พ่อยังอยู่ในใจตลอดไป

ดิฉันตั้งใจจะเขียนบันทึกนี้ให้ "พ่อ" ในวันพ่อ...เพื่อเป็นอนุสติ...แก่คนที่ยังมีพ่ออยู่ด้วย เมื่อดิฉันออกเรือนไปแล้วยังคงมีบ้านอยู่ใกล้บ้านแม่....ที่บ้านพ่อมีแม่...ที่คอยดูแลพ่อที่ป่วยเป็นอัมพฤติ....ขยับร่างกายได้ลำบาก...เป็นปกติก่อนไปทำงานทุกเช้าดิฉันจะแวะไปคุยกับพ่อก่อนไปทำงานเพื่อ...ดูแลสอบถามสารทุกข์...ช่วยเหลือป้อนข้าว...ป้อนน้ำกันก่อนไปทำงาน...รวมถึงคุยกับแม่ด้วย....
...ก่อนดิฉันไปทำงานเมื่อ....4 ปีก่อน
"หาผัดเผ็ดปลาไหลมาให้พ่อกินหน่อยนะลูก..เย็นนี้"
"ปลาไหลมัน..มันนะพ่อ...กินอย่างอื่นได้มั๊ย...หมอบอกว่าอย่าให้พ่อกินอะไรที่มีมันมากไง...จำไม่ได้เหรอ....คุณตา......"(ดิฉั๊นมักล้อเลียนเรียกท่านว่าคุณตา...ตามหลานๆ)
"จำได้....แต่อีกไม่กี่วันพ่อก็จะกินอะไร...ตามที่อยากกินไม่ได้แล้ว...."
"เย็นนั้น...ดิฉันได้ผัดเผ็ดปลากระพง มาให้พ่อแทน..."
"พ่อกินหมด..."
"อร่อยมั๊ยคะ......คุณตา..ร้านนี้"....
"อร่อยดี....ว่าแต่....เค้าไม่ผัดปลาไหลเหรอ..."
"ผัดค่ะ...แต่หนูไม่ให้กิน.มัน...มาก...(ดิฉันหมายถึงไขมันในปลาไหล)
ต้องฟังหมอรู้มั๊ยคุณตา...จะได้เดินได้อีกไง....เดินได้จะพาไปเที่ยวนะ

หลังจากนั้น...สามวัน...พ่อดิฉันก็ถูกเจอะคอ...รับอาหารทางปากไม่ได้อีกเลย และท่านมาเสียตอนอายุ...73 ปี
ดิฉันไม่สบายใจ...จนถึงวันนี้....ที่ไม่หาปลาไหลให้ท่านกินตามที่ท่านอยากกิน ทุกวันนี้...ทุกครั้งที่ไปหาท่านที่วัด...ดิฉันก็จะเอาปิ่นโตใส่ผัดเผ็ดปลาไหลไปด้วย....ตั้งที่ข้างๆ บัว(ที่เก็บกระดูกของท่าน) แล้วนั่งนิ่งๆ ประมาณว่ารอท่านกินเสร็จจึงจะเก็บ........มีพระรูปหนึ่งเดินมาใกล้...คงเดินมาดูว่าดิฉันมานั่งทำไมทีละนานสองนาน....ดิฉันบอกท่านว่า "เอาปลาไหลมาให้พ่อ...พ่อชอบกิน"...พระท่านอมยิ้มแล้วเปรยว่า.....คนเรานี้หน้อ!...ตอนเป็นๆ...ก็ไม่ให้กิน....ตอนตายมานั่งเฝ้าให้กิน....อาตมาเห็นมานักต่อนักแล้ว....

[ครูอ้อย แซ่เฮ]

คุณเมตตาคะ

• สิ่งที่คุณเมตตาได้ปฏิบัติกับพ่อนั้นถูกต้องและเหมาะสมแล้ว
• ครูอ้อย  โชคดีที่คุณพ่อ  อายุ 76 ปี  แต่ยังแข็งแรง  ออกกำลังกายแบบแอร์โรบิคได้ครั้งละ 1ชั่วโมงใน 1 วัน  เพราะคุณพ่อของครูอ้อยมีกิจวัตรในเรื่องการออกกำลังกายมาตั้งแต่ยังหนุ่ม  คุณพ่อเป็นทหารค่ะ

ขอบคุณค่ะ  เป็นกำลังใจให้กันนะคะ  รักษาสุขภาพด้วยค่ะ

[PJ_NUQA]

อ่านบันทึกนี้ของพี่เมตตาแล้วนึกถึง "คุณตา" ของพัชเลยนะค่ะเนี้ย .. เพราะว่าท่านก็ชอบทานผัดเผ็ดปลาไหลเหมือนกันค่ะ (แต่พัชไม่ได้เป็นคนลงมือทำหรอกนะค่ะ ให้ลูกสาวของคุณตาเป็นผู้แสดงฝีมือดีกว่า) ตอนนี้ท่านก็เสียชีวิตไปแล้วเหมือนกันค่ะ ด้วยอายุ 73 ปี เพราะตอนที่ท่านป่วยไม่ยอมทานอะไรเลยสักอย่าง แต่ก่อนหน้านั่นท่านอยากทานอะไร...ลูก หลาน จะหาให้ท่านได้เสมอ ๆ ค่ะ ... คิดถึงคุณตาจัง

[ยูมิ]

มาเยี่ยม...

การได้ทำอย่างที่คุณเล่ามาทำให้คุณสบายใจนะครับ...

อีกทางหนึ่ง...ควรทำบุญอุทิศไปให้ท่านโดยตรงเลยเหมื่อนเราส่งไปทางจดหมายถึงมือท่านเลยครับ...

ขอบคุณครับ...

[กฤษณา สำเร็จ (Krisana Sumret)]

จริงๆแล้วสิ่งที่คุณเมตตาทำนั้นเป็นเจตนาดีนะคะ...คนดีมักมีความขัดแย้งเกิดขึ้นในใจเสมอ...เพราะเรามองไม่เห็นอนาคต...ถ้าเราหยั่งรู้อนาคตคงจะดี... ถ้าคุณเมตตาเอาผัดเผ็ดปลาไหลให้คุณพ่อทานในวันนั้น... หลังจากนั้น...สามวัน...คุณพ่อก็ถูกเจอะคอ...รับอาหารทางปากไม่ได้อีกเลย และท่านมาเสียตอนอายุ...73 ปี... คุณเมตตาก็จะรู้สึกผิดอีกเช่นกัน...และก็คิดว่า "ไม่น่าเอาผัดเผ็ดปลาไหลให้คุณพ่อทานในวันนั้นเลย"... เห็นไหมคะ...การตัดสินใจคราวนั้น...มันเหมาะกับสถานการณ์นั้นๆอยู่แล้วค่ะ...ทำใจให้สบายเถอะค่ะเพราะสิ่งนั้นคือเจตนาดีของลูกค่ะ