(บันทึก)..ประสพการณ์(ชีวิต)ในต่างแดน...(ยายธี)..๔..ในแกลลอลี่ชีวิตวันนี้..
ภาพนี้ ขอเรียกว่า "กังขาชีวิต"แล้วกัน
เกริ่นไว้..ในย่อหน้าที่แล้วว่า.."เงินหมด..."..(ทำไงดี)..วันแรกที่เข้ามาสอบเข้ามหาวิทยาลัย..มีสภาพ ของคนตีนเปล่า...(ในกระเป๋าไม่มีพลังทรัพย์)..บอกได้แต่ว่า..คิดถึงพ่อแม่..ที่บ้านจับใจ..คิดถึงทุกสิ่งทุกอย่างที่ทิ้งมา...มาเดินเล่นยันรุ่ง..บนถนน..เพราะหาที่นอนไม่ได้...(แม้ว่าจะไม่เปล่าเปลี่ยว เสียทีเดียว..ยังมีคู่ใจ(ตอนนั้นกอดคอด้วยกันมา..มีเพื่อนที่เป็นสถาปนิคด้วยกัน..มาช่วยกันประคองอยู่....พระเจ้าช่วย?..อุทานน่ะ..จริงเพื่อนช่วยๆกันไว้ ให้ไปนอนหน้าเตียงเหมือนแมว..ตอนแม่บ้านแกไปเที่ยว....เลยเอาคนไปแอบอยู่ได้หลายวัน..บ้านที่เพื่อเช่าอยู่....คงพอจะนึกออก..ความหนาว..แปลกถิ่น..ไม่มีเงินไม่มีคำว่าพรุ่งนี้จะเป็นอย่างไร..ที่เป็นสิ่งต้องฝืนจนเป็นนิสัยให้ได้..คือคำว่าอยู่..กับ..วันนี้และวันนี้ๆๆๆทุกๆวัน..)
"ยายธี"...โชคดีมีพรสวรรค์ติดตัวมาให้(คิดเอาเอง)..ตอนเรียน(ศิลปะเขาเรียกว่า..ผลงาน ติดบอดร์ เสมอมา...ตอนอยู่เมืองไทย)..เลยเรียกว่ามาตีกิน..ในสมัยนั้น...สอบแค่Drawing..(สบายบรื้อ...)คนที่มาสอบด้วยข้างฝรั่งรุ่นเด็ก ถามว่า เขียนรูปได้ขนาดนี้ แล้วจะมาเรียนทำทรากทำไม..(...บอกเขาไม่ได้ว่า..ทำไม..ในใจอยากจะตอบเขาว่า...อิฉัน..ต้องการ วีซ่า..อ้ะะ)....
(สมัยหนึ่งนานมาแล้วเยอรมัน..อนุญาติให้คนไทยเข้าประเทศโดยไม่มีวีซ่าได้สามเดือน..ยายธีมีสัญญาเข้าทำงานกับบริษัทกราฟฟิคแห่งหนึ่งใน สตุสกาตท หากแต่ดำเนินงานไม่ได้เนื่องจากกฏหมายเยอรมันไม่มีสัญญานี้กับประเทศไทย...)..
และนี่คือเหตุผลที่ต้องเรียนต่อ..(ก็เป็นโอกาศที่ดีอย่างหนึ่ง)...ที่ได้รับเป็นบทเรียนบทแรกที่มีค่าเฉพาะตัวมาอย่างยิ่ง..อนึ่งประเทศนี้..การศึกษาเขามีปรัชญาว่าไว้ว่า...เรียนได้ตลอดชีวิต..ไม่รู้จบ?..
การศึกษาของประเทศนี้ไม่มีคุณค่าแค่กระดาษที่ให้เป็นมาตรฐานหากแต่..คุณภาพ..ของผู้เรียนและความรู้...การศึกษา..ในเยอรมันจึงถูกมากๆถ้าเทียบกับบ้านเราหรือในอเมริกา..และรัฐต้องมีที่ทำงานให้ประชาชน..
(การศึกษาจึงมีระบบสัมพันธ์กันกับ..ตัวเลขของสถานที่ทำงานในทุกๆสาขา..กับการผลิตนักศึกษา..)
"ยายธี"..ได้มีโอกาศเข้าเรียนในมหาวิทยาลัยในเยอรมัน(เบอร์ลิน)..ในเวลาต่อมาแรกเริ่มด้วยแผนกสถาปนิคการจัดการงาน แสดงสินค้า..ต่อมาย้ายมาเรียน..แผนกเซรามิค....ในมหาวิทยาลัยเดียวกัน..ที่มีชื่อย่อว่า HDK.
และได้จบในสาขาเซรามิคปฏิมากรรม..ในเวลาเพียงสองเทอม..(เนื่องจากตีกิน)..ด้วยปริญญาตรีที่ติดตัวมา..มีผล..ซึ่งปรกติแล้ว..จะต้องเรียนถึงอย่างน้อยสิบสองปี..จึงจะมีสิทธิ สอบ Meister(Master).. ได้ตามกฏบัติของมหาวิทยาลัยศิลปะที่นี่......
และจากความสามารถนี้..เคยได้มีโอกาศที่จะได้กลับบ้านเสียที..กพ.เทียบเท่ากระดาษนี้มีคุณค่านิยมในเมืองไทยว่าว่าเป็น..ปริญญาโท..ฐานะผู้เชี่ยวชาญ(อะไรทำนองนั้น)..เพราะได้เข้าสอบตำแหน่งสอน c4ในมหาวิทยาลัยที่เคยเรียนมา..ลาออกจากตำแหน่งสอนในมหาวิทยาลัย..ในบราวชวัยก์...แล้วเสียด้วยด้วยความมั่นใจ..(ได้กลับบ้านแน่ๆ...กพ..ตีราคากระดาษให้อยู่ในระดับ11เงินเดือนจาก ห้าพันเป็นหมื่น..นึง..
ทำงานก็ไม่ได้เงิน..รัฐถังแตก...แถมโดนยื่นซองขาว..จากหัวหน้างาน..(ข้อหา ทำงานเกินหน้าเกินตา..แต่เขียนอย่างสุภาพว่า..ไม่ผ่านการพิจารณา..เพราะไม่เหมาะสม..กับตำแหน่ง..ทั้งๆที่ยายธี..ขอทำงานวิจัย ก็ได้มาเหลือเพียงแก้เอกสารการเขียนให้ถูกต้อง..)...บทเรียนอีกบทในชีวิต..เมืองไทย..ที่"ยายธี"..ต้องระเห็ดกลับไปเดิน ตีนเปล่า..อีก..ครั้งในชีวิต...และต้องเริ่มเรียน..คำว่า..บ้านเกิด....ลืมไปได้เลย.....
ชีวิตอิสระ แสนสุข..เริ่มแต่วันนั้นมา...ขอบใจประเทศไทย..บ้านเกิด..อีกครั้ง...ดีใจที่ได้เกิดเป็นคนไทย.........ขอบอก.....
ยังมีอีกนะ..อิสระสุข..คืออะไร....
ความเห็น (5)
หนาวมั้ยคะ ยายธีกล้าจังค่ะ
I know people who had tasted bureaucracy in Thailand Public Service and vowed with sadness never to serve again.
I miss my Motherland but it was the land of long ago when children could run about and play among friends and everyone was friends young and old. I missed clean and clear stream water, fruits on the road sides (to school and wat). Dangerous snakes, scorpions, mosquitoes, wasps and ... were seen here and there, but we were safe - much safer than among cars and police and university graduates and investers and tourists -- today ;-)
.... อ่านแล้วเพลินมากๆ ค่ะ มองเห็นภาพ ยายธีเดินหมดแรง...ไม่มีเงินในกระเป๋าตังค์ นะคะ
อ่านไป .. หัวเราะไป สนุกๆ ค่ะ .. ตอนที่ฝรั่งถามยายธี ตอบในใจ นะคะ... ชอบจังที่ว่า "เรียนได้ตลอดชีวิต..ไม่รู้จบ"
การเรียนรู้เรียนได้ไม่มีจบนะครับ
ขอบคุณคุณยายมากครับ