"เก็บตก" งานเขียนจากข้อสอบของนักศึกษาเอกศิลปะ ภาคเรียนที่ ๑/๒๕๕๗

บันทึกนี้อยาก "เก็บตก" งานเขียนจากข้อสอบของนักศึกษาเอกศิลปะ ๒ คน
ที่เขียนผลสะท้อนจากกระบวนการเรียนการสอนที่สอนเขามา ๔ เดือน
ทั้งวิธีคิด ทัศนคติ หรือ การใช้ชีวิตของพวกเขาที่เปลี่ยนไป

คำตอบของนักศึกษาชาย ...

ถาม :

วิธีคิด ทัศนคติ หรือการใช้ชีวิตของ "ตนเอง" ที่เปลี่ยนไปจากเดิม

ตอบ :

วิธีคิดตั้งแต่ได้เรียนการเขียนจดหมายส่งไปหาคนที่บ้านนี่แหละครับ
ที่ทำให้ผมมีวิธีคิด และทัศนคติที่เปลี่ยนไป เพราะผมพูดตรง ๆ เลยนะครับ
คือ ผมไม่เคยกอดแม่ ไม่เคยบอกรักแม่เลย เพราะเป็นลูกผู้ชายที่ไม่กล้าและอายมาก

เมื่อหลังจากเขียนจดหมายไปให้ท่าน พอผมกลับไปบ้านก็สามารถกอดแม่
และบอกรักแม่ได้แล้ว โดยไม่อายเลย มันเป็นอะไรที่ไม่เคยมีความสุขแบบนี้มาก่อน

ส่วนการใช้ชีวิตนั้น ผมรู้สึกว่า เป็นผู้ใหญ่มากขึ้นมากกว่าเดิม
เพราะผมได้สัญญากับแม่ในการเขียนจดหมายไปว่า ผมจะตั้งใจเรียนให้มากกว่านี้
จะไม่ดื่มสุราอีกแล้ว ทำให้ผมไม่ไปเที่ยวกลางคืนกับเพื่อน ๆ
มีเวลาในการวาดรูป ทำงานศิลปะมากขึ้น และงานแต่ละชิ้น
รู้สึกว่า มีคุณภาพและสวยงามมากขึ้นกว่าเดิม

(จดหมายเพียงแค่ฉบับเดียวเท่านั้นครับ)

ถาม :

วิธีคิด หรือทัศนคติที่มีต่อ "อาจารย์ประจำวิชา" ที่เปลี่ยนไปจากเดิม

ตอบ :

พูดตรง ๆ เลยนะครับ อาจารย์เป็นผู้มีความรู้จริง ๆ อยากสอนนักศึกษาให้ได้รับความรู้จริง ๆ
จึงมีการสอนที่เน้นวิชาการมาเพื่อให้นักศึกษาได้รับความรู้ไปใช้จริง
ที่จริงอาจารย์เป็นคนใจดีมาก ๆ นักศึกษาปรึกษาอะไรก็ช่วยตลอด

ส่วนตัวผมชอบอาจารย์ตรงที่ตรวจเครื่องแต่งกายก่อนเรียนทุกครั้ง
เพราะเป็นการแสดงว่า เราเป็นนักศึกษาครูนะ เราควรแต่งตัวเรียบร้อย
เพื่อเป็นแบบอย่างให้แก่ศิษย์ที่เราจะไปสอนในวันข้างหน้า

ส่วนการเขียนบทความนั้น ผมสามารถนำความรู้ไปใช้ในวิชาวิจัยทางการศึกษาได้จริง
ถ้ามีอาจารย์แบบอาจารย์ทั่วมหาวิทยาลัย นักศึกษาคงเก่งและมีความรู้มากมายแน่นอนเลยครับ
สุดยอดครับ

(ผมตรวจเครื่องแต่งกายจริง ๆ ครับ ดูใจร้ายไม๊)

ส่วนนักศึกษาหญิงอีกคน ตอบว่า ...

หนูเป็นเด็กคนหนึ่งที่ศรัทธาและเคารพในตัวของอาจารย์อยู่แล้ว ตั้งแต่ปี ๑
ตอนนี้อยู่ปี ๔ ก็ได้เจอกัน การเรียนการสอนและภาระงานต่าง ๆ ก็มากขึ้น
หนูประทับใจอาจารย์ตอนหนึ่ง ตอนที่หนูเข้าไปส่งร่างบทความ
ส่งเท่าไหร่ก็ส่งไม่ผ่าน และหนูก็พยายามแก้ไขตามที่อาจารย์บอกเสมอ

ตอนนั้น หนูถามอาจารย์ว่า "อาจารย์สอนแบบนี้มาตั้งแต่แรกหรือเปล่า"
อาจารย์ บอกว่า "ไม่หรอก อาจารย์สอนปกติ แต่รู้สึกว่า ผลลัพธ์ของนักศึกษาที่ออกมา
นักศึกษาไม่ได้อะไรเลย อาจารย์จึงยอมให้คนอื่นไม่ชอบ เด็กนักศึกษาได้อะไรบางอย่าง
จากการเรียนในวิชาของอาจารย์ก็พอ"

ตอนนั้นหนูพึ่งเข้าใจว่า การเป็นครูจากหัวใจ มันเป็นอย่างนี้นี่เอง

(เชื่อไหม ผมยังจำได้ไม่แม่นเท่าเด็กเขียนเลย ว่าผมตอบอะไรไปบ้าง
แต่พวกเขากับจำสิ่งเหล่านี้ได้แม่นยำมาก)

คำตอบเหล่านี้เป็นสะท้อนสำคัญจากสิ่งที่ผมได้สอนทุกย่างก้าว
ตลอด ๔ เดือน เป็นผลที่น่าภาคภูมิใจอย่างยิ่ง
เป็นรางวัลของครูจริง ๆ ที่อยากจะได้

ซึ่งไม่ใช่คำชื่นชม แต่เป็นการเปลี่ยนแปลงตัวเองเพื่อตัวของพวกเขาเอง

เล่าสู่กันฟัง

บุญรักษา ทุกท่านครับ ;)...

เขียนใน GotoKnow โดย Wasawat Deemarn
ใน มหาวิทยาลัยชายเขาของคนชายขอบ

คำสำคัญ (Tags): #วสวัตดีมาร#wasawatdeemarn#เก็บตก#กระบวนการสอน

หมายเลขบันทึก: 583363เขียนเมื่อ 2 มกราคม 2015 22:46 น. ()แก้ไขเมื่อ 2 มกราคม 2015 22:46 น. ()สัญญาอนุญาต: ครีเอทีฟคอมมอนส์แบบ แสดงที่มา-ไม่ใช้เพื่อการค้า-ไม่ดัดแปลงจำนวนที่อ่าน