จดหมายถึงฉัน

...PASS...

ถึงตัวเองในอดีต พอมาคิดทบทวนดูแล้วมีเรื่องรวามเกิดขึ้นมากมายในชีวิตที่ผ่าน มากจนบ้างครั้งก็ลืมเลือนบางสิ่ง บางความรู้สึกไป ตามกาลเวลา ยอมรับเลยว่าเราเองก็ความจำไม่ค่อยดีเท่าไหร่ จดหมายสั้น ๆ จากปัจจุบันถึงอดีตที่กำลังเขียนในต้นปี 2020 นี้ อยากพูดถึงบางสิ่งที่เราเองยังไม่แน่ใจว่าถ้าเป็นไปได้ อยากที่จะกลับไปแก้ไขทางที่ตัวเองเลือกตัดสินใจไปแล้วหรือไม่ และคงจะหนีไม่พ้นเรื่องความรัก สิ่งเดียวที่เป็นปัญหาหนักในชีวิตมาโดยตลอด ใช้เวลาส่วนมากหมดไปกับความรักที่ไม่สมหวังแต่ก็อดทนที่จะอยู่กับมันตั้งแต่ครั้งแรกเมื่ออายุ 15 จนถึงตอนนี้ ผ่านเรื่องราวมากมาย ผ่านความรักมาหลายต่อหลายครั้ง บ้างเราก็เป็นผู้ถูกทำร้าย บ้างเราก็กลับกลายเป็นผู้ทำร้าย ทำลายความรู้สึกของคนที่รักเราเช่นกัน แต่ทั้งหมดนี้ล้วนแต่เป็นเรื่องที่บั่นทอนจิตใจของเรานับครั้งไม่ถ้วน ถ้ากลับไปแก้ไขบางอยากได้ก็คงจะดี ในวันนี้ที่เราเองกลับกลายเป็นคนที่เห็นแก่ตัวมากที่สุด ถ้าแก้ไขได้ คงจะไม่ปล่อยผ่านเรื่องราวมาจนถึงตอนนี้

...NOWADAYS...

ชีวิตช่วงนี้ค่อนข้างเหนื่อย ถือเป็นช่วงเวลาที่หนักเพราะทั้งเรียนและทำงาน 7 วัน แต่ก็กลับเป็นความสบายใจที่น่าประหลาด คงเป็นเพราะความมั่นคงในเรื่องหน้าที่การงาน การได้เริ่มเรียน ป.บัณฑิต ก็ถือเป็นการยกภูเขาออกจากอกไปหนึ่งลูกเลยทีเดียว แต่ก็ยังเหลือภูเขาอีกหลายลูกอยู่นะ แค่จะบันทึกไว้ว่าครั้งหนึ่งในชีวิตเคยเหนื่อยขนาดนี้ ถึงแม้อาจเป็นชีวิตที่สบายกว่าใครหลาย ๆ คนมาก แต่ก็ยอมรับว่าเราเองอาจอ่อนแอ อยากจะมีเวลาพักผ่อนมากกว่านี้หน่อย แล้วเรื่องการเดินทางไปเรียนในทุกสัปดาห์ ขับรถเข้าเชียงใหม่เองคนเดียว ส่วนมากก็เดินทางกลับตอนที่มืดแล้ว บางครั้งก็เดินทางตี 4 ก่อนสว่าง ถึงจะขับจนชำนาญทาง แต่ใครจะรู้ อุบัติเหตุก็เกิดขั้นได้เสมอ เป็นอีกเรื่องที่กังวลใจอยู่ไม่ใช่น้อยใครจะคิดว่า อยู่ ๆ จะได้มาทำงานไกลบ้านตอนอายุขึ้นเลขสามแล้ว บ้านก็พึ่งสร้างเสร็จ อยู่ได้แค่ 2 ปี ก็มีเหตุให้ต้องไกลบ้านอย่างไม่คาดคิด คิดถึงพี่โร่ แมวที่บ้าน พี่โร่เป็นแมวที่ขี้กลัวมาก อยากบอกว่าในโลกนี้พี่โร่ก็แทบจะกลัวทุกคนยกเว้นเราแต่ยังดีที่นาน ๆ ไป พี่โร่เริ่มปรับตัวได้ ไปอ้อนแม่กับพี่ปอยแทนแล้ว แต่ก็ยังอดเป็นห่วงไม่ได้อยู่ดี ตอนนี้ก็อายุ 7 ปีแล้ว เวลาที่เหลือก็ไม่มากมาย แต่ก็ไม่ได้อยู่ด้วยกัน ยิ่งช่วงมาเรียนคือไม่ได้กลับบ้านเลย เศร้ามาก ตอนที่สอบได้จริง ๆ เกือบจะสละแล้วนะ เพราะพี่โร่นี่แหล่ะ ไม่อยากอยู่ไกลกันเลย พามาเลี้ยงก็ไม่ได้เพราะพี่โร่ขี้กลัวอยู่บ้านแล้วคงมีความสุขที่สุดแล้ว ในวันนี้อยากบอกว่า ก็รักและคิดถึงพี่โร่ตลอดนะ

...NEXT...

อนาคตต่อจากนี้ ไม่รู้ว่าเป็นอย่างไร แต่ก็คงไม่หลุดกรอบชีวิตที่วางไว้มากเท่าไหร่ ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่จะได้ย้ายกลับไปทำงานที่บ้าน ไปอยู่กับแม่ พี่ปอย พี่โร่ ไม่รู้เมื่อถึงวันนั้น ทุกคนจะยังอยู่รอเราที่บ้านรึป่าว อนาคตต้องเจออะไรที่หนักอย่างแน่นอน เพราะคนส่วนใหญ่ในครอบครัวอายุมากแล้ว อยากหยุดเวลาไว้แค่ตอนนี้เหมือนกันนะ เป้าหมายในอนาคตก็คงไม่พ้นอยากย้ายกลับไปทำงานที่บ้าน อยากมีความรักดี ๆ กับเค้าสักครั้ง เหนื่อยจนปลงแล้วกับความรัก แต่ในใจลึก ๆ กลับยังไม่ยอมเลิกที่จะหวัง ว่าจะเจอคนที่เกิดมาคู่กัน แต่ก็คงต้องปล่อยให้เป็นไปตามโชคชะตา วันต่อ ๆ ไป อาจมีเรื่องดีบ้างร้ายบ้าง ก็คงเป็นธรรมดาของโลกเรา คงได้แค่เริ่มจากการทำวันนี้ให้ดีที่สุด...

เขียนใน GotoKnow
โดย กล้วยไม้ ศักดิ์ชาตรีชาญ
ใน บันทึกส่วนตัว ... นางสาวกล้วยไม้ ศักดิ์ชาตรีชาญ

คำสำคัญ (Tags): #กล้วยไม้ศักดิ์ชาตรีชาญ#kluaymai sakchatreechan#62741501#ป 62.ป.บัณฑิต2.5#ป.บัณฑิต#ประกาศนียบัตรบัณฑิตวิชาชีพครู#คณะครุศาสตร์#วิทยาเขตเวียงบัว#มหาวิทยาลัยราชภัฏเชียงใหม่#นักศึกษาครู#ED 5101#ความเป็นครู#ภาคเรียนที่ 2/62#บันทึกส่วนตัว#diary#เขียนจดหมายถึงตัวเอง#จดหมาย

หมายเลขบันทึก: 674314เขียนเมื่อ 9 มกราคม 2020 19:06 น. ()แก้ไขเมื่อ 11 มกราคม 2020 20:21 น. ()สัญญาอนุญาต: ครีเอทีฟคอมมอนส์แบบ แสดงที่มา-ไม่ใช้เพื่อการค้า-ไม่ดัดแปลง

กล้วยไม้ ศักดิ์ชาตรีชาญ