ช่วงเปิดภาคเรียนใหม่นี้ หลังสำรวจความรู้สึกตัวเอง นึกถึงบางโอกาสที่ได้มีการพูดคุยกับเพื่อนครู ซึ่งเคยถาม “พี่เป็นครูมานาน เคยเบื่อมากๆมั้ย” บางคนตอบด้วยการเล่าชีวิตครูตัวเองให้ฟัง “บางอารมณ์ตื่นเช้ามาโรงเรียน แค่ถึงป้ายโรงเรียนก็อยากจะกลับบ้านแล้ว ขับรถเลยไปเลยก็มี”(คุณภาพครู) สำหรับตัวเองนับวันอาการเหล่านี้ก็ไม่สู้ดีเหมือนกัน(ฮา) รายได้ที่ต้องนำมาใช้จ่ายในครอบครัว รวมถึงบางสิ่งบางอย่างที่โรงเรียน ที่ยังเป็นแรงกระตุ้นอยู่
ปกติแล้วตัวเองชอบสอน ม.1ครับ เหตุผลก็คือเจ้าตัวเล็กๆพวกนี้น่ารักกว่าชั้นอื่นๆ ความเป็นเด็กใสซื่อ ด้วยเสื้อผ้าใหม่เอี่ยม ซึ่งมักตัดกับสีผิว ถามอะไรก็เอาแต่อาย ยิ้มครั้งใดเห็นแต่ฟันซี่ขาว ประกายนัยน์ตาบ่งถึงความอยากรู้อยากเห็น เหล่านี้คือเสน่ห์ของพวกเขา
ม.1/1 เป็นห้องที่ตัวเองรับผิดชอบสอนมาตลอด ตั้งแต่เริ่มมาอยู่ที่นี่ เพราะเป็นห้องที่นักเรียนเลือกเรียนวิทยาศาสตร์เป็นวิชาเพิ่มเติม เปิดเทอมแต่ละครั้ง สิ่งหนึ่งที่ทำให้ชีวิตตัวเองกระชุ่มกระชวยขึ้น น่าจะมาจากการได้สอน หรือการพูดคุยกับนักเรียน ที่เข้ามาใหม่ๆนี้เอง
เมื่อปีการศึกษาที่แล้ว อนุวัฒน์เป็นหนึ่งของนักเรียนห้องนี้ เรียนพอใช้ได้ ซนพอประมาณ แต่ไหวพริบปฏิภาณโดดเด่นมากในกลุ่มเพื่อน พูดคุยกับใครหรือแม้แต่ครูไม่มีวันแพ้ จะเรียก"เถียงคำไม่ตกฟาก"หรือ"ช่างต่อปากต่อคำ" ก็คงใช่ทั้งนั้น(ฮา) อย่าไปนึกถึงความไม่มีสัมมาคารวะอะไรนะครับ เพราะด.ช.อนุวัฒน์ที่ผมคุยและเถียงกับแกอยู่เป็นประจำ ไม่ใช่อย่างนั้นแน่ แกมีแต่ความน่ารักครับ
ด้วยความที่ชอบเก็บภาพขณะสอน โดยเฉพาะเรื่องสำคัญๆ เด่นๆ หรือนานทีจะเกิด ครั้งหนึ่งผมเล็งถ่ายภาพ โดยใช้อนุวัฒน์เป็นแบบ แกทำท่าอิดๆออดๆและตัดพ้อครูอยู่ชั่วประเดี๋ยว “ครูก็ถ่ายแต่ผมอยู่นี่แหละ” ในขณะเดียวกันก็โพสต์ท่าไม่หยุด(ฮา)
วันเรียนเรื่องการรับน้ำหนักของกระดาษ ก่อนหน้านี้ 2-3 ครั้งที่เรียนเรื่องอื่น ผมถ่ายคลิปวีดิโอขณะทำกิจกรรมการเรียนรู้ และสัมภาษณ์นักเรียนบางคน ถ้าใครในห้องเรียนช่างสังเกต คงได้เห็นอนุวัฒน์แอบมอง ขณะเพื่อนๆถูกสัมภาษณ์และถูกถ่ายคลิปวีดิโอเข้าบ้างแล้ว
ครั้งถัดมาหมายถึงวันที่เรียนเรื่องการรับน้ำหนักของกระดาษ หลังบางกลุ่มทำกิจกรรมเสร็จ และเตรียมเขียนรายงานผล อนุวัฒน์หอบหิ้วอุปกรณ์ต่างๆตรงรี่มาหาผม เอ่ยปากด้วยรอยยิ้มซึ่งเจือด้วยความความเก้อเขิน “ครูถ่ายผมบ้างสิ” เมื่อเห็นอาการลูกศิษย์ ผมก็ได้แต่ยิ้มเช่นกัน “เอาสิๆ” พอครูตอบรับเท่านั้น แกรีบคว้าเก้าอี้มานั่งเต๊ะท่าเตรียมพร้อมอย่างรวดเร็ว(ฮา) เริ่มทันทีโดยไม่มีการนัดแนะอะไรทั้งสิ้น ผมเองทั้งถ่ายทั้งถาม แกตอบได้หมด ต้อนอย่างไรก็ไม่มีจน รู้จริงบ้างไม่รู้บ้าง ถูกบ้างผิดบ้าง(ฮา)
ช่วงปิดภาคเรียนที่ผ่านมา ผมโพสต์คลิปวีดิโอนี้ พร้อมอวยพรวันเกิดให้อนุวัฒน์ผ่านสื่อสังคมออนไลน์ ชั่วครู่แกตอบ “สุดยอด” ผมถามกลับ “สุดยอดตรงไหนล่ะเนี่ย..คุณอนุวัฒน์(ฮา)”
บ้านกร่างฯเปิดเทอมแล้ว เมื่อสองสามวันมานี้เอง พอเจอหน้า อนุวัฒน์หัวเราะร่ามาแต่ไกล ตรงดิ่งเข้ามา “ครูจะให้ของขวัญวันเกิดอะไรผม” “ก็คลิปวีดิโอนั่นไง(ฮา)” ผมตอบพร้อมหยอกล้อด้วยการกอดปล้ำล็อกคอตีเข่าไป 2-3 ฉึก(ฮา) แกมุดตัวลอดวงแขนวิ่งหนีหายไปในกลุ่มเพื่อน ผมยืนมองความร่าเริงของอนุวัฒน์อยู่จนลับตา พร้อมเผยยิ้มออกมา
ความสุขเล็กๆของคนเป็นครู ในห้วงยามของการเปิดภาคเรียนใหม่ครับ
ความสุขเล็กๆของความเป็นครู ที่บ้านโรงเรียนกร่างพิษณูโลกช่วงปิดเทอม กับ กับความสุขที่ ได้เอาเป็นธุระ ที่โรงพยาบาลปากพะยูน.....ต่างก็เป็นความสุขที่"ทำเหลือเพื่อสังคม"
* อรุณสวัสดิ์รับความสดใสของเด็กๆในการเปิดเทอม..
* ดีใจที่คุณครูยังอยู่กับพวกเขาด้วยความผูกพันรักใคร่เช่นนี้ค่ะ
สวัสดีค่ะ
ดีจังเลยที่ได้อ่านบันทึกนี้แต่เช้า
“ครูก็ถ่ายแต่ผมอยู่นี่แหละ” ในขณะเดียวกันก็โพสต์ท่าไม่หยุด(ฮา)
อ่านแล้วอมยิ้มไปด้วย ทำให้คิดถึงครูเมื่อเด็กๆ เลย
ครู ก็คือ ครู :)
ขอบคุณนะคะ
น่ารักจริงๆ อยากลองได้สอนดูเด็กๆ ดูบ้างค่ะว่าจะได้อารมณ์ไหน น่าจะจับปูใส่กระด้งไหมค่ะ
สวัสดีครับคุรครู แวะมาเรียนรู้วิถีการจัดการเรียนรู้ของคุณครูครับ ขอบคุณครับ
ชวนเด็กๆ เขียนเรื่อง "ชีวิตในวันปิดเทอม" บ้างก็ดีนะครับ ใครถนัดวาดรูปก็ทำไป ถนัดเขียนก็เขียนไป มีภาพถ่ายก็เอามาแลกเปลี่ยนให้เพื่อนดู และที่สำคัญก็คือ ชวนให้แต่ละคนเล่าให้เพื่อนฟังวันละคนสองคนก็น่าจะดี...
ชื่นชมครับ-
พี่ชอบสอนเด็ก ป.6 นะ แต่ชอบเล่นไล่จับกับเด็กอนุบาล ผอ.คงไม่ให้สอนเพราะไม่ได้จบปฐมวัยมา...เวลาเด็กนอนไปชวนเด็กเล่น..หรือชวนเด็กไปจับมดใส่ขวด..5 นาทีใครได้มากกว่าชนะ (จนมดกัดมือเด็ก) ทั้งครูทั้งเด็กสนุกสนาน แล้วก็โดนดุไปตามระเบียบ
เด็กเล็กๆน่ารักจริงๆๆใครอยู่ใกล้มีความสุขขอรับประกัน คนเป็นครูสิ่งที่ได้นอกจากเงิน คือ ความรักและความศรัทธา จากทุกคน //โชคดีที่ได้เป็นครูค่ะ