๕๔๒. โรงเรียนบ้านหนองผือ (ลิ่มอติบูลย์อุปถัมภ์)

ถ้าเรารู้จักคำว่า..”พอ” เราจะไม่ท้อ..แต่แค่ไหนล่ะ ถึงเรียกว่าพอ..ถ้าองค์กรเดือดร้อน ผู้ร่วมงานปฏิบัติงานด้วยความทุกข์ยาก..เราจะวางเฉยแล้วหยุดนิ่งไม่ไหวติงอะไรเลย ด้วยรู้สึกว่าต้องพอก็คงไม่ใช่ การแก้ปัญหาด้วยการค่อยๆคิดค่อยๆทำ น่าจะเป็นเหตุผลที่ตั้งอยู่ด้วยความพอประมาณ..ซ่อมและสร้างไปตามจังหวะที่ควรจะเป็นไป...

ผมจัดห้องเรียนแบบคละชั้นหรือรวมชั้นมานานมาก เหตุผลคือครูและห้องเรียนไม่พอ นักเรียนสองชั้นเรียนในห้องเดียวกัน ด้วยครูเพียงคนเดียว..

วันนี้..ครูเพียงพอ..แต่ห้องเรียนขาดแคลนเหมือนเดิม เคยแก้ปัญหามาตลอดทุกปี ที่เห็นเด่นชัด..เริ่มจากเรียนรวมกัน ต่อมาใช้ห้องสมุดหลังเล็ก นำหนังสือออกให้หมดแล้วนำเด็กเข้าไปเรียนแทน...

ต่อมา..ในปี ๒๕๕๘ ห้องสมุดหลังใหญ่..สร้างเสร็จ นำเด็กไปเรียนที่ห้องสมุด..ปัญหาที่พบคือ..ห้องสมุดไม่เหมาะที่จะใช้เป็นห้องเรียน..ผมเก็บข้อมูลไว้ก่อนตัดสินใจ..

ขอความอนุเคราะห์..คุณบุญชู ลิ่มอติบูลย์ ..ผู้ซึ่งบริจาคเงินสร้างห้องสมุด..ผมขอรับการสนับสนุนในการต่อเติมห้องเรียนด้านหลังอาคาร..เป็นห้องเรียนชั้น. ป.๕

คุณบุญชู..ยินดีช่วยเหลือการก่อสร้าง..ผมจึงติดต่อผู้รับเหมาและตกลงราคา ในพื้นที่ ๔ คูณ ๑๐ เมตร โครงเหล็กหลังคาชีทติดกันร้อน เทปูนพื้น..วงเงิน ๓๒,๐๐๐ บาท ซึ่งก็ไม่แพง..ถือว่าประหยัดแต่การก่อสร้างก็ต้องมั่นคงแข็งแรงและได้ประโยชน์..

ผมสัมผัสใกล้ชิดกับปัญหาเดิมๆมาโดยตลอด..ห้องเรียนไม่พอ อาคารประกอบไม่มีและห้องครัว(โรงอาหาร) คับแคบ..ต้องแก้ไปที่ละเรื่อง สร้างให้เหมาะสมกับเงินและบริบท..ไม่ต้องหรูหรา แต่ใช้งานได้อย่างมีประสิทธิภาพ..

“สถานศึกษาพอเพียง”..สอนให้ผมเข้มแข็งอดทน..ปัญหามีไว้ให้แก้ มิได้มีไว้ให้กลุ้ม..ที่สำคัญผมเลือกเอง..เลือกที่จะมาเป็นผู้บริหารโรงเรียนขนาดเล็ก และเลือกที่มาอยู่บ้านหนองผือ....

แรกเริ่มเดิมที..ก็ไม่ได้ของบประมาณสร้างอาคาร..เพราะคิดว่าต้นสังกัดทราบดีว่าขาดแคลน และเวลาต้นสังกัดให้ทำเรื่องประมาณการขึ้นไป แต่ให้เวลาเร่งด่วน..ผมเองก็ไม่ได้เชี่ยวชาญหรือช่ำชอง..เรื่องประมาณการที่ดินสิ่งก่อสร้าง...

ปี ๒๕๕๘..ตัดสินใจให้เวลากับการทำเรื่องขออาคารเรียน เพราะเดือดร้อนมาก เขตพื้นที่บอก จะได้สร้างในปี ๒๕๖๑ – ๒๕๖๒..ล่าสุดสอบถามขึ้นไป ไม่มีข้อมูลใดๆที่ชัดเจน เนื่องจากเป็นรัฐบาลยุค คสช. ที่ทุกอย่างคิดใหม่ทำใหม่หมด..

ผมยิ้มรับกับคำตอบ..บอกตัวเองว่า..”ชั่งหัวมัน”..ทำงานของเราไป คนใกล้ตัวอันเป็นที่รักเคยบอกไว้..ปัจจัย..บางอย่าง เราไปบังคับควบคุมไม่ได้ ก็ต้องปล่อยวาง คิดไปก็เท่านั้น ทำหน้าที่ของเราให้ดีที่สุด..อยู่กับวันนี้..ให้ดีที่สุด..

ดูไม่จืดเหมือนกัน..เมื่อผมรับราชการครู เข้าสู่ยุคปลายใกล้เกษียณ แล้วยังต้องแก้ปัญหาไม่รู้จบ..พอเพียงแต่ไม่เพียงพอ..เพราะเด็กต้องเรียนรู้ ครูต้องจัดการเรียนการสอน..คุณภาพและทักษะชีวิต..เป็นเงื่อนไขให้ต้องสร้างสรรค์..

โชคดีที่คุณบุญชูและครอบครัว “ลิ่มอติบูลย์” ยื่นมือมาช่วยเหลือ..ทำให้ผมและคณะครู ทำงานได้อย่างคล่องตัวและมีความหวัง..

วันนี้..ช่างก่อสร้างเข้ามาทำงานแล้ว..ติดตั้งโครงเหล็กอย่างเรียบร้อย พรุ่งนี้มุงหลังคา ผมหลับตา พักกายและใจ..ฝันไปว่าโรงเรียนเปลี่ยนชื่อใหม่..โรงเรียนบ้านหนองผือ(ลิ่มอติบูลย์อุปถัมถ์)..อยากทำให้ฝันเป็นจริงเหลือเกิน...

ชยันต์ เพชรศรีจันทร์

๒๐ พฤษภาคม ๒๕๖๐

[ขจิต ฝอยทอง]

ต่ออาคารข้างๆแล้วนะครับ

ขอชื่นชมครับ