ผู้หญิงคนหนึ่ง....เธอเกิดมาพร้อม...พร้อมที่จะ.....(1) (บันทึกนี้เขียนยาววว.....)

สมัยเป็นเด็กประถมในโรงเรียนชายแห่งหนึ่งนั้น.. ผู้เขียนจำได้ว่า...เวลาระฆังตีพักกลางวันทีไร…ก็จะวิ่งแจ้น เข้าไปซื้อข้าวกินบ้าง ซื้อขนมกินบ้าง.... ในโรงเรียนหญิงที่มีช่องทางเดินติดกันระหว่างสองโรงเรียน 
..
..
ซึ่งน่าจะทำเอาไว้ให้นักเรียนของโรงเรียนทั้งสองแห่งนั้น..วิ่งข้ามไปมาหากันได้(แต่จริง ๆ แล้ว...ไม่รู้ว่าเป็นอย่างนั้นหรือเปล่า เพราะเห็นแต่เด็กชาย ..ชาย วิ่งเข้าไปโรงเรียนหญิงเสียมากกว่า..(ฮา))
..
..
วัยเด็กวัยนั้น... ..เป็นวัยประถมที่ มันประถมวัยสมชื่อ... ไม่เคยคิดเรื่องอื่นใด?นอกจากเรื่องกิน...(ฮา).... วิ่งเข้า..วิ่งออก เพื่อซื้อของกินเป็นกำลัง..
..

..
ณ.วันนี้ เวลานี้.. ปี พ.ศ.2560...แล้ว.. กลับมานั่งคิดย้อนดู ... เรื่องราวชีวิตของตัวเองเมื่อครั้งวันวาน...
..
..
เพราะอะไรหรือ!! ที่เราชอบวิ่งแจ้น ไปซื้อของกินที่โรงเรียนหญิงแห่งนี้จัง.....ของกินที่โรงเรียนชาย มันก็ไม่ต่าง

และมันต่างกันตรงไหน?ที่เรา... ถึงชอบวิ่งเข้า วิ่งออก..เพื่อซื้อของกินที่นี่....เป็นกำลัง?
..
..
มาวันนี้กลับคิดออก....
..
มันต่างกันตรงนี้... ซึ่งผู้เขียนจำได้ว่า..วัยเด็กเมื่อครั้งโน้น(ร่วม 40 กว่าปีแล้วเห็นจะได้ ...(ฮา.).จำแม่นจัง!!)
..
หลายต่อหลายครั้ง...ที่วิ่งไปซื้อของกิน ตัวเองกลับชอบวิ่งหาช่องที่มีนักเรียนต่อแถวกันน้อย ๆ  เพราะอะไรหรือ?.... ก็เพื่อที่จะได้ข้าวหรือขนมกลับมานั่งกินไวๆ...แล้วก็นั่งกินข้าว กินขนม อย่างเอร็ดอร่อย...สุขใจ  สบายตา  อยู่ในโรงอาหารของโรงเรียแห่งนี้นั่นเอง 
..
ชอบตรงนี้แหละ!!...ที่มันไม่พลุกพล่าน  วุ่นวาย..นั่งกินสบายๆ...อิ่มแล้ว.. ก็เดินกลับโรงเรียนของเรา
..
สมัยนั้น เด็กนักเรียนของทั้งสองโรงเรียน ที่รุ่นราวคราวเดียวกัน มีจำนวนไม่มากนัก เรียกได้ว่า...หากเป็นระดับเดียวกัน..วัยใกล้เคียงกันแล้ว ......จำได้..จำได้
..
ตัวผู้เขียนเองนั้น....มีความจำเแบบชนิดที่เรียกว่า “ไม่น้อยหน้าใคร” (เพื่อนหญิงที่โรงเรียนแห่งนี้ 2 คน(คนหนึ่งคือเธอ) เรามาเจอกันอีกครั้งตอนเรียนมัธยมต้น )
..
เธอ.. เป็นเพื่อน....ที่ผู้เขียนจำได้อย่างแม่นยำ (เพราะเห็นเธอออกบ่อย ... ในโรงอาหารเวลาผู้เขียนวิ่งข้ามไปซื้อข้าวกิน ) 
...
ชื่อของเธอ.. คือ “กิ้ง“ (คนอะไรชื่อ “กิ้ง” ..นั่นอาจเป็นเพราะว่าเธอเป็นเด็กที่กินดีอยู่ดีนั่นเอง ...ผิดกับผู้เขียน ที่สมัยประถมวัยนั้น ผอมกะหร่อง..(ไม่ค่อยมีจะกิน!!...(ฮา))
..

..

ทำไม?ผู้เขียน ถึงเขียน...ท้าวความเสียยืดยาว 
ก็เพราะอยากให้ผู้อ่านเห็นภาพบรรยากาศของโรงเรียนพี่โรงเรียนน้อง(โรงเรียนเทพมิตรศึกษา&โรงเรียนธิดาแม่พระ) สมัยเมื่อกว่า 40 ปีที่แล้วโน้น (แก่แล้ว.ๆๆ.......(ฮา)
...
..
และนี่คือจุดเริ่มต้น ของคำว่า “เพื่อน” ละ!!
..
มิตรภาพของคำว่าเพื่อนนั้น ...ใช่ว่าจะก่อมาเดี๋ยวเดียว...แป็บเดียว...แล้วก็ได้ใจกันเลย..
..
..
มันหาได้เป็นเช่นนั้นไม่....
..
แต่จากจุดเล็ก ๆ จุดนั้น...จนกระทั่งวันนี้..วันที่(ยังมีต่อ..)

[ขจิต ฝอยทอง]

ดูดีที่ได้พบกันอีกนานมากๆเลยนะครับ

เพื่อนสมัยเด็กๆเลยนะครับ

[เพชรน้ำหนึ่ง]

-สวัสดีครับ

-ตามมาอ่านเรื่องราวประทับใจครับ

-ขอบคุณครับ

[Dr. Ple]

ดีจัง.....ได้เจอกับเพื่อนนะคะ