รู้สึกไหม?...ถ้าเขาไม่ไว้ใจเรา
ตั้งแต่ช่วงปีเก่าผ่านไป ปีใหม่เข้ามา หลาย ๆ คนคงได้ไปฉลองเทศกาลนี้กันหลายรูปแบบ รวมถึงคงไม่พ้นที่จะต้องรับประทานกันเยอะกว่าปกติ จนอาจทำให้อึดอัดแน่นท้อง ดิฉันเองก็เป็นแต่อาการนี้เกิดไม่นาน พอทานเยอะเดี๋ยวเราก็ถ่ายเยอะ ที่ว่าแน่นเราก็จะหายไปเอง วันรุ่งขึ้นร่างกายก็กลับมาเป็นปกติ
แต่อาการอัดแน่นในหัวใจของดิฉันที่เกิดขึ้นตั้งแต่สัปดาห์สุดท้ายก่อนสิ้นปี จนกระทั่งข้ามมาถึงต้นปีนี้ เป็นอาการอัดแน่นยาวนานหลายวัน ไม่เหมือนแน่นท้อง ที่เป็นอยู่วันเดียวก็หาย
อาการนี้เป็นผลสืบเนื่องมาจากการถูกเลือกให้ปฏิบัติหน้าที่เป็นเลขานุการของคณะทำงานชุดหนึ่ง ปฏิบัติงานสำคัญชิ้นหนึ่งของสำนักงานเขตฯ ซึ่งเป็นภารกิจนอกเหนือจากงานประจำของตนเอง โดยที่ประชุมใหญ่เป็นผู้เลือก “คนทำงาน” ในชุดนี้ ซึ่งเป็นหนึ่งในหลาย ๆ ชุด ที่ต้องมีคณะทำงานหลายชุด ก็เนื่องจากงานนี้เป็นงานใหญ่ของสำนักงานเขตฯ เรา
ปกติดิฉันรับงานใดมาทำ ก็จะทุ่มเทและทำให้ดีที่สุด รับผิดชอบตลอดงานจนกว่าจะแล้วเสร็จ แต่งานนี้ดิฉันเกือบจะ “ถอดใจ” คืนงานกลับไปให้ส่วนกลาง ความอึดอัดคับข้องใจไม่ได้มาจากคณะทำงานของเราเลยแม้แต่น้อย ประธานของชุดท่านก็ทำหน้าที่ของท่านได้เหมาะสม รองประธานท่านก็หนุนนำมาโดยตลอด ทีมงานก็ร่วมแรงแข็งขัน ทุ่มเทใส่ใจ
ปัญหามาจากผู้ใหญ่ท่านหนึ่ง ซึ่งเป็นผู้ประสานงานของส่วนกลาง ที่ท่านเข้ามาเสนอแนะมากเสียจนพวกเรารู้สึกว่าท่านน่าจะทำงานนี้เสียเอง และไม่เข้าใจว่าท่านจะตั้งทีมงานขึ้นมาทำไม แล้วตกลงใครเป็นประธานของชุดนี้กันแน่ ดิฉันเองก็หวั่นใจว่าวันหนึ่งอาจได้ปะทะคารมกัน เนื่องจากดิฉันเป็นคนหงุดหงิดง่าย และไม่ชอบการสั่งหรือติดตามงานแบบจ้ำจี้จ้ำไช ซึ่งดูเหมือนกับว่าเราเป็นคนพูดไม่รู้เรื่อง หรือทำงานไม่มีสมองอะไรทำนองนั้น
สิ่งที่ดิฉันคาดการณ์ไว้ก็เกิดขึ้นจริง ๆ ในคืนวันที่ 5 มกราคม 2550 เวลา 21.13 น. ขณะที่ดิฉันยังต้องนั่งทำงานชิ้นนี้อยู่ที่บ้านด้วย เพราะเกรงว่างานจะเสร็จไม่ทัน การปะทะคารมทางโทรศัพท์เกิดขึ้นหลังจากพูดคุยกันได้เพียงไม่กี่นาที และจบลงที่ท่านตัดสินว่าจะไม่ขอร่วมงานกับดิฉันอีกต่อไป ดิฉันอยากจะทำอะไรก็ทำไป ต่อไปท่านจะไม่สนใจอีกแล้ว
ดิฉันมาย้อนคิดด้วยความปวดร้าวใจว่า เรานี่ท่าจะไม่ได้ความ ที่ผ่านมาเราคงจะไม่ได้เรื่อง งานก็เสร็จไปแล้วระดับหนึ่ง หรือจะส่งมอบงานให้ท่านไปดำเนินการต่อเองจะได้ถูกใจท่าน เนื่องจากท่านมีประสบการณ์ในเรื่องนี้ ซึ่งดิฉันก็ว่าท่านน่าจะเป็นประธานซะเอง จะหยิบดิฉันไปเป็นเลขาฯ ของท่าน ดิฉันก็ไม่ว่า ยอมรับได้ แต่ตอนนี้ดิฉันค่อนข้างอึดอัดใจเหมือนมีประธานของประธาน ไม่มีอิสระในการทำงาน และทำงานอยู่ภายใต้ความไม่ไว้เนื้อเชื่อใจมาโดยตลอด
หัวหน้ากลุ่มนิเทศฯ ของดิฉันซึ่งเป็นรองประธานของชุดนี้ เป็นผู้ให้กำลังใจและปลอบใจดิฉัน รวมทั้งเห็นว่าเราต้องทำงานต่อไปให้สำเร็จ ดิฉันเชื่อมั่นในความคิดเห็นของหัวหน้าว่าท่านมีมุมมองที่สมเหตุสมผล จึงหลับตาลงนอนในคืนนั้นได้ทั้งน้ำตา
เช้าวันรุ่งขึ้นดิฉันรับทราบจากหัวหน้าว่าโทรศัพท์ไปเคลียร์กับท่านแล้วพูดคุยกันนานเกือบครึ่งชั่วโมง ก็ยังยืนยันคำเดิมว่าจะไม่ขอร่วมงานกับพวกเราอีก และจะไม่ให้ความร่วมมือใด ๆ ก็เกิดคำถามว่าหากท่านไม่สนใจดูแล “คนทำงาน” อย่างพวกเราแล้วจริง ๆ เราจะมีปัญหาเรื่องการเบิกจ่ายงบประมาณเพื่อทำงานชิ้นนี้ต่อไหม? เมื่อเช็คข้อมูลแล้วทราบว่าสามารถทำงานต่อไปได้ ดิฉันก็เริ่มลุยงานต่อ
ช่วงสาย ๆ ดิฉันมีปัญหาเรื่องข้อมูล ได้พยายามประสานไปยังบุคคลที่จะให้ข้อมูลได้ ก็ยังไม่ได้ข้อมูลที่ถูกต้องแน่นอน และทราบว่าท่านเป็นผู้ดำเนินการเรื่องนี้ด้วยตนเอง จึงจำเป็นต้องโทรศัพท์หาท่านอีกครั้ง...เช้านี้ฟังเสียงอ่อนลงไม่เหมือนเมื่อคืน หลังจากท่านให้ข้อมูลแล้ว ท่านได้กล่าวคำขอโทษในเรื่องที่ผ่านมาเมื่อคืน ดิฉันถึงกับน้ำตาร่วงอีกครั้ง ไม่คิดว่าจะได้ยินคำขอโทษเร็วปานนี้
อยากบอกท่านว่า “หากจะมอบหมายงานให้ใครทำ กรุณามอบความไว้วางใจให้เขาไปด้วย เพราะเมื่อท่านเลือกเขามาทำงานชิ้นนี้ให้ท่านแล้ว แสดงว่าท่านเล็งเห็นแล้วว่าคนกลุ่มนี้เป็นผู้มีความรู้ความสามารถในงานนั้น ท่านจึงเลือกให้เขามาทำงานนี้ได้ เมื่อมอบแล้วท่านต้องเชื่อใจว่าเขาจะทำให้ท่านได้ การติดตามงานแบบจ้ำจี้จ้ำไช จู้จี้จุกจิก แบบนี้เหมือนเป็นการล้วงลูกโดยไม่รู้ตัว ทำให้คณะทำงานอึดอัดใจได้” แต่ก็ไม่มีโอกาสได้บอกพูดไปเดี๋ยวจะต่อความยาวสาวความยืดกันไปอีก เพราะท่านขอให้จบและลืมมันไปซะ
ดิฉันนึกว่า เป็น “ผู้ใหญ่” น่าจะเก็บอารมณ์ได้ดีกว่านี้ ซึ่งดิฉันเองก็เป็นกับเขาไม่ได้หรอกค่ะ ไม่อย่างนั้นคงไม่เกิดการปะทะคารมอันเนื่องมาจากการระเบิดอารมณ์ของดิฉันด้วย เมื่อทบทวนแล้วดิฉันเองก็ต้องปรับปรุงตัวด้วยเช่นกัน ต่อไปต้องอดทนให้มากขึ้น ใช้ศิลปะในการบริหารจัดการให้มากกว่านี้ เรื่องนี้เป็นบทเรียน “สอนใจ” อีกเรื่องหนึ่งในต้นปีนี้ของดิฉัน
ความเห็น (13)
- เป็นกำลังใจให้นะครับ...
- เพลงเก็บตะวันนี่แหละ มีพลังดี...
- ผมไม่ชอบงานบริหารเพราะเบื่อที่จะต้องรับผิดชอบทั้งงานและรับผิดชอบทั้งคน ในขณะที่เจ้าหน้าที่ธรรมดากลับรับผิดชอบเฉพาะงาน..แต่ก็ยังต้องดำเนินไป ยังดีที่ "มีความสุขกับงาน"
- ครับ...ความไว้ใจ สำหรับแน่นอนกับการมอบหมายงาน แต่ผู้ที่ได้รับความไว้วางใจนั้นต้องตระหนักในโอกาสและผลพวงที่จะเกิดขึ้นในโอกาสที่ได้รับไปด้วย
- ผมก็เป็นคนจุกจิก จี้งาน...จนบางทีก็รู้สึกเหมือนกันว่า "ล้วงลูก" มากเกินไปหรือเปล่า แต่บางครั้งเราก็ดูแล้วนะครับว่า...จังหวะนี้จำเป็นต้องตามงาน มิเช่นนั้นงานไปเคลื่อนแน่....
- เป็นกำงใจให้นะครับ
- และที่สำคัญคือ อาจารย์ยังมีหัวหน้าฯ และคณะทำงานที่เข้าใจและเชื่อมั่นในตัวอาจารย์ว่าจะสามารถทำงานได้อย่างสำเร็จ...ยิ่งเมื่อเวลาผ่านไปเพียงอึดใจ ยังได้รับการขอโทษและให้กำลังใจทบทวีอีกเท่าตัว
- ไม่มีเหตุผลใดหรอกครับ..นอกจากหลายท่านยังเชื่อมั่นในศักยภาพและวิถีงานของอาจารย์นั่นเอง
- รู้อะไรก็ไม่สู้รู้ตนเองนะครับ และผมฝึกบ่อยๆ คือการฝึกโทษตัวเอง (พิจารณาตนเอง) เพราะคนอื่นช่างเขา
- คงต้องเลือกมองแต่ส่วนดีๆ อย่างที่ท่านพุทธทาสว่าไว้แค่นั้นก็พอ
- ทุกอย่างสำเร็จหรือล้มเหลว...ล้วนเป็นบทเรียนทั้งสิ้น
- และไม่เสียหายอะไรหากเราจะเริ่มต้นให้หรือปรับปรุงแก้ไขมันให้ถูกต้อง เพราะไม่ใช่สิ่งที่น่าละอาย
- สวัสดีปีใหม่ครับ
เป็นบทเรียนชีวิตให้กับคนอื่นได้ดีเลยครับ
แต่กว่าเป็นบทเรียน ชีวิต คนที่ได้รับตรงๆคงเจ็บปวดจิตใจมากเลย
"บางที่การทำงานที่เกิดความลำบากในใจ มันจะทำให้กำลังใจเราถดถอย แต่ถ้าเราฝ่าอุปสรรคนั้นไปได้ จะพบว่าความสุขหรือความทุกข์กันแน่ ที่จะทำให้งานสำเร็จ"
ขอเป็นกำลังใจในการทำงานให้ครับ
- มาให้กำลังใจค่ะ เป็นผู้น้อยโดนบ่อยเหมือนกันค่ะ
- ตอนนี้เริ่มเป็นผู้ใหญ่แล้ว สายงานก็ให้โอกาสมากขึ้นล่ะค่ะ อย่าเครียดนะค่ะ มันเป็นประสบการณ์ที่ดีค่ะ
- มาให้กำลังใจ สู้ สู้
- เป็นเรื่องธรรมดาเมื่อเราทำงานต้องพบปัญหาครับอาจารย์
- เอามาฝากเผื่อมีครู-อาจารย์สนใจที่ คลิก
เข้าใจความรู้สึกนี้ดีค่ะ คิดเสียว่า "เดี๋ยวมันก็ผ่านไป"
- สู้ๆๆ และ ต้องมีลูกฮึดอีกเท่าตัว
- ยิ่งเขาไม่ไว้ใจ เราต้องทำให้เห็นว่าเราทำได้
- ยังมีคนอีกหลายๆคนที่เชื่อมั่นเรา
- กำลังใจ และความเชื่อมั่น จากพี่และทีมงานมีให้กุ้งเต็มร้อยค่ะ
- สวัสดีค่ะคุณปวีณา...คิดถึงเสมอ.. วันนี้มาให้กำลังใจค่ะ
- หากเหนื่อยนักก็พักก่อน
- เอนลงนอนเสียตรงนี้ไม่มีหวง
- พักหัวใจไว้สักนิดกิจทั้งปวง
-
หยุดสักช่วงค่อยเดินต่ออย่าท้อเลย....ขอเป็นกำลังใจ..
ขอบพระคุณทุกท่านอีกครั้ง
สุมาลี พิเชฏฐ์พงษ์
- อย่าท้อแท้ อย่าท้อถอย คอยเป็นกำลังใจให้
- การทำงานทุกครั้งจุดมุ่งหมายอยู่ที่ผลงานและความสำเร็จของงานไม่ใช่อยู่ที่ความพอใจของใครคนใดคนหนึ่ง
- อุปสรรคฝึกเราให้มีความอดทน
- เมื่อผ่านความอดทนจะทำให้เรามีประสบการณ์
- เก็บน้ำตาไว้ใช้ในยามจำเป็นกว่านี้จะดีกว่าไหมจ๊ะน้องรัก
ขอบคุณพี่สุค่ะ....ขอบคุณสำหรับกำลังใจ และความช่วยเหลือในทุกเรื่องตลอดมาค่ะ
- ผมก็เคยโดนนนนน ครับ
- ผมใช้หลัก Conflict confrontation คือเมื่อช่วงปะทะผ่านไปแล้วเว้นสักวันก็ขอเผชิญหน้ากับผู้ใหญ่เลย แต่เราตั้งสติมากๆก่อน แล้วเข้าพบ ขอแสดงความเห็นส่วนตัว แล้วขอคำแนะนำจากท่าน
- สิ่งที่ได้รับก็ไม่น่าเชื่อ ท่านอ่อนลงจนกลายเป็นอีกคนหนึ่ง และเราก็สามารถทำงานต่อไปเหมือนเดิมโดยเอาข้อเสนอท่านมาทำ และเอาเหตุผลที่เราเสนอให้ท่านและท่านเห็นด้วยทำ
- ทีนี้ท่านจะเกรงใจเรามากกว่าเดิมเพราะแสดงความมีเหตุมีผลของเรา และเราแสดงความจริงใจในการทำงาน และทุ่มเท
- แนวทางนี้อาจจะใช้ไม่ได้ทุกเหตุการณ์ครับ แต่แลกเปลี่ยนกันเท่านั้น
- ทำหน้าที่ต่อไปเถอะครับ สู้ต่อไปครับ..
- ขอบพระคุณคุณบางทราย
ค่ะ - คำแนะนำที่เสนอมา น่าสนใจมาก ๆ ค่ะ เพราะที่ผ่านมาตัวเองจะควบคุมอารมณ์ได้ไม่ค่อยดี อารมณ์จึงออกมาทางน้ำเสียงและคำพูด หากไม่ใช่การพูดคุยทางโทรศัพท์ ก็จะเห็นสีหน้าท่าทางด้วย
- วิธีของคุณบางทราย ดิฉันจะนำไปฝึกใช้ค่ะ แต่กรณีที่เกิดขึ้นนี้ ไม่แน่ใจว่าจะใช้ได้ผลไหม เพราะรู้มาว่ามีเหตุผลลึก ๆ อื่นแอบแฝงอยู่ในความไม่พอใจของท่านด้วย
- เพียงแต่เหตุผลดังกล่าวนั้น ดิฉันยังไม่สามารถพิสูจน์ได้ แต่ก็ไม่สนใจแล้วค่ะ
- เราทำหน้าที่ของตัวเองให้ดีที่สุด เพื่อประโยชน์ต่อองค์กร ไม่ต้องไปสนใจคนอื่นเขา สบายใจกว่าค่ะ
- มองมุมเสียของตัวเอง แล้วปรับปรุงตัวเองดีกว่าที่จะคิดไปมองมุมเสียของคนอื่น
- ขอบพระคุณสำหรับกำลังใจค่ะ