กว่าจะมีวันนี้ของคุณเอื้อ

สคส.ได้เชิญดิฉันไปเล่าเรื่อง  กว่าจะมีวันนี้ของคุณเอื้อ ณ ลานเสวนาในงานมหกรรมการจัดการความรู้แห่งชาติครั้งที่3   ในวันที่1 ธันวาคน 49

ดิฉันดีใจที่มีโอกาสไปเล่าเรื่องที่ประทับใจที่มีทั้งความสำเร็จและความล้มเหลว     เนื่องจากเป็นเรื่องเล่าดิฉันไม่ได้เตรียมslideแต่เล่าไปเรื่อยๆโดยมีท่านวิทยากรคอยป้อนคำถาม

ดิฉันเตรียมตัวโดยการบันทึกเรื่องที่อยากจะเล่าแต่เมื่อตอบจริงๆก็ตอบไม่หมดเหมือนที่ตั้งใจไว้    ดิฉันขอนำส่วนที่เตรียมมาให้อ่านเพื่อเป็นการลปรรค่ะ   (เชิญคลิ๊ก File กว่าจะมีวันนี้ของคุณเอื้อ)

ในส่วนที่อยากจะบันทึกขอเป็นเรื่องที่คิดว่าเป็นจุดที่สำคัญที่ทำให้สำเร็จคือความตั้งใจอยากที่จะทำเป็นอันดับหนึ่งและการกำหนดเป้าหมายที่แน่นอนทั้งเวลาที่จะประเมินและเป้าหมายขององค์กร บุคลากรและผู้รับผลงานที่ชัดเจน

ส่วนที่เป็นข้อที่อยากจะให้เรียนรู้ที่เป็นจุดที่ดิฉันต้องพัฒนาที่ดิฉันทำผิดพลาดคือ

1     ดิฉันไม่ให้ความสำคัญของการพัฒนาไอทีและข้อมูลตั้งแต่เริ่มบริหารทำให้ขาดระบบข้อมูลที่จะนำไปบริหารและประเมินผล

2      ดิฉันมัวแต่สนใจระบบพัฒนาคุณภาพแต่ไม่ไปพัฒนาระบบบริการที่เป็นงานประจำทำให้แพทย์พยาบาลรู้สึกว่าทำไปก็ไม่ได้ประโยชน์

3    ไม่ได้สร้างเวทีให้คนมาคุยกัน     แต่มัวแต่หาวิทยากรมาอบรมเรื่องระบบคุณภาพ     บุคลากรจะเบื่อเพราะรู้สึกห่างไกลกับงานประจำ

4     ขาดการทำเป้าหมายระดับหน่วยงานและระดับบุคคลทำให้น้องๆที่ทำงานไม่ทราบว่าเราอยากได้อะไร

ดิฉันอยากจะสื่อกับน้องๆที่กำลังทำงานให้สนใจและมีกำลังใจที่จะเรียนรู้ระบบคุณภาพใหม่ๆที่มีการนำมาใช้       เราอยู่ในยุคของGlobalization     เราเลือกเรียนรู้และเลือกนำมาใช้     นำมาพัฒนางานประจำให้ดี   มีเวทีให้คุยกันและที่สำคัญพัฒนางานไอทีให้มีข้อมูลนำมาใช้     กำหนดเป้าหมายให้ชัดเจน

การฝึกอบรมบ่อยๆอาจจะไม่จำเป็นมากนัก     ถ้าเราไม่ให้โอกาสเด็กๆมาคุยกันและนำผลงานมาเสนอ    ถึงจะได้รางวัลมาแค่ใหนก็จะไม่ยั่งยืนเพราะเป็นองค์กรที่ไม่มีชีวิตค่ะ

           

[พัฒนาคุณภาพ]

คิดว่าสิ่งที่ท่าน ผอ. บันทึกไว้นี้เป็นประสบการณ์สำคัญสำหรับใช้เป็นโอกาสพัฒนาของสถาบันต่อไปค่ะ