เราจะบริหารตัวอิจฉาได้อย่างไร
ผมทำตัวให้คนอิจฉาแต่ไม่สำเร็จ มีแต่คนหมั่นไส้ ไม่ชอบใจ ไม่ๆๆอะไรอีกสารพัดสารเพ คนไหนทำให้ใครอิจฉาได้ผมถือว่าเก่ง เป็นผู้ที่สอบผ่านทางโลก ปัญหาอยู่ที่ว่าเมื่อมีคนอิจฉาแล้ว เราจะบริหารความอิจฉาให้อยู่สภาวะสมดุลไม่ก้ำเกินเลยเถิดเป็นพิษภัยได้อย่างไร หรือถ้าสามารถแปลงความอิจฉามาเป็นความรักความศรัทธาได้ละเยี่ยมเลย การที่ไม่มีใครอิจฉาผม อาจจะเป็นเพราะว่าผมไม่เคยอิจฉาใคร ก็เลยไม่มีใครอิจฉาตอบ มันเป็นอย่างนี้หรือเปล่านะ หรือว่ามีข้อพิเศษที่ควรฉุกคิดอะไรอีก
..เอ๊ะ เราจะบริหารกิเลสกันอย่างไร
• การใส่หน้ากากหากัน จะทิ้งระยะหรือเว้นวรรคให้พอดีพองามได้อย่างไร?
• การร่วมมือร่วมใจ จะขันชะเนาะแน่นหรือคลาย หรือติดโชคอัพไว้อย่างไร?
• การร่วมทุกข์ร่วมสุขทางสังคม จะมีจุดร่วมแสวงจุดต่างที่พอเหมาะพอควรอย่างไร?
• การสร้างมิติทางสังคม จะแบ่งปันหน้าที่ แล้วต่อแต้มพันธกิจระหว่างกันอย่างไร?
• การสื่อวาจาภาษาดอกไม้ จะเลือกดอกอะไร ดอกสีสวย หรือดอกที่กลิ่นหอม หรือจะเอาดอกที่สวยแต่รูปจูบไม่หอม ต้องแยกแยะดอกพลาสติก กับดอกไม้จริงอีก
ผมเป็นศิษย์มีครู ครูผมมีมากมายหลายร้อยท่าน ถ้าเอามาร้อยเรียงทั้งหมดก็จะกลายเป็นบรรณานุกรมครู ขออนุญาตเก็บไว้ในใจดีไหมครับ ครูผมนั้นไม่ใช่จะมีเฉพาะที่เป็นมนุษย์ ต้นไม้ใบหญ้า วัวควาย ก็เป็นครูของผม ยกตัวอย่างเช่น เมื่อวัว2วันมานี้ วัวชื่อแม่สีนวล ท้องเป่งมาหลายเดือน ถูกปรับปรุงพันธุ์โดยใช้น้ำเชื้อผสมเทียมวัวพันธุ์ซาฮิวาล ลูกในท้องคงตัวโตและเป็นท้องสาวด้วย แม่สีนวลปวดท้องเบ่งตั้งแต่หัวค่ำ ย่องไปดูทุกชั่วโมงก็ยังไม่คลอดออกมาสักที จนกระทั่งตี1คราวนี้แม่วัวลงนอนครวญเคร่งครัด ผมไม่เคยเห็นวัวร้องคร่ำครวญยาวๆเช่นนี้ แสดงว่าการคลอดคงมีปัญหาสักพักหนึ่งเห็นขาคู่หน้าโผล่มาพร้อมกับจมูกมีลิ้นคับปาก ผมตัดสินใจเข้าช่วยทำคลอด เข้าไปนั่งยองๆจับขาคู่หน้าได้ก็ร้องให้จังหวะแม่วัวเบ่ง พอเบ่งทีเราก็ดึงที ผมไม่ได้เตรียมถุงมือผ้าไป เอามือเปล่าไปดึงจึงสัมผัสกับเมือกลื่นๆ ทำให้การจับดึงลำบาก
ดึงไปดึงมาผมกับแม่สีนวลต่างหมดแรงไปด้วยกัน จะหยุดพักนานก็ไม่ได้ เพราะเห็นลิ้นลูกวัวจุกแน่นอยู่ในปาก เราไม่สามารถประเมินสถานการณ์ว่าเป็นตายร้ายดีประการใด เกรงว่าลูกวัวจะขาดอากาศหายใจ ผมกับแม่สีนวลจึงร่วมด้วยช่วยกันเบ่งช่วยกันดึงอีกครั้ง ประมาณ20นาที“เจ้าทองแดง”(ชื่อลูกวัว) หลุดออกมานอนเผละข้างๆแม่ ผมรีบเช็ดน้ำเมือกออกจากจมูกและปาก เห็นลูกวัวดิ้นได้ก็สบายใจ คงปลอดภัยรอดชีวิตแล้ว
แต่แม่วัวซิครับนอนอ่อนแรงแผ่สองสลึง ไม่กระดุกกระดิกอะไรเลย จนกระทั้ง 2 ชั่วโมงผ่านไป ถึงลุกขึ้นยืนได้อย่างโผเผ สักพักหนึ่งก็นอนลงอีก คราวนี้มีถุงน้ำสีน้ำเงินคล้ำห้อยโตงเตงออกมาจากช่องคลอด ยาว1ศอกกว้างประมาณขวดน้ำอัดลมขนาด1ลิตร ผมคิดว่าในระหว่างดึงช่วยทำคลอดนั้น อาจจะไปทำให้ลำไส้หรือมดลูกหลุดตามออกมาด้วย
ตอนนี้ละครับ ที่หมอผดุงครรภ์จำเป็นแทบช็อค กลางดึกดื่นอย่างนั้นผมจะทำอะไรได้ จึงโทรไปเรียกผู้ช่วยให้มาดู มาถึงก็ช็อคยกกำลังสอง ทำอะไรไม่ได้เลย ไม่รู้ ไม่มีประสบการณ์ เอาแล้วไหมละ ความรู้ไม่พอใช้เป็นทุกข์อย่างยิ่ง วิตกจริตไปต่างๆนานา บังเอิญว่าก่อนที่เหตุการณ์จะวิกฤติไปกว่านี้ แม่สีนวลลุกขึ้น ทำให้ไส้ปริศนานั้นแตกโพล๊ะออกมา พบว่าที่จริงมันคือถุงน้ำคลำที่มันควรจะแตกช่วยหล่อลื่นในระหว่างคลอดลูก มันมาแตกเอาภายหลังซึ่งไม่จำเป็นอะไรแล้ว เหตุการณ์ในเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า :ในโลกนี้ไม่มีทฤษฎีอะไร ความรู้อะไร ที่สมบูรณ์จนไม่ต้องแก้ไข
เรื่องที่เกิดขึ้นจดบันทึกช่วยความจำ จำแล้วนำไปถ่ายทอด ไม่อย่างนั้นก็จะถูกลบชื่อออกจากสารบัญมนุษย์พันธุ์KM. ที่เน้นการปฏิบัติจนได้ความรู้ใหม่ประสบการณ์ใหม่ๆ ที่บางคนเรียกว่านวัตกรรม ถ้าผมสอบไม่ผ่าน เหตุการณ์นี้อาจจะเปลี่ยนเป็นฆาตกรรมก็ได้
ความเห็น (6)
ครูบาครับ
ผมก็อิจฉาครูบาที่มีน้องวัวไว้ทำอาหารบ่อยๆ ผมก็เลยบริหารโดยการเลี้ยงวัวและควายไว้สิบกว่าแม่ ถือว่าพอจะได้คะแนนการบริหารการอิจฉาสักเท่าไหร่ครับ
ผมว่าคนที่มีอิจฉาน้อยจนต้องหาทางเพิ่มก็ได้แก่พวกขาดอิทธิบาท ๔ ครับ ที่มี ฉันทะ วิริยะ จิตตะ วิมังสา
ส่วนที่มีมากเกินไปก็ได้แก่ พวกที่ขาด พรหมวิหาร ๔ โดยเฉพาะคำที่ ๓ มุทิตา ครับ
ดังนั้นถ้าเราจะผสมกันเป็น "การบริหารความอิจฉา ๕" คือ ฉันทะ วิริยะ จิตตะ วิมังสา มุทิตา จะผิดหลักธรรมข้อไหนไหมครับ
- ชอบดูวัวครับครูบา
- เอ อยากเห็นรูปซะแล้ว
สวัสดีตอนเช้าค่ะพ่อ
อ่านทีแรก อ่านไปลุ้นไป คิดภาพตามไป ด้วยความระทึก ว่า พ่อจะจัดการกับเหตุการณ์นี้อย่างไร สุดท้ายก็สำเร็จไปด้วยดี
ซึ่งแน่นอนว่า น้อยครั้ง ที่โชคจะช่วยเราแก้ไขสถานการณ์แย่ ๆ ถึงแม้ว่าเราจะคิดว่า เรารู้แล้วในเรื่องใด ๆ ก็ตาม การทำอะไรโดยใช้สติ โดยมีสติ จะช่วยทำให้เราได้คิดตรึกตรองในสิ่งที่เราทำ
ไม่เคยอิจฉาความเป็นผู้รู้ หรือไม่รู้ ของใครเลยค่ะ แต่จะหมั่นไส้ พวกที่รู้ หรืออวดตัวเองว่ารู้ แล้วไม่เคยมองผู้อื่นเลยมากกว่าค่ะ
อ่านทั้งของครูบาและ อ.แสวงแล้ว จึงรู้ว่าปัญญาผมไปไม่ถึง จะต้องพึ่งชีวิตจริงอีกมาก พรากๆตำราเสียบ้าง หนีห่างบ่างช่างยุ
เมื่อมีคนอิจฉาก็ดีแสดงว่ามีของเราไปโดนใจเขา เบื่อขี้ยอล่อกลอกกลิ้ง ชอบจริงๆหรือนิ่งเสียจะดีกว่า
แต่สิ่งใดที่เกิดในชีวิต เขาลิขิตมาให้อย่าได้เสาะหานักมีแต่ทุกข์ มีแต่โศก มีแต่โรค มีแต่ภัย สุดท้ายชีวิตก็ปิดรับทุกสิ่งทุกอย่าง