บันทึกไว้สอนตน
1 . ในวิถีชีวิตตนนั้นเป็นการอยู่เพื่อการแก้ไขให้เป็นไปในทิศทางที่ดีงามอยู่ตลอดเวลา
2 . ในตัวตนของเรามีสิ่งที่สำคัญอย่างยิ่งคือจิตใจและสำหรับจิตใจที่ยิ่งใหญ่ก็เป็นจิตใจที่รู้เท่าทันต่อสิ่งที่มากระทบแล้วรู้จักจัดการกับสิ่งนั้น
3 . ถ้าจิตใจของตนตกต่ำการคิดการพูดและการกระทำก็ตกต่ำลงไปตามลำดับเช่นกัน
4 . การแสวงหาครูทั่วแคว้นแดนดินบางทีไม่พบถึงพบก็ไม่รู้จักนอกจากเราปรับเปลี่ยนมุมคิดใหม่คือสิ่งที่ตนพบนั้นแหละจงมองด้วยตาในที่ไม่ใช่ตาเนื้อจะเห็นสิ่งเหล่านั้นเป็นครูอยู่ในตัวจงเคารพครูท่านเหล่านั้นเถิด
5 . เรื่องการงานของตนถ้าตนไม่ทำแล้วใครจะมาทำให้ตน
6 . พุทธศาสนามีสิ่งที่ทำให้ตนได้เปิดตาเห็นความสว่างเห็นทางที่ถูกต้องดีงาม ด้วยเหตุนี้เองที่สวนโมกข์ของท่านพุทธทาส ภิกขุ จึงเห็นภาพการแจกดวงตาแก่ผู้คน
7 . ภาษามีไว้ให้ตนใช้ติดต่อสื่อสารความหมาย เราจึงควรเรียนรู้เพื่อใช้ภาษาให้เป็นประโยชน์อย่าเอาไปซุบซิบนินทากันเลย
8 . การเรียนรู้เข้าใจประเพณีไม่ควรผูกติดตนเองอยู่กับประเพณีแต่ควรพึ่งพาประเพณีให้เหมือนแพที่นำเราข้ามฟากนั้นเอง
9 . เมื่อตนเรียนจบนักธรรมเอกแล้วสอบผ่านต่อมาได้สอนธรรมแก่พระนวกะคือผู้บวชใหม่บางท่านสะท้อนออกมาว่าไม่เข้าใจจึงเกิดวาบความคิดว่า การเรียนธรรมไม่เข้าใจเพราะคนมองแต่ภายนอกไม่มองภายในคือจิตของตนเอง
ด้วยความปรารถนาดี
จาก...umiสวัสดีครับ คุณแผ่นดิน
+ ถ้อยคำนี้ปฐมเหตุมาจากคนนำเรือข้ามฟากได้แล้วยังแบกเรือไปอีกทำนองคนแบกโลกไว้โดยไม่รู้สาเหตุ
นั้นเองครับ
+ ผู้ที่ไม่รักในการพัฒนาตนเอง ก็ไม่ต่างอะไรกับคนที่ตายไปแล้ว เห็นด้วยครับ แต่ขอเปลี่ยนตัวเอนเป็น
ก็ไม่ต่างอะไรกับศพที่เดินได้ ฮา ๆ เอิก ๆ
+ ขอบคุณครับที่มาแลกเปลี่ยนเรียนรู้และเติมเต็มต่อยอดครับผม