ชีวิตที่พอเพียง : 156. สนุกกับการฝึกฝนตนเอง

         ท่านที่ติดตามอ่านบันทึกชุด ชีวิตที่พอเพียง จะเห็นว่าชีวิตของผมสนุกสนานอยู่กับการฝึกฝนตนเอง     พยายามเตือนตนเองในยามต้องเผชิญความไม่พอใจ หรือความยุ่งยากบางอย่าง     แทนที่จะมองเป็นทุกข์ หรือเรื่องรำคาญใจ     ผมก็จะบอกตัวเองให้เอามาเป็นเครื่องฝึกตนเองเสีย      ผมเป็นคนมีสมาธิดีก็เพราะ "เมียฝึก"     ดังเคยเล่าไว้แล้ว

        อาจารย์หมอประเวศสอนไว้ว่า      ผู้ชายที่จะประสบความสำเร็จในชีวิต จะต้องให้เกียรติและเกรงใจเมีย     บางคนว่าต้องเคารพหรือกลัวเมีย      ก็ถูกทั้งหมดนะครับ     แต่ผมว่าจริงๆ แล้วเป็นการเข้าคอร์สฝึกอบรมให้รู้จักเคารพความแตกต่างในความคิด  ในความชอบ  รสนิยม  และวิถีการดำรงชีวิต     นี่แหละครับคือคุณูปการของการมีเมีย     เราได้เข้าคอร์สฝึกความอดทนฟรี

        มีสามีก็ทำนองเดียวกันแหละครับ     อาจจะเป็นคอร์สที่หนักหน่วงกว่าด้วยซ้ำ     

        เวลาหมดวาระการดำรงตำแหน่งบริหาร เป็น "เวลาทอง" ของผม     เพราะเป็นช่วงเวลาที่เราจะได้ฝึกชีวิตที่สงบสันโดษ     เพราะบริวารที่มากับการดำรงตำแหน่งจะหายไปหมดสิ้น     เราจะได้อยู่กับตัวของเราเอง     ได้ทำความรู้จักตัวตนแท้ๆ ของเรา ที่ไม่มีตำแหน่งหรือหัวโขนห่อหุ้ม     ได้รู้ว่าตัวตนแท้ๆ ของเราเป็นอย่างไร

        ตอนเป็นผู้อำนวยการ สกว. มีคนขับรถ     พอหมดวาระผมก็ขับรถเอง      ได้รู้จักถนนหนทางเพิ่มขึ้นมาก      ได้ฝึกฝนความรู้สึกให้หนักแน่น ไม่โกรธเมื่อโดนแซงตัดหน้า      พอกลับมามีคนขับรถให้ใหม่ ผมก็ฝึกใช้เวลาบนรถให้เกิดประโยชน์ที่สุด     ที่จริงก็ใช้ ๕ อย่างเท่านั้น     คือ (๑) ใช้เขียนบทความ หรือ บันทึก บล็อก    (๒) ใช้นอนหลับพักผ่อน    (๓) ใช้คิดเรื่องราวต่างๆ    (๔) ใช้อ่านหนังสือ    และ (๕) ใช้ชมวิว

        ฝึกรับฟังความเห็นที่แตกต่าง นี่ผมมาได้มากตอนทำเรื่อง KM นี่แหละ     เมื่อตอนหนุ่มๆ ผมมีโลกทัศน์ที่แคบมาก     และเน้นผิด - ถูก    ชั่ว - ดี      ยิ่งกว่านั้นผมยังทะนงหรือหลงในความดีของตนเสียอีก    ผมหลงคิดว่าเมื่อผมหมั่นทำดี     ผมก็ควรรังเกียจคนที่ผมตราว่าไม่ดี     ทำให้ผมเป็นคนไม่น่ารัก     กว่าจะฝึกให้ไม่เกลียดคนชั่ว  เกลียด (รังเกียจ) เฉพาะความชั่ว     ก็เมื่อแก่แล้ว     ยังนึกเสียดายไม่หาย ว่าถ้าผมฝึกตัวเองในเรื่องนี้ได้ตั้งแต่หนุ่มๆ ผมคงมีโอกาสได้ทำงานสำคัญๆ มากกว่านี้     หรือได้ทำประโยชน์ให้แก่สังคมได้มากกว่านี้

วิจารณ์ พานิช
๑๐ พย. ๔๙

[ชาลิสา เมฆสว่าง]

เพิ่งได้ติดตามอ่านบันทึกชุด "ชีวิตที่พอเพียง" ได้เพียง  3-4 ครั้งเองค่ะ  เพราะจริงๆ แล้วไม่ค่อยชอบอ่านอะไรบนคอมพิวเตอร์เท่าไหร่    รู้สึกว่ามันไม่สนุก  อ่านลำบาก  ชอบอ่านหนังสือเป็นเล่มๆ มากกว่า  แต่พอได้อ่านบันทึกของอาจารย์  ได้ประโยชน์กับการดำเนินชีวิตมาก  นึกเสียดายเหมือนกันค่ะ  ว่าถ้าฝึกอ่านได้ตั้งแต่เนิ่นๆ  คงได้มีโอกาสนำเรื่องราว และประสบการณ์ดีๆ  ไปปรับใช้ได้อีกมากมายทีเดียว

[น.เมืองสรวง]

ยังไม่สายครับอาจารย์...ตอนนี้อาจารย์กำลังทำอยู่ครับ เพื่อพี่น้องท้องถิ่นอยู่สบายเพราะทุกวันนี้ วุ่นวายจังเลยครับ...

ก็ขอภาวนาให้เหตุการณ์ต่าง ๆ สงบลงโดยเร็ว...ครับ

....จุดหมายแห่งการพัฒนายังไม่ยุติครับ...มันมีความเกี่ยวเนื่องกันตลอด...อาจจะเป็นเหตุผลหนึ่งที่กำลังมีปัญหาในภาคใต้หรือน่าที่ว่า.....

1. ความเกี่ยวที่พี่น้องมุสลิมอยากจะหยุดในวันศุกร์ เพราะวันศุกร์มีความสำคัญมากต่อศาสนาเพื่อประกอบพิธีกรรมทางศาสนา

2.ความไม่รู้ข้อมูลที่แท้จริงกับการพัฒนาโครงการ โครงสร้างพื้นฐาน

3.การสั่งการจากภาครัฐโดยขัดต่อพิธีกรรมทางศาสนา

4.สภาพสังคมชุมชนที่ไม่เอื้อต่อการพัฒนาเพราะขาดข้อมูลงานพัฒนา

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

[oddy]

เห็นด้วยกับอาจารย์อย่างยิ่ง คนในสังคยังมีอยู่มากที่มองชีวิตแบบสุดโต่ง บวก ลบ ขาว ดำ โดยใช้ความคิดของตนตัดสินสรรพสิ่ง ทำให้คับแคบ อึดอัด เมื่อคนอื่นมีความเห็นต่าง  หนูได้เห็นและเรียนรู้ว่าเราไม่ควรใกล้ "จริต" ทำนองนี้ หากเผลอไผลไป ก็ต้องหมั่นทบทวนและแก้ไข ขอบคุณมากค่ะ

[พ รวิวรรณ หาญสุทธิเวชกุล]

อ่านบันทึก อาจารย์ ได้ทั้งความขำ ชอบ คอร์สฝึกอบรมความอดทนฟรี  ได้ อารมณ์ดีแต่เช้า  และ ได้ตัวอย่างดีๆ

ขอบคุณ ค่ะ