บ๊าย..บาย..ปิดท้ายเยอรมัน

ไม่เคยคิดที่จะไปเที่ยวเยอรมันมาก่อน

หลังไปเที่ยว ๑๒ วัน พบว่า ประเทศเยอรมันน่าเที่ยว มีทั้งธรรมชาติ ประวัติศาสตร์และศิลปวัฒนธรรมที่สะท้อนผ่านโบราณสถานมากมาย

ตั้งแต่เมษายน ๒๕๕๖ ลุงซื้อหนังสือเที่ยวเยอรมันมาอ่านหลายเล่ม แล้วลงมือเขียนโปรแกรมเที่ยว แผนการเดินทาง จองเที่ยวบินและโรงแรมล่วงหน้านาน ๖ เดือน แล้วค่อยๆ บรรจงเรียบเรียงคู่มือเที่ยวในรายละเอียด พิมพ์เล่มสำเร็จก่อนเดินทางสัปดาห์เดียว

คาดหวังอะไรจากการท่องเที่ยว??

สำหรับเรา ต้องการสัมผัสสถานที่ต่างๆ อาหาร และผู้คน ให้ลึกซึ้งมากกว่าการเที่ยวแบบฉาบฉวยเหมือนทัวร์พาไป เหมือนที่ไกด์บอก

เตรียมให้รู้ก่อนเที่ยว??

การเที่ยวเอง ทำให้เราต้องศึกษา ค้นคว้า สถานที่เที่ยว วิธีเดินทาง และลงลึกในทุกรายละเอียด เพื่อให้เกิดปัญหาขณะเที่ยวน้อยที่สุด ปัญหาเล็กน้อยที่อาจไม่เล็กน้อย เช่น ไม่ทันเที่ยวรถอาจทำให้รวนไปทั้งหมด เราจึงใส่รายละเอียดวิธีเดินทางในคู่มือ และทางเลือกเผื่อไว้ด้วย

ไปถึงสถานที่เที่ยว เห็นแล้วแต่ไม่รู้จัก??

เราเตรียมภาพสถานที่เที่ยวที่เราต้องการไปไว้ครบถ้วน มิฉะนั้นไปถึงแล้วเห็นแล้ว แต่ไม่รู้จัก ใส่รายละเอียดเล็กน้อยพอให้รู้ หากสนใจค่อยศึกษาเพิ่มเป็นเรื่องๆ อย่างกลับมาแล้วเราสนใจใคร่รู้เรื่องพระเจ้าลุดวิกที่ ๒ แห่งบาวาเรีย ก็มาค้นคว้าเพิ่ม

เที่ยวเองมา ๔ ทริป ทริปนี้พร้อมที่สุด

อะไรบ้างที่เราเห็น

การเห็นเยอรมันแค่ ๑๒ วัน เราไม่อาจตัดสินใดๆ แต่มีสิ่งเล็กๆ ที่เราเห็น แปลกใจ!! สงสัย?? ชอบ ไม่ชอบ และอยากเล่า

- คนเยอรมันซื้อตั๋วรถไฟ+แสตมป์ตั๋วที่เครื่องด้วยตัวเองก่อนขึ้นรถ ไม่มีราวกั้นให้สอดตั๋วเพื่อเปิดทางเข้า นั่งรถในเมืองไม่เคยเจอคนตรวจตั๋ว ยกเว้นรถสายยาว เพราะอะไร?? เพราะเขาไว้ใจประชาชนว่าซื่อสัตย์?? จึงไม่ต้องมีระบบตรวจสอบ?? นี่เป็นสิ่งเราแปลกใจและยังไม่มีคำตอบ ถ้าความซื่อสัตย์และวินัยเป็นคุณสมบัติพึงประสงค์ของการอยู่ร่วมกันในทุกสังคม สังคมเยอรมันย่อมน่าอยู่

- โรงแรมที่เราไปพักทุกแห่งรับฝากกระเป๋าโดยไม่มีใบรับ ให้เราถือกุญแจไปเปิดเอากระเป๋าเอง บางที่ห้องเก็บกระเป๋าไม่มีล๊อค เขาบอกว่า มาเมื่อไหร่เข้ามาหยิบไปเลย เขาไว้ใจเรา ไม่กลัวกระเป๋าหายเพราะมั่นใจว่าคนทุกคนซื่อสัตย์?? หรือ เขาไม่ต้องการรับผิดชอบ?? ฉันก็ไม่รู้ รู้แต่ว่า ฝากกระเป๋าด้วยความสบายใจ

- คนเยอรมันไม่ยิ้มกับเราก่อน ถ้าเราไม่เริ่มยิ้มทักทาย แต่เขาเต็มใจช่วยเหลือเรามากเมื่อเราขอความช่วยเหลือ เราเข้าใจว่าพลเมืองในประเทศที่พัฒนาแล้วมีคตินิยมเรื่อง การพึ่งตนเอง เราจึงพึ่งพาตัวเองให้ได้มากที่สุดก่อนจะเอ่ยปากขอความช่วยเหลือ

- ในเมืองเล็กๆ รถทุกคันหยุดให้เราข้ามถนน เพียงแค่เราไปยืนริมถนนแม้ไม่มีทางม้าลาย (เราเห็นทางม้าลายน้อยมาก) ครั้งหนึ่งเราไปยืนริมถนนมองหาโรงแรม รถมาหยุดยาว และนาน ไม่มีใครบีบแตรไล่เรา รถคันแรกเปิดกระจกถามอย่างสุภาพว่า ต้องการข้ามถนนหรือเปล่า??

- คนเยอรมันถีบจักรยานกันมาก ยกจักรยานขึ้นรถไฟไปโน่นนี่กันเป็นปกติ มีเลนจักรยาน ถนนจักรยาน ถีบกันเร็ว คล่อง เห็นแล้วเพลิดเพลิน ดูสุขภาพดี แข็งแรงกันทุกคน อยากเห็นภาพแบบนี้ในบ้านเรามาก มีจักรยานให้เช่าท่องเที่ยว ถ้ายังหนุ่มสาวเราไม่รีรอที่จะท่องเที่ยวแบบนี้

- พาน้องหมาไปเที่ยว ขึ้นรถไฟ ไปโน่นนี่ ชอบมาก น่ารัก ต้องแอบดู แอบยิ้มเหลียวหลังจนคอเคล็ด แอบถ่ายรูปมาได้บ้างไม่ได้บ้าง หมาที่เจ้าของพาออกนอกบ้านแล้วไม่ตื่นแสดงว่าถูกฝึกมาดี เราเห็นเจ้าเยอรมันแชพเพิร์ดตัวยักษ์แสนสวยนไปเล่นหิมะบนยอดเขา Zugspitze (อยากเล่นด้วย-ลุงบอกว่าเดี๋ยวมันงับคอให้หรอก!!)

เด็กๆ นั่งกินอาหารกลางวัน หยิบออกมาเป้มานั่งกินกัน

- เห็นครูพาเด็กๆ ไปทัศนศึกษาทุกที่ วันละหลายๆ กลุ่ม ตั้งแต่ตัวน้อยๆ อนุบาลเดินเกาะแขนกันเป็นคู่ๆ จนถึงวัยรุ่น ชอบมากกก.... เด็กๆ จะรู้จัก รัก และภูมิใจในถิ่นเกิด

- เรียนแค่ครึ่งวัน?? เรียนแค่นี้พอหรือ?? เด็กๆ กลับบ้านไปทำอะไร?? รถบัสคันนี้วิ่งจากฟุสเซ่นไปกามิชจอดให้นักเรียนขึ้นอย่างใจเย็นจนครบทุกคน – ลุงกะป้านั่งมองนั่งฟังหลานๆ เจ๊าะแจ๊ะกันเพลิดเพลิน โบกมือบ๊ายบายส่งทุกคนลงจากรถ

- รถเมล์ทุกคันที่เราขึ้นขับดีมากค่ะ ใจเย็นจอดรอจนคนขึ้นเรียบร้อย ไม่รีบกระชากออก เวลาจอดให้คนลงก็ไม่กระฉึกกระฉักแบบว่ารีบๆลง(โว้ย) รถไฟรถเมล์ที่มีผู้โดยสารวีลแชร์ก็จะมีเจ้าหน้าที่มาบริการจัดทางลาดให้ขึ้นลง ไม่ปฏิเสธ ไม่รำคาญหงุดหงิด

- สูบบุหรี่เยอะ สูบตั้งแต่อายุน้อยๆ ทั้งชายหญิง เป็นห่วงว่าจะเป็นมะเร็งปอด กับ ปอดอุดกั้นเรื้อรังกันทั้งประเทศ สูบกันทั่วไปตามถนนหนทาง แม่เข็นลูกก็สูบบุหรี่ สงสารเด็กๆ เราไม่แปลกใจที่ได้ยินเสียงไอแบบคนป่วยในรถทุกขบวน เรื่องนี้เรายืดอกด้วยความภูมิใจเพราะบ้านเรามีกฎหมายคุ้มครองสิทธิผู้ไม่สูบบุหรี่ และกระทรวงสาธารณสุข (อิ..อิ..กระทรวงของเรา) ทำงานได้ผลค่ะ

ตู้ขายบุหรี่ต้องใส่บัตรเพื่อยืนยันอายุ แต่เราเห็นเด็กโตซื้อแล้วเอาไปแจกเด็กเล็ก อายุราวๆ ๑๒-๑๓ สูบกันเป็นกลุ่ม เห็นแล้วไม่สบายใจ

- ไม่มีส้วมสาธารณะ...(ลุงตะโกนขอแถม ฮ่า..ฮ่า..)

บ๊าย..บาย เยอรมัน เจอกันใหม่นะคะ.

พุธ ๒๑ พฤษภาคม ๒๕๕๗

เขียนใน GotoKnow โดย nui
ใน พักใจ

คำสำคัญ (Tags): #เยอรมัน

หมายเลขบันทึก: 568917เขียนเมื่อ 21 พฤษภาคม 2014 23:19 น. ()แก้ไขเมื่อ 22 พฤษภาคม 2014 06:47 น. ()สัญญาอนุญาต: ครีเอทีฟคอมมอนส์แบบ แสดงที่มา-ไม่ใช้เพื่อการค้า-ไม่ดัดแปลงจำนวนที่อ่าน