สงสัยจะเป็น.....ยาเสพติดชนิดหนึ่ง...ที่ต้องเสพย์ทุกวัน
ถ้าไม่เห็นซะ...ก็แล้วไป แต่ทำใจไม่ได้ เมื่อเผ็นอินเทอร์เนตและเครื่องคอมพิวเตอร์ หัวใจต้องเรียกร้อง ..ร้องหาแต่เธอ
ครูอ้อยติดเธองอมแงมเสียแล้ว ถอนตัวถอนใจไม่ขึ้น
อย่างนี้สิ..คือ...ชีวิต...blogger..อย่างครูอ้อย
เมื่อวานนี้ ครูอ้อยไปสัมมนาทางวิชาการ ทางมหาวิทยาลัยได้อนุเคราะห์ส่งครูออ้ยกับเพื่อนติ๋ง นักศึกษา ปร.ด.เข้าสังเกตการณ์และศึกษาเรียนรู้ในงานทางวิชาการ
ในงานนี้ครูอ้อยเห็นรถ 2 คันจอดอยู่ที่ลานจอดรถ มันคือรถถ่ายทอดข่าว และรถจานดาวเทียม
ครูอ้อยจอดรถของครูอ้อยใกล้ๆและคิดว่า วันนี้มีโอกาสต้องเข้ามาอ่านและเขียน....ในบล็อก....ให้จงได้
ตอนกลางวัน...หลังจากที่กินข้าวเสร็จแล้ว เพื่อนติ๋งพากันไปถ่ายรูป สมมติตนเองว่ามาจากต่างจังหวัด ...เขาจะเชื่อไหมนี่ ใส่สูทมีอาร์มรามคำแหงด้วย อ๋อ..ต้องเชื่อ เพราะรามมีสาขาเฉลิมพระกียรติที่ต่างจังหวัดด้วย
ครูอ้อยถ่ายรูปไป วิ่งคลิกที่เครื่องมอนิเตอร์ เพราะความเร็ว....ช้ามาก
และได้เข้า GtoKnow ด้วย อวดเพื่อนติ๋งนิดนึง เพื่อนติ๋งบอกว่า รูปภาพประจำตัวไม่สวยเลย
ดูประเดี๋ยวเดียวก็ต้องเข้าห้องประชุมอีก เรื่องที่ฟังนั้นต่างเป็นเรื่องที่น่าสนใจ แต่ครูอ้อยสงสัยว่า.....จำนวนคนที่เข้ามานั้นต่างจากจำนวนคนที่อยู่เมื่อเช้านี้อย่างสิ้นเชิง
ครูอ้อยเลือกเข้าห้องที่ 1 พูดเรื่องกฏหมายเกี่ยวกับอินเทอร์เนต โดย ศ.ดร.ศรีศักดิ์ จามรมาน ครูอ้ยฟังรู้เรื่อง เพระท่านอ่านจาก Power Point และเราก็อานตามไปด้วย ท่านทำการบ้านมาดีมากเลย
ดู ฟัง แต่ไม่เคยถาม ไม่ได้เตรียมมาถามเลย อาจารย์ที่ปรึกษาตอนเรียนปริญญาโท บอกกับครูอ้อยว่า ต้องลุกขึ้นไปถามอย่างสมภาคภูมิ ครูอ้อยคิดว่า ........ยังไม่มีความภาคภูมิเลย
แล้วเปลี่ยนห้องเป็นห้องที่ 2 เพื่อควานหาน้องนิว คนจำนวนน้อยแบบนี้ น่าจะหาได้ง่าย แต่ก็หาไม่เจอในห้องนี้ ครูอ้อยเปลี่ยนเป็นห้องสุดท้ายคือห้องที่นั่งเมื่อเช้านี้ หาน้องนิว...ไม่พบอีกแล้ว แต่ฟังนักศึกษาจากจุฬาลงกรณมหาวิทยาลัย พูดภาษาอังกฤษพร้อม Power Point น่ารักดี
ห้องสุดท้าย ครูอ้อยกลับมาห้อง 2 พบเด็กผู้หญิงคนหนึ่ง ตัดผมแบบน้องนิวในรูปประจำตัว ผมออกสีแดงๆนิดๆ นั่งอยู่กับเพื่อน เธอนั่งทะแยงมุมห้องกับครูอ้อย
ครูอ้อยรอ...จนเลิกการสัมมนา...เธอเดินมากับเพื่อนคนนั้น...ไม่ใช่น้องนิวแน่ เพราะอ้วนเตี้ย ไม่สวยเลย ครูอ้อยมองแต่ไกลนะ ใกล้ๆอาจจะสวยก็ได้ เธอติดกิ๊บที่ผมด้วย น่าจะใช่ แต่ครูอ้อยก็ไม่ได้ทักทาย เพราะเธอคนนั้นอ้วนมากนั่นเอง
เจ็บใจตัวเองที่ไม่กล้าเข้าไปทัก
เฮ้อ ! ชีวิต....blogger....อย่างครูอ้อย