ตะลุยสองล้อ ๒๕๖๖ : สำรวจนางพญาเสือโคร่ง "ขุนช่างเคี่ยน" ว่า บานกันหรือยังหนอ

ฤดูหนาวที่เข้าสู่สัปดาห์ที่สองของเดือนมกราคม ช่วงนี้เป็นช่วงที่ดอกนางพญาเสือโคร่ง หรือ ซากุระเมืองไทย บนสถานีเกษตรที่สูงขุนช่างเคี่ยนจะเบ่งบาน

หลังจากสอนเสร็จช่วงเช้า ทำภารกิจต่ออีกสัก ๑ ชั่วโมง หัวใจก็ตะกายอยากไปสำรวจแล้วว่า “นางพญาเสือโคร่งบานหรือยังหนอ”

ราวบ่ายสามโมง จากวิทยาเขตใหม่ที่อยู่อำเภอแม่ริม พุ่งตรงไปยังอุทยานแห่งชาติดอยสุเทพ-ปุย ด้วยรถเครื่องคันเดียวที่มีอยู่ เป็นรถที่ดูแลเป็นอย่างดีเสมอ เพราะเป็นพาหนะหลักสำหรับการเดินทางลัดเลาะตามซอกดอย Wave i 125 อายุ ๘ ปี

๒๐ กิโลเมตรถึงหน้ามหาวิทยาลัยเชียงใหม่ หลักปฏิบัติสำหรับการเดินทางไกลเดิม คือ แวะ 7/11 เพื่อซื้อน้ำเปล่า ชาเย็น ขนมปัง หรืออะไรที่สามารถรองท้องได้โดยที่ไม่ต้องไปซื้อของข้างบนดอย

หลังจากนั้นก็บิดยาวจากหน้ามหาวิทยาลัยเชียงใหม่ผ่านวัดพระธาตุดอยสุเทพ พระตำหนักภูพิงค์ เลยทางเข้าหมู่บ้านม้งดอยปุย จนถึงจุดชมวิว ดอยปุย นับกิโลได้ราว ๆ ๑๘ กิโลเมตร ไม่มีเกียร์ ๔ มีแต่ ๒ กับ ๓ เป็นหลัก เพราะทางชันสลับกันไปมา

ดูนาฬิกาที่มือถือ สี่โมงเย็นแล้ว แดดเริ่มสีจางลง เมฆหมอกปกคลุมภูเขา อากาศเย็นสบาย พักรถ ชมวิว บันทึกภาพ และทานอาหารเช้าจาก 7/11 โดยยืนทานแบบเงียบ ๆ ผู้คนก็ขึ้นมาชมอยู่เรื่อย ๆ ฝรั่งก็เช่ารถเครื่องขี่ขึ้นมาก็เยอะ คนไทยจากจังหวัดอื่นก็จะเอารถยนต์ขึ้นมา ทั้ง ๆ ที่ทางค่อนข้างแคบ ไม่ชำนาญ อันตรายอยู่

พักรถได้สัก ๑๕ นาที กลัวจะมืดเสียก่อน ตะลุยต่อเลย เป้าหมาย คือ ลานกางเตนท์ ดอยปุย อีกราว ๕ กิโล โดยจะต้องผ่านสันกู่ (มีซากเจดีย์เก่าหลายเจดีย์) ผ่านทางเดินขึ้นยอดดอยปุย (สูงอันดับ ๕ ของประเทศไทย)

ลานกางเตนท์ก็มีคนอยู่พอสมควร พักกันตั้งแต่เมื่อคืน ดอกนางพญาเสือโคร่งเริ่มโผล่ให้เห็นบ้าง แต่ยังไม่มาก

สวยสุด น่าจะเป็นต้นที่อยู่ข้างห้องน้ำ ตรงสำนักงานของลานกางเตนท์ มากี่ปี ต้นนี้งามสุดตลอด สงสัยน้ำท่าบริบูรณ์ แถมยังได้ปุ๋ยดี

เดินเก็บภาพไปช้า ๆ ลานตรงนี้ ถ้าเป็นปีก่อน ๆ คือ จะสั่งอาหารตามสั่งทาน อร่อยมาก อากาศดี ราคาก็ไม่ต่างจากพื้นราบเท่าไหร่นัก เป็นเหมือนร้านสวัสดิการของครอบครัวเจ้าหน้าที่อุทยานเอง

อยู่ตรงนี้ได้สัก ๓๐ นาที ก็ต้องไปต่อที่สถานีเกษตรที่สูงขุนช่างเคี่ยน เพื่อสำรวจดอกนางพญาเสือโคร่ง

ต้องบอกว่า หน่วยงานใดสักหน่อยทำถนนราดยาง สลับ ถนนคอนกรีตเข้ามาให้แล้ว ทางไม่ได้กว้างขึ้น แต่ความเป็นถนนสลับลำธารได้หายไป สะดวกมากขึ้น ไม่สะเทือนเหมือนสมัยก่อนแล้ว เคยเอารถเครื่องมายางรั่วแถวนี้ ๒ ปีซ้อน เพราะถนนดินพวกนี้ จำแม่นเลย ปีหนึ่ง ต้องจ้างรถกระบะเข้าไปซ่อมที่ร้านในหมู่บ้านม้งขุนช่างเคี่ยน อีกปีหนึ่ง ต้องบดยางไปจนถึงร้านซ่อมหน้าพระตำหนักภูพิงค์ ประสบการณ์ล้วน ๆ

เข้ามาจากลานกางเตนท์ สัก ๔ กิโลเมตร พระอาทิตย์งวดมาทุกที่ จอดหน้าร้านกาแฟป้าแดงเสมอ แล้วเดินลงไปดู

เริ่มแล้ว แต่ยังไม่บานเต็มที่ เดินไปตามทางสักแป๊บ เห็นว่า พระอาทิตย์คล้อยต่ำ รีบกลับไปจุดชมวิว ดอยปุยดีกว่า ที่นี่ล่ะ ขี่รถเร็วขึ้น รถสวนทางก็น้อยลง อันตรายน้อยลง นาน ๆ จะมีเพื่อนร่วมทางผ่านมาบ้าง อากาศเริ่มหนาว

ระหว่างทางลงมา มีถนนพัง ๒ - ๓ จุด มันทลายลงไปในเหว แต่วิวที่เห็นคือ เมืองเชียงใหม่ในอีกด้านหนึ่ง

แล้วก็ลงมาทัน ก่อนพระอาทิตย์บ้าย บาย วันนี้ท้องฟ้าออกโทนฟ้าหม่น กับ แสงสีส้มอ่อน มีเพื่อนรอชมมากขึ้นเรื่อย ๆ

ร้านขายของชาวม้ง เก็บของกันหมดแล้ว

แหม มาเห็นภาพบาดตาบาดใจ มุมหนึ่งนี่ สุดโรแมนติกเลย อีกมุมหนึ่ง พี่เล่นนั่งกันยาว ราวกับโลกนี้มีพี่สองคน คนที่เขาจะบันทึกรูป เขาก็บันทึกไม่ได้ มาติดภาพโรแมนติกของพี่อยู่นี่แหละ มันเป็นเรื่องของมารยาท ธรรมชาติไม่ใช่ของครอบครัวพี่ครอบครัวเดียว