ช่วงระยะเวลา22ปีที่ผ่านมา เราได้ข้ามผ่านเหตุการณ์ชีวิตหลาย ๆ เหตุการณ์ซึ่งเหตุการณ์เหล่านั้นเป็นทั้งประสบการณ์ เป็นเรื่องเล่าที่น่าจดจำไม่ว่าร้ายหรือดี และบางเหตุการณ์ก็อาจจะเป็นจุดเปลี่ยนของชีวิตใครหลาย ๆ คน
..................................................................
ชีวิตมัธยมใกล้จะจบลงระยะเวลาก่อนจบม.6 2เดือนสุดท้ายเป็นช่วงที่ทุกคนเตรียมตัวสอบเข้ามหาลัยซึ่งเพื่อนในห้องส่วนใหญ่ก็มีที่เรียนกันแล้ว แต่เราก็ยังไม่ติดที่ไหนเลย ช่วงเวลานั้นเหมือนเป็นช่วงทดสอบจิตใจ เรายังเสียใจกับโควต้ามหาลัยที่เราอยากเข้าเรียนแต่ไม่ติด มีปัญหากับแฟน เพื่อนในห้องแสดงอาการไม่ชอบตั้งแต่เราได้รับรางวัลพระราชทาน กลับไปที่บ้านก็ต้องเจอปัญหาทะเลาะกับพ่อ เราไม่มีความสุขเลยตอนนั้น อยากจะหนีไปไกล ๆ ไปอยู่ในที่ที่ไม่มีใครรู้จักเรา ในวันที่ถ่ายรูปลงหนังสือรุ่นทุกคนมีรอยยิ้มที่สดใสเพราะจะเรียนจบกันแล้วยกเว้นเราแค่คนเดียวแม้จะยิ้มแต่แววตาสีหน้ามันไม่ได้มีความสุขเลยเพราะเราร้องไห้ทุกวันจะพูดระบายกับใครก็ไม่ได้จนความรู้สึกมันออกผ่านแววตาแม้จะยิ้มกลบก็ไม่ช่วยอะไรได้ แต่เราก็ต้องทนเจอเหตุการณ์เหล่านี้จนถึงวันจบ
ช่วงปิดเทอมเราก็ยังตัดสินใจเลือกที่เรียนไม่ได้และก็ลังเลว่าจะเรียนอะไร แต่ป้าก็อยากให้เรียนพยาบาลเพราะพี่ก็เรียนพยาบาลได้ทุนเรียนอีกด้วยตอนที่เราสมัครสอบรับตรงของมหาวิทยาลัยราชภัฏเชียงใหม่เราเลือก สาขาการประถมศึกษา วิทยาลัยแม่ฮ่องสอน ที่เราเลือกเพราะคิดว่าอยากไปเริ่มต้นใหม่ อยากไปใช้ชีวิตคนเดียวถ้าหากเรียนที่เชียงใหม่เราต้องอยู่บ้านเจอเพื่อนเก่าเจออะไรเดิม ๆ ซึ่งมันไม่มีความสุขเลย เราอยากใช้ชีวิตอิสระอยากมีเวลากับตัวเองใช้เวลากับการตั้งใจเรียน จึงตัดสินใจเลือกลงที่นี่
.....................................................................
จนถึงวันที่ประกาศผลสอบเราติดที่แม่ฮ่องสอนแต่ทางบ้านก็ยังลังเลที่จะให้เรามาเรียนที่นี่ แต่เรายืนยันที่จะมาจนได้
เราได้มาเริ่มต้นอะไรใหม่ ๆ ที่นี่ เราไม่รู้จักใครเรามาทำความรู้จักกับเพื่อนใหม่ สถานที่ใหม่ และการใช้ชีวิตใหม่ การใช้ชีวิตใหม่ของเรานี่เพิ่มพลังบวกให้กับเรา เราพบเจอผู้คนมากมายทั้งดีและร้าย เราโชคดีที่มีคนดี ๆ คอยช่วยเหลือ เราทุ่มเทให้กับการเรียนและตั้งใจที่จะเป็นครูที่ดีให้ได้
.......................................................................
หากวันนั้นเราไม่ตัดสินใจออกมาเผชิญสังคมแห่งใหม่ ออกมาเจออะไรที่ไม่เคยเจอ เราอาจจะกลายเป็นผู้ป่วยโรคซึมเศร้าไปเลยก็ได้ ขอบคุณตัวเองที่กล้าเปลี่ยนความคิด เปลี่ยนการใช้ชีวิต เปลี่ยนตัวเองให้ออกมาพบเจอคนดี ๆ กล้าเปิดใจให้กับใครสักคนที่เขาเข้ามาสร้างความสุข รอยยิ้ม เสียงหัวเราะให้กับเรา
ฉันเชื่อว่าการเปลี่ยนแปลงเหล่านี้จะส่งผลให้เรามีชีวิตที่ดีขึ้น และทำตามความฝันของตัวเราเองได้แน่นอน เป้าหมายต่อไปคือการเป็นครูที่ดี และทำครอบครัวของฉันให้มีความสุขต่อไป
" จงกล้าที่จะเปลี่ยนอย่าได้กลัวการเริ่มต้นใหม่เพราะว่ามันอาจจะดีกว่าเดิมก็ได้ "
..................................
บันทึกนี้เขียนที่ GotoKnow โดย เกลือสินเธาวุ์ ใน บันทึกนักศึกษาครู...นางสาวไอรีณ กอนแก้ว
หากไม่มี “วันนั้น” ก็คงไม่มี “วันนี้”
นั่นแหละ “จุดเปลี่ยน” ;)…