เมื่อฉันอยากเขียนบันทึก....เรียนรู้ตัวเอง

วันหยุดหลายวันติดต่อกัน รวมวันนี้ก็วันที่ 4 แล้วสินะ ฉันไม่ได้ไปไหนไกลเกินรัศมี 60 กิโลเมตรจากบ้าน ดูๆ เหมือนจะสบาย แต่เอ๊ะ! ไหงเจ้าเริมเพื่อนเก่าของฉันมันมาผุดที่ริมฝีปากของฉันช่วงวันหยุดได้ล่ะเนี่ย ทั้งๆ ที่ฉันก็นอนไม่ดึกนะ (ไม่เกินสี่ทุ่มซักกะวันเดียว)

ภาพประกอบจาก http://www.siamhealth.net/public_html/Health/picture/h1.jpg 

นึกทบทวนอยู่ไปมา อาจเป็นไปได้ว่าช่วงนี้ฉันเกิดภาวะเครียดจากงาน(มาก) ฉันวิ่งไปโน่นนี่นั่น คิดงานโน่นนี่นั่นไปเรื่อย แม้กระทั่งตอนที่อาบน้ำ ก่อนนอน นั่งรถไปทำงาน เรียกว่าสมองของฉันประมาณ 80% ฉันมุ่งคิดไปเรื่องงาน นี่กระมังทำให้ฉันเครียด แต่เจ้าตัวเครียดคราวนี้มันก็มาแปลก ฉันไม่ได้ปวดหัว ฉันไม่ได้เบื่อ ฉันกลับชอบที่จะคิด คิด คิด (แต่ยังไม่ได้ทำ) ดูเหมือนจะดี แต่วันนี้ฉันเรียนรู้ว่าฉันกำลังใช้ชีวิตอย่างไม่ค่อยสมดุลเท่าใดนัก ฉันยังแบ่งเวลาได้ไม่ดีเท่าไหร่ ฉันหวังกับตัวเองไว้ว่าเมื่อฉันได้รับรู้สิ่งนี้แล้ว ฉันควรจะเชื่อมโยงไปสู่สมดุลยภาพระหว่างชีวิตกับงาน (Work-life Balance) และนำไปสู่การเปลี่ยนแปลงที่ดีได้

 

จิตศิริน

สุขสันต์วันสงกรานต์

๑๕ เมษายน ๒๕๕๗

[ทิมดาบ]

เช่นเดียวกับอาจารย์นะครับ ผมก็วิ่งแข่งกับงาน...เครียดด้วย...ละเลยการเขียนบันทึก...การเขียนบันทึกสร้างความสุข และผมละเลย...อาจารย์หายเร็วๆ นะครับ

[ขจิต ฝอยทอง]

ขอให้หายไวๆนะครับ

ออกกำลังกายบ้างนะครับอาจารย์

[ชยันต์ เพชรศรีจันทร์]