มาตรการระวังภัยในโรงเรียนประถมที่ดีมาก(2)

บ่นอีกแล้วครูอ้อย ก็ไม่รู้จะทำอย่างไร ดีกว่านี้มีอีกไหม

จากบันทึกที่ครูอ้อยเคยเขียนเรื่อง  มาตรการระวังภัยในโรงเรียนประถมที่ดีมาก นั้น  ทำให้หลายๆอย่างของคณะครูเปลี่ยนแปลงไปจากที่เคยปฏิบัติ  ซึ่งจะไม่กล่าวถึงท่านอื่น  คงจะเป็นการกล่าวแต่เรื่องของครูอ้อยเอง  และรับผิดชอบตัวเองในเรื่องของรถยนต์ส่วนตัว

 

รถยนต์...เป็นทรัพย์สมบัติส่วนตัวที่  ข้าราชการชั้นผู้น้อยอย่างครูอ้อยจะจัดซื้อได้นั้น  ต้องใช้ความเพียรอย่างมากที่จะหาเงินมาซื้อได้   เพราะสนนราคาไม่ใช่น้อยๆ  ดังนั้น..รถใคร..ใครก็รัก  ถามใครดูสิ  ร้อยทั้งร้อย  นอกจากท่านที่ไม่มีรถขับเอง...

สิบกว่าปีที่รถยนต์ของครูอ้อยอยู่ในที่สบายมาก  เวลาครูอ้อยมาปฏิบัติราชการ  ทำงานได้ด้วยความสบายใจ  เป็นขวัญและกำลังใจที่ดีเยี่ยม 

ครูอ้อย...ก็เห็นด้วยกับการปฏิบัติการของโรงเรียน  เรื่อง  มาตรการความปลอดภัยของนักเรียน  เพราะนักเรียนทุกคน...ย่อมสำคัญกว่ารถยนต์ของครูอ้อยเสมอล่ะ  รถยนต์ซื้อได้ใหม่  ถ้าไม่ตายเสียก่อน 

แต่นักเรียนจะมาหาใช้ใหม่ได้อย่างไร  หากนักเรียนเป็นอะไรไป  ครูทุกท่านต้องนำรถมาจอดในโรงเรียน  บริเวณที่  นักเรียนได้เล่น  หากครูนำรถมาจอด  นักเรียนก็ยังเล่น  ครูอ้อยมีรถคันเดียว  เก่ามากด้วย..แต่ก็รัก  และไม่อยากให้เป็นอะไรก่อนเวลาอันควร 

ครูอ้อยต้องนำรถไปจอดแปะถนนไว้  ดังในภาพ  โอกาสที่จะพบอุบัติเหตุคงจะน้อยกว่า  ถูกนักเรียนอัดลูกบอลใส่ก็เป็นได้  แต่ครูอ้อยต้องเดินออกมาดูรถของตนเองวันละหลายๆครั้ง  ขวัญและกำลังใจ  เกิดจากการเดินมาดูรถบ่อยๆ

ก็ไม่เป็นไร  ถือว่า  เสียสละสิ่งที่รัก  ให้กับอะไรก็ได้  ที่....คิดเอาเอง  .....