• อ่านไปได้ครึ่งเรื่อง ผมนึกว่าคุณจันทร์เมามายจะเปลี่ยนจากคนอ่านไปเป็นคนทำบ้าง พออ่านจนจบ ถึงรู้ว่าโชคดีที่ผมคิดผิดครับ.....อิ อิ
• สุขทุกข์อยู่ที่ใจครับ เพียงแค่ใช้มุมมองที่เหมาะสม เราก็กระโดดข้ามความทุกข์มาพบความสุขแล้วครับ พระเอกหนังสือกำลังภายในของคุณจันทร์เมามาย เป็นตัวอย่างที่เห็นภาพชัดมากครับ ในเรื่องนี้

• ตามพี่ไมโตมา
• ยังไม่อยากตายยังไม่ได้แต่งงานเลย
• ฮือ ฮือๆๆๆ

• แล้วมองใครไว้แล้วหรือยังล่ะคุณลุง
• ลองปรึกษาคุณเมตตาดูซิ เธอสร้างประวัติศาสตร์ไว้ตั้ง 7 ตอนครึ่ง
• ถ้าผมบอกว่า ยังไม่อยากแต่งงานบ้างนี่ จะมีความหมายเหมือนคุณลุงมั้ยเนี่ย....ฮือ ฮือ...
• อิ อิ น่าจะดีกว่า

• ไม่ได้ครับพี่ไมโต ลูกสอง ภรรยา ประมาณ.....คน
• อ้าวบันทึกคุณจันทร์ฯ 
• ขออนุญาตคุณจันทร์ฯใช้พื้นที่คุยนะครับ

สวัสดียามดึกขอรับพี่ไมโตคอนเดรีย

• เคยมีเพื่อนถามว่าตอนนี้ผมมีความสุขหรือยัง
• ผมไม่รู้ครับว่าจะตอบยังไง เลยยิ้มตอบไปว่าก็เหมือนเดิมละ
• แต่ยังยิ้มได้นี่ แสดงว่ายังสุขมั้งครับ
• แล้วพี่ขจิตนี่เป็นลุงเลยเหรอครับ อิอิ

• เชิญพี่ขจิตเต็มที่เลยครับ ผมไม่ถือสา(ก)
• รู้สึกความสุขของพี่ขจิต คือ การหาภรรเมียสินะ
• ถูกมะครับ

• ใช่ครับ คุณจันทร์เมามาย ถ้ายังยิ้มได้ ก็แสดงว่ายังมีความสุขครับ แม้ข้างในจะไม่ใช่ก็ตาม เราก็ไม่จำเป็นต้องบอกใครนี่ครับว่า ในใจเราไม่ใช่ อยู่ให้ชาวบ้านเห็นว่าเรามีความสุขนั่นแหละดีแล้วครับ โลกจะสดใสขึ้นอีกเยอะ
• พี่ขจิตนี่เป็นคุณลุงครับ แล้วคุณจันทร์เมามาย จะเป็นลุงด้วยอีกคนมั้ยครับ ดูสง่าราศรี น่าจะเป็นได้ครับ ตอนนี้ยิ่งเอาผ้าคาดตาออก แสดงว่าถูกถอดออกจากคอลัมม์ลุงหนวดแล้ว ยิ่งเห็นราศรีจับ น่าจะเป็นคุณลุงได้อีกสักคน หรือถ้าไม่อยากไปอยู่ลำดับเดียวกับคุณลุงขจิต เอาเป็นคุณอา ก็ได้.....คุณอา.....ว   คุณอา....จันทร์เมามาย....ดูไม่จืดเชียว
• อิ อิ

• เรารู้ว่าเบื้องหลังของด้านหัว แล้ว มีด้านก้อย ทั้ง ๆ ที่เราไม่เห็น

และแน่นอนว่า

• อีกด้านของการมีชีวิต คือ การที่ไม่มีชีวิต ผ่านจุดกึ่งกลางที่เรียกกันว่า "ความตาย"
• คนที่กลัวที่จะผ่านจุดนั้น เป็นเพราะว่า

- ยังมีสิ่งต่าง ๆ มากมายมหาศาลที่อยากจะทำ แต่ยังไม่ได้ทำ หรือไม่มีแม้แต่โอกาสด้วยซ้ำที่จะทำ(แต่ก็ยังอยากทำ)

- ยังมีสิ่งต่าง ๆ อีกมากมายมหาศาลที่ยังอยากได้ แต่ยังไม่ได้ (บางทีก็ไม่รู้เหมือนกัน ว่าจะเอามาทำไม แต่ก็จะเอาอ่ะ)

-ไม่รู้หรือเปล่าว่า ชีวิตหลังจากที่ไม่มีชีวิตแล้ว เป็นอย่างไร หรือว่าทำอะไรได้บ้าง (คงจะดีไม่น้อยถ้าคนที่ตายไปแล้ว กลับมาบอกเรา แต่ไม่ต้องมาบอกผมนะ)

-ทัศนคติที่สังคม ทำให้เราเห็นว่า ชีวิตหลังความตายมันน่ากลัว(ทั้ง ๆ ที่เขาเหล่านั้นก็ไม่เคยตายน่ะนะ น่าจะลองดูก่อน)

• สิ่งเหล่านี้ ทำให้เรากลัวมากมายมหาศาล พยายามที่จะห่างไกลที่สุดเท่าที่จะทำได้ -ท้ายที่สุดของความพยายาม เราเหลือเพียง ร่างกายที่ฟิตแอนด์เฟริม กับจิตใจที่เต็มไปด้วย การยึดติด ความอิษฉาริษยา ความเห็นแก่ตัว หรืออวิชาบังตา

ท้ายที่สุด ไม่มีใครหนีความตายพ้น

• ให้ตายซิ ผมชอบภาษาคุณอาเดียว เอ้ย คุณอาจันทร์เมามายจัง
• สั้นๆ กระชับ ได้ใจความ ครบถ้วน สมบูรณ์ สื่ออารมณ์ได้ชัดเจน ....สุดยอด สุดยอด
• ผมลองพยายามตัดบางคำออกจากประโยคของคุณจันทร์เมามายแล้ว ปรากฎว่า ผมไม่สามารถตัดออกได้สักคำ ทำคำมีหน้าที่เฉพาะตามที่กำหนดไว้ หากตัดคำใดคำหนึ่งออก จะสื่อความหมายได้ไม่ชัดเจน และไม่แสดงอารมณ์ที่เด่นชัดอีกต่อไป....เยี่ยม
• ว่าไงคุณลุง...มีคนแซวแล้ว

• ง่า ยังไม่อยากถูกเรียกลุงเลย
• แม้ว่าจะมีเด็กรุ้นหลานเรียกแล้วก็เหอะ
• ขอเวลาอีกสัก 10 ปีแล้วจะยอมรับครับ อิอิ

• ท่าทางจะยังไม่อยากยอมรับความจริงนะ คุณจันทร์เมามาย
• เอ้า ให้เวลาอีก 10 ปี ทำใจซะ

 นาย อุทัย อาวรณ์

• เป็นมุมมองที่ไกลมากครับ
• ความเห็นผมนะครับ การที่เราจะมองไปถึงชีวิตหลังความตายนี่เป็นจุดสำคัญชี้ที่ทำให้เราคิดได้ต่างกันมากเลยครับ
• อีกจุดหนึ่งครับที่เดี่ยวกัน คือ เรื่องกรรม การที่คนเราไม่เชื่อเรื่องกรรมว่าจะตามติดตัวไปจนถึงชาติหน้า ชาติไหน เป็นส่วนหนึ่งที่ทำให้คนขยันทำบาปขึ้น เพราะเห็นผลชาตินี้เลย เอื้อก
• ถ้ามีคนกลับมาบอกได้ จะมาในรูปไหนน้า เหอๆ  แล้วคุณอุทัยว่าไงครับจะเชื่อได้ไหม ถ้ามีคนในภพหน้ามาบอกคุณ แล้วเราจะรู้ได้ไงว่าเขาเป็นคนภพหน้า ไม่ใช่เอเลี่ยนหรือคนมาหลอกเราเล่น ประเด็นที่พูดมานี่รู้สึกจะพิสูจน์ทางวิทยาศาสตร์ยากครับ
• ชอบตรงที่บอกว่า "- ยังมีสิ่งต่าง ๆ อีกมากมายมหาศาลที่ยังอยากได้ แต่ยังไม่ได้ (บางทีก็ไม่รู้เหมือนกัน ว่าจะเอามาทำไม แต่ก็จะเอาอ่ะ)" โดนใจครับ คนที่มีหมื่นล้านแล้วจะเอาไปอีก 7 หมื่นล้านทำไมไม่เข้าใจคนรวยเเหะ
•  แต่ถ้ายังไม่มีภรรเมียอย่างคุณขจิตแล้วอยากมีนี่เข้าใจครับ อิอิ (แต่เจ้าตัวอยากเอามากๆ เปล่าไม่รู้เหมือนกัน)
• สุดท้ายครับ ชีวิตหลังความตายถ้ามีจริง พวกเราคงผ่านมาแล้ว แต่ก็ยังงงครับว่าผ่านมาแล้วก่อนหน้านั้นเป็นไงน้า

ปล.พี่ไมโตเริ่มต้นเป็นอาเดียว ตบท้ายเป็นลุงจนด้ายนะ

• ผมอายุน้อยนะครับ(เหลือน้อย) ยังไม่ 36 ปีเลยขอบอก เรียกลุงก็ได้ครับ ดูแก่ดี(คนเรียกนะครับ)
• ใครว่าผมหาภรรยา ผมเลือกเหมือนกันนะครับคุณอาจันทร์ฯ

• อยากถามพี่ไมโตนิดครับ (สงสัยตั้งกะบันทึกก่อน)
• พี่ไมโตเห็นว่า การที่เราใช้โปรแกรมเดียวจัดการทั้งระบบ กับการมีโปรแกรมเฉพาะแยกจัดการแต่ละหน่วยงาน อย่างไหนจะดีกว่ากันครับ
• ท่าทางผมจะกลายเป็นลุงซะแล้ว
• ไหนๆ เป็นลุง ขอเป็นคุณลุงขายาวละกัน จบสวยดี อิอิ

• ประโยคของคุณอุทัย ที่คุณจันทร์เมามายยกมา โดนใจผมเหมือนกันครับ สะดุด กึกเลย
• คนเรา ทำเวร ทำกรรมแล้ว ก็เกิดมาใช้เวรใช้กรรม แต่เอ .....แล้วเจ้าคนแรกที่เกิดมาบนโลกนี่ เขาไปเอาเวร เอากรรมที่ไหนมาเกิดนะ

ลุงๆ

• ไม่ได้เรียกพี่ขจิตนะครับ เหอๆ 
• พอดีมีคนถามว่า ลุงกะลุงเจอกันเรียกไร
• 

• พี่ไมโตถามผมอึ้บไปเลย คนแรกเอากรรมมาจากไหน
• คงจะเอามาจากตอนชาติก่อนที่เป็นสัตว์,พืชหรืออื่นๆ ครับ (ถ้ามีจริง)
• พี่ไมโตตอบคำถามผมด้วยนะครับ (รออ่านอยู่)

• เรียก Double ลุงครับ
• Daddy long legs

• นิยามคำว่า ลุง คือ พี่ชายของพ่อ
• แสดงว่าไม่ได้เรียกตามอายุแต่วัดจาก(ขนาด)พุง?
• 
• วัดจากสายตาว่า(ยาว)?
• 
• ก็ไม่ใช่ วัดจากบุคลิก (ราศี) ตามที่พี่ไมโตว่า
• Uncle(Sam)

• กลับมาเป็นวิชาการก่อน
• โปรแกรมใหญ่ขนาดสถาบัน ยังไงก็ต้องแบ่งเป็นส่วนๆ แล้วมาประกอบกันครับ แต่ละส่วนก็เหมือนกับเป็นโปรแกรมย่อย (module)ในโปรแกรมใหญ่ แต่ที่สำคัญ คือการเชื่อมโปรแกรมย่อยเหล่านี้เข้าด้วยกันอย่างสมบูรณ์ ส่วนโปรแกรมแยกจัดการเฉพาะหน่วยงานที่ต่างหน่วยต่างทำ ถึงเวลาแล้วจับมาเชื่อมกันได้ไม่สมบูรณ์ครับ ยิ่งถ้าขาดการ normalization ตัวฐานข้อมูลด้วยแล้ว ปัญหาจะยิ่งมากครับ ผมยกตัวอย่างเช่น HN เดียวกันจากเวชระเบียน นำมา Key เข้าคอมสองหน่วยงาน โดย key เข้าสองครั้ง ปรากฎว่ามีบาง record key HN ผิดบ้าง พอมาเชื่อมกัน เท่านั้นก็ปวดหัวแล้วครับ ในระบบควรเป็นการ Key ครั้งเดียว ใครอยากได้อะไรจากฐานนี้ ก็ link ไป
• ถ้าใจของผมนะครับ ผมอยากให้ออกแบบระบบใหม่ วางระบบทั้งสถาบัน ทั้งด้านการใช้งานจริงของแต่ละหน่วยงาน และการสรุปข้อมูลในภาพรวม เพื่อใช้ในประกอบการตัดสินใจของผู้บริหาร ทั้งระดับหน่วยงาน และผู้บริหารระดับสูง  เรื่องนี้ผมเพียงได้แต่เสนอจากมุมมองคนภายนอกครับ คุณจันทร์เมามายน่าจะตอบคำถามเหล่านี้ในเชิงรายละเอียดได้ดีกว่าผม เพียงแต่ผมรู้สึกว่าปัญหาเหล่านี้ น่าจะได้รับการแก้ไข ก่อนที่จะแสดงอาการสาหัสกว่านี้ จึงได้เสนอให้จัดเป็นวาระ ที่มีผู้ที่เกี่ยวข้องทุกฝ่ายมานั่งคุยกัน วางแผนงานอนาคตร่วมกัน แล้วแก้ไขเรื่องนี้อย่างจริงจัง ถ้าตั้งใจทำ จะโดยวิธีไหนก็ตาม ทุกปัญหามีทางแก้ครับ
• ในความเห็นของผม หน่วยสารสนเทศ ควรมีหน้าที่ในการ maintenant ระบบตลอดจนดึงข้อมูลที่ใช้สรุปในภาพรวมที่ไม่ได้เขียนเป็นโปรแกรมให้ใช้งาน อย่างเช่น ดึงข้อมูลเพื่อใช้ในการทำวิจัยเป็นต้น เพื่อให้มีเวลาในการพัฒนาประสิทธิภาพของโปรแกรมให้ดีขึ้น หากหน่วยสารสนเทศ มาคอยวิ่งแก้ปัญหา software ก็ไม่ต้องมีเวลาไปทำมาหากินอย่างอื่นแล้วครับ ดังนั้น ระบบที่ใช้ต้อง stable ครับ ไม่กวนคนสารสนเทศมากเกินไป
• ดูเป็นงานเป็นการจัง

• ขอบคุณพี่ไมโตครับ
• จะเอาไปนอนคิดต่อ
• ตายตาหลับแล้ว(?)

เอ๊ะ ตกลงเขาจะถามเรื่อง"ความสุข"กันอยู่ไหมคะเนี่ย อ่านลุงๆอาๆ โต้ตอบจนเพลิน ลืมไปเลยว่าตั้งใจจะเขียนอะไร

ความสุขที่แท้จริงน่าจะอยู่ที่"การให้"โดยไม่หวังผลตอบแทนนะคะ ทำทีไร สุขใจทุกที ไม่เคยเป็นอย่างอื่นเลย แต่เมื่อไหร่คิดถึง"การได้"ก็จะมี"ทุกข์"เป็นหางว่าวตามมาทันทีแน่นอนเลยค่ะ เห็นตัวอย่างอยู่มากมายในโลกใบนี้ แต่แปลกที่คนก็แสวงหาแต่ทุกข์กันนะคะ  

โอ๋-อโณ

อ่า ยอมรับว่านอกเรื่องไปเรื่อยครับ

พี่โอ๋ พูดหมายถึงความสุขจากการปลดกิเลสออกจาตัวใช่ไหมครับ

กิเลสที่หลุดจจากตัวเรา เราจะรู้สึกเบาขึ้นทั้งจิตใจและร่างกาย

ขอบคุณสำหรับความเห็นครับ