ผมแต่งบทกลอนนี้เอง ผมชอบกลอนนี้มาก เพราะมันมาจากพ่อ
"ยามชีพยังหมายเจ้าเฝ้าดูแล
ยามเจ็บแก่หมายเจ้าเฝ้ารักษา
ยามตายจากหมายเจ้าเฝ้าปิดตา
ยามมรณาหมายเจ้าเฝ้าเผาฟืน"
ทุกครั้งที่ออกจากบ้าน เดินทางไปบรรยาย ไปเป็นวิทยากรให้หน่วยงานต่างๆ ผมจะกราบพ่อเสมอ
เพราะไม่รู้ว่า กลับมาผมยังจะเจอพ่อหรือไม่ หรือ ผมอาจจะไม่ได้กลับมาหาพ่ออีก
ชีวิตแสนสั้น
พ่อของผม สมเจตน์ เวียงสี แม่โจ้ รุ่นที่ 25
ขอชื่นชมลูกที่ดีของพ่อ เป็นตัวอย่างที่ดีของโลกยุคที่ทิ้งพ่อแม่ เพราะไปหลงวัฒนธรรมต่างชาติ สุดท้ายพวกเขาเหล่านั้น ก็คงไม่ต่างจากยุคนี้ที่จะเป็นอดีตของอนาคตของพวกเขา
พ่อคือผู้ให้กายสังขาร
เลี้ยงอาหารจนกายโต
เส้นทางชีพต่างกาลโต
พ่อแก่โซลูกใหญ่สวนทาง
จิตพ่อไม่ขอไรมากจากลูก
แค่ให้ลูกดูแลยามแย่บ้าง
จิตลูกควรผูกรักษ์อย่าวาง
พ่อแม่สร้างลูกไว้ให้ดูแล
"ขอความดี ความเจริญจงคุ้มครองผองภัยให้มลายด้วยเทอญ ลูกพ่อ" น่าจะสื่อได้จากคุณพ่อนะครับ
ขอบคุณครับ