ความทรงจำ ฉันเคย...
ฉันเคย...เป็นเด็ก
ฉันเคย...ไปโรงเรียน
ตอนนี้...เปลี่ยนไปแล้ว
ฉันเคย...อยู่หน้าแถว ยืนตรงเคารพธงชาติ
ตอนนี้...ตำแหน่งของฉันมาอยู่ด้านหลัง ควบคุมแถว
ฉันเคย...ทำงาน ทำการบ้าน
ตอนนี้...ฉันเป็นผู้ตรวจงาน ตรวจการบ้าน
ฉันเคย...มีนัยน์ตาแห่งความสงสัย และเหม่อมองไป
ตอนนี้...ฉันจะเป็นผู้คลายความสงสัยนั้น
ฉันเคย...พักผ่อน เมื่อยามเหนื่อย
ตอนนี้...ฉันเป็นผู้ดูแลพวกเขายามเหนื่อยล้า
ฉันเคย...มีรอยยิ้มที่สดใส
ตอนนี้...ฉันเป็นผู้เห็นรอยยิ้มเหล่านั้น
ฉันเคย...ทะเลาะกับเพื่อน
ตอนนี้...ฉันเป็นผู้หยุดการทะเลาะนั้น
ฉันเคย...เล่นโดยไม่คิด
ตอนนี้...ฉันสอนโดยคิดเสมอ
ฉันเคย...สนุกเมื่ออยู่กับเพื่อน
ตอนนี้...ฉันสนุกเมื่ออยู่กับเด็กนักเรียน
ฉันเคย...สุขใจ สบายใจ ยิ่งกว่า เมื่ออยู่กับเพื่อนมากมาย
ตอนนี้...ฉันสุขใจ สบายใจ ยิ่งกว่า ที่ได้สอนนักเรียน
ฉันเคย...ให้กำลังใจครูมาเสมอ
ตอนนี้...ฉันเป็นผู้รับกำลังใจเหล่านั้น
ถ่ายที่ : โรงเรียนสันป่าสักวิทยา อ.เเม่ริม จ.เชียงใหม่
ถ่ายเมื่อ 19 กันยายน 2557
บันทึกเมื่อ 30 มีนาคม 2558 เวลา 11:40
ความเห็น (18)
ฉันเคย......
ขอบคุณความทรงจำอันมีค่า
กำลังใจ เป็นสิ่งมีค่าเสมอสำหรับมนุษย์
ขอบคุณมาก นางสาว อรวรรณ รกไพร และอย่าลืมบันทึกความทรงจำของตัวเองบ้างด้วยนะครับ
ขอบคุณมาก พัชราภรณ์ ที่เข้ามาให้กำลังใจในบันทึกนี้
นักเรียนน่ารักมากๆ
ชอบใจนักเรียน
ดีใจที่ได้อ่านเรื่องดีๆ
เอาภาพพานักเรียน EP และฝรั่งไปหาหอยมาฝาก
ขอบคุณครับ ขจิต ฝอยทอง ที่มาให้กำลังใจในบันทึกนี้
เด็กวัยกำลังเติบโตและเรียนรู้ครับ
ถ้าว่างมาเขียนต่อนะครับ
สบายดีไหมเนี่ย
ปิดเทอมกันเมื่อไรครับ
ครับผม ขจิต ฝอยทอง
หากมีสิ่งดีๆเขียนแน่นอนครับ
สบายดีครับ
ปิดเทอมประมาณเดือนพฤษภาคมครับ
เป็นอีกหนึ่งประสบการณ์นะครับ ขจิต ฝอยทอง ที่ฝรั่งมาเรียนรู้วิถีวัฒนธรรมของไทย
พฤษภาคมนานมากๆเลยครับ
ครับผม เปิดปิดตามอาเซียน
กำลังใจ...จากผู้ให้และผู้รับ
ขอบคุณที่ถ่ายทอดความทรงจำนะคะ ^_^
ขอบคุณมากครับ ปักกะตืน ที่เข้ามาให้กำลังใจในบันทึกนี้
สิ่งที่เราเคย ณ ปัจจุบัน เราก็ยังทำมันได้
ขอบคุณครับ จันทร์ชมพู ที่เข้ามาร่วมอ่านบันทึกเล่มนี้
เห็นภาพแล้วคิดถึงเด็กๆ
เพียงภาพถ่ายหนึ่งใบก็สามารถความรู้สึกดีไๆด้เสมอครับ SmallGirl