วัฒนธรรมการเรียนรู้ : นานเท่าไหร่ก็ยังจำได้
เมื่อวันอาทิตย์ที่ 10 ธันวาคม พ.ศ. 2549 ผมและครอบครัวได้ไปเที่ยวห้างในหาดใหญ่แบบสบาย ๆ เที่ยวซื้อสิ่งจำเป็นสำหรับชีวิต...ส่วนมากผมดูแลลูก ๆและเข็นรถคนคิดคำนวณสิ่งของคุ้มหรือไม่คุ้มสิ่งของที่จะซื้อคือแม่บ้านครับ...
ในห้างมีของฟรีให้ชิมด้วย...เดินวนเวียนอยู่ตรงนั้นพอได้อิ่มท้องแน่ ๆ...มีขนมและนมกล่องเขาเทใส่จอกเล็ก ๆให้ทุกคนที่ต้องการดื่ม...ผมก็เอากับเขาบ้าง...เข้าแถวกับเด็ก ๆมีผู้ใหญ่แซมอยู่หลายคน...
เหลียวหน้าแลหลังว่ามีใครรู้จักเราบ้าง...ฮา ๆ เอิก ๆ...สวัสดีค่ะอาจารย์...สวัสดีปีใหม่ครับ...ผมตอบ...หลังจากคุยกันสักพักก็รู้ว่า...เธอคือ ณัฏฐา สังหาร ขณะนี้เรียนอยู่คณะแพทย์ มอ. ปีที่ 6 เป็นปีสุดท้ายแล้วกำลังจะจบครับแล้วเธอก็ลาจากไป...
เธอเคยเรียนวิชาพระพุทธศาสนา กับผมอยู่ 1 เทอม ตอนอยู่ ม. 4 ที่ โรงเรียนสาธิต ฯ มอ. ปัตตานี ช่วงนั้นผมได้รับเชิญเป็นอาจารย์พิเศษ...
นานเท่าไหร่แล้วเธอยังจำผมได้...ที่ผมจำลูกศิษย์คนนี้ได้เพราะเธอมีแววฉลาด...ออกมารายงานแทนกลุ่ม...มีความรับผิดชอบในการทำกิจกรรมประจำกลุ่มในช่วงที่เธอเรียนกับผม...
มีเพื่อนของเธออีกคน ทราบว่ามาเรียนที่คณะแพทย์นี้เหมือนกัน คนนี้ผมจำเธอได้เพราะเป็นคนผิวสีนิลและชื่อว่า...แววดาว...คนนี้ไม่เจอเลยครับ...แต่หวังว่าพวกเธอคงเรียนจบพร้อม ๆกัน...พอยามเย็นใกล้ค่ำจึงพากันกลับที่พักตามเดิม...
ความเห็น (2)
- แปลกเนอะคนเป็นครู-อาจารย์จะดีใจที่ได้พบกับลูกศิษย์และอยากรู้ว่าเขาทำอะไร
- ดีใจที่ลูกศิษย์ได้ดีใช่ไหมครับ
- ขอบคุณครับ
สวัสดีครับ คุณขจิต ฝอยทอง
แน่นอน...เห็นเขาไปดีมีสุขก็ชื่นชม...ดีใจครับ
ความเป็นครูก็ร่ำรวยแต่ลูกศิษย์นี้และ...หาม่ายตางค์
ฮา ๆ เอิก ๆ...ขอบคุณครับที่มาเติมเต็มต่อยอด
ขอบคุณครับ
จาก...umi