วัฒนธรรมการเรียนรู้ : เรื่องหนังสือที่หายาก
หนังสือที่หายาก
ช่วงบ่ายวันจันทร์ ที่ 25 ธันวาคม 2549 อาจารย์คะ จะมีคุณครูจากโรงเรียนนวมินทราชูทิศ สงขลามาพบ...เพื่อน ๆจัดฉากให้ดูดีในที่ทำงานพร้อมสนุก...ขำ...ไปด้วย...
เมื่อสวัสดีแนะนำตัวเสร็จ...คุณครูผู้หญิงก็แจ้งความประสงค์ที่มาพบว่า...อาจารย์ภิณโญ อดีตคณบดีคณะมนุษย์ ฯ ม. ทักษิณให้มาหาหนังสือหนึ่งเล่มชื่อ หัวเชือกวัวชน ถ้าที่นี้มีขายก็ซื้อ ถ้ามีในห้องสมุดก็ให้ถ่ายเอกสารเอา...
ผมเป็นชาวสถาบันคนหนึ่งจะนิ่งดูดายอยู่ก็ใช่ที่...จึงอำนวยความสะดวกให้เธอ...พาไปที่ห้องสมุดของสถาบัน ฯ เมื่อพบเจ้าหน้าที่แล้วผมก็ให้ติดต่อเอง...ผมก็กลับที่ทำงาน...
ผมคิดว่า...ใครส่งเธอมา...โอ...พระพุทธเจ้า...เรื่อง เล็ก ๆ ทำไมทำใหญ่ ๆชื่นใจที่จะได้ช่วยคนที่ต้องการความช่วยเหลือ...
สักพัก...คุณครูคนนี้ก็รีบมาพบอีกว่าช่วยยืมหนังสือออกให้หน่อย...จะเอาไปถ่ายเอกสารข้างนอก...
คือ เจ้าหน้าที่ทำตามระเบียบ...ผมลงไปที่ห้องสมุดอีกครั้งว่าเป็นอย่างไร...ติดตรงที่ต้องมีคนประกัน...ถ้าหนังสือหายเขาต้องให้ประกันดำเนินการเอามาคืนหรือจะชดใช้ในทางใดก็ได้...ผมสงสารทั้งเจ้าหน้าที่ที่ทำตามระเบียบ...และสงสารคุณครูที่เครียดกับการมายืมหนังสือหายากนี้...
ได้รู้ถึงความกระวนกระวายใจ...และความรีบเร่งแต่ล้าช้าเหมือนหอยเดิน...ของกระบวนการสื่อสาร...จากความสงบนิ่งในใจผม...จึงประกันให้คุณครู...ซึ่งเธอบอกว่า...อาจารย์จะยึดบัตรข้าราชการหนูก็ได้นะ...
หนูรับรองเอาหนังสือมาคืนให้แน่นอน...ด้วยเกียรติ...ผมหยิบบัตรข้าราชการมาดูเพียงอยากรู้จักชื่อคือ...น.ส. สมใจ เที่ยงคุณากฤต ร.ร.นวมินทราชูทิศ สงขลา แล้วส่งคืนเธอ เป็นอันว่าผมประกันให้เธอได้หนังสือไป...
เธอรับหนังสือแล้วอำลาไปอย่างเร่งรีบเพราะต้องรีบไปสอน...ต่อมาเวลาบ่ายวันที่ 26 ธันวาคม 2549 เธอเอาหนังสือมาส่งคืนที่โต๊ะผมหลังจากไปถ่ายเอกสารไว้แล้ว...
เสียงโทร.จากเธอเพราะผมทำงานอีกที่หนึ่งจึงไม่ได้มาพบ...และเธอลากลับไปด้วยเสียงโทรนั้นเอง...
ท่านผู้อ่านครับ...เกิดอะไรขึ้นกับระบบ
ที่เป็นอยู่ในสังคม...
ผมว่า...หนังสือหาไม่ยากเลย...สิ่งที่ยากคือน้ำใจคนสมัยนี้ที่มีให้แก่กันต่างหากเล่า...ฮา ๆ เอิก ๆ...
ความเห็น (4)
- ขอบคุณค่ะ
- เหมือนมินิซีรีย์เลยค่ะ
- รออ่านค่ะ แต่ช่วงนี้ยุ่งๆ ค่ะ
สวัสดีครับ คุณ Bright Lily
ขอบคุณมากครับที่มา ลปรร. ขอบคุณครับ
จาก...umi
- หนังสือหาไม่ยาก แต่น้ำใจของคนสมัยนี้...น่าคิดเหมือนที่อาจารย์ตั้งข้อสังเกตุ
- ผมมีหนังสือ "เก่าเก็บ" อยู่กับตัวเองเยอะพอสมควร บางเล่มเก่าถึงขนาดพลิกอ่านก็แทบจะไม่ได้ และหาซื้อไม่ได้อีกแล้ว
- มีบ่อยครั้งให้นิสิตและผองเพื่อนหยิบยืม สุดท้ายหายจ้อยไปเลย หงุดหงิด...ที่ไม่ได้หนังสือคืน แต่ก็ยังมองในแง่ดีว่า "ยังไงซะ หนังสือก็ไปอยู่กับคนที่อ่านหนังสือ"
- คิดเช่นนี้ก็พอบรรเทากับความเสียดายที่หนังสือหายไปจากชั้นหนังสือของตนเอง
สวัสดีครับ คุณแผ่นดิน
ของเราไม่อยู่กับเราก็ไปอยู่กับคนอื่น...ฮา ๆ เอิก ๆ
ขอบคุณครับที่มา ลปรร.
จาก...umi