ผู้หญิงคนหนึ่ง....เธอเกิดมาพร้อม...พร้อมที่จะ.....(2) (บันทึกนี้เขียนยาววว....)
มิตรภาพของคำว่า”เพื่อน” นั้น ใช่ว่าจะก่อมาเดี๋ยวเดียว...แป๊บเดียว...แล้วก็ได้ใจกันเลย..หรอกนะ
..
มันหาได้เป็นเช่นนั้นไม่?....
..
จากจุดเล็ก ๆ จุดนั้น วันนั้น...
จนกระทั่งวันนี้..วันที่พวกเราต่างคน..ต่างเติบโตขึ้นมา ...เดินกันไป คนละทิศคนละทาง ตามชะตาฟ้าลิขิตที่ตัวเองเป็นผู้กำหนด....โชคชะตาที่พวกเราเลือก...เลือกที่จะเดิน ตามเสียงเพรียก...ของหัวใจ.....
ตัวผู้เขียนเอง...ก็เดินตามเสียงเพรียกนั้น....พวกเราต่างคนต่างเดิน
วันแล้ว..วันเล่า ..คืนแล้ว..คืนเล่า ..
มันไม่ธรรมดาเลยนะ 30 ปี 40 ปี เนี่ย!!
..
และแล้ว ...วันเวลา...ก็กลืนกินชีวิตของพวกเราไป
..
จากเด็ก.. สู่วัยรุ่น .. เข้าสู่วัยกลางคน..วัยทำงาน...วัยของการสร้างชีวิต...สร้างครอบครัว
..
คำว่า"ครอบครัว" นี่แหละ!!..ที่ทำให้พวกเรานั้น..ต่างสร้างรากฐานของชีวิตให้กับตัวเอง...ให้กับครอบครัวของเรา..กันยกใหญ่
ชนิดที่เรียกว่า...เพื่อนบางคน สร้างกันเอาเป็นเอาตายกันเลยทีเดียว(ฮา)...
..
..
เพราะวันหนึ่งข้างหน้า.... พวกเราต่างหวังไว้ว่า....ครอบครัวของเราจะไม่ลำบาก...มีกินมีใช้....กินอิ่มนอนอุ่น...อยู่ร่วมกันอย่างมีความสุข
..
แม้กระทั่งตัวผู้เขียนเอง...ก็มีความคิดที่ไม่ต่าง(แต่ตอนนี้.....ไม่แล้วเพราะ?)
..
ณ วันนี้!! ....พวกเราหลายต่อหลายคน... ได้ก้าวผ่านมาถึงจุดหนึ่งของชีวิต...จุดหนึ่งของชีวิต.. ที่เราเรียกว่า “พอ”
..
และคำว่า “พอ” ของพวกเรานั้น... ผู้เขียนได้นั่งมองมันครับว่า...พวกเราต่างคนต่างเขียนคำนี้กัน...คนละแบบ...สองแบบ...
..
..
โลกเราทุกวันนี้..มันเปลี่ยนแปลงไปเร็วมากกก...เร็วเสียจนกระทั่งผู้เขียนเอง....ตามเรื่องราวบางสิ่งบางอย่างที่เกิดขึ้นบนโลกใบนี้..แทบจะไม่ทันจริง ๆ
..
..
ออกนอกเรื่องมากแล้ว...
ขอวกกลับมา...กลับมาที่เธอ
..
สำหรับเธอแล้ว...
เพื่อนคนนี้...ผู้เขียนอยากเขียน... อยากพูด.. อยากเล่า เรื่องราวชีวิตของเธอ...บางห้วงบางตอน .ที่ผ่านเข้ามาในชีวิตของผู้เขียน...ฝากสิ่งนี้ทิ้งไว้...บนโลกที่สวยงามใบนี้
..
ให้สิ่งดี ๆ เหล่านี้..มันโลดแล่น..อยู่บนโลกใบนี้... แบบนี้แหละ!!
เพราะผู้เขียนเชื่อครับ...เชื่อในความงดงามของชีวิตที่ใครคนหนึ่ง..เค้าอาจไม่เคยคิดถึงมัน...แต่สำหรับใครบางคนแล้ว..กลับคิด..
..
(เรื่องเล่าดี ๆ ที่ทำให้โลกใบนี้..มันน่าอยู่มากขึ้น...โดยเฉพาะอย่างยิ่งกับใครคนนั้นที่เขามองเห็น"คุณค่าในตัวคน" และ "การให้โอกาสคน"... ความงดงามเล็ก ๆ แบบนี้แหละ!!...มันกลับยิ่งใหญ่ในใจใครบางคน...มานักต่อนักแล้ว)
คำว่า “พอ” ของเพื่อน....ที่เพื่อนเขียนลงไปนั้น ....
วันนี้ผู้เขียน....รับรู้แล้วครับว่า....
คำว่า “พอ” ของเพื่อน.....เพื่อนเขียนและสะกดมันไว้อย่างไร?
..
วันเวลาที่ล่วงเลยผ่านไป... เพื่อนหลายๆคน...ที่เราเคยเรียนด้วยกัน เล่นด้วยกัน..ไม่ว่าจะเป็นสมัยมัธยมฯหรือประถมฯก็ตาม ...
ในชีวิตผู้เขียนกลับได้พบได้เจอ ได้พูดคุย...นับว่า..น้อยมาก....
..
ไม่ใช่เพราะ... ”ไม่ใส่ใจ...”
ไม่ใช่เพราะ ...“หลงลืม..”
ไม่ใช่เพราะ... ”ไม่ดิ้นรน ...”
มันไม่ใช่สิ่งใด ..หรืออะไรทั้งนั้น....
..
เหตุที่ผู้เขียนคิดอย่างนี้ ...พูดเช่นนี้
เพราะทุกสิ่งที่เกิดขึ้นมานั้น..มันมีเหตุผลของมันเสมอ..
..
ผู้เขียนจำคำพระประโยคหนึ่งที่ว่า....
“คนเรา....หากไม่มีวาสนาต่อกันแล้ว แม้นอยากจะเจอกันมากมายขนาดไหนก็ตาม...ก็ไม่มีทางเป็นไปได้
หากแต่ว่า..เมื่อมีวาสนาต่อกันแล้ว... แม้นจะอยู่ห่างกันสักแค่เพียง .. เมื่อถึงเวลา..ฟ้าดินก็ห้ามไม่อยู่ ต้องได้พบ... ได้เจอกัน.....วันยังค่ำ"
..
คำพระประโยคนี้นี่เอง!! ที่ทำให้ผู้เขียนนั่งคิดทบทวน ถึงสิ่งต่าง ๆ ที่ผ่านเข้ามาในชีวิต...ซึ่งมันมีทั้งเรื่องดี เรื่องเศร้า...เรื่องที่ทำให้หัวใจของผู้เขียนเบิกบานหรือเปลี่ยวเหงาก็ตาม ...
วันนี้....กลับเริ่มเข้าใจและยอมรับมัน
..
..
มันอาจจะเป็นการสรุปที่ง่ายเกินไปหรือเปล่า... สำหรับคนที่ผ่านการเรียนรู้โลก..เรียนรู้ชีวิตมานานพอควร (ไม่อยากจะเชื่อในความรู้สึกนี้เลยครับว่า...มันจะเป็นไปได้มากถึงเพียงนี้))
..
คำว่า "มิตรภาพของคำว่าเพื่อน” นั้น...
เมื่อย้อนกลับมาคิดทบทวนดู....ทำให้เราแปลกใจนะว่าทำไม?....มันถึงมีพลังบางอย่างแฝงอยู่ในนั้น..!!
..
"เรื่องราวบางมุมกับเพื่อนบางคน...ที่ผ่านมาในชีวิต"
..
..
ทำให้ผู้เขียนคิดครับว่า...
(ยังไม่จบ...ผู้เขียนมีเรื่องเล่า...ที่อยากจะเขียนต่อ...นะครับ)
ความเห็น (5)
ให้ดอกไม้ไว้ก่อนเลยครับ คุณแสงฯ ;)...
สุดยอดมาก
เหมือนหลักสูตรสันติวิธีของ มหาจุฬาฯครับ
รออ่านเจ้าค่ะ...ยายธี
เราล้วนมีความคาดหมายและคาดหวัง
หากแต่บางทีการเปลี่ยนผันอย่างเหนือความคาดหมาย
ก็กลายเป็นอีกนิยามของชีวิตที่เราต้องทำความเข้าใจและรับมือกับมันให้ได้
โดยเฉพาะอย่างยิ่งในมุมอันบาดลึกและเจ็บร้าว.... กระมังครับ
ขอบคุณครับฯ
