการณ์ในการทำงานอาชีพการสอนน้อยนัก จึงไม่ค่อยกล้าเขียนในเชิงวิชาการ ส่วนงานวิจัยตั้งแต่จบมาก็ยังไม่ได้ทำ
- ตอนนี้ก็ขอค่อยๆเรียนรู้จากผู้รู้ในนี้ไปก่อน จึงขอเขียนจากประสบการณ์จริงของตัวเองก่อน เพราะเป็นสิ่งเดียวที่ทุกคนชมค่ะ ว่าเก่งจังที่ผ่านพ้นช่วงเวลาตรงนั้นมาได้
สวัสดีค่ะ คุณลูกหว้า,
เพิ่งเคยมาเยี่ยมบล๊อกคุณลูกหว้าเป็นครั้งแรก อ่านด้วยความสนใจและนึกอนุโมทนาไปด้วย ในสิ่งที่คุณลูกหว้าได้เรียนรู้กับตนเองและนำมาเล่า
แล้วก็ถึงคราวตัวเอง "เอ๊ะ" บ้าง เมื่อเจอคำว่า "นึกถึงเมื่อตอนปฏิบัติธรรมที่เชียงใหม่"
ขอเรียนถามได้ไหมคะว่า ไปที่ไหน เพราะตัวเองก็ศิษย์เก่าการปฏิบัติธรรมที่เชียงใหม่เหมือนกันค่ะ
มูลนิธิศูนย์วิปัสสนาเชียงใหม่ ค่ะ สอนการเจริญสติ ในแนวสติปัฏฐาน ๔ สถานที่สะดวกสบายดีมาก อาจารย์ที่สอนท่านหนึ่งก็เขียนบล๊อกอยู่ที่ GotoKnow นี่ด้วย คือ อ.พิชัย กรรณกุลสุนทร ท่านเป็นคณบดี มนุษย์ศาสตร์และสังคมศาสตร์ ม.ราชภัฏเชียงใหม่น่ะค่ะ
ไม่ว่าจะเป็นศิษย์ร่วมสำนักเดียวกันหรือไม่ ก็ยังขอชื่นชมและอนุโมทนา กับสิ่งที่คุณลูกหว้าได้ทำ ได้เรียนรู้ และนำมาเล่าต่อ เพื่อประโชน์แก่คนหมู่มากอยู่ดีค่ะ
แล้วจะคอยตามอ่านต่อนะคะ
ด้วยความเคารพ,
ณัชร
 |
- ครูอ้อยเคยมีความทุกข์แบบแสนสาหัส
- ครูอ้อยนำตัวอักษร ทุกและตัวการันต์ และหาตัว " ส "มาใส่แทน
- อิอิ.....ล้อเล่นค่ะ ก็พยายามไม่นั่งเฉยๆเหมือนกันค่ะ
ขอบคุณค่ะ เรื่อฃเล่าและเรื่องความสุข ที่ดีค่ะ
อาจารย์ลูกหว้าคะ
เยี่ยมเลยค่ะ ทำให้คนที่กำลังทุกข์อยู่มีแรงฮึดมากทีเดียว เมื่อสัปดาห์ที่แล้วก็เจอความทุกข์แต่เมื่อมาอ่านบันทึกอาจารย์ลูกหว้าแล้ว ก็ทำให้รู้สึกว่าขนาดคนมีทุกข์มากกว่าเราเขายังสู้..ทุกข์ของเรามันจิ๊บจ๊อยค่ะสงสัยต้องรู้จักบริหารความทุกข์บ้างแล้วค่ะ
- เยี่ยมมากค่ะ
- คุณป้าน่ารักนะคะ ที่กระชากคุณมาจากความทุกข์ได้ เพียงกระทะ + ตะหลิว + ความรัก + ความตั้งใจค่ะ
- แล้วชัยชนะก็เป็นของเราใช่ไหมค่ะ
- ให้ข้อคิดที่ดีมากๆค่ะ
- เมื่อใดยิ่งจมอยู่กับความคิดนั้น ก็ยิ่งจะหลุดไม่ได้.....ดึงจิตออกมาแล้วดูว่าเกิดอะไรขึ้นกับ ร่างกาย เวทนา สัญญา ต่างๆ....แล้วสติจะเกิด....ทำให้พ้นไปได้.....ท่าน อ.วรภัทร ว่าไว้ค่ะ ....
- แล้ว อ.ลูกหว้ามีร้านขนมเบื้อง เปิดขายขนมเบื้องด้วยหรอค่ะ....ไปพิษณุโลกคราวหน้าจะได้แวะอุดหนุนค่ะ
- ขอบคุณค่ะ
ดีจังครับเรื่องนี้ ให้กำลังใจขึ้นอีกโขเลย
ขอบคุณมากครับ
คุณณัชรคะ....- หว้าเคยเจอ อ.พิชัยท่านบอกว่าเมษาจะมาสอนกรรมฐานที่ม.ราชภัฏพิบูลสงคราม แต่ไม่ได้เป็นลูกศิษย์ท่านค่ะ
- เนื่องจากหว้าอยู่ชมรมพุทธศิลป์ทำให้ได้เรียนรู้การปฏิบัติธรรมหลายสาย ช่วงนั้นเป็นวัยแห่งการเรียนรู้ พอสายไหนแนะนำให้ไปปฏิบัติเราก็ไป หลายแห่งเป็นสถานปฏิบัติธรรมที่แถวจอมทอง และดอยสะเก็ด
- ช่วงหนึ่งได้ไปปฏิบัติธรรมที่ถ้ำผาปล่อง อ.เชียงดาว สมัยนั้นไปขอความช่วยเหลือหลวงปู่สิม ช่วงที่พักที่วัดนี้ต้องตื่นมาทำวัตรเช้าตอนตี 3 ในถ้ำ คิดดูค่ะว่าข้างนอกถ้ำ น้ำค้างลงจนเหมือนฝนตก เราต้องนั่งขัดสมาธิเพชรอยู่อย่างนั้น อากาศเย็นจัดมากพอเช้าลุกไม่ขึ้นเลยค่ะ
- สุดท้ายค้นพบได้ว่าชอบแนวของท่านพุทธทาส ซึ่งง่ายๆ เข้าถึงธรรมชาติ ถนัดในการนำธรรมะมาประยุกต์ใช้ค่ะ แต่อาจารย์บางท่านชอบทดสอบเราเกี่ยวกับธรรมะ เดี๋ยวก็ยกคำสอนของพระพุทธเจ้ามา หาว่าเราไม่เข้าถึงธรรมะ หว้าก็ไม่สนใจหรอกค่ะ เราขอนำหลักธรรมะมาบอกเล่าแบบง่ายๆสไตล์เราเป็นพอ
ครูอ้อยขา...- เจอครูอ้อยทีไรมีแต่รอยยิ้มค่ะ รู้เลยว่าเป็นคนที่อารมณ์ดีมากๆค่ะ เวลามีความทุกข์น่าจะจัดการได้เร็วกว่าคนอื่น
น้อง(พิชชา)คะ....- เรามาแลกเปลี่ยนเรียนรู้กันค่ะ เดี๋ยวว่างๆจะเล่าเรื่องตอนต่อไปค่ะ
คุณ Bright Lily คะ- เห็นด้วยค่ะ ถ้าไม่ได้คุณป้า หว้าก็ไม่รู้จะเป็นอย่างไร เป็นอุบายที่ดีมากเลยค่ะ นั่งซึมอยู่ไม่กี่วัน ได้ร้านอาหารพร้อมได้ตังค์ด้วย แถมหายจากความทุกข์
พี่แป๋วขา...- ได้ไอเดียจากบล็อกพี่แป๋ว เลยนำมาบอกเล่าจากเรื่องราวในอดีตค่ะ
- สำหรับร้านอาหารบ้านขนมเบื้อง ถ้าได้อ่านตั้งแต่บล็อกแรกๆ คือ หว้าตัดสินใจเลือกเป็นอาจารย์ค่ะ สุดท้ายดูแลไม่ไหวเลยต้องปิดกิจการ ถ้าพร้อมเมื่อไหร่ก็คงมีโอกาสเปิดใหม่ค่ะ
คุณผู้ไม่ประสงค์ออกนาม....
- ขอบคุณที่แวะมาเยี่ยมเยียน ดีใจที่ได้มีส่วนให้กำลังใจกับหลายๆคน
- ทุกครั้งที่มีความทุกข์โหมกระหน่ำเข้ามาสู่ตัวเอง
- อันดับแรก ผมจะบอกกับตัวเองเสมอ ว่า พรุ่งนี้วันใหม่ยังมี
มนต์มาเยี่ยมพี่ลูกหว้าค่ะ
ขอบคุณสำหรับประสบการณ์ และข้อคิดดีๆ ที่นำมาแบ่งปันนะคะ
มนต์คิดว่า การเรียนรู้ที่ดีที่สุด คือ การเรียนรู้เพื่อดับทุกข์นี่ล่ะนะคะ
แล้วจะแวะมาเยี่ยมตามโอกาสของตนนะคะ :)
มนต์ก็คล้ายพี่ลูกหว้าค่ะ .... ตอนนี้ความรู้ด้านวิชาการยังไม่แน่....หากจะพอบันทึกได้ก็คงจะบันทึกเรื่องตัวเองเช่นกัน
วันนี้ได้อ่านเรื่องราวจากพี่ลูกหว้า อาจมีแรงบันดาลใจให้ได้บันทึกบล็อกสักเรื่องหนึ่งค่ะ....
น้องมนต์...
- ขอบคุณค่ะที่มาเยี่ยมเยียน เราใกล้สอบแล้วนะคะ แล้วจะรออ่านบล็อกจ้ะ