ฉันผู้แวะเวียนมาทักทาย ตามการเปลี่ยนแปลงของฤดูกาล
สวัสดีค่ะผู้อ่านทุกท่าน
"ทุกๆ บึนทึกในชีวิต ไม่ว่าจะไดอารี หรือภาพถ่าย มันเป็นความทรงจำของเวลาช่วงนั้น ที่เมื่อเวลาผ่านไปบ่งบอกได้ว่า เรารู้สึก นึกคิดอย่างไร และเติบโตจากอดีตไปไกลแค่ไหนแล้ว"
หลังจากไม่ได้เข้ามาเขียนหลายปี มองการบันทึกของผู้คนที่คุ้นเคย user ที่เคยแวะเวียนกันมาคุย พบปะหน้าจากกิจกรรมครั้งก่อนๆ ที่ได้จัด และหลังจากที่ชีวิตได้ออกเดินทางไปยังที่ใหม่ๆ การเรียนรู้ใหม่ๆ ในบางวันของฤดูหนาว ที่ลมหนาวพัดมาเป็นระยะ สลับกับอากาศร้อนในบางครา ก็ชวนให้นึกถึงอดีต และทบทวนความรู้ที่มีมา
เราจากที่นี่ไปนานหลายปี ฝากเพียงแต่บันทึกที่ยังคงเป็นร่องรอยของอดีตอยู่ เราเติบโตขึ้นและประสบความสำเร็จในหน้าที่การงานตามเป้าหมายที่วางไว้ก่อนอายุ 30 ดังใจที่อยากเป็น ทว่าการประสบความสำเร็จด้านการสร้างชีวิตมันแค่เริ่มต้นขึ้นเมื่อ 4 ปีที่แล้วเอง
ณ วันที่กำลังบันทึกข้อความนี้ เรารับตำแหน่งบรรณาธิการเว็บไซต์แห่งหนึ่ง อาชีพที่ใฝ่ฝันแต่เด็กๆ และจมจ่อมกับตัวหนังสือที่ผ่านเข้ามาในชีวิต แรงบันดาลใจที่ชัดเจนที่สุดคือ คนอ่านได้เปลี่ยนแปลงชีวิตจากงานเขียนของเรา เราเขียนงานด้านสุขภาพ ชีวิต การเรียนรู้ เศษฐกิจพอเพียง ชุมชน สังคม กล่าวๆ มาก็ดูเหมือนจะทุกหมวดของความรู้ เราไม่รู้หรอกว่าคนอ่านจะได้แรงบันดาลใจจากท่อนไหนของงานเขียนเรา แต่เราก็หวังว่าข้อความจากข่าว บทความของคนตัวเล็กๆ จะไปสร้างแรงบันดาลใจให้คนอื่นต่อไป มันเลยทำให้เราสร้างสรรค์งานขึ้นมาแบบไม่หยุดยั้ง การเดินทางของตำแหน่งนี้ งานด้านนี้ยังคงอยู่ในตัวเองอย่างไม่มีที่สิ้นสุด จินตนาการที่ผนวกกับความจริงยังคงจะเขียนให้ได้อ่าน แม้ต่อไปจะไม่ได้เดินทางในสายงานนี้แล้วก็ตาม
วัยนี้ละที่สร้างชีวิต สร้างครอบครัว คงอีกไม่นานหลังจากนี้ที่จะเดินทางเข้าสู่ด้านธุรกิจเต็มตัว เรียนรู้เพื่อสร้าง เรียนรู้เพื่อต่อยอด นำความรู้ใหม่ๆ มาพัฒนางานอย่างไม่หยุดยั้ง เติบโตขึ้นพร้อมกับสอนคนตัวเล็กๆ ให้เดินตามแนวทางที่ปูไว้ให้ ย้อนกลับไป 4 ปีกว่าๆ ไม่รู้ว่าเพราะโชคชะตา พรหมลิขิต หรือจะเรียกว่าอะไรดี เราได้พบกับตัวจริงของบล็อกเกอร์ Gotoknow ที่เรียกได้ว่าเป็นนักจัดการความรู้ตั้งแต่อยู่มหาวิทยาลัย เราก็เฝ้าอ่านประสบการณ์เขาอยู่เนืองๆ ตั้งแต่ปี 51 เราได้เข้ามาเรียนรู้กันในเส้นทางที่กำลังใช้ร่วมกันอยู่ มันเป็นความโชคดีนะที่นิสัยของการรักเรียนรู้ การพัฒนาตัวเองอยู่ในสายเลือดของเราทั้งคู่ เราวนเวียนในวงการเดียวกัน งานแบบเดียวกัน ช่วยกันต่อเติมความรู้ไปอย่างไม่มีที่สิ้นสุด แล้วก็นั่นล่ะอีกไม่นาน เราจะใช้ชีวิตคู่ที่พร้อมจะพัฒนาตัวเอง เติบโตทั้งความคิด จิตใจ สุขภาพร่างกายไปด้วยกัน
เขียนไปเขียนมา เหมือนจะเป็นการบอกเล่าชีวิตปัจจุบันให้ได้อ่านกัน และอยากบอกผู้อ่านว่าสบายดีค่ะ กำลังเรียนรู้พัฒนาตัวเองไปในทุกวัน ยังทำงานตอบแทนสังคมเหมือนที่ อ.จันและอ.ธวัชชัย ผู้สร้างบล็อกแห่งนี้มานานนับ 10 ปี คอยสอน
และก็พบว่า.........การทบทวนอดีตของตัวเองพบรอยยิ้ม ความทรงจำดีดีมากกว่าความทุกข์ในหรือต้องเสียน้ำตา อาจเป็นเพราะเราบอกตัวเองให้ทำทุกวันอย่างดีที่สุด และคุ้มค่าที่สุด เลือกจำสิ่งที่ดี ประสบการณ์ที่นำไปต่อยอด มากกว่าการจดจำเรื่องราวที่สร้างความทุกข์ใจ
สุดท้ายของบันทึกหน้านี้ คงจะฝากคำทักทายให้กับผู้อ่านทุกท่าน รวมถึง blogger ที่เคยติดต่อกันมาเมื่อ 8-9 ปีที่แล้ว หวังว่าทุกท่านคงสบายดีเช่นกันนะคะ รักษาสุขภาพ แล้วถ้ามีโอกาสเราจะพบกันอีกครั้งค่ะ
ณ วันหนึ่ง ของฤดูกาลที่คน กทม. ยังไม่ปักใจเชื่อว่านี่คือฤดูหนาว
ความเห็น (6)
ยินดีต้อนรับการกลับมาอีกครั้งครับ น้อง อาร์ม ;)...
- ด้วยความระลึกถึงเสมอค่ะอาจารย์
คิดถึงมากๆ
เคยไปหาที่ สสส ด้วยแต่ไม่พบ
พลาดกันไป
ล่าสุดนี้ได้ข่าวว่าซุ่มซ้อมวิ่งนี่น่า
สบายดีนะครับ
ผมมาอยู่สงขลาแทนอาร์มแล้ว 555
น้องอาร์ม รับคำทักทาย สวัสดี หายไปนานแต่มาบันนี้ ก็ยินดี บอกเล่า สิ่งที่ทำที่เป็นที่ไป และที่อยู่
- คิดถึงอาจารย์เช่นกันค่ะ
- อาจารย์ไปอยู่ที่สงขลาแล้วหรอคะ ครั้งหน้ากลับบ้านน่าจะมีโอกาสเจออาจารย์ค่ะ
- ติดตามบันทึกอาจารย์เสมอค่ะ
สวัสดีค่ะ บัง วอญ่า-ผู้เฒ่า-natachoei--
- บังเป็นอย่างไรบ้างคะ ไม่พบไม่เจอกันสัก 8-9 ปีเห็นจะได้
- บันทึกบังยังมีเรื่องเล่าสนุกๆ เช่นเดิมเลยนะคะ
- ดีใจที่ได้พบกันในบ้านหลังนี้ค่ะ