"บ้านกร่างวิทยาคม"ในวาบคิด

หลังโรงเรียนเลิก ถ้าไม่มีธุระปะปังอะไร มักเถลไถลถ่ายรูปข้างทางอยู่เรื่อย วันนั้นยังไม่ทันพ้นรั้วโรงเรียน พอก้าวลงมาจากอาคารเท่านั้น แสงแดดสวยๆสีเข้มสาดกระทบไปทั่วทั้งบริเวณรวมทั้งตัวอาคาร เย้ายวนใจให้เก็บภาพโรงเรียนอีกครั้ง

จ้ำอ้าวไปคว้ากล้องในรถ เป้าหมายแรกในใจที่นึกได้ เพราะเล็งไว้ก่อนแล้ว เป็นตาเบบูญ่าหน้าทางเข้า ซึ่งออกดอกเหลืองพราวไปทั่วทั้งต้น แม้แต่ดอกเก่าแห้งเหี่ยวที่หล่นเกลื่อนอยู่บนพื้นก็ยังน่ามอง

ความสวยของดอกไม้เป็นสากล ผู้คนชาติไหนๆก็น่าจะชอบ บ้านเราได้เปรียบเรื่องนี้ เพราะความหลากหลายทางชีวภาพมีมาก ชนิดพรรณไม้เป็นสิ่งหนึ่งที่น่าภาคภูมิใจ ที่เราพึงเห็นคุณค่า ที่โรงเรียนปลูกต้นไม้ตั้งแต่ครั้งเริ่มสร้างจนถึงปัจจุบันหลากหลายชนิด มีแทบทุกประเภท ไม้ดอก ไม้ผล ไม้ยืนต้น ไม้ล้มลุก ฯลฯ ครูเกษตรหัวเรี่ยวหัวแรงหลักเรื่องนี้มาตั้งแต่ครั้งบุกเบิกท่านเก่งครับ

ประดู่กิ่งอ่อน ปกติจะอ่อนสมชื่อ กิ่งใบที่เป็นช่อจะทอดตัวลง เรียงเป็นลำดับ คล้ายใครปักตกแต่งแจกันไว้หน้าอาคาร แต่ช่วงนั้นเป็นก่อนปิดภาคเรียน ประดู่จึงทิ้งใบโกร๋นเหลือแต่กิ่งก้าน งดงามแปลกตาไปอีกแบบ ลูกศิษย์ ม.6 คนหนึ่งเคยพูด ซึ่งครูอย่างตัวเองชอบ โรงเรียนเรา มีสิ่งต่างๆสวยงามล้นเหลือ ขึ้นอยู่กับใครหรือแต่ละคน จะมองเห็นหรือไม่?

ด้านทำเลที่ตั้ง บ้านกร่างวิทยาคมซึ่งอยู่ห่างจากเมืองไม่มากนักมีความโดดเด่น นอกจากด้านหน้าจะมีคลองชลประทานพาดผ่าน ด้านหลังยังมีคลองธรรมชาติเก่าแก่ที่ยังใช้ประโยชน์จนถึงปัจจุบันอยู่อีกด้วย สภาพแวดล้อม บรรยากาศ เมื่อรวมเข้ากับแมกไม้นานาพันธุ์ที่คณะครู ผู้บริหาร นักการภารโรง และนักเรียนรุ่นแล้วรุ่นเล่า ช่วยกันแต่งแต้ม สถานที่แห่งนี้จึงงดงาม สมกับเป็นแหล่งบ่มเพาะ ปลูกฝัง ให้ความรู้ หรือมีส่วนร่วมรับผิดชอบสร้างสรรค์เยาวชนที่มีคุณภาพให้กับชาติบ้านเมืองมานาน

อาคารเรียนมีอยู่ 3 หลัง โรงฝึกงาน 1 หลัง อาคารพลศึกษา รวมถึงหอประชุมอีก 1 หลัง ถ้ามองถึงอาคารสถานที่และบุคลากรแล้ว ที่นี่มีความพร้อมมาก จำนวนนักเรียนราว 500 คน ครู 30 กว่าท่าน ขนาดโรงเรียนที่ไม่ใหญ่ไม่เล็กจนเกินไป จะขยับเขยื้อนในเรื่องใด น่าจะรวดเร็วคล่องตัวกว่าโรงเรียนหรือองค์กรใหญ่ๆ ที่มีนักเรียนมากครูมากซึ่งอุ้ยอ้าย แต่ถึงวันนี้โรงเรียนยังเหมือนที่อื่นๆครับ ไม่ได้พิเศษอะไรกว่าใคร?

ผลโอเน็ตไม่ถึง 8 คะแนน เมื่อครั้งสมศ.เริ่มประเมินมาตรฐานการจัดการศึกษารอบที่ 3 ทำให้โรงเรียนไม่ผ่านเกณฑ์คุณภาพในตัวบ่งชี้ที่ 5 ซึ่งหมายถึงไม่ผ่านการประเมินหรือไม่ได้รับการรับรองมาตรฐานจากสมศ.นั่นเอง ปีถัดมาครูเราช่วยกันติว ช่วยกันสอน หรือลุ้นกันสุดขีด เพื่อให้ได้คะแนนโอเน็ตถึง แต่ก็ไม่สามารถประสบผลสำเร็จ ปีถัดมาก็ซ้ำรอยเดิมอีก จนกระทั่งเริ่มทำใจกันแล้ว ว่าคงต้องรอรับการประเมินรอบต่อไปหรือรอบ 4 ที่จะมาถึง แต่แล้วผลโอเน็ตปีล่าสุดเพิ่งผ่านไปหมาดๆ ก็ทะลุถึงเกณฑ์“ผ่าน” หรือสูงกว่า 8 แต้มขึ้นมาดื้อๆ หลังจากพยายามกันมาแล้ว 2-3 ปีติดต่อ จะทันการณ์หรือไม่ ขณะนี้โรงเรียนทำเรื่องหารือกับสมศ.ไปเรียบร้อยแล้ว รอแต่โชคชะตาหรือฟ้าอาจจะลิขิตบ้างเท่านั้น(ฮา)

เด็กๆกลับหมดแล้ว ไม่อย่างนั้นจะยังคงเสียงเจี๊ยวจ๊าว อึกทึก ตามแบบฉบับนักเรียนมัธยมให้ได้ยิน ไม่มีนักเรียนจะไปสอนใคร รายได้รายจ่ายทุกวันนี้ จะหามาจากที่ไหน(ฮา) ไม่มีนักเรียนโรงเรียนเงียบสงัด เหงาขึ้นมาเลยเหมือนกัน สำหรับคนที่อยู่กับเสียงเหล่านี้มาตลอดชีวิตการทำงาน

จะว่าไปความสุขที่ครูมีอยู่ เคยฟังจากหลายคนแล้ว น่าจะเป็นความสดใสของเหล่าลูกศิษย์นี้เอง อย่างอื่นคงเหมือนงานราชการทั่วๆไป ระบบที่ดูผิวเผินเหมือนดี แต่การปฏิบัติจริงไม่ใช่ เมื่อเป็นโรงเรียน งานที่ทำน่าจะเน้นกันที่การจัดการเรียนการสอน นโยบายผู้บริหารระดับสูงสุดเรื่อยมาก็ใช่ หลักสูตรก็ใช่ ใครๆพูดถึงการศึกษาก็ในแนวทางนี้ทั้งนั้น “การศึกษาสำคัญ จะพัฒนาชาติบ้านเมือง ต้องเริ่มจากการศึกษาที่ดีก่อน” แต่จนแล้วจนรอด เป็นครูมาร่วม 30 ปีแล้ว ห้องเรียนหรือการจัดการเรียนการสอน ก็ไม่สำคัญที่สุดได้จริงสักที การตั้งรัฐมนตรีใหม่สดๆร้อนๆ น่าจะเป็นรูปธรรมอีกอย่างที่ฟ้องถึงเรื่องนี้

แต่กับเด็กๆแล้ว ตลอดเวลาที่ผ่านมา แกยังน่ารักไม่เปลี่ยนแปลงครับ

เขียนใน GotoKnow โดย ธนิตย์ สุวรรณเจริญ
ใน ภาพถ่าย

คำสำคัญ (Tags): #บ้านกร่างวิทยาคม#ธนิตย์ สุวรรณเจริญ

หมายเลขบันทึก: 575545เขียนเมื่อ 2 กันยายน 2014 11:12 น. ()แก้ไขเมื่อ 4 กุมภาพันธ์ 2016 09:46 น. ()สัญญาอนุญาต: ครีเอทีฟคอมมอนส์แบบ แสดงที่มา-ไม่ใช้เพื่อการค้า-ไม่ดัดแปลงจำนวนที่อ่าน