เส้นทางชีวิตในความคิดของตนเอง ...

ด้วยความเป็นครอบครัวอพยพ
ที่ใช้ชีวิตอยู่ตามเส้นทางการทำงานของพ่อ
ทำให้ชีวิตต้องระหกระเหิรเดินทาง
ไปอยู่หลายจังหวัด

เมื่อเล่าเรียนหนังสือในระดับชั้นประถมและมัธยมศึกษา
ก็มาใช้ชีวิตอยู่ในเมืองหลวง อย่างน้อย ๑๒ ปี

ด้วยส่วนตัวเป็นคนชอบความสงบเงียบ
ไม่ชอบความวุ่นวายของผู้คน รถราที่แสนติดหนึบ

เมื่อถึงเวลาเลือกเส้นทางของชีวิตตัวเองได้
จึงเลือกออกมาเรียนต่างจังหวัด
โดยผ่านระบบ Entrance ในสมัยก่อน

แน่นอนว่า สมใจของตัวเอง แต่ไม่ค่อยสมใจแม่เท่าไหร่
เพราะแม่คงไม่อยากลูกต้องเดินทางออกไปไกลจากบ้านมากนัก
แม่จึงมีข้อเสนอให้เรียนมหาวิทยาลัยเอกชน
แต่ผมก็ตั้งปณิธานเอาไว้แล้วว่า อยากออกจากเมืองหลวง
จึงทิ้งข้อเสนอของแม่ แล้วเดินทางไปตามเส้นทางที่ตัวเองคิด

การอยู่บ้านที่เรายังอยู่ในสายตาของพ่อแม่
แต่การออกมาอยู่คนเดียวในหอพักมหาวิทยาลัย
ทำให้เราต้องฝึกฝนตนเองในทุกด้าน
เราต้องอยู่ให้ได้ท่ามกลางสังคมใหม่

ผมคิดว่า ผมเติบโตขึ้นอย่างแข็งแกร่งกว่าเดิม
จากการตัดสินใจครั้งนี้

บางทีก็เหงาบ้าง บางทีก็เศร้าบ้าง
บางทีก็มีความสุขบ้าง แต่นั่นก็เป็นชีวิตที่เราเลือกเอง

แต่เป้าหมายในคิดอยู่ในใจก็คงไม่ใช่ที่นี่ "พิษณุโลก"
เมื่อเรียนจบ แม่ก็คิดถึงแล้ว อยากให้กลับมาทำงานที่บ้าน
แต่มันก็ยังไม่ใช่เป้าหมายที่ตัวเองคิดไว้อีก
กลับมาทำงานได้ไม่กี่เดือน

ก็ได้มาเรียนในระดับปริญญาโท ณ จังหวัดที่ตัวเองตั้งใจไว้
ก่อนเรียนระดับปริญญาตรี "เชียงใหม่"

"เชียงใหม่" คือ จังหวัดที่อยากจะมาใช้ชีวิตอยู่ไปตลอด
อาจจะด้วยความใฝ่ฝัน ภาพลักษณ์ที่สวยงาม
ธรรมชาติที่อยู่ใกล้เมือง ความเงียบ สงบมากกว่าเมืองหลวงที่เคยอยู่
ราวกับตัวเองเป็นคนชนบทมากกว่าคนเมืองใหญ่

เรียนจบ ก็ยังเลือกทำงานในมหาวิทยาลัยที่เรียนจบอีก ๕ ปี
เช่าหอพัก มีรถเครื่อง อยู่อย่างตามอัตภาพ
ไม่ได้สะสมทรัพย์สมบัติอะไรมาก นอกจากหนังสือ

แต่ก็มีเหตุพลิกผันที่ทำให้ตัวเองต้องตกงานเกือบ ๑ ปี
ไปได้งานใหม่อีกครั้งก็ที่ "เชียงราย"

"เชียงราย" บรรยากาศใหม่ที่ใช้ชีวิตไม่ต่างจาก "เชียงใหม่"
ในฐานะ "นักเทคโนโลยีการศึกษา" ของมหาวิทยาลัย
ซึ่งตำแหน่งนี้ไม่มีเปิดรับกันง่าย ๆ ในประเทศไทยแห่งนี้

แต่ทำงานหนักไปได้ไม่ถึง ๔ เดือน ชีวิตก็ต้องพลิกผันอีกครั้ง
เพราะอาชีพที่เป็นความใฝ่ฝันจริง ๆ เปิดรับที่ "เชียงใหม่"

เลือกที่ใช้โอกาสไปสอบแข่งขันกับคนอื่นเขา
โดยที่หนังสงหนังสือก็ไม่ได้อ่าน
แถมมหาวิทยาลัยแห่งนี้ยังไม่ค่อยได้ความรู้จักเท่าไหร่

ดันสอบติดเป็นสำรอง แต่อันดับ ๑ เขาสละสิทธิ์
ทำให้ได้กลับมาทำงานที่ "เชียงใหม่" อีกครั้งหนึ่ง

ชีวิตมันพลิกผันไปมา แต่ทั้งหมดทั้งมวลนี้
มันขึ้นอยู่ว่า เราวางชีวิตของตัวเองอย่างไร

ผมอยากอยู่ "เชียงใหม่" มาตั้งแต่แรกอยู่แล้ว
ไม่ว่าไปอยู่ที่ไหน แต่ใจก็กลับมาอยู่ที่เดิมอยู่ดี

ถึงปัจจุบันนี้ ผมภูมิใจและพอใจที่ได้ทำตามที่ตัวเองใฝ่ฝันสำเร็จ
เรียนหนังสือไม่ค่อยเก่ง หัวไม่ค่อยดี
มีแต่ความมุ่งมั่นและพยายามเท่านั้น จนมีทุกวันนี้

ผมเคยย้อนคิดกลับไปเหมือนกันว่า
ถ้าหากตอนผมยังตัดสินใจอยู่เมืองหลวง
ผมจะได้มาอยู่จังหวัดที่ผมฝันเอาไว้ไหม
และผมจะเติบโตอย่างแข็งแกร่งทั้งร่างกายและจิตใจไหม

เพราะการเดินทางของชีวิตที่ผ่านมา
ผมสร้างทุกอย่างด้วยตัวเอง
แต่ก็มีพ่อกับแม่คอยสนับสนุนอยู่ห่าง ๆ

เวลาที่ผมล้มลุกคลุกคลาน
พ่อแม่เป็นคนประคองผมลุกขึ้นมาทุกครั้ง

อยากขอบคุณพ่อแม่ที่ทำให้เกิดมาในโลกนี้
และคอยดูแลเอาใจใส่ผมมาตลอด
ไม่เคยขีดขวางในสิ่งที่ผมอยากเป็นเลย
ไม่เคยครอบงำความคิดของผม
ไม่เคยบังคับในสิ่งที่พ่อแม่อยากให้เป็น

ผมจึงได้เลือกเส้นทางของชีวิตของตัวเองได้
ในฐานะคนเรียนไม่เก่ง แต่ประเมินขีดความสามารถของตัวเองได้
จึงเดินทางตามเส้นทางที่ตัวเองได้คิด

ผมไม่ใช่คน Think Big แต่ผมเป็นคน Think Small
คิดเล็ก ๆ ไม่เกินตัว พอประมาณ เท่าที่ต้นทุนชีีวิตจะพอมี

แต่สิ่งที่ผมยังรู้สึกผิดอยู่เสมอ ไม่ใช่ การดำเนินชีวิตของตนเอง
แต่เป็นการทำให้พ่อกับแม่คิดถึงและเป็นห่วงอยู่ตลอดเวลา

ผมยังทำให้ท่านใช้ชีวิตยังไม่สบายเท่าไหร่
พ่อยังคงต้องทำงานอยู่ แม่ก็คงต้องเหนื่อยกับผมมามาก

นั่นคือ สิ่งที่ผมตั้งใจจะทำต่อไป ...

ชีวิตผม พอแล้ว ... ทุกอย่างอยู่ที่โอกาส
ไม่มีโอกาสก็ไม่เป็นไร

พ่อแม่ต้องสบายมากกว่านี้

รักพ่อกับแม่นะครับ ;)...

เชียงใหม่
๒๑ มิ.ย.๕๘

เขียนใน GotoKnow โดย Wasawat Deemarn
ใน บันทึกความคิดดี..ความคิดชั่ว

คำสำคัญ (Tags): #วสวัตดีมาร#wasawatdeemarn#เส้นทางชีวิต#การดำเนินชีวิต#ความรัก#พ่อแม่#อาชีพ#ความฝัน

หมายเลขบันทึก: 591456เขียนเมื่อ 21 มิถุนายน 2015 12:05 น. ()แก้ไขเมื่อ 21 มิถุนายน 2015 12:07 น. ()สัญญาอนุญาต: ครีเอทีฟคอมมอนส์แบบ แสดงที่มา-ไม่ใช้เพื่อการค้า-ไม่ดัดแปลงจำนวนที่อ่าน