ชีวิตและความโง่เขลา
วันนี้ เริ่มจากมาลงรูปผลงานตัวเองเล่นๆ
รูปซ้าย ภาพวาดสดด้วยปากกา รูปขวาหลังปรับให้เป็นขาวดำ
ด้วยข้อจำกัดของเครื่องที่นี่ทำให้ผมทำได้แค่นี้ละครับ
แรงบันดาลใจมากจากภาพสาวน้อยหน้าหมวยคนหนึ่ง+การเข้าไปดูเว็บศิลป์ตั้งแต่เมื่อวานทำให้คันมืออยากวาดอะไรออกมาสักชิ้น
อะแฮ่ม ก็ขอจบการเกริ่นเท่านี้ครับ
ชีวิตและความโง่เขลา
บันทึกนี้เป็นบันทึกต่อเนื่องจากอารมณ์ของเมื่อวานครับ
<h4 align="left">รูปนี้เป็นรูปหนังสือกำลังภายในเมื่อวานที่ผมอ้างถึงครับ (ตอนที่แล้วเป็นคนละเล่มกันครับ) ดูจากรูปจะเห็นว่าทั้งสองมีความสัมพันธ์ไม่ธรรมดา … ไม่บอกก็รู้เหรอครับ โทษที</h4><h4 align="left">
ฝ่ายชายเป็นมือปราบ (เทียบได้คงเป็นตำรวจในปัจจุบัน) ชั้นพิเศษของประเทศจีนที่ได้หยกปราบกลียุคที่สามารถประหารก่อนค่อยกราบทูลได้ </h4><h4 align="left">ฝ่ายหญิงเป็นลูกสาวของหัวหน้าชนเผ่ากิมก๊ก ที่กำลังขยายอิทธิพลมาครอบงำตงง้วน (เมืองจีนแผ่นดินใหญ่) พูดง่ายๆ จะยกทหารมาตีเป็นเมืองขึ้นของตัวเอง</h4><h4 align="left">ฝ่ายชายถูกจับได้เป็นตัวประกันต่อรอง แต่ฝ่ายหญิงเสี่ยงชีวิตพาฝ่ายชายหนีออกมา ซึ่งด้วยฐานะลูกสาวเล็กๆ ของภรรยาที่พบกันครั้งเดียวคงถูกลงโทษสถานหนัก (พ่อฝ่ายหญิงมีเมียนับสิบ ลูกชาย 30 กว่าคน ลูกสาว 20 กว่าคน) และฝ่ายกิมก๊กก็ไม่ได้ให้ความสำคัญกับผู้หญิงมากนักในสมัยนั้น นอกจากเป็นสิ่งที่ใช้สัมพันธ์ทางการเมือง</h4><h4 align="left">ฝ่ายชายถูกบีบคั้นจากอารมณ์และเหตุผล</h4><h4 align="left">ด้วยเหตุผลเขาต้องรีบหนีออกไปบอกแผนการร้ายที่กิมก๊กจะบุกประเทศโดยเร็วที่สุด</h4><h4 align="left">แต่...หากเขาหนีไปแล้ว หญิงที่หลงรักเขาคนนี้เล่าจะทำอย่างไร นางต้องโดนลงโทษแทนเขา</h4><h4 align="left">ตอนจบเล่มนี้จบด้วยภาพนี้ครับ ฝ่ายชายโอบกอดบอกให้หนีไปด้วยกัน</h4><p align="left">
</p><h4 align="left">ฝ่ายหญิงคล้ายรับรู้ถึงการตัดสินใจ เพียงรับการโอบกอดอย่างสงบ</h4><h4 align="left">ฝ่ายชายกระซิบออกมาว่า "ข้ารักเจ้า"</h4><h4 align="left">เขาพูดด้วยความรู้สึกอย่างไร น่ากลัวว่า เขาเองคงอธิบายไม่ได้</h4><h4 align="left">นางกลับเป็นฝ่ายไล่เขาไปด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล พร้อมแจงเหตุผลว่าหากไปด้วยกันทั้งคู่จะถูกจับหมด จำเป็นที่ต้องมีคนช่วยหลอกล่ออยู่ทางนี้</h4><h4 align="left">เขารู้เหตุผลที่กล่าวอยู่แล้วเเละเห็นด้วยกับทุกเหตุผลที่นางเอ่ย </h4><h4 align="left">เสียงของนางที่กล่าวทุกเหตุผลทุกคำ คล้ายมีดดาบสับใส่หัวใจเขาจนหัวสมองเขาแทบว่างเปล่า</h4><h4 align="left">เขาจะทำอะไรได้อีกนอกจากจากไป</h4><h4 align="left">ตั้งแต่นางกล่อมให้เขาหนีไปจนกระทั่งจากไป </h4><h4 align="left">เขาไม่กล้าสบตาอีกฝ่ายแม้แต่ครั้งเดียว</h4><h4 align="left">……………..</h4><h4 align="left">ผ่านไปราวหนึ่งชั่วยาม(2 ชั่วโมง) ฝ่ายหญิงถูกบิดานางจับได้และนำไปลงทัณฑ์เพื่อสอบปากคำ</h4><h4 align="left">ก่อนการลงทัณฑ์จะเริ่ม ฝ่ายชายกลับบุกฝ่ามาช่วยฝ่ายหญิง</h4><h4 align="left">ด้วยเหตุผลประโยคเดิม ประโยคเดียว</h4><h3 align="center">"ข้ารักเจ้า"</h3><h4 align="left">คำพูดคำเดิม แต่น้ำหนักต่างกับคำพูดก่อนราวฟ้ากับดิน</h4><h4 align="left">น้ำเสียงเขาเต็มไปด้วยความเชื่อมั่นและเด็ดเดี่ยว คล้ายกับไม่มีใครโยกคลอนความคิดเขาได้อีก</h4><h4 align="left">และเป็นคำที่ทำให้เขากล้ามองหน้านางให้เต็มตาได้อีกครั้ง</h4><h4 align="center">น้ำตาฝ่ายหญิงหลั่งไหลออกมาเป็นคราแรก</h4><h4 align="center">นางหลั่งน้ำตาเพราะอะไร</h4><h4 align="center">เพราะเสียใจที่การเสียสละของนางสูญเปล่างั้นหรือ</h4><h4 align="center">เพราะนางทนไม่ได้ที่เห็นอีกฝ่ายที่ต้องมาตายร่วมกับนาง</h4><h4 align="center">หรือเพราะเศร้าใจที่ฝ่ายชายยอมทรยศหน้าที่ ประเทศชาติ</h4><h4 align="center">หรือเพราะนางดีใจที่เห็นคนที่รักนางด้วยความจริงใจเหนือสิ่งอื่นใดกัน</h4><h4 align="left">เหตุการณ์นี้เกิดเพียงพริบตาเดียวก่อนที่ฝ่ายชายจะถูกรุมกระหนาบรอบด้าน</h4><p align="left">
</p><h4 align="left">ฝ่ายชายต่อสู้พลาง นำฝ่ายหญิงหนีไปพลางด้วยกำลังที่น่ามหัศจรรย์ที่แม้แต่ตัวเขาเองก็ประหลาดใจ</h4><h4 align="left">วงล้อมวงแล้ววงเล่าที่เขาฝ่าได้ จนในที่สุดก็ต้องเผชิญกับด่านที่เขากลัวและยายามหลีกเลี่ยงอย่างที่สุด นั่นคือ บิดาของนาง </h4><h4 align="left">...............</h4><h4 align="left">เรื่องราวดำเนินต่อไปด้วยความเศร้า คล้ายโศกนาฎกรรมบทหนึ่ง</h4><h4 align="left">เพียงแต่เรื่องราวของตัวละครที่มุ่งหน้ากระทำทั้งๆ ที่รู้ผลลัพธ์ว่าเป็นเช่นนี้</h4><h4 align="left">ความคิดอะไรที่ผลักดันให้ทั้งสองทำเรื่องราวที่คล้ายโง่เขลา</h4><h4 align="left">สิ่งที่พวกเขาวาดหวังไว้คืออะไร จากการทำเช่นนี้</h4><h4 align="left">พวกเขาได้มันมาแล้วหรือไม่</h4><h4 align="left"><hr></h4><h4 align="left">สิ่งที่เราเห็นว่าโง่เขลา บางทีอาจมีอะไรแฝงอยู่ที่เราไม่รู้</h4><h4 align="left">การที่คนผู้หนึ่งเห็นว่าตนชาญฉลาด </h4><h4 align="left">ใช่มองหรือไม่ว่าอีกฝ่ายทำไมถึงโง่เขลาทำอะไรเพื่อคนอื่นเช่นนี้</h4><h4 align="left">หากในโลกนี้เต็มไปด้วยคนโง่เขลาเช่นนี้ โลกใช่น่าอยู่ขึ้นหรือไม่</h4><h4 align="left">หรือโลกเราแท้จริงแล้วเต็มไปด้วยคนชาญฉลาด…จนไม่เหลือคนโง่เขลาเช่นนี้แล้ว</h4><h3 align="left">บันทึกด้วยอารมณ์และความรู้สึก... นาน 50 นาที</h3><p align="left"> </p><p align="left"> </p>
ความเห็น (12)
- วาดรูปเก่งจังครับ
- ผมก็ชอบวาดครับ แต่วาดรูปเฉพาะสาวๆนะครับ
- ยิ้ม ยิ้ม
- โอ้โห้...ความสามารถหลากหลายจัง คุณจันทร์เมามาย ไม่นึกว่านอกจากเพลิดเพลินกับบรรยากาศการจิบสุราใต้แสงจันทร์แล้วยัง มีความเป็นจิตรกรแฝงไว้อีก สมกับเป็นศิลปินเมามายเชียว
- เรื่องราวของวันนี้ สุดยอดกว่าเมื่อวานอีก ผมหาที่แทรกไม่ได้เลยครับ เนื้อหาอัดแน่น น่าติดตาม พลาดไม่ได้แม้แต่บรรทัดเดียว
- บอกได้คำเดียวครับ ว่า อึ้ง....ไม่รู้ว่าอึ้งกิมกี่ หรืออึ้งเอี๊ยะซือ ....รับประทานดี
- วันนี้มาไม่ทันคุณลุงอีกแล้ว
- คุณลุงน่ะชอบวาดแต่รูปสาวๆ วาดไปวาดมาไหงออกมาเป็นหนุ่มๆนะ อย่างนี้สาวก็หนีหมดซิครับ คุณลุง
- ยิ้ม ยิ้ม
- ทำไมทราบครับ
- ว่าจะวาดรูปคุณอาจันทร์
- ในโลกแห่งความรัก มิอาจใช้เหตุผลมาเข้าใจได้ หลายเรื่องราวที่เกิดขึ้นเหตุผลมิได้มีความสำคัญมากไปกว่าสิ่งที่ใจบอกให้ทำ เพราะเหตุผลมิได้ทำให้คนเรามีความสุข การกระทำจากส่วนลึกภายในต่างหาก บอกให้รู้ว่าเรามีความสุขที่ได้กระทำตามใจบอก
- เช่นดังเรื่องราวที่คุณจันทร์เมามายเล่าสู่กันฟัง ความขัดแย้งระหว่างเหตุผลความถูกต้องกับความรู้สึกภายในใจ เป็นเรื่องราวที่มักจะลงเองด้วยความเจ็บปวด ไม่ว่าคุณจะเลือกแบบไหน เลือกที่จะอยู่บนความถูกต้อง แต่ในใจปวดร้าวไปตลอดชีวิต หรือเลือกที่จะทำตามใจบอกแต่ต้องมีตราบาปให้คนประนามตลอดไป ยากจะบอก ยากจะเอ่ยให้ใครเข้าใจได้ ใครที่ไม่ได้มาอยู่ ณ จุดนี้ อาจจะพูดได้ง่ายครับ ว่า ควรจะเลือกทำอย่างนั้น ควรเลือกทำอย่างนี้ และส่วนใหญ่ก็มักจะเลือกความถูกต้องเป็นหลัก แต่นั่นเพราะเขาเหล่านั้นมิได้อยู่ในบริบทของอีกคน เขาเหล่านั้นตัดสินใจบนความรู้สึกของตัวเอง หรือไม่ก็เขาเหล่านั้นอาจจะมิเคยมีความรู้สึก รักใคร มากเท่าที่ควรเป็น เพราะมิเช่นนั้น เขาอาจจะเข้าใจเรื่องราว และความเป็นไปได้มากกว่านี้ ในโลกแห่งความรัก....ทุกสิ่งเป็นไปได้ครับ อยู่ที่ว่าคุณรักเขามากแค่ไหน มิใช่ว่าคิดว่ารักเขามากแค่ไหนครับ
- ผมชอบบทสรุปเรื่องราวที่เกิดขึ้นครับ การเสียสละเพี่อความรักของสาวนางหนึ่ง ที่ยอมเป็นลูกอกตัญญู เพี่อบูชาความรัก และความขัดแย้งในใจของอีกหนุ่มหนึ่งระหว่างความคงอยู่ของชาติและความรู้สึกในใจ และเมื่อต้องเลือก ฝ่ายชายก็ตัดสินใจเลือกความถูกต้อง โดยยอมเจ็บปวดในหัวใจไปตลอดชีวิต แต่เพียงชั่วไม่นาน ชายหนุ่มก็รู้ใจตัวเอง และเข้าใจสิ่งที่จะเกิดขึ้นในภายหน้า เขารู้ใจของเขาแล้ว เขารู้ว่าแม้หนทางข้างหน้าจะลำบากเพียงใด การตัดสินใจในวันนี้ จะทำให้เขามีชีวิตอยู่อย่างมีความสุขตลอดไป แม้ภายนอกจะมีผุ้คนอีกมากมายเห็นเป็นอย่างอื่น การกลับมาช่วยเหลือฝ่ายหญิง แสดงให้เห็นถึงการตัดสินใจอย่างเด็ดเดี่ยว และเด็ดขาดในเรื่องนี้แล้ว ความสุขเป็นของเขาทั้งสองแล้ว แม้ภายนอกตัวจะท่วมไปด้วยเลือดก็ตาม
- เรื่องนี้มิใช่เรื่องของความฉลาด หรือความโง่เขลาครับ เพราะความฉลาดหรือความโง่ ของตัวสินจากบริบทของความถูกต้องเป็นหลัก โดยมิได้สนใจความรู้สึกเป็นสุขที่อยู่ภายในของตัวละครเลย.....
- หลายๆ เรื่องราว ไม่ว่าจะเกิดขึ้นในโลกของจินตนาการ หรือโลกที่เป็นจริงก็ตาม หลายครั้งที่หลายคนเลือกบนความถูกต้องเป็นหลัก เมื่อเวลาผ่านไป หลายคนก็มักกลับมาคิดว่า ถ้าย้อนเวลากลับไปได้ ฉันคงไม่เลือกเดินบนเส้นทางเดินนี้ ที่ต้องทนเจ็บปวดรวดร้าวไปตลอดชีวิต ดังนั้น การตามรับรู้เท่าทันการเปลี่ยนแปลงในใจตนเอง จึงเป็นเรื่องสำคัญ เพื่อที่เมื่อเวลาผ่านไป เราจะไม่ต้องย้อนกลับมาบอกตัวเองด้วยประโยคข้างต้น
- ถ้าคุณรักใครสักคนมากเพียงพอ .....แล้วคุณจะเข้าใจครับ ว่าทำไมเขาจึงตัดสินใจอย่างนั้น แล้วถ้าคุณตัดสินใจแตกต่างไปจากเขา อาจเป็นเพราะคุณยังรักใครสักคนไม่มากพอ.....
- บันทึกความจากใจ ที่อยากบอกครับ
เมื่อวานนี้เมามายต่อเนื่องครับ เลยตัดใจยกเลิกบันทึกยกน้ำหนัก กับ เรื่องโปรแกรมไปก่อน (มีเรื่องให้คิดหนักอีก)
พี่ขจิต
- ชอบวาดรูปด้วยเหรอครับ
- ดีเลยครับมีเพื่อนวาดด้วยละ ว่างๆ มาโชว์รูปนะครับ
พี่ไมโต
- เนื้อหาแน่นมากไปเหรอครับ
- เนื้อเรื่องต้องยกให้ท่านอุยสุนอัน (อุนเลี้ยงเง็ก) ครับ ผมแค่ย่อเรื่องจากการ์ตูน 3 เล่มลงมาเลยต้องแน่นหน่อยครับ
- ผมพยายามแทรกรูปให้มันหลวมๆ แล้วนะครับ อิอิ
- พี่ไมโตท่าจะชอบอ่านกำลังภายในเหมือนกันสินะครับ คอเดียวกันเลยน่าจะคุยกันได้ยาว อิอิ
- บันทึกพี่ไมโตยาวและแน่นเช่นกันครับ
- ผมต้องอ่านทวนอีกรอบเพื่อให้เข้าใจให้ลึกซึ้ง
- พี่ไมโตตอบคำถามในใจของตัวละครชายได้เยี่ยมครับ ขาดแต่ตัวละครหญิง ซึ่งอาจตอบยากนิดนึง
- เรื่องนี้เป็นเรื่องของความสุขในชีวิตแบบที่พี่ไมโตว่าครับ ที่มาของชื่อบันทึกมาจาก บิดาของฝ่ายหญิงเห็นว่าทั้งคู่ทำเรื่องที่โง่เขลา ผมจึงตั้งชื่อบันทึกอย่างนั้นครับ
- ชอบตรงที่คุณไมโตกล่าวตรงนี้ครับ
"...ถ้าคุณรักใครสักคนมากเพียงพอ .....แล้วคุณจะเข้าใจครับ ว่าทำไมเขาจึงตัดสินใจอย่างนั้น แล้วถ้าคุณตัดสินใจแตกต่างไปจากเขา อาจเป็นเพราะคุณยังรักใครสักคนไม่มากพอ....." - การที่เรารักใครมากกว่า..อนาคตของเรา...ตัวตนของเรา หากมีใครคนนั้น เราจะถือว่าเป็นโชคดีหรือโชคร้าย แต่ตัวละครในเรื่องบอกได้ว่า ทั้งคู่ไม่เสียใจภายหลังที่ได้รักกันจนวาระสุดท้าย
ปล.
อะ เผลอกดยังไม่จบเลย
ปล. วันนี้ผมท่าจะอินต่อเนื่องอีกวัน จบด้วยกลอนซึ้งๆ อีกอันครับ
ฟังธรรมะแล้วไม่โง่
แต่ฟังโปเตโต้มีรักแท้แต่ดูแลไม่ได้
วาดรูปเก่งจังเลยนะคะ อืมมม เรื่องนี้ดูเศร้าจัง แต่ก็แผงด้วยสาระบางอย่างที่น่าเรียนรู้
ชอบข้อความด้านบนคะ อิอิ...รักแท้ดูแลไม่ได้ 5555
- ผมหมายถึงเนื้อหาสาระ มีมากครับ ไม่ใช่ตัวหนังสือครับ ซึ่งต้องชมว่าคุณจันทร์เมามายสรุปความได้ดีเยี่ยมครับ ได้เนื้อความครบถ้วน และยังได้ความรู้สึกและอารมณ์ที่เด่นชัด จนผมหาช่องแทรกแทบไม่ได้เลยครับ
- ผมอ่านหนังสือได้แทบทุกประเภทครับ ยกเว้นงานทางวรรณศิลป์และธรรมะพาเพลิน ไม่ใช่ไม่เคยอ่านนะครับ เคยครับ แต่เข้าไม่ถึงอรรถรสทางภาษา เลยอยู่เป็นลูกทุ่งขวางโลกอยู่ทุกวันนี้
- จากคำถามของคุณจันทร์เมามาย ในความเห็นของผม ผมคิดว่าเป็นโชคดีครับ ที่เราได้เกิดมาเพื่อรักใครสักคน และมีโอกาสได้รักมากที่สุด เท่าที่ชายสักคนพึงจะรักหญิงได้ รักมากกว่าตัวตน โดยไม่ห่วงใยความเป็นไปในอนาคต ขอเพียงเพื่อเธอคนนั้นมีความสุข ก็ถือเป็นความอิ่มเอมใจใหญ่หลวงแล้วครับ ความโชคดีในที่นี้ ผมมีเงื่อนไขเดียวครับ คือเป็นการที่ได้รักเพราะเราเกิดมาเพื่อที่จะรัก โดยมิได้เรียกร้องให้เธอรักตอบ แต่หากเธอรักตอบ คงถือว่าเป็นยิ่งกว่าโชคดีครับ
- หากรักแท้เกิดขึ้นระหว่างคนสองคน ไม่ว่าจะในโลกแห่งจินตนาการหรือโลกแห่งความเป็นจริง คงไม่มีใครเสียใจหรอกครับที่ได้เกิดมาเพื่อรักกันจนวาระสุดท้ายของชีวิต แม้เวลาจะผ่านไป หากเลือกได้ เขาและเธอก็คงเลือกที่จะรักกันตราบฟ้าดินสลายเช่นเดิมครับ
- โอ้....คุณจันทร์เมามาย ....บันทึกนี้อุทิศเพื่อความรักครับ.....
- รู้มั้ยว่าคุณจันทร์เมามายทำผม อิน เชียว
คุณน้องนิว
ถ้าชอบกลอนที่ว่าลองไปดูบันทึก ธรรมะเดลิเวอรี่ จากท่านพระมหาสมปองดูนะครับ ท่านเป็นคนแต่งเพื่อสอนให้คนเข้าถึงธรรมะครับ
พี่ไมโต
ผู้หญิง 3 คนที่จะทำให้เรารักยิ่งกว่าตัวเอง
- คุณแม่
- คุณภรรยา (คนรัก)
- และคุณลูกสาว
คุณไมโตน่าจะมีอย่างน้อยสักหนึ่งคนแล้วใช่ไหมครับเลยอินได้ง่าย